Μία από τις θεματικές του Marie Claire Power Talk σήμερα, Πέμτη 15 Οκτωβρίου, κινείται γύρω από την καταπολέμηση των έμφυλων στερεοτύπων στα Μέσα Ενημέρωσης και την ποπ κουλτούρα. Οι ομιλήτριες είναι τρεις: μία Ελληνίδα που διαπρέπει στο εξωτερικό και δύο πρόσωπα που κάνουν τη διαφορά στο ελληνικό τηλεοπτικό τοπίο. Η πορεία τους ενισχύει την ανάγκη ύπαρξης διαφορετικών φωνών και προτύπων και λειτουργεί βοηθητικά στην εξάλειψη ρατσιστικών καταλοίπων που πηγάζουν από την εικόνα.
Τη συζήτηση συντονίζει η Editor In Chief του Marie Claire, Γαλάτεια Λασκαράκη. Στη συζήτηση συμμετέχει και η δημοσιογράφος και παρουσιάστρια Ελιάνα Χρυσικοπούλου.
Κατερίνα Παναγοπούλου
Είναι μια κεντρική επιλογή να είναι όλες οι παρουσιάστριες των δελτίων του Mega γυναίκες. Είναι κι ένα μήνυμα -γιατί πολλές φορές λέμε ότι δεν εμπιστευόμαστε τις γυναίκες για κεντρικούς ρόλους -αυτού του καναλιού ότι στηρίζει τις γυναίκες, ότι εμπιστεύεται τις γυναίκες και θεωρεί ότι οι γυναίκες μπορούν να τα βγάλουν πέρα και σε ανώτερο επίπεδο. Δεν είναι κάτι το οποίο έγινε τυχαία, μας ενδιαφέρει να το λέμε, ενδιαφέρει το κανάλι να στηρίξει τις γυναίκες και το θεωρώ πολύ σημαντικό και πολύ τιμητικό.
Είναι όμορφο να λες και σε μια γυναίκα ότι είναι όμορφη, μη τα λέμε όλα σεξισμό. Καμιά φορά περνάμε και στο άλλο άκρο, μια γυναίκα νιώθει ενοχικά όταν λέει “ναι, εγώ θέλω να είμαι όμορφη σήμερα, να βάλω τα ψηλά τακούνια, θέλω να είμαι έτσι” κι αν κάποιος της πει είσαι πολύ όμορη σήμερα αρχίζουμε τα τώρα αυτό γιατί το έκανε και είναι σεξιστικό. Εξαρτάται από το ποιος είναι αυτός και πώς το λέει αλλά μη νιώθουμε και ενοχικά στο τέλος με το που πάει να μας πει ένας άνδρα ένα σχόλιο.
Υπάρχει σεξισμός. Υπάρχει πράγματι το αφεντικό που μπορεί να παρενοχλήσει μια εργαζόμενη και είναι ένα πάρα πού σοβαρό γεγονός αυτό και δεν θα πρέπει καμία εργαζόμενη να φοβηθεί να το καταγγείλει γιατί άμα κάτι το λες και το κάνεις καραμέλα τελικά το αποδυναμώνεις. Είναι κάτι πάρα πολύ σοβαρό να δεχθείς σεξουαλική παρενόχληση από το αφεντικό σου. Ευτυχώς δεν μου έχει τύχει αλλά σαφέστατα τυχαίνει και ειδικά σε αυτό το χώρο που είναι παράξενος, ας μην κοροϊδευόμαστε. Ήμουν πολύ τυχερή, ήμουν σε οργανισμούς που ήταν πολύ θεσμικά μαγαζιά.
