Σε ποσοστό 95 %, οι ελληνικές μονογονεϊκές οικογένειες έχουν αρχηγούς γυναίκες, που σημαίνει ότι η μητέρα επιφορτίζεται όλα τα οικονομικά βάρη, συχνά χωρίς στήριξη από τον πατέρα. Με αποτέλεσμα, η ανασφάλεια να είναι μεγάλη, εξαιτίας των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών αλλά και της πανδημίας, ενώ σε συνδυασμό με την ανεργία επηρεάζεται αρνητικά η ψυχική υγεία στο σύνολο της οικογενείας. Ο Σύλλογος Μονογονεϊκής Οικογένειας και Γυναίκα είναι ένας φορέας στον οποίο μπορούν να απευθυνθούν οι μονογονεϊκές οικογένειες αναζητώντας στήριξη. Η πρόεδρός του Ειρήνη Τσεσμελή εξήγησε στο Marie Claire ποια είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή στη χώρα μας, ποιες ενέργειες έχουν γίνει και τι μπορεί να αλλάξει για να πάρουν αυτές οι οικογένειες αυτά που δικαιούνται. Όλα αυτά λίγο πριν ψηφιστεί το νομοσχέδιο της συνεπιμέλειας που έχει ήδη προκαλέσει αναστάτωση:
Ο σκοπός του Συλλόγου είναι ανθρωπιστικός. Είναι μη κερδοσκοπικός και στηρίζει τα δικαιώματα των μονογονεϊκών οικογενειών και τα κοινωνικά ευπαθή ομάδες. Πώς τους στηρίζει; Ερχόμαστε σε επαφή με όλους τους φορείς για να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιούνται οι μονογονεϊκές οικογένειες και οι κοινωνικά ευπαθή ομάδες. Καθώς και για τους ανθρώπους που επικοινωνούν μαζί μας και οι οποίοι βρίσκονται σε πάρα πολύ δύσκολη θέση, πάλι διαμεσολαβούμε έτσι ώστε να εξαλείψουμε τα προβλήματα που υπάρχουν και τις ανάγκες που έχουν προκύψει.
ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ
Ο σύλλογος δεν έχει τρόπο να τους βρει, απευθύνονται εκείνοι στο σύλλογο μέσω της σελίδας μας www.monogoneikioikogenia.com όπου υπάρχει το e-mail μας και επικοινωνούν είτε στο δικό μου κινητό είτε στο τηλέφωνο του συλλόγου. Μας θέτουν τα προβλήματά τους, τους στέλνουμε μια αίτηση για να έχουμε τα προσωπικά τους στοιχεία, οπότε είναι μια εξουσιοδότηση, και να ξέρουμε ακριβώς την κατάστασή τους ώστε να τους κατευθύνουμε είτε να διαμεσολαβήσουμε για να τους λύσουμε τα προβλήματά τους είτε για να βρούμε τα αναγκαία και απαραίτητα προς επιβίωση.
ΤΙ ΒΟΗΘΕΙΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ
Έχουμε μια κάλυψη η οποία αφορά το ψυχολογικό κομμάτι. Επικοινωνούν μαζί μας, έχουν live chat με την ψυχολόγο του συλλόγου μας την κα Παλιαρούτα η οποία κάνει και οικογενειακή συνεδρία και μεμονωμένα και σε παιδιά και σε μαμάδες -όσοι το έχουν ανάγκη, που όλος ο κόσμος το έχει ανάγκη η αλήθεια είναι. Νομική κάλυψη: η κα Σουζάνα Κλιμεντίνη η οποία παρέχει τις συμβουλές της. Στα φορολογικά, οικονομικά είναι και ο αντιπρόεδρος του συλλόγου ο κύριος Δημήτρης Δημητρίου κι εγώ και από εκεί και πέρα ό,τι προκύπτει το στηρίζουμε -που είναι στα όρια του εφικτού. Γιατί ο καθένας μπορεί να ζητάει κι ό,τι θέλει, σκοπός είναι να γίνεται κιόλας. Όσον αφορά τα δικαιώματα, για αυτά ερχόμαστε σε επαφή και με την Ευρωπαϊκή Ένωση με τις διατάξεις που έχουμε στα χέρια μας κι από εκεί και πέρα κάνουμε αιτήματα στα Υπουργεία: όπως έγινε με το επίδομα της μονογονεϊκής οικογένειας από την κυρία Δόμνα Μιχαηλίδου, όπως έγινε στην κυρία Νίκη Κεραμέως για το voucher για τους υπολογιστές. Δεν έχει ανοίξει ακόμα η πλατφόρμα αλλά περιμένουμε γιατί τα παιδιά πρέπει αν εξυπηρετηθούν με κάποιον τρόπο διότι η κατάσταση είναι πού δύσκολη λόγω των εκτάκτων αναγκών που έχουν ανακύψει και λόγω της οικονομικής ύφεσης και λόγω του ότι ποτέ δεν έχει βοηθήσει, κανένας, αυτή την κοινωνικά ιδίως ευπαθή ομάδα, τη μονογονεϊκή οικογένεια που μέσα μεγαλώνουν παιδιά και οι άνθρωποι είναι πραγματικά παρατημένοι στα σκουπίδια. Οπότε ερχόμαστε σε επαφή και ζητάμε αυτά που πρέπει να ζητήσουμε.
