Παίζει, σκηνοθετεί και γράφει τα διπλάσια χρόνια από αυτά που σβήνει φέτος το Marie Claire σε κεράκια. Αν έπρεπε να διαλέξουμε μία γυναίκα-έμπνευση για τη δημιουργικότητα, τη ζωντάνια και τη διαχρονική παρουσία της αυτή θα ήταν η υπέροχη κυρία Ξένια.
Μπαίνοντας στο σπίτι της σκέφτεσαι πόσο μοιάζει στην ηρωίδα που κλήθηκε να υποδυθεί, μία κυρία που ζει με τα βιβλία της και όταν έρχονται να τα κάψουν, καίγεται μαζί τους. Ο λόγος για την παράσταση «Φαρενάιτ 451» που σκηνοθέτησε ο Θωμάς Μοσχόπουλος, έκανε πρεμιέρα (και τρία διαδοχικά sold out) στο Φεστιβάλ Αθηνών το καλοκαίρι που μας πέρασε και επαναλαμβάνεται τώρα στο Θέατρο Πόρτα. «Είναι σαν να γράφτηκε για την εποχή μας αυτό το βιβλίο του Ρέι Μπράντεμπερι. Δεν διαβάζουμε βιβλία, δεν σκεφτόμαστε, κολλάμε σε μία τηλεόραση, ζούμε σε ένα κόσμο που εμποδίζει τους ανθρώπους να σκέφτονται, έναν κόσμο πολιτιστικής ισοπέδωση. Θα ήμουν ψεύτρα αν έλεγα ότι η κατάσταση στην κοινωνία γύρω μας δεν χειροτερεύει – όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στον κόσμο όλο. Τρομερή βία και αναστάτωση, περιφρόνηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ένας πολιτισμός που ξεφτάει». Τον ειρμό της σκέψης της διακόπτει η Τιτίνα. «Μπα, πώς έτσι; Δεν είναι κοινωνική, αλλά μάλλον κατάλαβε πως είσαι γατόφιλη», λέει για τη 12χρονη Τιτίνα. Εννοείται πως απέναντι στην Ξένια Καλογεροπούλου αισθάνεσαι συνομήλικη της γάτας της. Μεγάλο μέρος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού μεγάλωσε με τις παιδικές παραστάσεις της στο Θέατρο Πόρτα. «Μετά από 18 χρόνια ξανανέβηκε πριν λίγες μέρες στο Πόρτα το “Σκλαβί”, που το αγαπώ πολύ. Είναι το καλύτερό μου έργο και είχα μεγάλο καημό να ξαναπαιχτεί – δεν το ανεβάζαμε για λόγους οικονομικούς, είναι μεγάλη παραγωγή. Τώρα το κάναμε με έναν τρόπο πιο μοντέρνο, βγήκε διαφορετικό από το παλιό, πιο ανάλαφρο».
Κάπου δεκαπέντε βιβλία έχει στο ενεργητικό της η κυρία Ξένια, αν προσθέσουμε τα θεατρικά, τη νουβέλα της «Γράμμα στον Κωστή» και τα παραμύθια της. Το καινούριο λέγεται «Αγγελίνα» (εκδ. Μάρτης) και έχει μία εκπληκτική εικονογράφηση από τον περιζήτητο Σουηδό Daniel Egneus. Η Αγγελίνα είναι μια κοπέλα που ψάχνει τον αγαπημένο της. Είναι το αγαπημένο μου παραμύθι, το έγραφα δέκα χρόνια και έχει κλεμμένες ιδέες, όπως όλα τα ωραία πράγματα. Κάποτε ο Τσάρλι Τσάπλιν φώναξε έναν σκηνοθέτη, του έπαιξε κάτι στο πιάνο και του ζήτησε τη γνώμη του. “Καλό είναι”, απάντησε ο άλλος. «Ε, όχι και καλό. Πολύ καλό είναι, το έκλεψα από τον Μπετόβεν!”, ήταν η απάντηση του Τσάπλιν». Είστε πολύ ρομαντική, κυρία Ξένια; «Ε, όταν γράφω τέτοια γίνομαι», μου λέει. Οταν τη βάζω να διαλέξει ανάμεσα στο γράψιμο, τη σκηνοθεσία και την υποκριτική, μου λέει ότι εξαρτάται από την εποχή. «Τώρα έχω τόση χαρά που παίζω! Οταν παίζεις στο θέατρο είσαι παρέα με άλλους, κι αυτό είναι ωραίο».