Έκανα οικονομικό ρεπορτάζ που η πλειοψηφία αυτών που το καλύπτουν είναι άνδρες και ο λόγος είναι διπλός κατά τη δική μου εκτίμηση. Ο πρώτος είναι διότι υπάρχει δυστυχώς η αίσθηση ότι είναι ένα δύσκολο ρεπορτάζ άρα να εμπιστευτούμε έναν άνδρα, είναι κάτι που μπορεί να το χειριστεί καλύτερα ένας άνδρας. Από την άλλη, είναι κι ένα σκληρό ρεπορτάζ σε επίπεδο ωραρίων. Θυμάμαι όταν είχαμε τις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα, ήμασταν στο Χίλτον και μπορεί η διαπραγμάτευση να ξεκινούσε στις 5 το απόγευμα και να τελείωνε στις 6 το επόμενο πρωί κι εμείς έπρεπε να είμαστε εκεί. Δυστυχώς, είναι έτσι δομημένη η ελληνική οικογένεια που για μια γυναίκα με παιδιά και υποχρεώσεις δεν είναι πάρα πολύ εύκολο να πει εγώ θα γυρίσω αύριο το πρωί. Αυτό δε γινόταν μια φορά στο τόσο, όταν ήταν εδώ η Τρόικα το ξενυχτούσαμε πολύ συχνά. Επομένως, δυστυχώς, πράγματι υπάρχουν ρεπορτάζ τα οποία είναι ανδροκρατούμενα κα υπάρχουν γυναίκες που θα το φοβηθούν. Σου λέει ασ’ το, πού να πάω εγώ εκεί πέρα και να τρέχω από το πρωί μέχρι το βράδυ, ας κάνω κάτι πιο βατό. Δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει μια γυναίκα που θα το πει αυτό γιατί δυστυχώς είναι έτσι δομημένες οι οικογένειες, είναι έτσι δομημένα τα πάντα που η γυναίκα αναλαμβάνει έναν επιπλέον ρόλο.
Αν μια γυναίκα ή ένας άνδρας καταστήσει σαφές ότι ‘εδώ δουλεύουμε’ και δεν δίνεις το δικαίωμα, δεν τον παίρνει τον άλλο να σε αμφισβητήσει. Εντάξει, πάντα υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι σκέφτονται με λανθασμένο τρόπο αλλά ευτυχώς δεν είναι η πλειοψηφία και είμαι χαρούμενη γιατι το βλέπω ότι αλλάζει αυτό. Όλο και περισσότερο αλλάζει. Η ελληνική κοινωνία στο θέμα αυτό έχει κάνει πολύ σημαντικά βήματα και ειδικά τα τελευταία χρόνια. Όταν λέω τελευταία εννοώ τα τελευταία 5-6 χρόνια έχουμε κάνει σημαντικά βήματα.
Είναι σημαντικό να βγαίνει ένα θετικό αφήγημα από όλο αυτό και να μην θυματοποιούμαστε οι γυναίκες και να πάψουμε να λέμε ότι είμαστε κάτι διαφορετικό. Οτιδήποτε είναι ένας άνδρας, το ίδιο είμαστε κι εμείς και δεν το συζητάμε, δεν το διαπραγματευόμαστε.
Πρόσφατα, είδαμε την ιστορία με το βιτριόλι. Μια γυναίκα επιτέθηκε σε μια άλλη γυναίκα και της πέταξε βιτριόλι γιατί της πήρε τον άνδρα… Πόσες φορές είδαμε στα ρεπορτάζ που έπαιξαν προκλητικές φωτογραφίες από τα social media του θύματος. Δεν ήταν αυτό μια προσπάθεια να παρουσιαστεί ότι “Ντάξει μωρέ, κι αυτή δεν ήταν καμία αγία. Ντυνόταν προκλητικά”. Αυτό εμένα με ενόχλησε πάρα πολύ. Που εγώ δεν είμαι με το λάβαρο συνέχεια να πιαστώ και να τσακωθώ για το θέμα αυτό, αυτό όμως με ενόχλησε. Όχι ως γυναίκα, ως άνθρωπο. Από το γεγονός ότι μιλούσαμε για μια τραγωδία, για κάτι πολύ ακραίο κι αντί να ασχολούμαστε με το θύμα υπήρχαν οι φωτογραφίες του θύματος από τα προσωπικά του social media σε προκλητικές στιγμές κι αυτό γιατί ενδεχομένως θα πουλούσε. Είναι ο ορισμός του σεξισμού αυτό το πράγμα.