Έχουμε ζητήσει να θεσπιστεί εργατικό δίκαιο για τις μονογονεϊκές οικογένειες, έχουμε ζητήσει από τον ΟΑΕΔ να υπάρξουν προγράμματα για μονογονεϊκές οικογένειες. Μας το υποσχεθήκανε και από 15/12 και μετά έχουν ξεκινήσει και βγάζουν για μονογονεϊκές οικογένειες και κοινωνικά ευπαθή ομάδες ή να δίνουν έναν χρόνο τέλος πάντων, στις μονογονεϊκές οικογένειες που έχουν ανήλικα παιδιά. Όχι ότι είναι στη χειρότερη θέση από όλους, γιατί υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που έχουν ανάγκη, αλλά όταν υπάρχουν ανήλικα παιδιά και δεν έχουν να δώσουν οι γυναίκες φαγητό στα παιδιά τους πραγματικά πρέπει οι φορείς να είναι από δίπλα. Παιδιά υπάρχουν μέσα, τι φταίνε αυτά; Ζούμε στον 21ο αιώνα. Ή έχουμε οικογένειες που έχουν ΑΜΕΑ και πραγματικά δεν έχουν καμία στήριξη. Πολλές φορές χάνουν και τη δουλειά που έχουν επειδή έχουν ΑΜΕΑ. Οπότε όλα αυτά δεν πρέπει να τα δει το υπουργείο Εργασίας; Δεν πρέπει με την συνεπιμέλεια που έρχεται να υπάρξουν και τα ευεργετήματα; Που είναι η μονογονεϊκή στήριξη, που θα είναι ένα μηνιαίο εισόδημα που θα δίδεται στις μονογονεϊκές οικογένειες από όπου κι α προέρχονται, για να μπορούν να ακολουθήσουν μια αρχή στην καινούργια αυτή ζωή από όπου κι αν προέρχεται και το επίδομα διατροφής, όπως κάνουν και στο εξωτερικό. Δεν μπορεί να έχουμε μόνο το ένα κομμάτι. Όπως σε όλες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έτσι και εδώ. Έχουμε έρθει σε επαφή και με το Υπουργείο Δικαιοσύνης για την συνεπιμέλεια, έχουμε μιλήσει με τον κύριο Τσιάρα, έχουμε καταθέσει προτάσεις. Έχουμε καταθέσει αυτά που σας είπα προ ολίγου στο υπουργείο Εργασίας και για αυτό καθυστέρησε και η νομοθεσία γιατί προέκυψαν κι άλλα πράγματα που έπρεπε να λάβουν υπόψιν τους.
Η ΣΤΗΡΙΞΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
Και η κυρία Μιχαηλίδου και η κυρία Μαρία Συρεγγέλα, για τις οικογένειες που έχουν υποστεί ενδοοικογενειακή βία, είναι δίπλα μας και είμαστε δίπλα γιατί, σε συνεργασία, πρέπει να δούμε τις προτεραιότητες του κόσμου. Πρέπει να υπάρχει ένα κράτος Πρόνοιας, αυτή είναι η πραγματικότητα. Όλα τα κράτη φροντίζουν τους πολίτες τους. Εδώ πέρα βλέπουμε οικογένειες που είναι πεταμένες πραγματικά. Τρέχουν να καλύψουν νομικά έξοδα που δεν έχουν για μια διατροφή που πραγματικά δικαιούνται που στο τέλος δεν την παίρνουν. Θα σας πω την αλήθεια, καμία από τις γυναίκες που μιλάμε και τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε, αν είχαν μια δουλειά και μια φύλαξη για τα παιδιά, δεν τους νοιάζει καν οι διατροφή. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Όλα αυτά τα δικαστήρια που γίνονται για τις διατροφές, που βλέπετε, είναι γιατί οι γυναίκες είναι άνεργες, δεν έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους. Κι όλο αυτό, να τον πω “μύθο”, ότι οι μαμάδες δημιουργούν μια υποκίνηση στα παιδιά εναντίον του μπαμπά, θα σας πω ότι υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά δεν είναι αυτός ο κανόνας. Σας πληροφορώ ότι πάρα πολλές είναι οι μαμάδες που κάνουν πίσω γιατί και τα παιδιά τους έχουν ανάγκη το αντρικό πρότυπο και οι ίδιες το θέλουν. Μην κοιτάτε που τα πράγματα είναι δύσκολα, γιατί αν δεν ήταν δύσκολα δεν θα χωρίζανε κιόλας, όμως η πραγματικότητα είναι ότι όταν χωρίζει ένα ζευγάρι υπάρχει θυμός ένθεν κι ένθεν και τα παιδιά δεν κάνει να γίνουν ο σάκος του μποξ. Ούτε να μοιραστούν στη μέση για να τρέχουν από εδώ κι από εκεί με ίσο καταμερισμό χρόνου και με εναλλασσόμενη κατοικία. Αυτά λένε και οι διατάξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν οι γονείς αποφασίζουν από μόνοι τους πώς θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, σε ένα ισορροπημένο κλίμα, ούτε η νομοθεσία δεν χρειάζεται, αυτή είναι η πραγματικότητα.
Και οι δύο είναι υπεύθυνοι για τα παιδιά τους, και ο μπαμπάς και η μαμά. Ο καθένας έχει το ρόλο του και έχει τον ρόλο του από τη φύση, όχι γιατί εμείς το αποφασίζουμε. Ας μην κοιτάξουμε τις εξαιρέσεις του κανόνα που υπάρχουν μπαμπάδες από χηρεία που μεγαλώνουν τα παιδιά τους και οι άνθρωποι είναι πραγματικά ήρωες για αυτό που κάνουν. Τα παιδιά όμως, όπως και να το κάνουμε, έχουν ανάγκη τη μαμά τους. Ο μπαμπάς δεν μπορεί να δώσει τα ίδια που δίνει μια μαμά. Ούτε η μαμά μπορεί να δώσει αυτά που δίνει ένας μπαμπάς. Να μην μπερδέψουμε τους ρόλους μας γιατί η αρχή της ισότητας των δύο φύλων τοποθετείται ως η αρχή της ισότητας, δεν τοποθετείται ως αλλαγή φύλου. Και το λέω όσον αφορά τον ρόλο του μπαμπά και τον ρόλο της μαμάς. Γιατί υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι έχουν αλλάξει φύλο αλλά έχουν υιοθετήσει παιδιά και είναι μόνοι τους. Αν χρειάζονται ανάγκη και στήριξη, είμαστε δίπλα τους. Για εμάς αρχή μας και βασικό μας άξονας είναι τα παιδιά, η ψυχολογία των παιδιών. Αυτά έχουν προτεραιότητα και το κράτος πρέπει να είναι δίπλα στα παιδιά που μεγαλώνουν για να μην μεγαλώσουν άσχημα, με λάθος πρότυπα και αρχές, άσχημα διατροφικά, άσχημα ψυχολογικά. Κι αυτά πρέπει να στηριχτούν στα πόδια τους, είναι οι αυριανοί πολίτες, και να ανοίξουν τα φτερά τους επαγγελματικά, οικογενειακά, κοινωνικά. Γατί δεν σας κρύβω ότι υπάρχει και bullying. Παρόλο που είμαστε στον 21ο αιώνα.
