Ο Χάρης Φραγκούλης μοιάζει να μην ησυχάζει λεπτό και είναι ταυτόχρονα η προσωποποίηση της ήρεμης δύναμης και άλλα τέτοια αντιφατικά. Εχουμε τσακωθεί προτού καν φτάσουμε στο καμαρίνι για τη συνέντευξη λίγο για το ποδόσφαιρο (είναι Πανιώνιος, εγώ Ολυμπιακός) και λίγο συζητώντας για την έννοια του αυθορμητισμού. «Δεν υπάρχει», λέει με βεβαιότητα εκείνος.
Καθώς ντύνεται για μία από τις τελευταίες πρόβες πριν από την πρεμιέρα του «Γυάλινου κόσμου», που παρουσιάζεται στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζά, χρυσόσκονη πέφτει από τις τσέπες του παντελονιού του. «Αυτά είναι τα χρυσά που πετάω όταν κάνω τον μάγο στην παράσταση, ο Τομ δηλαδή κάνει μαγικά στη Λώρα, εμφανίζει κρασιά, μπίρες, καναρίνια, χρυσόψαρα. Πιστεύω στη μαγεία», μου λέει και τον πιστεύω, αλλά δεν συνεχίζω τη συζήτηση. Αναρωτιέμαι αν υπήρχε ένα κοστούμι που να είχε μεγάλη σημασία για τον τρόπο που έπαιζε στους ρόλους που έχει κάνει μέχρι σήμερα (Φρόιντ στο «Όταν έκλαψε ο Νίτσε», που του χάρισε και το βραβείο Χορν, το 2013, Δον Ζουάν, Κοβάλσκι, μερικοί από αυτούς). Εκείνος μου απαντά με ένα ολόκληρο σκηνικό. «Υπήρχε το σκηνικό στην “Γκόλφω” που σκηνοθέτησε ο Νίκος Καραθάνος. Με το που εμφανίστηκαν τα βουνά, αυτά τα μεγάλα πουφ, καταλάβαμε πως μία από τις βασικότερες σκηνοθετικές οδηγίες είχε να κάνει με τα σκηνικά της Ελλης Παπαγεωργακοπούλου».
Συνεχίζοντας τεχνηέντως τον καβγά περί αυθορμητισμού ρωτάω αυθόρμητα (ή όχι και τόσο) για τα τατουάζ του, αλλά απάντηση δεν παίρνω. «Συνδέουμε το αυθόρμητο με το καλό και το μη αυθόρμητο με το δόλο, αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Κάτι που σου βγαίνει σαν πρώτη αντίδραση δεν σημαίνει ότι είναι φυσικό. Δεν υπάρχει αυθόρμητο, υπάρχει μια συμπιεσμένη γνώση ή μια γενναιότητα και μια έκθεση. Κάποιος μπορεί να είναι αυθόρμητος γιατί δεν έχει φάει ξύλο ώστε να φοβηθεί».
Δέκα χρόνια στο θέατρο και δοκιμασμένος στη σκηνοθεσία («Λεντζ», «O Αρντεν πρέπει να πεθάνει»), ο Χάρης Φραγκούλης μου δίνει την εντύπωση ότι συνέχεια νικάει, ότι δεν έχει «φάει ξύλο», δεν έχει βιώσει την αποτυχία. Εκείνος έχει άλλη γνώμη. «Τι είναι αυτά που λες τώρα, είχα βγάλει σπυριά από το άγχος όταν δούλευα με τον Λευτέρη Βογιατζή. Δεν έχω κανένα παράπονο, αλλά την απόρριψη και τη ματαίωση την ξέρω. Αν έχω φάει ξύλο; Με έχουν διώξει από δύο σχολεία. Τώρα στο θέατρο ναι, έχω δουλέψει με καλούς σκηνοθέτες σε πολύ ωραίες δουλειές, αλλά το αίσθημα της ματαίωσης το ξέρω. Και ποιος δεν το ξέρει; Κάποιος που αναγνωρίζεται δεν έχει τραύματα; Και ο Τενεσί Ουίλιαμς έγραφε για τη ματαίωση, έζησε και πέθανε μαζί της και ας ήταν απολύτως αναγνωρισμένος. Δεν είχε φάει ήττες ο Ουίλιαμς; Ή ο Μάρλον Μπράντο;». Σχέδια για το μέλλον κάνει γι’ αυτόν το σώμα του, αυτό του λέει τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει άλλο, αυτό απορρίπτει τα σχέδια για το μέλλον. «Οσο για τις ανασκοπήσεις, έρχονται και με συναντάνε. Μπορεί να με συναντάει η ίδια ανάμνηση αλλιώς. Προχωρώντας στη ζωή διορθώνω το παρελθόν μου. Δεν αλλάζω τα γεγονότα, αλλά καταλαβαίνω τι σήμαιναν τότε». «Επιμένω ότι νικάς στο θέατρο», του λέω φεύγοντας. «Αυτό το λες, εσύ, όχι εγώ», λέει και με διώχνει για να ξεκινήσει, επιτέλους, η πρόβα.
Ο Χάρης πρωταγωνιστεί στον «Γυάλινο κόσμο» στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, ενώ στις αρχές του 2019 σκηνοθετεί τον «Οθέλλο» στο Θέατρο Τέχνης.
