Μόλις ολοκληρώσατε τα γυρίσματα για τη διασκευή του «Consent» της Βανέσα Σπρινγκόρα -ένα δυνατό, υπέροχο βιβλίο- στην οποία υποδύεστε τη μητέρα της νεαρής αφηγήτριας που κακοποιείται από έναν άνθρωπο των γραμμάτων, τον Γκαμπριέλ Ματζνέφ. Πώς προσεγγίσατε αυτόν το ρόλο;

Ο ρόλος αυτός είναι πολύ μακριά από τη δική μου πραγματικότητα, ειδικά ως μητέρας. Με ενδιέφερε να παίξω μια γυναίκα που είναι αμφιλεγόμενη, προβληματική, εύθραυστη, ευαίσθητη. Η Βανέσα Σπρινγκόρα λέει ελάχιστα για τη μητέρα της στο βιβλίο, γεγονός που έδωσε χώρο σε πολλές ελεύθερες μεταφράσεις. 

Παίζετε, επίσης, έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στην επερχόμενη ταινία της σκηνοθέτιδας Μπριζίτ Σι, την ιστορία μιας γυναίκας που ερωτεύεται έναν άνδρα στη φυλακή. Τι είναι αυτό που σας ελκύει σε αυτές τις ηρωίδες;

Είναι γυναίκες που λειτουργούν εκτός πλαισίου. Οσο περνάει ο καιρός, επιλέγω περισσότερο ρόλους που ξεφεύγουν από τα τετριμμένα, ρόλους όπου η δύναμη κρύβεται μέσα στην ευθραυστότητα. Είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες από εκείνες που είναι εξαρχής καλοπροαίρετες και δίκαιες.

Αγαπώ τις γυναίκες που «φλέγονται», καθώς και εγώ η ίδια έχω μάλλον μια παθιασμένη προσωπικότητα. Οταν άρχισα να ασχολούμαι με τη μόδα, ήμουν πολύ νέα και δεν ήξερα ακριβώς τι μου γίνεται και τι γίνεται γύρω-γύρω. Στη συνέχεια, τα πάθη μου αυξάνονταν κι εγώ τα παρακολουθούσα… Θα έλεγα μάλιστα ότι τα επιδίωκα! Αυτό οφείλεται σίγουρα στις κορσικάνικες ρίζες μου.

Η Μπριζίτ Σι είναι η μητέρα του Λουί Γκαρέλ, του συζύγου σας, με τον οποίο έχετε επίσης γυρίσει δύο ταινίες. Ο κινηματογράφος είναι (και) οικογενειακή υπόθεση; Είναι αυτό κάτι που προσθέτει αξία σε μια καλλιτεχνική συνεργασία;

Πέρα από το γεγονός ότι είναι η μητέρα του Λουί, είναι μια γυναίκα με απίστευτο ταλέντο – από την πρώτη κιόλας συνάντησή μας ξεπέρασα το γεγονός ότι ήταν η πεθερά μου. Ανάμεσά μας αναπτύχθηκε ένα… παράξενο και πολύ ωραίο δέσιμο, ένα είδος αμφίδρομης αποδοχής. Μου έγραψε, μάλιστα, ένα γράμμα που με συγκίνησε πολύ.

Τι έλεγε το γράμμα;

Μου μιλούσε για το τι μητέρα είμαι – και τι είδους μητέρα προσπαθώ να είμαι. Ένα πράγμα στη ζωή μου που, ίσως, κατάφερα να κάνω καλά είναι να συνδυάσω τη δουλειά μου με το ρόλο μου ως μητέρας (σ.σ.: τα τέσσερα παιδιά της είναι ηλικίας 20, 15, 12 και 1 έτους).

Δεν έχω ακόμη «ολοκληρώσει» με αυτή την υπόθεση, δεν έχουν όλα καν κερδηθεί, αλλά αποτελούν ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου. Πρόκειται πάντως για μια διόλου εύκολη υπόθεση όταν ασκείς ένα δημιουργικό και απαιτητικό επάγγελμα.

Σε προηγούμενη συνέντευξή σας στο Marie Claire είπατε ότι είστε εργασιομανής. Πώς συνδυάζεται αυτό με την έννοια των διακοπών που τόσο αγαπάτε;

Είμαι πολύ αφοσιωμένη στη δουλειά μου όλη τη χρονιά, είμαι σχολαστική και σχεδόν ψυχαναγκαστική, οπότε χρειάζομαι οπωσδήποτε αυτές τις στιγμές για να μπορέσω να ξεκουραστώ αληθινά. Οι διακοπές είναι μια υπόθεση που αφορά το σώμα, το μυαλό και τις αισθήσεις. Τις ζω με όλες μου τις αισθήσεις. Θα μπορούσα να είμαι στην Ιταλία ή στην Ελλάδα, όπου υπάρχει θάλασσα – εκεί είμαι πάντα. Χρειάζομαι το νερό – με ηρεμεί, με χαλαρώνει. Και η θέα της θάλασσας με καθησυχάζει.

