Θα ήταν ένα υπέροχο φιλμ μικρού μήκους. Αυτό σκέφτομαι όση ώρα συζητάμε μέσω Zoom, εγώ στην Αθήνα και στην πέμπτη μέρα αυτοκαραντίνας, εκείνη από το σπίτι της μητέρας της στο Γκέτεμποργκ που «ψήνεται» στους 30 βαθμούς -έτσι που πάει ο καύσωνας θα φτάσει στον Αρκτικό Κύκλο- με ένα σορτσάκι και ένα T-shirt, άβαφη, προσηνής, αεικίνητη και -ίσως ακριβώς για όλα αυτά- μια Ελενα Παπαρίζου πιο εκθαμβωτικά αντι-σταρ από ποτέ.
Μιλάει ξεναγώντας με στον κήπο και (νοερά) στην πολυπληθέστατη φαμίλια της («Για μένα η οικογένεια είναι πάνω από όλα!»), ανεβαίνοντας σκάλες, μπαινοβγαίνοντας σε δωμάτια, κάνοντας μία στάση για μικροδουλειές ή για να ρωτήσει κάτι τη μαμά της και «συγχωνεύοντας» τις δύο πατρίδες της π.χ. με δικής της εμπνεύσεως πατριδωνυμικά όπως: «Στοκχολμιώτισσα». Κάποια στιγμή δεν αντέχω, της λέω: «Ζαλίστηκα λίγο, είστε σαν ανεμοστρόβιλος». Μου ζητάει συγγνώμη και συνεχίζει απτόητη.
Πώς ήταν για σας τα δύο τελευταία δύσκολα χρόνια;
Στην πρώτη καραντίνα, δεν ένιωθα καλά. Είμαι ένας πολύ εξωστρεφής άνθρωπος και με χτύπησε ψυχολογικά. Οταν ξεκινούσε το «The Voice», έλεγα: «Πώς θα το κάνω, αν δεν μπορώ να αγγίζω, να αγκαλιάζω;».
Τι σας άφησε τελικά όλο αυτό;
Ολοι, όταν παθαίνουμε ένα μεγάλο σοκ, αναθεωρούμε, σκεφτόμαστε και πολύ γρήγορα… ξεχνάμε. Ολοι νομίζω ότι έχουμε μέσα μας μια νοσταλγία για κάτι που χάσαμε. Εγώ αναγκάστηκα να αναζητήσω μια μεγαλύτερη πνευματικότητα.
Είναι αλήθεια ότι ασχολείστε με το διαλογισμό;
Ξεκίνησα πριν από την πανδημία. Για να μπορώ να ισορροπώ. Γενικότερα, όσο μεγαλώνουμε βλέπουμε στον εαυτό μας περισσότερες ανασφάλειες, φοβίες κ.ά. Έτσι κάποια στιγμή είπα: «Θέλω να ζήσω ελεύθερη». Οταν ήρθε η πανδημία, όλα απέκτησαν μεγαλύτερη ένταση, το ίδιο και αυτή η ανάγκη. Και αυτό είναι το καλό που έκανε σ’ εμένα ο κορωνοϊός.
Τι αντισταθμίζει αυτή η πνευματική αναζήτηση;
Ζούμε σε μια εποχή που όλα πρέπει να είναι ταυτόχρονα open: ήμουν εκεί, έκανα αυτό, θα κάνω αυτό, φόρεσα εκείνο… Εξαρτιόμαστε και ζούμε πολύ μέσα από τα σόσιαλ μίντια. Και εγώ τα αγαπώ τα σόσιαλ μίντια, αλλά μόνο μέχρι ένα σημείο μπορώ να λειτουργήσω έτσι. Για να έχεις μια ισορροπία, πρέπει να έχεις αγγίξει και άλλα πράγματα, να ξέρεις να ζεις σε μια μοναχικότητα, να εξερευνάς και να μαθαίνεις, να θέλεις να μη ζεις όλη την ώρα στο δήθεν. Εμένα μου έχει ταιριάξει όλο αυτό, αλλά ο καθένας βρίσκει τον δικό του δρόμο. Με βοηθάει βέβαια πολύ και ο σύζυγός μου.