Αντιμετωπίζουν αρκετά προβλήματα και είναι και δύσκολο. Ξέρετε, όταν πιέζονται σε μια κατάσταση… Σκεφτείτε, παιδιά που χάνουν τον έναν από τους δύο γονείς. Πόσο άσχημα αισθάνονται; Παιδιά που είναι από χωρισμένους γονείς, ακόμη πιο άσχημα γιατί μέσα εκεί υπάρχουν πολλοί τσακωμοί και το παιδί ήδη είναι μπερδεμένο, ήδη έχει προβλήματα, ήδη θλίβεται που βλέπει τα πρόσωπα που γνωρίζει, τον μπαμπά και τη μαμά, που είναι χάλια και γίνονται και αυτά χάλια. Και πόσω μάλλον να μην έχουν να φάνε κιόλας. Μας παίρνουν τηλέφωνο οι μαμάδες και μας λένε “Σας παρακαλώ, κάντε κάτι. Δεν έχουμε να δώσουμε φαγητό στα παιδιά μας.” Είναι δυνατόν; Ξέρετε, από την Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχουν κονδύλια που δίνουν σε όλα τα κράτη μέλη για την υποστήριξη των κοινωνικά ευπαθή ομάδων. Εμείς δεν ξέρουμε πόσες μονογονεϊκές υπάρχουν στην Ελλάδα. Τώρα περιμένουμε τα αποτελέσματα από μια πανελλαδική δημοσκόπηση που έκανε η MRB για λογαριασμό μας, με την ευγενική χορηγία της ΔΕΗ, για να δούμε πόσες μονογονεϊκές υπάρχουν πραγματικά στην Ελλάδα, που δεν έχει ξαναγίνει αυτό, και να ξέρουμε τι δικαιούνται οι άνθρωποι. Συν τοις άλλοις έχουμε έρθει σε επαφή με την Ελληνική Ψυχική Υγεία και Έρευνα που είναι στο υπουργείο Υγείας και ασχολείται με την ψυχική υγεία των παιδιών και έχουμε ζητήσει μια μελέτη για την ψυχολογική κατάσταση, ιδίως των μονογονεϊκών οικογενειών που προέρχονται από διαζύγιο έτσι ώστε να φανεί ποια είναι η ψυχολογία των παιδιών και κατόπιν αν η συνεπιμέλεια θα επιδρά αρνητικά ή θετικά. Γιατί αυτό που περιμένουμε είναι πάρα πολλά δικαστήρια. Γατί ο κάθε άνθρωπος, θα πω ο μπαμπάς και η μαμά, έχει ένα δικό του μυαλό. Όταν αρχίσουν ριζικά και κάθετα για όλα, γιατί ο ένας έχει μένος για τον άλλο, σκεφτείτε το παιδί, τι μπορεί να κάνει για αυτό; Θα πρέπει να υπάρξει μια ισορροπία και μια σύμπνοια για χάρη των παιδιών. Οι γονείς δεν έκαναν, δεν μπόρεσαν. Τα παιδιά όμως δεν φταίνε πουθενά και αυτά πρέπει να είναι το μέλημά μας.
Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΙΑΣ ΜΟΝΟΓΟΝΕΙΚΗΣ ΜΕ ΑΡΧΗΓΟ ΑΝΔΡΑ
Έχουμε και μέλη μας που είναι μπαμπάδες μόνοι τους -οι περισσότεροι βέβαια προέρχονται από χηρεία, λίγοι είναι που έχουν την επιμέλεια- το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι το πώς να φερθούν στα παιδιά τους. Έχουν εξασφαλισμένη την επαγγελματική τους αποκατάσταση, αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά, αλλά δεν μπορούν να φερθούν στα παιδιά τους όπως θα φερόταν η μαμά τους. Οι άνδρες, από τη φύση τους, είναι πιο κάθετοι, πιο ανυπόμονοι. Η μάνα έχει και μια υπομονή και αυτό το αίσθημα της μητρότητας που βγαίνει μπροστά. Ο μπαμπάς κάνει άλλη δουλειά, άλλο είναι το πρότυπό του και η μαμά άλλη, άλλο είναι το δικό της πρότυπο. Όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε ανάγκη, σίγουρα κάνουν τα πάντα αλλά αυτό που ζητάνε οι μαμάδες είναι ότι δεν θέλουν να αναλαμβάνουν και τους δύο ρόλους, να είναι και ο μπαμπάς και η μαμά. Θέλουν ο μπαμπάς να υπάρχει στο προσκήνιο. Δεν είμαστε λοιπόν, κατά της συνεπιμέλειας σε καμία περίπτωση. Όμως, θέλουμε μια ήσυχη ζωή πλέον, μια ισορροπία. Γιατί αυτό φέρνει ισορροπία και στα παιδιά. Τα παιδιά είναι τα θύματα στην ουσία.
ΤΡΕΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΜΑΜΑΔΩΝ ΣΕ ΑΝΑΓΚΗ
Mε πήρε μια κυρία τηλέφωνο και μου είπε “Σας παρακαλώ κυρία Τσεσμελή πείτε μου. Διαφωνούμε για το φροντιστήριο. Διαφωνούμε αν το παιδί πρέπει να κάνει το σφράγισμα ή όχι. Διαφωνούμε αν το παιδί πρέπει να πάει στον τάδε ή την τάδε γιατρό. Μα δεν είναι δυνατόν αυτή η κατάσταση. Πείτε μου πώς αυτό η συνεπιμέλεια θα το λύσει;” Μα δεν θα το λύσει αυτό. Αυτό είναι και το πρόβλημα που πρέπει να επιστήσουμε την προσοχή μας. Αυτό που έχουμε ζητήσει από το υπουργείο Δικαιοσύνης είναι στους διαμεσολαβητές -γιατί έχουμε ζητήσει διαμεσολάβηση να υπάρχει, μην τρέχουν στα δικαστήρια οι άνθρωποι και δεν βγάζουν ποτέ άκρη- να υπάρχει ψυχολόγος. Έτσι ώστε να φαίνεται ποιος τελικά και πού είναι το πρόβλημα. Οι περισσότερες μαμάδες, το πλείστον γενικά και δεν θα μιλήσω για τις εξαιρέσεις και πάλι, είναι “Να είναι καλά τα παιδιά μας κι εμείς αυτό θέλουμε. Δεν θέλουμε τα παιδιά μας να ζουν αντιπαραθέσεις, δεν θέλουμε τα παιδιά μας να ζουν τσακωμούς. Να βρούμε μία φόρμουλα”. Όταν υπάρχει όμως θυμός και αρχίζει ο ένας και αρχίζει ο άλλος και λέει και δεν τα βρίσκουν πουθενά, πείτε μου εσείς τι θα γίνει. Όλα αυτά προσπαθούμε να προλάβουμε. Για αυτό διαμεσολαβούμε, Για αυτό κάνουμε τα αιτήματά μας, για αυτό ερχόμαστε σε επαφή: για τα ορθά, τα δίκαια και τα σωστά.
Στον Άλιμο είχαμε κι ένα περιστατικό με μία γυναίκα με δύο μωρά παιδιά που αυτοκτόνησε επειδή τη διώξανε από τη δουλειά, δεν μπορούσε να πληρώσει, δεν είχε διατροφή και έδωσε μία από τον 5ο και πάει. Άφησε δυο μωρά ορφανά; Είναι αυτό λύση στον 21ο αιώνα; Τι πρέπει να κάνει το κράτος για αυτά; Έχει αλλάξει εκ βάθρων ο κοινωνικός ιστός κι εμείς έχουμε μείνει πίσω, μας έχουν ξεπεράσει οι εποχές. Πρέπει να λάβει το κράτος τα μέτρα του. Να νομοθετήσει για τις κοινωνικά ευπαθή ομάδες, για τις οικογένειες που έχουν ΑΜΕΑ, για το εργασιακό.
