Το 3ο Marie Claire Power Trip, το συνέδριο που έγινε θεσμός, διεξήχθη για τρίτη χρονιά την Τετάρτη 13 Οκτωβρίου, στο Cape Sounio, Grecotel Exclusive Resort. Συγκέντρωσε σε ένα ολοήμερο event μερικές από τις πιο επιδραστικές προσωπικότητες του φεμινισμού, των γραμμάτων, των επιστημών, των τεχνών, της πολιτικής, των επιχειρήσεων και των νέων τεχνολογιών. Ομιλήτριες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, με βαθιά γνώση στον τομέα τους, συζήτησαν για τις καινοτομίες, τα επιτεύγματα των γυναικών, τις νέες ευκαιρίες και τις διεκδικήσεις των γυναικείων κινημάτων στον 21ο αιώνα.
Η Λένα Διβάνη, Ιστορικός-Συγγραφέας, η Κatherine Fleming, Ιστορικός και Ακαδημαϊκός, η Αγγελική Κοσμοπούλου, Εκτελεστική Διευθύντρια Κοινωφελούς Ιδρύματος Λασκαρίδη και η Mαρίλη Μέξη, Σύμβουλος στον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας και τον ΟΗΕ Γενεύης, συζήτησαν το θέμα «Εξασφαλίζοντας την ισότητα στον 21ο αιώνα: Εκπαιδεύοντας τις ηγέτιδες του αύριο». Συντόνισε η Νίκη Αλεξάνδρου, Lean-in Network Greece (Athens), Co-leader, Counsel Norton Base, Fullbright Greece, Leadership Coach.
Στην έναρξη της συζήτησης παρουσιάστηκαν ποσοστά από πρόσφατη έρευνα του Ερυωπαϊκού Ινστιτούτου για την ισότητα των φύλων, τα οποία θέλουν την Ελλάδα στις τελευταίες θέσεις των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε τομείς όπως η υγεία ή η πρόσβαση των γυναικών σε οικονομικούς πόρους και στην τελευταία θέση στο γενικό δείκτη ισότητας με 15 βαθμούς κάτω από τον μέσο του γενικού δείκτη, και σε τομείς όπως η εξουσία, η ηγεσία και η κατανομή χρόνου μεταξύ ανδρών και γυναικών αναφορικά με την κατανομή χρόνου στα οικιακά και τις οικογενειακές υποχρεώσεις.
Ωστόσο, το θετικό είναι ότι μέσα από την πανδημία οι γυναίκες αναδεικνύονται πιο δυναμικές στην ενίσχυση της συμπεριληπτικότητας και της ισοτιμίας στους χώρους εργασίας και πιο ικανές ως ηγέτιδες (στοιχεία έρευνα από Lean-in).
Τι πρέπει να αλλάξει για να γίνει καλύτερη η θέση της γυναίκας
Στη διάρκεια της συζήτησής τους οι ομιλήτριες εστίασαν στο τι θα μπορούσε να αλλάξει τόσο από πλευράς ατόμων, όσο και εργοδοτών, εταιρειών και οργανισμών, ώστε να συμπεριλαμβάνονται περισσότερες γυναίκες σε ηγετικές θέσεις.
Η κα. Διβάνη τόνισε στο πρώτο μέρος της συζήτησης πως αυτό που πρέπει να πολεμήσουμε αρχικά είναι το υποσυνείδητό μας. «Πρώτα να παλέψουμε το δικό μας υποσυνείδητο και μετά τα ξένα. Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είμαστε εμείς. Εμείς δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μας υποτιμήσουν».
Και οι τρεις ομιλήτριες συμφώνησαν σε ένα συμπέρασμα: «Οι γυναίκες πρέπει να γίνουν άγριες. Να γίνουν σκληρές. Να μην φοβούνται πως θα τις πουν ‘άσχημες’, ‘κακές’, στριμμένες’. Πρέπει και από εμάς να ξεκινήσει η αλλαγή», είπε η Katherine Fleming.
Η κα. Κοσμοπούλου με τη σειρά της παρουσίασε τα τρία βήματα μπορούν να γίνουν για να ενισχύσουμε τη θέση της γυναίκας στην ηγεσία:
- Προσωπικές ιστορίες. Οι ιστορίες κανονικών ανθρώπων μας βοηθούν να καταλάβουμε ότι κάτι μπορεί να γίνει, να μας φωτίσουν τα πρότυπα. Οι ιστορίες μάς βοηθούν να καταλάβουμε ότι υπάρχουν δυνατότητες κοντά μας. Ότι υπάρχουν γυναίκες (πολλές) σε διάφορους χώρους που έχουν ακολουθήσει πολύ διαφορετικές διαδρομές και εξελίσσονται. Θέλουμε να δούμε ποιες είναι αυτές οι γυναίκες. Επιπλέον, από την Ελλάδα λείπει και η κουλτούρα της αποτυχίας. Οι γυναίκες αυτές δεν πετυχαίνουν όλες την ίδια στιγμή. Δεν πετυχαίνουν γραμμικά. Να βρούμε μια σύνδεση με τις επιτυχημένες γυναίκες. Τις φωτγραφίες τους και τις αυθεντικές ιστορίες τους, με τις εύκολες και δύσκολες στιγμές, αυτές χρειαζόμαστε. Με την αμφισβήτηση, με την αυτο-αμφισβήτηση. Χρειάζεται πολλή δουλειά με τον εαυτό μας.
- Να επιλέγουμε γυναίκες. Όσες από εμάς είμαστε σε θέση να επιλέγουμε στελέχη, να επιλέγουμε γυναίκες. Όχι χαριστικά, αλλά γυναίκες που αξίζουν. Να τους ανοίξουμε την πόρτα. Αν δεν το κάνουμε αυτό γινόμαστε σαν εκείνες τις γυναίκες που θεωρούν πως την καλή τους τύχη δεν μπορούν να την έχουν άλλες.
- Να βοηθήσουμε αυτές τις γυναίκες. Να δίνουμε χώρο, συμβουλές κσι να θυμόμαστε ότι η ηγεσία χτίζεται καθημερινά. Ακόμα και οι πιο μικρές συμβούλες χρειάζονται: ποια θέση θα καταλάβουν σε ένα τραπέζι, πώς θα σταθούν στον χώρο, πώς θα μιλήσουν. Να τις βοηθήσουμε να νιώσουν ότι είναι ανθρώπινη διαδικασία στο τέλος. Να τους δώσουμε να καταλάβουν, ότι αξίζει η προσπάθεια, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.
Δείτε αναλυτικά τη συζήτηση παρακάτω:
