Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα. Αυτός ο τίτλος από το βιβλίο του Νίκου Νικολαΐδη μου έρχεται στο μυαλό καθώς χαζεύω τον Αιμίλιο να παίζει μπιλιάρδο στο ίδιο μπιλιαρδάδικο που ερχόταν με τους φίλους του από τα 16 του. «Το μπιλιάρδο έχει τεχνική που πρέπει να την κατέχεις για να αφεθείς μετά στη χαρά του. Εμείς μετά από 32 χρόνια έχουμε βαρεθεί την τεχνική και βρισκόμαστε εδώ μόνο για τη χαρά». Με ποιον θα ήθελε να παίξει μπιλιάρδο ανταλλάσσοντας ιδέες για το θέατρο; «Σιγά μην καθόμαστε να ανταλλάσουμε ιδέες για το θέατρο ενώ παίζουμε μπιλιάρδο!» λέει καθώς καρφώνει με το βλέμμα του την μπάλα που θα στείλει σε λίγο στο σκοτάδι.
Παρόλο που όταν του ζητάω να χωρέσουμε 30 χρόνια καριέρας σε τρεις περιόδους ο Αιμίλιος με στραβοκοιτάζει, λίγο μετά ο διαχωρισμός έρχεται μόνος του να κουμπώσει στις τρεις δεκαετίες που μετράει και το Marie Claire στην Ελλάδα. «Η πρώτη περίοδος είναι η μαθητεία, η συνεργασία με μεγάλους σκηνοθέτες-δασκάλους, όπως ο Λευτέρης Βογιατζής (Ο Μισάνθρωπος, 1996), η δεύτερη, τη δεκαετία του 2000, είναι η εποχή όπου αποφασίζω να ανεβάσω δικές μου παραγωγές και η τρίτη είναι η περίοδος που διανύουμε και συνσκηνοθετώ παραστάσεις με τον Μανώλη Δούνια».
Αυτόν το χειμώνα ο Αιμίλιος εμφανίζεται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Αθηνών, στην παράσταση ο Φάρος του Κόνορ ΜακΦέρσον, όπου μοιράζεται τη σκηνή με τέσσερις άλλους πρωταγωνιστές. Ο ίδιος πιστεύει ότι τη βασική καύσιμη ύλη της δουλειάς, το ταλέντο, το έχεις από την αρχή. «Κάτι σε τρώει μέσα σου. Ηθοποιούς που βλέπεις να έχουν συνέχεια στο χώρο τούς έτρωγε κάτι πολύ μεγάλο μέσα τους από τότε που ήταν πολύ μικροί. Δεν το ξέραμε ακριβώς τι ήταν αυτό, απλά θέλαμε πάρα πολύ να κάνουμε πράγματα και με τον καιρό τα ονομάζαμε». Υπάρχει κάποια συμβουλή που τον βοήθησε όλα αυτά τα χρόνια; «Πολλές συμβουλές, πολλών ανθρώπων. Πάντα ακούω γνώμες. Το θέμα είναι πότε είναι χρήσιμες. Αν μου έδινες μια συμβουλή στα 18, μπορεί να μην την καταλάβαινα. Παλιά δεν άκουγα. Πάντως από ένα σημείο και μετά άρχισα να ακούω». Πρωταγωνιστής από τα πρώτα του βήματα, με φιζίκ και φωνή φτιαγμένα για αρχαία θέατρα, τα πάει ωστόσο μια χαρά και με μικρούς ρόλους. Ποιος δεν θυμάται εκείνη την εμφάνιση στον «Δεκαπενταύγουστο» του Γιάνναρη; «Εκατοντάδες ρόλους θέλω να κάνω, μικρούς και μεγάλους. Σημασία έχει με ποιους θα τους κάνω». Να ξαναορίσουμε το star quality; «Σταρ είναι ένας πολύς λαμπερός άνθρωπος που σου λέει μια ιστορία, σε κάνει δηλαδή να τον προσέξεις με τη λάμψη και την καλλιέργειά του». Με διαβεβαιώνει ότι πάντα αγαπάει την κωμωδία (“αν και καμιά φορά τα είδη δεν διαφέρουν και τόσο ξεκάθαρα διαφορετικά μεταξύ τους -ακόμη και στον Κρέοντα πέρυσι το καλοκαίρι έψαχνα το γελοίο του πράγματος”), άλλωστε με αυτήν θα ασχοληθεί το επόμενο καλοκαίρι: Ονειρο Καλοκαιρινής Νύχτας. Ποιο είναι ένα ιδανικό τέλος; «Ιδανικό είναι πάντα το καβαφικό ωραίο ταξίδι».