Δανάη Μπάρκα
Είναι τιμητικό και λυτρωτικό και όχι μόνο για μένα, για όλη τη γενιά μου. Είναι σημαντική η ηλικία μου. Ναι μεν είναι ένα θηλυκό στην παρουσίαση αλλά είναι κι ένα νέο καινούργιο πράγμα, σε μία ηλικία πολύ μικρή οπότε είναι μια δικαίωση γενικά για τη γενιά μας το να εμπιστεύονται και κορίτσια αλλά και μικρότερα κορίτσια. Η αλήθεια είναι ότι όντως υπάρχουν στερεότυπα, υπάρχουν μονοπάτια που έχουν χαραχτεί. Ακόμα κι εγώ, δεν σας κρύβω, όταν είπα στους γύρω μου ότι είπα το “ναι” και ότι θα είμαι στο πρωινό του Mega, υπήρχαν άνθρωποι που με συμβούλεψαν να μην είμαι ο εαυτός μου. Μου είπα δηλαδή “Κοίτα, μη φοβίσεις τον κόσμο. Αυτό είναι μια ζώνη που πρέπει να είσαι κάπως πιο μαζεμένη, να φαίνεσαι λίγο πιο αφελής”. Όταν τα άκουσα αυτά τρελάθηκα. Έλεγα “Είστε καλά; Θα πάω να είμαι ο εαυτός μου”. Δεν ξέρω αν υπήρχε μια γραμμή τα προηγούμενα χρόνια οι γυναίκες, ειδικά στην ψυχαγωγική πρωινή ζώνη, να φαίνονται αφελείς αλλά νιώθω ότι φέτος έχουμε κατακτήσει να μείνουμε οι εαυτοί μας, όποιοι κι αν είναι αυτοί, και είναι πολύ σημαντικό. Είμαι νίκη γενικότερη και όχι μόνο για τις γυναίκες.
Νιώθω την ευθύνη και η αλήθεια είναι ότι σε στιγμές το παρακάνω. Υπάρχουν εκπομπές που όποια ευκαιρία κι αν βρω λέω “να, είναι σωστό, οι γυναίκες, ο ρατσισμός” γιατί όντως τα πιστεύω και γιατί ακριβώς επειδή μου δόθηκε αυτό το βήμα και νιώθω ότι στην τηλεόραση πολλές φορές δεν ακούμε αυτά που ονειρεύομαι -και οι γύρω μου όμως, γιατί βλέπω ότι όλοι έχουμε την ανάγκη. Νομίζω ότι το “ναι” στην τηλεόραση το είπα γιατί είχα την ανάγκη ως τηλεθεάτρια να ακούσω τη φωνή μου. Ένιωθα ότι τόσα χρόνια άκουγα μία φωνή, με διαφορετικό τρόπο αλλά μια φωνή. Είπα εξέθεσε τον εαυτό σου, κάντο, βγες και θα δεις ότι αργά ή γρήγορα θα πάρεις συμμάχους, θα κάνεις και μια γυναίκα να δει με διαφορετικό τρόπο τη ζωή, να πατήσει στα πόδια της, να αισθανθεί δυνατή διότι όντως μπορεί να κάνει τα πάντα… Το θέμα είναι μέσα μας να βρούμε τη δύναμη και να την εξαντλήσουμε και να τη βάλουμε σε πράγματα που μπορούν να κάνουν καλύτερους τους γύρω μας. Σε στιγμές ξεφεύγω κι εγώ και το πάω πολύ φεμινιστικά, πολύ αντιρατσιστικά. Βάζω μια μικρή παρένθεση και το γενικεύω γιατί δεν με αφορά μόνο ο σεξισμός με αφορά γενικότερα ο ρατσισμός.
