«Αν πας στη Φολόη, θα συναντήσεις ένα καταπληκτικό δάσος από δρυς. Κάνεις μια βόλτα μέσα στο δρυόδασος και νομίζεις ότι περιτρυγυρίζεσαι από χορεύτριες», μου λέει ο Αρης Σερβετάλης. Η φωτογράφηση έχει μόλις τελειώσει και χαζεύουμε όλοι οι εμπλεκόμενοι ξανά και ξανά το τρέιλερ της ταινίας του Στιβ Κρικρή «Τhe Waiter», που έκανε μόλις πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. «Μου αρέσει πολύ αυτό το είδος σινεμά, το νεονουάρ. Ο ήρωας που υποδύομαι έμοιαζε κάπως και με τον ήρωα που έκανα εκείνη την εποχή στο θέατρο, τον Γκολιάτκιν στον Σωσία του Ντοστογιέφσκι: ένας ψυχαναγκαστικός, μοναχικός τύπος, αρκετά εσωστρεφής», σχολιάζει ο Αρης, που αυτή την εποχή στο θέατρο ισορροπεί ανάμεσα σε δύο μεγάλες επιτυχίες που θα συνεχίσουν την πορεία τους.
«Μέχρι το τέλος της χρονιάς θα επαναληφθεί στην Πειραιώς η παράσταση Αποτυχημένες Απόπειρες Αιώρησης στο Εργαστήριό μου του Δημήτρη Κουρτάκη, που θα ταξιδέψει και στην Μπολόνια τον Μάρτιο, και Δον Κιχώτης της Έφης Μπίρμπα, που πρόθεσή μας είναι να τον παρουσιάσουμε στην Πάτρα, στη Θεσσαλονίκη και τα Γιάννενα». Από ρόλο σε ρόλο βλέπω να εξελίσσει τόσο πολύ την κίνηση στα έργα που ανεβάζει και αναρωτιέμαι που θέλει να φτάσει. «Καθώς περνούν τα χρόνια, όσο και η φαντασία και η σκέψη να σε οδηγούν να κάνεις πράγματα το σώμα σου θυμίζει τα όριά σου». Ως εδώ, πάντως, τον οδήγησε η αγάπη του για το χορό, αλλά και μία τάση να φτάνει στα άκρα. «Είναι στο χαρακτήρα μου να θέλω να φτάνω σε οριακά σημεία. Υπάρχει αυτή η έλξη προς τον χορό. Νομίζω ότι το θέατρο είναι πολύ κοντά στην ποίηση και την ποίηση τη βοηθάει να μπολιάζεται η δράση μέσα από τη φιλοσοφία και τη νοοτροπία του χορού. Με την Εφη (σ.σ.: αναφέρεται στη σκηνοθέτιδα και σύζυγό του Εφη Μπίρμπα) κάνουμε παραστάσεις στις οποίες η σκηνοθεσία είναι συνυφασμένη με την τοποθέτηση των ερμηνευτών στο χώρο και η κίνηση μέρος της σκηνοθεσίας. Πρόθεσή μας είναι να αφηγούμαστε την ιστορία μέσα από πραγματικές δράσεις, δεν είμαστε μεγάλοι θαυμαστές των λέξεων. Υπάρχει η ιστορία, αλλά ο λόγος μπορεί να είναι και εσωτερικός».
Εδώ και δύο δεκαετίες ο Αρης έχει δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα – στην τηλεόραση, για παράδειγμα, αγαπήθηκε όσο λίγοι ηθοποιοί της γενιάς του στην κωμωδία («Η κωμωδία μου αρέσει πολύ, ειδικά αν μιλάμε για υποδόριο χιούμορ», θα πει), αλλά και το δράμα. Το δεύτερο πάντως μοιάζει να τον έχει κερδίσει οριστικά – τουλάχιστον στο θέατρο. «Οι παραστάσεις μου έχουν να κάνουν με τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι Αποτυχημένες Απόπειρες Αιώρησης στο Εργαστήριό μου εκφράζουν έναν εσωτερικό μονόλογο, όσα συμβαίνουν μέσα στο μυαλό ενός ανθρώπου. Παρουσιάζουν τον εσωτερικό βασανισμό, τον βιασμό του ανθρώπου από τον εαυτό του για να ανακαλύψει πράγματα. Μου αρέσει αυτή η διαδικασία, λίγο πολλοί όλοι το κάνουμε, άλλοι πιο συνειδητά και άλλοι ασυνείδητα». Ο Αρης έχει εδώ και μια 15ετία μια σχέση πάθους με τον Θεό, μια σχέση που, σε αντίθεση με τις ανθρώπινες, του δίνει μεγάλη ελευθερία. «Η πίστη στον Θεό μού έχει αλλάξει τη ζωή. Είμαι παραδοσιακός χριστιανός Ορθόδοξος, ακολουθώ τη λατρευτική διαδικασία. Νομίζω ότι οι άνθρωποι είμαστε λατρευτικά όντα».