Το καλοκαίρι, αισθάνεστε περισσότερο σαν τη Ρόμι Σνάιντερ στο «La piscine», τη Μαρί Ριβιέρ στο «Le rayon vert», τη Μαρί -Αν Σαζέλ στο «Les bronzés» ή την Τζίνα Ντέιβις στο «Θέλμα και Λουίζ»;

Θα έλεγα ότι είμαι ένα περίεργο μείγμα. Με τα παιδιά μου φτιάχνουμε μια μικρή φυλή που, μερικές φορές, θα μπορούσε να θυμίζει τους Bronzés! Το απόλυτο χάος. Μου αρέσει αυτό, γιατί κάπως έτσι γίνεται τελικά και στη ζωή… Υπάρχει όμως και η περιπετειώδης πλευρά, ειδικά όταν πρέπει ξαφνικά να βρεθούμε σε γυρίσματα. Με δυο λόγια, είναι αδύνατο να ακολουθήσω ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Ίσως και να με αγχώνει τελικά.

Τι θυμάστε από τα παιδικά σας καλοκαίρια στην Κορσική;

Νιώθαμε πολύ ασφαλείς στα χωριά. Όλοι οι ενήλικοι πρόσεχαν ο ένας τα παιδιά του άλλου, αθόρυβα και διακριτικά – τα παιδιά ήταν ελεύθερα. Δεν υπήρχε τέτοια ανησυχία όπως σήμερα, για πολλούς και διαφορετικούς κινδύνους. Αράζαμε δεξιά και αριστερά μέχρι το μεσημέρι. Μετά το βραδινό γεύμα πηγαίναμε βόλτα στο χωριό όπου ήταν πολύ ωραία. Και αυτή ακριβώς η ελευθερία είναι που μου δημιούργησε απίστευτες αναμνήσεις.

Εκείνη την εποχή υπήρχαν επίσης λιγότερες προσωπικές συμβάσεις, περισσότερη ελευθερία γενικότερα. Συμφωνείτε μ’ αυτό;

Ασφαλώς. Κατά τη γνώμη μου, αρκετά από αυτά δεν αφορούν μόνο το καλοκαίρι, αλλά τη φάση της ζωής μας, την ηλικία μας. Μεγαλώνοντας, μειώνονται οι ώρες που περνάμε με τις παρέες μας όπου αφηνόμαστε και μπορούμε ακόμη και να «παίξουμε». Επίσης, μεγαλώνοντας σταματάς να προσποιείσαι ότι είσαι κάποιος που δεν είσαι. Υπάρχει όλο και λιγότερο αυτή η αντίθεση μεταξύ του είναι και του φαίνεσθαι. Τι ανακούφιση να είσαι ένα ολοκληρωμένο άτομο! Δεν περιμένω, λοιπόν, το καλοκαίρι για να είμαι απλά ο εαυτός μου. Είμαι συνεχώς.

Πόσο σας επηρεάζει το καλοκαιρινό φως;

Υπάρχουν ορισμένες ώρες της ημέρας το καλοκαίρι που δεν μου αρέσει καθόλου και το αποφεύγω. Προερχόμενη από νησί, διαπιστώνω ότι υπάρχουν κάποιες ώρες που δεν τις θέλω καθόλου, όπως η μία το μεσημέρι. Επίσης, δεν μου αρέσει η 10η πρωινή ώρα, η ώρα που ο ήλιος αρχίζει να ανεβαίνει ψηλά. Το πρωινό φως βαθαίνει τους μαύρους κύκλους, όλα γίνονται πολύ πιο αιχμηρά. Αισθάνομαι ότι μου απορροφά την ενέργεια.

Γύρω στις 6 το απόγευμα, από την άλλη πλευρά, όταν ο ήλιος αρχίζει να υποχωρεί, όταν γίνεται αστραφτερός αλλά δεν είναι πια επιθετικός, γεμίζω εσωτερικά με αυτό το φως. Τότε βλέπω και απολαμβάνω όλη την παλέτα των χρωμάτων του, από το χρυσό μέχρι το ροζ και το πορτοκαλί. Είμαστε πολύ πιο όμορφοι στο βραδινό φως. Κι εμένα μου αρέσει, ούτως ή άλλως, ο μουντός καιρός, τον βρίσκω πολύ ρομαντικό και ποιητικό. Η αγαπημένη μου εποχή είναι η άνοιξη. Τότε πιστεύω ότι γινόμαστε πραγματικά αποδοτικοί.