Κάτω από τα δικά μου social media θα δεις πολλά σχόλια. Δεν θα δεις τα ίδια κάτω από έναν άνδρα ο οποίος μπορεί να έχει παραπάνω κιλά, να είναι λίγο πιο άνετος και λαϊκός, να προάγει και λίγο τον σεξισμό, να κάνει χιούμορ σε στιγμές στην εκπομπή που εμφανίζεται…
Με επηρεάζουν τα αρνητικά σχόλια για λίγο. Μπορεί αν είμαι σπίτι μου και λυγίσω να πω “Γιατί το κάνουν αυτό; Στον τάδε γιατί δεν λένε ‘μαζέψου’, ‘αδυνάτισε'”. Εγώ ευτυχώς έχω βρει τη δύναμη, μέχρι στιγμής, και το μεταφράζω αυτό σε λάμψη. Λέω “έχουν αποκτήσει φωνή πολλές γυναίκες μέσα από σένα και είναι σημαντικό να τις βγάλεις ασπροπρόσωπες”. Το μεταφράζω σε δυναμισμό. Όσο αντέχω. Μπορεί ξαφνικά μια μέρα να έρθω κλαίγοντας και να πω βοήθεια, δεν αντέχω άλλο, κρύψτε με.
Φυσικά και φέρεις ευθύνη. Πολλές φορές έχουν ακουστεί πράγματα που είπα εκεί έπρεπε να επέμβω. Δεν μπορείς πάντα, είναι πολύ δύσκολο πράγμα το live και ειδικά για μένα που είμαι άπειρη. Γενικά και η ομάδα -και το κάναμε από κοινού με το κανάλι- είναι άνθρωποι που πιστεύω στις απόψεις τους και έχουμε κοινή αισθητική οπότε ήθελα να έχω μέσα από αυτή την εκπομπή κόσμο γύρω μου που να πούμε “θα αλλάξουμε τον κόσμο”. Δεν έγινε καμία επιλογή τυχαία. Έχεις μεγάλη ευθύνη γιατί ξέρεις ότι εκείνη τη στιγμή μπορεί να ανοίξει την τηλεόραση ένα κοριτσάκι 12 χρονών. Ένα κοριτσάκι 12 χρονών αν ακούσει χιουμοριστικά στην τηλεόραση μια γυναίκα να τρώει και να λέει “παιδιά, δεν μαγείρεψα, θα τις φάω”, αυτό δεν μεταφράζεται ως χιούμορ στο 12χρονο, μεταφράζεται ως στερεότυπο ότι τα κορίτσια πρέπει να μαγειρεύουν. Όχι, τα κορίτσια πρέπει να κυνηγάνε τα όνειρά τους, όποια κι αν είναι αυτά.
Εμένα η φοβία μου είναι πόσο από τα λόγια κάνουμε πράξη αυτά που γίνονται. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έχουν μεγάλη ευθύνη για αυτό. Όταν όλοι βγαίνουμε και λέμε να καταπατήσουμε τον σεξισμό και μπράβο φεμινισμός αλλά πρακτικά κάνουμε προγράμματα τα οποία είναι ο υποβαθμισμός της γυναίκας εκεί κάπου συγκρούονται τα πράγματα. Από τη μία λένε ναι πάμε -κάποιοι έχουν παιδιά, έχουν κόρες- και πώς γίνεται μετά να βγαίνουν προγράμματα τα οποία να υποβαθμίζουν τη γυναίκα, ν α την εξευτελίζουν, να διασκεδάζουμε εις βάρος των συνανθρώπων μας. Ο μόνος μου φόβος σε σχέση με όλο αυτό το θέμα είναι αν θα γίνει ποτέ πράξη. Στα λόγια όλες είμαστε φεμινίστριες, οι άνδρες αγαπάνε τις κόρες τους, όλοι ονειρεύονται ένα ωραίο μέλλον για το παιδί τους. Όμως την τηλεόραση που τι βάζεις; Τι βάζεις στα ριάλιτι που υποβαθμίζουν τη γυναίκα και όχι μόνο; Τι βάζεις να δεις video clip με ξύλο και με τραγούδια που έχουν λόγια που βρίζουν τη γυναίκα; Εγώ το μόνο που φοβάμαι είναι οι πράξεις, γιατί στα λόγια είμαστε καλοί.”