Με ποιον τρόπο;
Ο Ανδρέας (σ.σ.: Καψάλης) είναι ένας εξερευνητής. Εχει όρεξη για ζωή, διψά και αγωνίζεται διαρκώς να μαθαίνει καινούρια πράγματα, αγαπάει τη φύση, είναι μια ήρεμη δύναμη. Είμαστε, όπως καταλαβαίνετε, πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες. Ο Ανδρέας είναι μηχανικός (σ.σ.: τα χέρια της ζωγραφίζουν στον αέρα τις οριζόντιες γραμμές ενός οικοδομήματος): τετράγωνη λογική. Και εγώ, όπως είπατε: ανεμοστρόβιλος! Για δείτε όμως που έρχεται, τακ, και δένει όλο αυτό. Δεν ζοριζόμαστε για να το πετύχουμε. Γίνεται από μόνο του όταν ο ένας τρέφει σεβασμό για τον άλλο.
Ωστόσο, δεν απαιτεί δουλειά ο γάμος;
Όχι μόνο ο γάμος, όλες οι σχέσεις.
O Αλέν ντε Μποτόν γράφει ότι στον σύντροφό σου «πετάς» όλες σου τις φοβίες, τις ματαιώσεις, τις ανασφάλειες. Μήπως τελικά αυτή είναι η μεγάλη αδικία του γάμου;
Η μεγάλη διαφορά στη συζυγική/συντροφική σχέση, σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη, είναι αυτό το διαφορετικό συστατικό της που σε εκθέτει περισσότερο. Και αυτό δεν είναι άλλο από το σεξουαλικό κομμάτι. Μέσα σε αυτό εκτίθενται περισσότερα πράγματα, βρίσκεις εκεί ένα άλλο μέρος του εαυτού σου. Ισως γι’ αυτό να ρίχνουμε όλες τις φοβίες και τις ανασφάλειές μας στον άλλο. Γιατί νιώθουμε ένα ισχυρότερο δέσιμο.
Λέτε δηλαδή ότι υπάρχει ένα τίμημα; Επειδή «ανοίγεσαι» περισσότερο, απαιτείς και περισσότερα;
Επειδή εκτίθεσαι με έναν διαφορετικό τρόπο στον σύντροφό σου, θεωρείς λίγο δεδομένο ότι πρέπει σχεδόν πάντα να σε καταλαβαίνει. Και ότι δεν χρειάζεται όλα να τα συζητάς. Επειδή του δίνεις όλο σου το «είναι», ό,τι άλλοι άνθρωποι δεν βλέπουν ποτέ… Είναι όμως μια παρεξήγηση όλο αυτό. Γι’ αυτό λέμε ότι θέλει πολλή δουλειά και ότι ποτέ δεν μπορούμε να θεωρούμε κάποιον δεδομένο.
Γιατί σήμερα η γυναίκα εξακολουθεί να βάλλεται από την εικόνα της;
Αυτό είναι «σύμπτωμα» της εποχής μας και έχει δημιουργηθεί μέσα από τα σόσιαλ. Τα τελευταία χρόνια πολλά κορίτσια θέλουν να δείχνουν μια συγκεκριμένη εικόνα. Όμως η εξωτερική εμφάνιση είναι πλέον μια ψευδαίσθηση, μια… οφθαλμαπάτη. Εννοώ ότι μπορεί στο Instagram να έχω βάλει τόσα φίλτρα που να μην έχω καμία σχέση με τo πώς είμαι στην πραγματικότητα. Όλοι θέλουμε υποτίθεται να φτάσουμε στην τελειότητα. Και όμως! Ο άνθρωπος είναι τέλειος όταν είναι αυτός που είναι και όταν παραδέχεται τον εαυτό του γι’ αυτό που είναι. Ωστόσο, δεν είναι τόσο η εικόνα που με ενδιαφέρει για τη γυναίκα σήμερα…
Αλλά;
Εγώ που κυκλοφορώ πολύ, όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στην επαρχία, συναντώ πολλών λογιών γυναίκες. Και από αυτά που βλέπω το πιο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι πολλές εξακολουθούν να νιώθουν αδύναμες, να εισπράττουν κατώτερους μισθούς από τους άνδρες για την ίδια ακριβώς δουλειά, να αισθάνονται ότι ακόμα δεν είναι ισότιμες. Θέλω να δω τις γυναίκες πιο δυνατές. Θέλω να τις δω ακόμα πιο ενωμένες, ειδικά τώρα που ζούμε μια περίοδο με τόσες γυναικοκτονίες όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτή είναι η πραγματικότητα που με ενδιαφέρει και όχι η τυραννία της εικόνας που αφορά πολύ λίγες. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι μπορεί κάτι τέτοιο να συμβαίνει το 2022.