Μια αξέχαστη ανάμνηση διακοπών;

Το ταξίδι που μόλις έκανα στη Νέα Υόρκη με τη μεγαλύτερη κόρη μου. Έζησα εκεί πριν από 20 χρόνια, για λίγο περισσότερο από δύο χρόνια… Επιστρέψαμε στα μέρη όπου είχαμε πάει όταν ήταν μικρή. Είναι απίστευτο να ξαναβλέπω όλα αυτά τα μέρη μαζί της, ενώ εκείνη είναι στην ίδια ηλικία που ήμουν εγώ τότε. Στο αεροπλάνο της επιστροφής σημείωσα συγκεκριμένες στιγμές του ταξιδιού μας, ώστε να τις θυμάται και να μην τις ξεχάσει πότε. Ήταν μια πολύ δυνατή στιγμή.

Για μερικούς ανθρώπους το καλοκαίρι είναι συνώνυμο της πλήξης. Σας συμβαίνει;

Ναι, κι αυτό αποτελεί κομμάτι των διακοπών. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να βαρεθείς, να δέχεσαι την πλήξη, όπως όταν ήσουν παιδί. Δεν ξέρω αν σήμερα τα παιδιά βαριούνται, αν τους δίνεται ο χρόνος. Νομίζω ότι είναι και τρομακτικό και ουσιαστικό. Τότε είναι η στιγμή που είμαστε μόνοι με τον εαυτό μας. Οι θετικές και αρνητικές σκέψεις πρέπει να μπουν σε μια σειρά – κι αυτό γίνεται μόνο αν δώσεις χρόνο σε ενδοσκόπηση.

Θυμάστε ένα βιβλίο διακοπών που σας έχει στιγματίσει ιδιαιτέρως;

Με σημάδεψαν διάφορα βιβλία που αφορούσαν τους θεούς των αρχαίων Ελλήνων και την αρχαία ελληνική ιστορία. Μου αρέσουν τόσο αυτές οι φανταστικές προσωπικότητες, που είναι όμως ταυτόχρονα τόσο ζωντανές και ανθρώπινες. Η μυθολογία είναι κάτι που μου αρέσει ιδιαιτέρως, επειδή μπορείς να βρεις εκεί τόσο τις ανθρώπινες αδυναμίες, τον μπον βιβέρ και τον κερδοσκόπο, όσο και πολύ δυνατές ιστορίες αγάπης και εκδίκησης. Τα πάντα πολλαπλασιάζονται επί χίλια.

Πώς προετοιμάζεστε για μια φωτογράφηση όπως αυτή που κάνατε για εμάς, κοντά στη Βαρκελώνη, σε αυτό το τεύχος;

Μπορεί ο αισθησιασμός να προγραμματιστεί; Ολα γίνονται αυθόρμητα. Επιστρέφεις στην ουσία της φωτογραφίας, που είναι η μαγεία της εικόνας, τη συγκεκριμένη στιγμή του χρόνου. Πρέπει να μπορείς να το νιώσεις αυτό. Αφορά τη συγκέντρωση, πάνω στην προσπάθεια να βγάλεις τον καλύτερό σου εαυτό. Μου αρέσει η ιδέα του μυστηρίου – η φωτογραφία είναι σιωπηλός κινηματογράφος.

Πώς παίζετε με το τοπίο;

Το ισπανικό τοπίο δεν είναι το ίδιο με αυτό της Μασσαλίας, για παράδειγμα. Υπάρχει μια εκπληκτική ενέργεια της γης που αναδύεται, μια διαφορετική δύναμη. Αλλά το κέρδος που έχεις από το χρόνο που περνά και την εμπειρία είναι ότι πια η ευχαρίστηση έρχεται πριν και από την ίδια την επιτυχία. Πριν σκεφτόμουν πώς θα είναι το αποτέλεσμα. Τώρα, όλα αφορούν την ευχαρίστηση του να είσαι εκεί και να μοιράζεσαι αυτή τη στιγμή.

Τι συνεπάγεται για εσάς η λέξη αισθησιασμός;

Να είσαι σε αρμονία με αυτό που είσαι. Ο αισθησιασμός δεν είναι αναγκαστικά μια υπόθεση αισθητικής, που αφορά την αναπαράσταση της ομορφιάς που ο καθένας μπορεί να προβάλλει ή εκπέμπει. Δεν είναι μόνο ένα σώμα ή μια υπερβολικά θηλυκή πόζα. Για μένα, αισθησιασμός είναι να είσαι σε αρμονία με όλες σου τις αισθήσεις, με όλα όσα είσαι, με την ψυχή σου, το δέρμα σου, τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα…

Πρέπει να μάθεις να κινείσαι μέσα στο σώμα σου, να κινείσαι στο χώρο, να δημιουργείς τη δική σου αύρα. Μπορώ να συγκινηθώ πολύ από την αύρα κάποιων ανθρώπων, από το πώς διαμορφώνουν το περιβάλλον γύρω τους και πώς υπάρχουν ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτό είναι και το νόημα του αισθησιασμού.