Ελιάνα Χρυσικοπούλου
Σε αντίθεση με τη Δανάη που λέει ότι εγώ θα είμαι ο εαυτός μου και θα κάνω ότι θέλω τηλεοπτικά, θα τα γκρεμίσω όλα για να τα αλλάξω όλα στο βαθμό που μπορώ και μου επιτρέπεται εγώ αυτό που την συμβουλεύω -επειδή οι αντιλήψεις είναι παγιωμένες και η κοινωνία αλλάζει σιγά σιγά και Δανάη είναι ένας καταπληκτικός Δούρειος Ίππος που μπορεί τις ιδέες που πιστεύουμε όλες μας, του φεμινισμού και πολλά άλλα, της αποδοχής ευρύτερα του ανθρώπου να τις περάσει μέσα από μια ανάλαφρη, πρωινή ψυχαγωγική εκπομπή. Θεωρώ ότι πρέπει να κρατήσει το μέτρο εκεί.
Οι γυναίκες στην τηλεόραση πρέπει να είναι όπως θέλουν να είναι. Αν θέλουν να είναι ημίγυμνές γιατί αυτό τους εκφράζει κι αυτό τους αρέσει, να το κάνουν. Αν το κάνουν επειδή τους το επιβάλουν και τους λένε ότι μόνο έτσι θα μπορείς να δεις αύξηση στα νούμερά σου, να μη το κάνουν.
Εμένα μου αρέσουν τα ψηλά τακούνια και μου αρέσει να αρέσω και μου αρέσει να αρέσω και στους άνδρες και στις γυναίκες. Δεν το θεωρώ μεμπτό, δεν το θεωρώ κακό, δεν θεωρώ κατακριτέο το να είναι μια γυναίκα πολύ φροντισμένη ή το να θέλει να είναι θηλυκή, να θέλει να αρέσει. Αυτό που θεωρώ κατακριτέο είναι να υπάρχει αυτό το στερεότυπο από το οποίο να μην μπορεί να αποκλίνει κανείς. Στο περιοδικό που ήμουν αρχισυντάκτρια είχαμε κάνει μια συνέντευξη σε μια παρουσιάστρια στην ψυχαγωγική ζώνη που άλλαξε τα μαλλιά της και τα έκανε καστανά και μετά από τρεις μήνες τα άλλαξε. Την πήρα τηλέφωνο και της είπα ότι όλοι λέγαμε πόσο πολύ σου πάει και μου είπε “Δεν θα επιβιώσω, δεν θα μπορέσω να κάνω καριέρα καστανή”. Αυτά είναι που δεν θέλουμε.
Επειδή μιλάμε για τηλεόραση, που είναι το πιο μαζικό μέσο από όλα, δεν θέλω σε καμία περίπτωση να βγει η στήλη της μόδας που κάνουμε με τη Δανάη να βγει ελίτ. Πρέπει να το προσαρμόζεις έτσι ώστε να το ακούσουν και τα αυτιά μιας γυναίκας η οποία δεν είναι εκπαιδευμένη γιατί κάνει χιλιάδες άλλα πράγματα, δεν είναι η μόδα το πρώτο της ενδιαφέρον. Όμως, αυτό που έχουμε συμφωνήσει με τη Δανάη είναι ότι ο τρόπος που θα κάνουμε εμείς τη διαφορά είναι ότι δεν θα μιλάμε συνέχεια μόνο για το πώς η μόδα μπορεί να σε βοηθήσει να κατακτήσεις πράγματα ή να φέρεσαι πιο όμορφη αλλά και για το πώς μπορεί να σε βοηθήσει να βγάλεις τις ανησυχίες σου, τις αισθητικές, να φοράς αυτό που σου αρέσει, να μη φοράς αυτό που δεν σου αρέσει. Την πρώτη εβδομάδα για να δώσουμε το στίγμα βγήκαμε με στήλη πέντε τάσεις που θα φορέσουμε και δύο που δεν μας άρεσαν καθόλου. Είπαμε δεν θα αναπαράγουμε απλά αυτό που βλέπουμε στο εξωτερικό στις 4 μητροπόλεις Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Μιλάνο, Παρίσι και είμαστε κι εμείς εδώ στην Αθηνούλα και θα πούμε στην κυρία που μας βλέπει στις 10 που ακόμα δεν έχει πιει τον καφέ πρέπει να φοράς κρόσια. Άμα θέλει ας τα βάλει, αν δεν θέλει ας μη τα βάλει. Μόνο έτσι μπορείς να κάνεις μια μικρή διαφορά.
