Θα ήθελα να έχω αποθηκεύσει το γέλιο της Κόρας Καρβούνη στο κινητό μου για να το ακούω κάθε φορά που χρειάζομαι ένα σφηνάκι αισιοδοξίας, δύναμης και χαράς της ζωής. Τώρα ας πούμε, οι τοίχοι του διαμερίσματος στο Παγκράτι όπου την μακιγιάρουν για να φωτογραφηθεί αντηχούν από το γέλιο της όταν τη ρωτάω αν θα έπαιζε στο σινεμά την Τζάνις Τζόπλιν. («Πας καλά; Μια σταρούμπα θα έπαιζα. Τη Madonna»). Την άφησα πέρσι ανέμελη τρελοαμερικάνα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, τη συναντώ φέτος συγκρατημένη Ρωσίδα οικονόμο στο «Χορν». «Είμαι η Βάρια, η ψυχοκόρη της οικογένειας, ένα κορίτσι του καθήκοντος, η οποία θέλει απεγνωσμένα να παντρευτεί τον Λοπάχιν, ένα νεόπλουτο καλό φίλο της οικογένειας. Αυτό που θέλαμε και είναι το ζητούμενο του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, που σκηνοθετεί το “Βυσσινόκηπο”, είναι αν και ντυμένοι με ρούχα εποχής, του 1904, να είμαστε σύγχρονοι άνθρωποι. Η Βάρια θα μπορούσε να δουλεύει σε ένα λογιστικό γραφείο». Πώς την προσέγγισες; «Μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό της, είναι μια γυναίκα που φροντίζει ένα σπίτι, όπως κι εγώ, και θέλει να τα έχει όλα υπό έλεγχο. Αυτό δεν κάνουμε όλοι; Ο Κωνσταντίνος ήθελε να δει μια αλήθεια και μια απλότητα. Το ίδιο κι εγώ».
Έχω συνηθίσει να βλέπω την Κόρα σε ακραίους ρόλους που απαιτούν μεγάλο συναισθηματικό δόσιμο επί σκηνής. «Πιο δύσκολο είναι να κάνεις το απλό. Αυτό είναι το στοίχημα. Να κάνεις μια τοξικομανή, όπως στα “Παράσιτα”, είναι πιο εύκολο. Παίρνεις το σκίτσο του εθισμένου και το μπολιάζεις με δικά σου πράγματα. Το πιο απλό είναι και πιο σύνθετο». Οταν φτάνει η ώρα να διαλέξουμε το ρούχο, θυμάμαι κουβέντες μας με την Κόρα για τη χαρά της στο κόκκινο χαλί του Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, όπου είχε ταξιδέψει μερικά χρόνια πριν με αφορμή την ταινία «September» της Πέννυς Παναγιωτοπούλου. «Ηταν όλα τέλεια. Είσαι η απόλυτη σταρ, σε κάνουν να νιώθεις πριγκίπισσα – εγώ είχα ντυθεί και πριγκίπισσα με μια υπέροχη τουαλέτα Deux Hommes. Τρέμεις μπροστά στα φλας από αμηχανία και μετά σε πάνε σε ένα VIP lounge όπου ο διευθυντής σου προσφέρει σαμπάνια». Μετά από μία πρόταση για συνεργασίας με τον Φατίχ Ακίν, που σκόνταψε σε ανειλημμένες υποχρεώσεις, η επόμενη ταινία της Κόρας είναι το «Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό» του Γιώργου Γεωργόπουλου, με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί το 2011 στο «Tungsten». Είναι η ιστορία ενός πλούσιου γιάπη που έχει ένα σεξουαλικώς μεταδιδόμενο υιό που καταστρέφει τη μήτρα των γυναικών και ψάχνει όλες του τις πρώην για να τις ενημερώσει. Ακούγεται βαρύ το θέμα, αλλά η ταινία έχει πολύ χιούμορ. Την περιμένω να βγει και να ταξιδέψει στα φεστιβάλ». Τι θα ήθελε να κάνει μετά; «Μία αμιγώς καθαρή κωμωδία. Είμαι κωμική ηθοποιός. Σκέφτομαι πάντως και τη σκηνοθεσία ως επόμενο βήμα».
Την άφησα πέρσι ανέμελη τρελοαμερικάνα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, τη συναντώ φέτος συγκρατημένη Ρωσίδα οικονόμο στο «Χορν». «Είμαι η Βάρια, η ψυχοκόρη της οικογένειας, ένα κορίτσι του καθήκοντος, η οποία θέλει απεγνωσμένα να παντρευτεί τον Λοπάχιν, ένα νεόπλουτο καλό φίλο της οικογένειας. Αυτό που θέλαμε και είναι το ζητούμενο του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, που σκηνοθετεί το “Βυσσινόκηπο”, είναι αν και ντυμένοι με ρούχα εποχής, του 1904, να είμαστε σύγχρονοι άνθρωποι. Η Βάρια θα μπορούσε να δουλεύει σε ένα λογιστικό γραφείο». Πώς την προσέγγισες; «Μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό της, είναι μια γυναίκα που φροντίζει ένα σπίτι, όπως κι εγώ, και θέλει να τα έχει όλα υπό έλεγχο. Αυτό δεν κάνουμε όλοι; Ο Κωνσταντίνος ήθελε να δει μια αλήθεια και μια απλότητα. Το ίδιο κι εγώ».
