Τα τελευταία χρόνια υποτίθεται ότι ο κόσμος έχει γίνει πιο φιλικός για τους ανθρώπους που προσδιορίζονται ΛΟΑΤΚΙ. Παρόλα αυτά, ένα καταθλιπτικά μεγάλο ποσοστό παραμένει «στην ντουλάπα» – σύμφωνα με έρευνα του Yale, το 83% παγκοσμίως δεν αποκαλύπτεται σε κανέναν, ή σχεδόν σε κανέναν. Αν και στις χώρες όπου τα δικαιώματα έχουν κατακτηθεί και κανείς δεν κινδυνεύει επειδή έλκεται από το φύλο που έλκεται το ποσοστό είναι αρκετά μικρότερο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί επιλέγουν να μη δηλώσουν δημόσια τη σεξουαλικότητά τους.
Πολλά άτομα της κοινότητας κατηγορούν όσους δεν θέλουν να το κάνουν ότι βλάπτουν τους υπόλοιπους που αξιώνουν, αγωνίζονται – και κερδίζουν – ορατότητα και αποδοχή, όμως η αλήθεια είναι ότι η σχέση με τη σεξουαλικότητά μας είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση και κανείς δεν έχει δικαίωμα να κάνει αποκαλύψεις για τους άλλους. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα και το δημόσιο ξεμπρόστιασμα ανήκει σε εποχές που ανήκουν στο (δυστυχώς όχι και τόσο μακρινό) παρελθόν.
Πολλά άτομα της κοινότητας κατηγορούν όσους δεν θέλουν να το κάνουν ότι βλάπτουν τους υπόλοιπους που αξιώνουν, αγωνίζονται – και κερδίζουν – ορατότητα και αποδοχή, όμως η αλήθεια είναι ότι η σχέση με τη σεξουαλικότητά μας είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση
Την ίδια στιγμή όμως, που τα media οφείλουν να είναι διακριτικά και να αποφεύγουν κουτσομπολίστικους κιτρινισμούς, οφείλουν ταυτόχρονα να μη διαιωνίζουν την ανάγκη της «ντουλάπας», διαφημίζοντας σχέσεις που κατά βάθος όλοι γνωρίζουν ότι δεν είναι αληθινές. Πόσοι γάμοι, πόσες φωτογραφήσεις, πόση στημένη δημοσιότητα από την εποχή του παλιού Χόλιγουντ μέχρι σήμερα, ώσπου να μη γινόμαστε όλοι συμμέτοχοι στο στιγματισμό των άλλων και θεατές στο θέατρο του παραλόγου;
Όχι μόνο επειδή το κοινό δεν είναι τελείως ηλίθιο και καταλαβαίνει πότε του πουλάνε τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ – αν και αυτό ως επιχείρημα θα έπρεπε να είναι αρκετό σε επαγγελματίες που έχουν έναν στοιχειώδη σεβασμό στο κοινό τους. Κυρίως όμως επειδή με το να πουλάς ψεύτικες σχέσεις, έρωτες, γάμους και πάθη, επειδή κάποιος θέλει την αποδοχή των αυστηρών γονιών του, του κοινού του, της θρησκείας του ή του ίδιου του του εαυτού, παριστάνοντας τον straight ενώ δεν είναι, ρίχνεις νερό στο μύλο της υποκρισίας και της καταπίεσης, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη τη ζωή εκείνων που θέλουν να μη χρειάζεται να κρύβονται. Ιδανικά, σε έναν κόσμο που δεν μπερδεύει τη διακριτικότητα με τον στρουθοκαμηλισμό.