Ματίνα Στεβή
Αγαπώ πολύ τη δουλειά μου και νιώθω πολύ μεγάλη ικανοποίηση που εργάζομαι σε μια εφημερίδα που παίρνει την δημοσιογραφία πάρα πολύ σοβαρά και έχει και τους πόρους να την στηρίξει σε μια περίοδο που σε όλες τις χώρες -και όχι μόνο στην Ελλάδα ή την Ευρώπη αλλά παντού- δυστυχώς η βιομηχανία των ειδήσεων περνάει μια πάρα πολύ δύσκολη εποχή οικονομικά και σε επίπεδο βιωσιμότητας. Οπότε αυτό είναι κάτι που με ικανοποιεί πάρα πολύ και ταυτόχρονα είναι και πάρα πολύ δύσκολη δουλειά. Η δουλειά μας είναι δύσκολη όπου και να την κάνουμε. Η εφημερίδα μου έχει ίσως μια παραπάνω δυσκολία λόγω του ότι έχει το όνομα που έχει και άρα έχεις μια τεράστια ευθύνη στα χέρια σου για την επιρροή που μπορεί να έχουν αυτά που γράφεις για τις ζωές των ανθρώπων που καλύπτεις. Αυτό μπορεί να είναι και καλό αλλά μπορεί να είναι και κακό. Πρέπει αυτή την επιρροή να την χειρίζεσαι με τρομερή ταπεινότητα και με μεγάλο αίσθημα ευθύνης. γενικά όμως είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένη, δουλεύω στους New York Times εδώ και 1,5 χρόνο. Είναι η δεύτερη αμερικάνικη εφημερίδα που δουλεύω στην καριέρα μου, ήμουν περίπου δέκα χρόνια στην Wall Street Journal.
Δεν έχω κόρες, όπως κάποιες από εσάς, αλλά έχω έναν γιο ο οποίος είναι δύο ετών και μπορώ να σας πω ότι η ευθύνη του να μεγαλώνεις ένα αγόρι τη σήμερον ημέρα ως φεμινίστρια είναι πολύ μεγάλη. Εξίσου μεγάλη όσο το να μεγαλώνεις κορίτσια. Όλοι όσοι έχουμε τις ζωές παιδιών στα χέρια μας έχουμε τεράστιες ευθύνες και τεράστιες προκλήσεις.
Η πίεση να αποδείξεις ότι είσαι σοβαρή είναι η μεγαλύτερη. Ότι είσαι σοβαρή, είσαι ικανή. Όταν είσαι και νέα αυτή η πίεση είναι διπλή γιατί πέραν του σεξισμού υπάρχει και διάκριση εναντίον νεότερων ανθρώπων σε δουλειές ειδικά -νομίζω η δημοσιογραφία λιγότερο πια- που προτιμούν τους μεγαλύτερους ανθρώπους. Αισθάνθηκα αυτές της πιέσεις. Πιο πολύ αισθάνθηκα την πίεση της σοβαροφάνειας, θα έλεγα.
Μεγαλώνοντας στην εποχή που μεγάλωσα εγώ στην Ελλάδα, -δεν είναι ελληνικό, είναι παγκόσμιο και τώρα νομίζω αρχίζουμε και το ξεπερνάμε- υπήρχε μια ταύτιση του σοβαρού, του ικανού, του ευφυούς με τον συντηρητισμό. Για να είσαι μια γυναίκα, μια νεαρή που θα σε πάρουμε σοβαρά πρέπει να είσαι και πολύ συντηρητική στο πώς ντύνεσαι, στο πώς φέρεσαι, οι γυναίκες δεν βρίζουν, η φούστα ως το γόνατο. Κάτι που μου αρέσει πολύ που το βλέπω τώρα που είμαι και λίγο μεγαλύτερη και δυστυχώς αισθάνομαι ότι δεν πρόλαβα να το ευχαριστηθώ σαν “επανάσταση” ήταν μια μεγαλύτερη ελευθερία στο να εκφράζεις το ποιος/ποια είσαι χωρίς να έχεις αυτούς τους περιορισμούς της σοβαροφάνειας η οποία πραγματικά δεν δείχνει τίποτα. Μπορείς κάλλιστα να είσαι τρομερά σέξι, να φοράς ό,τι θέλεις , να είσαι ντυμένη στα μαύρα ή ό,τι σε εκφράζει και συνάμα να είσαι εξαιρετικά σοβαρή στη δουλειά σου, να είσαι ένας πάρα εξαιρετικά σοβαρός άνθρωπος και να κάνεις σαχλά αστεία. Μπορούμε να είμαστε πάρα πολύ περίπλοκες. Νομίζω ότι υπάρχει πού μεγαλύτερος χώρος για να είμαστε περίπλοκες τώρα και ελπίζω να συνεχίσει αυτή η τάση.