Από την άλλη πλευρά, η ελληνική κοινωνία έχει κάνει πολλά βήματα μπροστά…
Έχει, ναι, προχωρήσει πάρα πολύ.
Πείτε μου κάτι που θεωρείτε ότι δεν έχει ακόμα καταφέρει.
Ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου είναι προκατειλημμένο εναντίον τρόπων ζωής που αγνοεί τελείως. Θα ήθελα αυτοί οι άνθρωποι να δώσουν μια ευκαιρία, να προσπαθήσουν να έρθουν σε επαφή με όσα δεν γνωρίζουν. Υπάρχουν πλέον π.χ. γκέι οικογένειες με παιδιά. Αυτό που εγώ λέω σε εκείνους που είναι προκατειλημμένοι εναντίον τους είναι όχι να πάψουν να αισθάνονται έτσι, αλλά να είναι τουλάχιστον ανοιχτοί στο να δουν πώς λειτουργεί μια γκέι οικογένεια. ‘Οχι να έχουν άποψη, να βρίζουν κ.λπ. χωρίς να έχουν ιδέα. Να έρθουν να δουν αν το παιδί μεγαλώνει καλύτερα με δύο γκέι ή με δύο στρέιτ γονείς π.χ. που δεν είναι ποτέ εκεί ή που κάνουν καταχρήσεις. Με ποιους τελικά μεγαλώνει το παιδί καλύτερα;
Δίνετε την εντύπωση ότι για σας η αποδοχή της διαφορετικότητας είναι βίωμα. Το ότι μεγαλώσατε στη Σουηδία έπαιξε ρόλο;
Αυτό που έπαιξε ρόλο είναι η οικογένειά μου. Η μάνα μου, ο πατέρας μου. Τα αδέλφια μου είχαν από μικρά παιδιά γκέι φίλους, υπήρχαν τρανσέξουαλ στον περίγυρό μας, για μας δηλαδή δεν ήταν κάτι το περίεργο. Το σπίτι μας ήταν ανοιχτό σε όλους. Η ελληνική κοινωνία έχει λίγο δρόμο μπροστά της σε αυτά τα θέματα. Να σας το πω διαφορετικά. Γιατί πρέπει να μας απασχολεί τόσο όλο αυτό το θέμα; Why can’ t we just let things as they are? (Γιατί δεν μπορούμε απλά να αφήσουμε τα πράγματα όπως είναι;) Ευτυχώς, τα νέα παιδιά δεν είναι έτσι.
Ως πρώτη πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNICEF στην Ελλάδα, στηρίζετε φέτος την παγκόσμια προτεραιότητά της που είναι η ενίσχυση της ψυχικής υγείας των παιδιών και των νέων.
Ναι, κυρίως μετά από δύο χρόνια πανδημίας, απομόνωσης και αύξησης της βίας. Η σειρά συναυλιών που θα δώσω τον Σεπτέμβριο είναι αφιερωμένη στην προώθηση αυτών των προγραμμάτων της UNICEF. Οσον αφορά τα παιδιά, κάποτε πίστευα ότι πρέπει ο κάθε άνθρωπος να μαθαίνει από το δικό του πάθημα. Τώρα θέλω να τρέχω για τα παιδιά, να προφταίνω κάποια «παθήματα». Να ερωτευτούν λάθος, να πουν μια ανοησία παραπάνω, να κάνουν μια λάθος επιλογή… ας είναι αυτά τα «προβλήματα» των παιδιών. Ας μην πάρουν από τα άλλα, τα «βαριά» μαθήματα. Γι’ αυτό φωνάζω: «Τα παιδιά είναι παιδιά σήμερα!». Τα παιδιά, για να είναι το μέλλον μας, πρέπει να έχουν μια υγιή, σωματικά και ψυχικά, παιδική ηλικία.
Ένα μεγάλο πρόβλημα στη χώρα μας παραμένει η απουσία σεξουαλικής αγωγής.