Μιλούσα με μια κοπελιά η οποία είναι καθαρίστρια σε αστυνομικό τμήμα, με σύμβαση. Έχει περάσει από διάφορους φορείς με 8μηνες συμβάσεις. Η γυναίκα είναι μόνη της, δεν παίρνει διατροφή, πληρώνει ενοίκιο, έχει ΑΜΕΑ παιδί και είναι παρατημένη από το κράτος Πρόνοιας. Τώρα θα την διώξουνε και με πήρε τηλέφωνο και έκλαιγε: “Πείτε μου κυρία Τσεσμελή, τι να κάνω;” Τι να της πω εγώ αυτής της γυναίκας; Αυτό που μπόρεσα να της πω ήταν να μου δώσει ένα βιογραφικό, να έρθω σε επαφή με τη διοίκηση του ΟΑΕΔ. Γιατί πραγματικά, να έχεις ΑΜΕΑ, να προσπαθείς να τα βγάλεις πέρα… Και ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να έχεις ΑΜΕΑ και να μην έχεις πού την κεφαλήν κλείναι. Αυτά τα παιδιά θέλουν ιδιαίτερη φροντίδα, θέλουν διάφορες αγωγές. Πού να τα βρει η γυναίκα; Θα σας πω και ότι αυτή η γυναίκα έχει κάνει εκπληκτική δουλειά για το παιδί της που είναι αυτιστικό.
Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ
Για εμάς ποιο είναι αυτό που μας κάνει χαρούμενους; Να πούμε ότι και σήμερα καταφέραμε δυο παιδιά να τα κάνουμε χαρούμενα. Καταφέραμε δυο ψυχές να τις κάνουμε να χαμογελάσουνε. Αυτή είναι η ανταμοιβή μας.
Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Χώρισα κι εγώ το 2013 μετά από 20 χρόνια γάμου. Δύσκολη κατάσταση. Ούτε διατροφή ούτε τίποτα. Μόνο έξοδα. Με παιδιά, χωρίς δουλειά -γιατί δούλευα σε οικογενειακή δουλειά. Έκανα κι εγώ τον αγώνα μου και τα κατάφερα. Θεωρούσα βέβαια ότι τα προβλήματα αυτά τα είχα μόνο εγώ. Κάποια στιγμή έβαλα υποψηφιότητα στις βουλευτικές εκλογές και μέσα από όλο αυτό γνώρισα τόσο πολύ κόσμο. Κατέβαινα στα νότια προάστια και ήρθαν πάρα πολλές γυναίκες που μου έλεγαν “Κυρία Τσεσμελή είστε ένας κανονικός άνθρωπος. Σας πιστεύουμε. Να ξέρετε θα είμαστε δίπλα σας. Θα πούμε και στους άλλους γιατί βλέπουμε έναν άνθρωπο που είναι άνθρωπος και πραγματικά αισθανόμαστε δύναμη να μας εκπροσωπεί κάποια γυναίκα σαν κι εσάς. Όμως σας παρακαλώ πολύ, όταν έρθετε στη θέση που θα έρθετε μη μας ξεχάσετε”. Και μου έλεγαν όλα αυτά τα προβλήματα κα ακόμα χειρότερα από αυτά που αντιμετώπισα εγώ. Και τελικά εκεί που πας να πεις το πρόβλημά σου, ακούς χειρότερα και λες τι καλά που είμαι. Υποσχέθηκα, λοιπόν, πως ό,τι και να γίνει, όπως και να έρθουν τα πράγματα ακόμα κι αν δεν πάρω θέση -που δεν πήρα- θα βρω τρόπο για να στηρίξω και να βοηθήσω τους ανθρώπους που υποφέρουν. Αυτός ήταν ακριβώς ο λόγος που ξεκίνησε αυτός ο Σύλλογος: για να στηρίξει και να βοηθήσει τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Το γέλιο και το χαμόγελο ούτε αγοράζεται ούτε πουλιέται. Είναι πολύ σημαντικό να παίρνεις έναν καλό λόγο πίσω, να ακούς ένα ευχαριστώ “που μου είπες αυτό που μου είπες, που με στήριξες, το είχα πάρα πολύ ανάγκη”. Ή ό,τι και να κάνεις να παίρνεις ένα χαμόγελο πίσω από τα παιδιά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβράβευση. Γιατί τα παιδιά βλέπουν τη μάνα τους και τον πατέρα τους να χαμογελούν και χαμογελούν και αυτά.
Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν οι σύλλογοι για τα συγκεκριμένα δικαιώματα που είναι αναυθαίρετα για όλο τον κόσμο, για τα αυτονόητα. Με μεγάλη μου χαρά θα αντιμετώπιζα να έχουν εξαλειφθεί όλα τα προβλήματα αυτά και να μην χρειάζεται ο Σύλλογος και ο Σύλλογος να είναι το μέσο που θα επιτευχθούν τα δίκαια, τα σωστά και τα τίμια.