Ο φεμινισμός είναι μια επανάσταση. Μια επανάσταση εναντίον ενός συστήματος το οποίο είναι κυριαρχικό και κανένας δε θέλει να χάνει την κυριαρχία του. Διάφοροι -και γενικές ανάμεσά τους- που χαρακτηρίζουν τους εαυτούς τους ως προοδευτικούς, νομίζω ότι χάνουν την ουσία του φεμινισμού και κάθε άλλης κοινωνικής επανάστασης που εστιάζει στην ισότητα σαν στόχο. Δυστυχώς, για να είναι οι γυναίκες ίσες, πρέπει οι άνδρες να χάσουν κάποια από αυτά που νομίζουν ότι τους αξίζουν. Κι αυτό είναι κάτι πάρα πού δύσκολο. Ένας άνδρας για παράδειγμα, δεν αρκεί μόνο να λέει ότι επιθυμεί τη γυναίκα να είναι ίση, πρέπει να αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να χάσει και τη δουλειά του και αυτή η δουλειά να πάει σε μια γυναίκα. Να χάσει κάτι πραγματικό το οποίο μπορεί να θεωρούσε δεδομένο. Αυτό, δυστυχώς, είναι πάτα πολύ επώδυνο σε ένα σύστημα όπως η πατριαρχία το οποίο είναι αρχαίο και το οποίο είναι τρομερά καλά εδραιωμένο. Για αυτό λοιπόν ο φεμινισμός θεωρείται κάτι τρομερά ακραίο. Μας λένε πάρα πολλά χρόνια, γενιές επί γενεών, από τη γενιά της μητέρας μου και τη γενιά της μητέρας της ότι πρέπει να είμαστε ευγενικές, να πηγαίνουμε σιγά σιγά, να μπούμε σαν Δούρειοι Ίπποι στις διάφορες δουλειές και στις διάφορες βιομηχανίες και να κάνουμε την επανάσταση ήσυχα. Η ώρα για ησυχία έχει τελειώσει. Ο χρόνος για να κάνουμε μια ήσυχη επανάσταση, έχει τελειώσει. Κάποιοι οι οποίο επωφελούνται άδικα από ένα σύστημα το οποίο είναι άδικο απέναντι σε ένα τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού, τον μισό πληθυσμό, θα πρέπει να χάσουν κάτι για να γίνει μια πιο δίκαιη κατανομή. Ίσως αυτό να είναι ακραίο κι αν είναι ακραίο, είμαι κι εγώ ακραία.
Όλα τα κρίνουμε στο context της κάθε χώρας. Πράγματι στο Νότιο Σουδάν ο βιασμός χρησιμοποιείται εναντίον των γυναικών σαν όπλο του πολέμου και εναντίον των ανδρών. Το Me Too δεν είναι πολυτέλεια, απλώς όπως σε πάρα πολλούς άλλους τομείς η Ελλάδα, το Βέλγιο που ζω τώρα ή οι ΗΠΑ έχουν αναπτυχθεί περισσότερο από χώρες όπως το Σουδάν κι έτσι οι απαιτήσεις μας έχουν προχωρήσει σε σχέση με αυτή την ανάπτυξη. Το βλέπω σαν κομμάτι της φυσικής και φυσιολογικής ανάπτυξης των κοινωνιών και προφανώς η επίθεση στις γυναίκες είναι κάτι που γίνεται σε όλο τον κόσμο είτε αυτό λέγεται επαγγελματικός χώρος στην Αθήνα είτε λέγεται σωματική επίθεση στο Νότιο Σουδάν, είναι μέρος του ίδιου συστήματος. Είναι ένα σύστημα το οποίο είναι παγκόσμιο, είναι αρχαίο και βάζει τη γυναίκα σε δεύτερη θέση κι αυτό πονάει πάρα πολύ. Μπορεί να πονάει τη σάρκα σου, μπορεί να πονάει το πνεύμα σου, μπορεί να πονάει την καρδιά σου αλλά σε πονάει.