Aυτό, ναι, θα έπρεπε να υπάρχει στην Ελλάδα. Να σας περιγράψω μόνο το μάθημα Βιολογίας στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, όταν εγώ πήγαινα στη Β’ Γυμνασίου, το 1995. Εχουμε μια τρελή μποέμ δασκάλα. Ερχεται λοιπόν με τους δοκιμαστικούς σωλήνες από το εργαστήριο της Χημείας. Κοιτάμε εμείς με απορία: «Μα Βιολογία δεν έχουμε;». Αφήνει από έναν σωλήνα στον καθένα. Και ύστερα πετάει, τακ, τακ, σαν φρίσμπι, προφυλακτικά. «Βάλτε τα!» μας διατάζει. Και όποιου του σπάει, του δίνει καινούριο. Δεν είναι απίστευτο; Το έλεγε και στα αγόρια και στα κορίτσια, γιατί όλοι είχαμε ευθύνη. Επρεπε όλοι να μάθουμε να βάζουμε προφυλακτικό. Γιατί όλοι γνωρίζουμε, και αυτό πρέπει να το παραδεχτούμε και στην Ελλάδα, ότι η σεξουαλική σχέση ξεκινάει πολύ πιο νωρίς πλέον και για τα αγόρια και για τα κορίτσια.
Πώς θα συνοψίζατε τη φιλοσοφία ζωής σας φέτος που κλείσατε τα 40;
Η ζωή πάει μπροστά. Και εγώ θέτω ερωτήματα, ψάχνοντας απαντήσεις, αντλώντας το δικό μου νόημα από αυτά που ζω. Συζητάω, διαβάζω, παρατηρώ. Η λέξη «παρατηρώ» είναι, ξέρετε, πολύ σπουδαία. Γιατί όλοι έχουμε μάθει τώρα με τον Μr Google και έχουμε ξεχάσει να παρατηρούμε τι συμβαίνει στη ζωή, τι σήματα μας δίνει. Ολα πρέπει να γίνονται πλέον τόσο γρήγορα! Σκεφτείτε ότι όταν ήμασταν μικρές πηγαίναμε στα Virgin Megastores και ακούγαμε τον δίσκο με τις ώρες πριν τον αγοράσουμε. Και τώρα βγαίνει ένα τραγούδι στο Spotify και επειδή έχει κυκλοφορήσει εδώ και τρεις μήνες είναι… παλιό!
Κάτι που σας φοβίζει;
Ότι η τεχνολογία θα μας κάνει απάνθρωπους. Είναι ένα μίσος που μεγαλώνει μέσα από το Ιντερνετ, μέσα από κακά σχόλια, κακά events… Γιατί η κακή είδηση προχωρά πολύ εύκολα. Δείτε πώς από το να δούμε π.χ. έναν αριστούχο μαθητή προτιμάμε να δούμε τη φασαρία στα Mad Αwards.
Αναρωτιέμαι, δεν είναι κάποιες φορές πνιγηρό το brand name «Ελενα Παπαρίζου»; Το ότι πρέπει να εμφανίζεστε διαρκώς χαρούμενη, λαμπερή και σέξι;
Σέξι ή είσαι ή δεν είσαι, δεν έχει να κάνει με το πώς ντύνεσαι ή βάφεσαι. Σίγουρα δεν πατάω ένα κουμπί πριν βγω από το σπίτι για να γίνω σέξι. Γενικά, είμαι ένα κορίτσι των νοτίων προαστίων και κυκλοφορώ μονίμως με φόρμες, σαγιονάρες κ.λπ. Αν κάποιος μου πει: «Εγώ περίμενα να είσαι αλλιώς», τον ρωτάω: «Γιατί εσύ είσαι και αλλιώς;». Είμαι ένας απλός άνθρωπος. Να σας πω κάτι; Γενικά δεν «παίζω», ζω. Είναι άλλο το να «παίζεις» ότι έχεις μια ζωή και άλλο το να ζεις τη ζωή σου.
* Η σειρά συναυλιών «Ηelena and «Τhe Duets»» που θα δώσει τον Σεπτέμβριο η Ελενα Παπαρίζου (σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη & Κύπρο) με τη συμμετοχή ξεχωριστών καλλιτεχνών είναι αφιερωμένη στην προώθηση των προγραμμάτων της UNICEF για την ενίσχυση της ψυχικής υγείας παιδιών και νέων στην Ελλάδα.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Γιώργος Καπλανίδης (THIS IS NOT ANOTHER AGENCY*)
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Κωνσταντίνα Λειβαδίτη
Ευχαριστούμε θερμά το «ISLAND ATHENS RIVIERA» για την ευγενική φιλοξενία.
