To Marie Claire Power Trip έγινε την Τετάρτη 13 Οκτωβρίου στο Grecotel Cape Sounio, με γυναίκες από τον χώρο της πολιτικής, των επιστημών, της τεχνολογίας, των MME, των τεχνών και του πολιτισμού να ενώνουν τις φωνές τους, συζητώντας για τις καινοτομίες, τα επιτεύγματα των γυναικών, τις νέες ευκαιρίες και τις διεκδικήσεις των γυναικείων κινημάτων στον 21ο αιώνα.
Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, Πρωταθλήτρια κολύμβησης ΑΜΕΑ, Χάλκινη Ολυμπιονίκης με την Εθνική Ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο 2021, συζήτησε με τη Βικτωρία Λουπάκου, Marketing Manager της Levono σε Ελλάδα και Κύπρο, για τον θρίαμβο της θέλησης μιας πρωταθλήτριας ζωής.
«Το να βρεθώ σε έναν αγώνα τόσο μεγάλο, όπως το Τόκιο, ήταν τεράστιο στο μυαλό μου. Ήταν τεράστια ευθύνη. Ένιωθα σαν να κουβαλάω τούβλα, γιατί θεωρώ ότι όταν έχεις υποσχεθεί σε ανθρώπους, και κυρίως, στον εαυτό σου ότι θα τα πας καλά κι όταν τα καταφέρνεις και καταφέρνεις έπειτα από 17 χρόνια και γίνεσαι η γυναίκα που φέρνει χάλκινο μετάλλιο στη χώρα σου σού δίνεται ένα μεγάλο έναυσμα να πεις ότι κάνεις κι άλλα πράγματα και η ευθύνη γίνεται πολύ μεγαλύτερη».
Όσον αφορά στη βοήθεια που δέχτηκε, η ίδια ισχυρίστηκε πως δεν είχε υποστήριξη εξ αρχής, πράγμα που άλλαξε όταν την προσέγγισε η Lenovo, εταιρεία η οποία διέκρινε τη δυναμική της αθλήτριας και την προσέγγισε με σκοπό να βοηθήσει στην προετοιμασία και τον αγώνα της.
«Δεν είχα βοήθεια πριν τους αγώνες. Με προσέγγισε η Lenovo και μου είπε πως βλέπουν δυνατότητες σε εμένα. Δεν θέλησα να τους διαψεύσω. Η ευθύνη είναι μεγάλη και γίνεται πολύ μεγαλύτερη όταν εκπροσωπείς τη χώρα σου».
«Τα άτομα με αναπηρία δεν ανήκουν στο σπίτι – ανήκουν παντού»
Στη συνέχεια η νεαρή αθλήτρια επικεντρώθηκε στο γεγονός πως τα άτομα με αναπηρία, δεν έχουν την αντιμετώπιση ή τις ευκαιρίες που θα έπρεπε και σε ερώτηση της κας. Μαρίλης Ευφραιμίδη για τον δύσκολο στόχο που έθεσε, αλλά και τις αλλαγές που παρατηρεί στον τρόπο ζωής των ατόμων με αναπηρία, απάντησε:
«Έθεσα αυτόν τον στόχο (σ.σ. συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο και μετάλλιο) για εμένα και γιατί ήθελα να μιλήσω για τα άτομα για αναπηρία. Τα άτομα αυτά δεν “ακούγονται” για τους σωστούς λόγους. Συνήθως, δεν έχουν τον τρόπο να ακουστούν. Ακούγονται για λόγους συμπόνιας ή λύπησης και όχι για τις δυνατότητές τους. Κάθε χρονιά έλεγα πως θέλω να κάνω τη διαφορά, ώστε να μπορώ, ως αθλήτρια, να εκπροσωπήσω -κατά κάποιον τρόπο- όλους αυτούς τους ανθρώπους. Βλέπω πάρα πολλές αλλαγές. Παλαιότερα, οι άνθρωποι με αναπηρία δεν είχαν τρόπο να βγουν από το σπίτι, να κάνουν πράγματα που τους αρέσουν.
Οι περισσότεροι είμαστε με επίκτητη αναπηρία, δηλαδή δεν γεννηθήκαμε έτσι. Και θέλεις να δηλώσεις πως κάνεις μια άλλη ζωή, αλλά λες πως “θέλω να βγω και να κάνω πράγματα, να είμαι ενεργό μέλος στην κοινωνία” και επειδή ίσως το είχαμε ξεχάσει αυτό, θεωρώ ότι με τον αθλητισμό ξεκίνησα να λέω ότι δεν ανήκουμε στο σπίτι. Ανήκουμε παντού, όπως ανήκαμε και πριν. Παλαιότερα ακόμα και οι χώροι της αναπηρίας και του αθλητισμού, ήταν ανδροκρατούμενοι. Είχαμε πάρα πολλά εμπόδια, δεν συμμετείχαμε, οι περισσότερες ήμασταν εκτός. Μιλάμε και για μία ευρωπαϊκή χώρα. Για την Ελλάδα, από την οποία ξεκίνησε ο αθλητισμός. Και παρ’ όλα αυτά είχαμε εμπόδια».
