Περιμένοντας τη Ρούλα Πισπιρίγκου να ομολογήσει και να γραφτεί επιτέλους ο επίλογος στην τραγωδία της Πάτρας, αξίζει να ειπωθούν δυο λόγια για τον όχλο εξοργισμένων γειτόνων που μαζεύτηκαν έξω από το σπίτι της μετά την προσαγωγή της. Παρότι η οργή όλων είναι απόλυτα δικαιολογημένη, είναι σοκαριστική αυτή η ξαφνική συνάθροιση λαϊκής αγανάκτησης, οι κραυγές περί κρεμάλας, οι κατάρες για θάνατο και η απαίτηση να βγουν έξω οι συγγενείς προκειμένου να προπηλακιστούν εθελοντικά από το πλήθος ως όφειλαν στη συνείδηση του συγκεκριμένου αυτοσχεδιαστικού δικαστηρίου.
Είναι και βαθύτατα υποκριτική αυτή η ξαφνική απαίτηση για αίμα και εκδίκηση, διότι η Ρούλα, και καμία Ρούλα δεν γεννήθηκε και δεν έζησε σε κενό αέρος, δεν έπεσε από τον ουρανό, δεν την έφεραν εξωγήινοι.
Εκτός όμως από σοκαριστική για τον α λα καρτ πολιτισμό που ναι μεν έχουμε αλλά πάει περίπατο αν μας πατήσουν συγκεκριμένους κάλους, είναι και βαθύτατα υποκριτική αυτή η ξαφνική απαίτηση για αίμα και εκδίκηση, διότι η Ρούλα, και καμία Ρούλα δεν γεννήθηκε και δεν έζησε σε κενό αέρος, δεν έπεσε από τον ουρανό, δεν την έφεραν εξωγήινοι. Μεγάλωσε σε αυτό τον τόπο και ο βίος της ήταν γνωστός σε πολλούς – πάρα πολλούς, αν κρίνουμε από τις μαρτυρίες που προέκυψαν στην πορεία. Τα παιδιά της πέθαναν το ένα μετά το άλλο, ο σύζυγος πηγαινοερχόταν και έπαιρνε μέρος σε talent shows, οι αναρτήσεις της για αναζήτηση μπαρ για χαλαρό ποτάκι και εκδρομούλες μετά το θάνατο του παιδιού της ήταν εκεί για να τις δουν όλοι και παρόλα αυτά το σήμερα εξοργισμένο πλήθος σφύριζε κλέφτικα. Φταίνε οι γείτονες; Φυσικά και όχι, αλλά η ξαφνική μετατροπή κανονικών και μάλιστα υποψιασμένων ανθρώπων σε χωρικούς του Μεσαίωνα που τιμωρούν ομαδικά με πυρσούς, δικράνια και κρεμάλες δεν σηκώνει δικαιολογίες.
Οι επόμενοι γείτονες λοιπόν, της επόμενης Ρούλας, παρακαλούνται να μην πέσουν από τα σύννεφα για το τι μπορεί να προκύψει από μια γυναίκα που ξέρουν ότι παριστάνει την άρρωστη για να πετύχει τους σκοπούς της, από στατιστικά αδύνατες τραγωδίες που χτυπούν επίμονα το ίδιο σπίτι, από ύποπτες συμφωνίες με αβοήθητους ηλικιωμένους. Κι αν πέσουν, ας το κρατήσουν για τους εαυτούς τους, διότι αν όντως το κοινωνικό μας ενδιαφέρον είναι τόσο που μας κάνει να πάμε να σπάσουμε τα παράθυρα των κοινωνιοπαθών γειτόνων μας, σίγουρα υπάρχει και τρόπος να παρέμβουμε πιο ουσιαστικά, είτε ατομικά, είτε απαιτώντας ένα κράτος πρόνοιας πιο λειτουργικό, που προστατεύει χωρίς να κατηγορείται ότι ανακατεύεται, συνήθως από εκείνους που προτιμούν τα εν οίκω να παραμένουν κουκουλωμένα στον αιώνα τον άπαντα. Πολλοί από τους οποίους προχθές έβγαζαν selfies έξω από το σπίτι της Ρούλας, λίγο πριν φωνάξουν περί δικαίωσης των τριών νεκρών παιδιών τα οποία δικαιούνται, τουλάχιστον, γαλήνη.