Δανάη Μπάρκα, ηθοποιός και παρουσιάστρια της πρωϊνής ψυχαγωγικής εκπομπής “Πάμε Δανάη” στο Mega TV.
Γεννήθηκε στις 18 Νοεμβρίου του 1992. Είναι κόρη της ηθοποιού Βίκυς Σταυροπούλου και μία από τις νεότερες παρουσίες της ελληνικής τηλεόρασης στα ηνία της ψυχαγωγικής εκπομπής του Mega “Πάμε Δανάη”, με καλή φωνή και υποκριτικό χάρισμα. Δείγμα της δουλειάς της στο θέατρο είναι οι παραστάσεις Νίκη (2017), Οι μάγισσες της Σμύρνης (2018), Μαρία Πενταγιώτισσα (2019), Λυσιστράτη (2017), Έπεσε Νέκρα (2016), Αναμείνατε στο ακουστικό σας (2015).
Kατερίνα Παναγοπούλου, παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων στο Μega TV.
Πριν αναλάβει την παρουσίαση του κεντρικού δελτίου ειδήσεων στο Mega, ήταν η anchorwoman του Σαββατοκύριακου στο Star. Για 10 χρόνια ήταν δημοσιογράφος στο ραδιοφωνικό σταθμό FLASH 96 όπου έκανε εκπομπές, παρουσίαζε δελτία ειδήσεων, κάλυπτε το ρεπορτάζ του υπουργείου Εργασίας, παρουσίαζε εκπομπή με τον Μίμη Ανδρουλάκη, ενώ παράλληλα έγραφε σε εφημερίδες και περιοδικά. Είναι απόφοιτος του τμήματος Μ.Μ.Ε του Παντείου Πανεπιστημίου.
Ματίνα Στεβή, δημοσιογράφος και ανταποκρίτρια των “New York Times” στις Βρυξέλλες
Matina Stevis-Gridneff.. Earl Wilson
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, σπούδασε στην Οξφόρδη και επέστρεψε στην Ελλάδα όπου εργάστηκε στη City Press. Σε ηλικία 23 ετών ανέλαβε τη διεύθυνση της εφημερίδας ενώ στη συνέχεια έκανε master στη Δημόσια Διοίκηση στο London School of Economics και για ένα διάστημα εργάστηκε στον “Economist”. Στη συνέχεια ανέλαβε τη θέση της ανταποκρίτριας της “Wall Street Journal” στην Αφρική και εγκαταστάθηκε στην Κένυα. Σήμερα ζει στις Βρυξέλλες όπου εργάζεται ως ανταποκρίτρια των “New York Times”.
Ελιάνα Χρυσικοπούλου δημοσιογράφος, παρουσιάστρια
H Ελιάνα Χρυσικοπούλου σπούδασε στο τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Ε.Κ.Π.Α. Και έκανε μεταπτυχιακό στο Fashion Journalism στο Central Saint Martins του Λονδίνου. Έκτοτε συνεργάστηκε με κορυφαία διεθνή έντυπα ως freelancer editor και αρχισυντάκτρια, ενώ τα τελευταία χρόνια ανήκε στο δυναμικό της εκπομπής “Ελένη” του Alpha δίπλα στην Ελένη Μενεγάκη. Φέτος στελεχώνει την ομάδα της νέας εκπομπής του Mega “Πάμε Δανάη”.
Θυμήσου ΕΔΩ όλα όσα έγιναν την πρώτη ημέρα του Marie Claire Power Talk.
Powered by:
