Εικόνες και μεθυστικά αρώματα Ανατολής υπόσχεται να μας χαρίσει το νέο -και όγδοο κατά σειρά- βιβλίο της Δήμητρας Ιωάννου, «Αλεξάνδρεια- Γητειές, Μάγια και Μπαχάρια», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Λίγα λόγια για την πλοκή του βιβλίου
Δυο γυναίκες, μια αμύθητη περιουσία, ένα τρανταχτό όνομα και το πιο σημαντικό ερώτημα: Ποια από τις δυο είναι η πραγματική Ισιδώρα Κοσμίδη; Η Φατρία του Κύκνου και η Φατρία του Δράκου, δυο οικογένειες με απαρχές χαμένες στον χρόνο που γεννούν τις πιο δυνατές μάγισσες της Αιγύπτου. Γυναίκες αντίπαλες που φέρνουν στην ψυχή τους το φως και το σκοτάδι. Μια ιστορία που θα σας μεταφέρει στην κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια, την πόλη με τα δυο πρόσωπα. Και κατόπιν στην Αθήνα για την τελική αναμέτρηση των ηρωίδων τη δεκαετία του ‘60. Ένας αγώνας μέχρι θανάτου.
Το Marie Claire συνομίλησε με τη συγγραφέα τόσο για την αγάπη της προς την Ανατολή, όσο και για το πώς καταφέρνει να εκδίδει ένα βιβλίο κάθε χρόνο.
Έχετε κάποια σχέση με την Αλεξάνδρεια; Την έχετε επισκεφτεί ποτέ;
Έχω ιδιαίτερη αδυναμία στην Αλεξάνδρεια, καθώς τη θεωρώ έμμεση πατρίδα μου. Είναι ο τόπος που γεννήθηκε και έζησε η μητέρα μου την πρώτη εικοσαετία της ζωής της και όπως καταλαβαίνετε η σύνδεση είναι ιδιαίτερη, γεμάτη μνήμες, γεύσεις, αρώματα, εικόνες, φιλίες. Είχα επισκεφτεί παλιότερα την Αλεξάνδρεια και επιθυμούσα να ανανεώσω την επαφή μου μαζί της πριν τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου. Όμως δυστυχώς προέκυψε η πανδημία και τα ταξίδια περιορίστηκαν.
Πρωταγωνίστριες δύο γυναίκες. Τι θαυμάζετε στον χαρακτήρα τους; Ταυτίζεστε με κάποια από τις δύο;
Θαυμάζω την αρτιότητα και τη δύναμη ψυχής της Ισιδώρας Κοσμίδη. Νομίζω ότι κανείς δε μπορεί να φανταστεί τι περνάει στη ζωή της αυτή η γυναίκα μέχρι να διαβάσει την ιστορία της στις σελίδες του βιβλίου. Κι όμως, ενώ χάνει τα πάντα περνώντας δια πυρός και σιδήρου, δε λυγίζει, παρά μόνο συνεχίζει να πολεμά.
Από την άλλη δε μπορώ να πω ότι θαυμάζω το χαρακτήρα της Ραλλούς, αλλά εντυπωσιάζομαι από τις ακρότητες της. Η Ραλλού δε μάσαει τα λόγια της, απλά προχωρά ακάθεκτη και διαλύει τις ζωές των ανθρώπων που στέκονται εμπόδιο στα σχέδιά της. Είναι ατρόμητη και τα παίζει όλα για όλα, ακριβώς επειδή δεν έχει τίποτα να χάσει.
Τα βιβλία σας άλλοτε λαμβάνουν χώρα σε παρελθούσες περιόδους κι άλλες φορές στο τώρα. Είναι οι ήρωες που σας «υπαγορεύουν» το χρονικό πλαίσιο ή αντίστροφα; Εσάς, σας γοητεύει περισσότερο το παρελθόν ή προτιμάτε να εστιάζετε στο παρόν με το βλέμμα στο μέλλον;
Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Μετά από σκέψη σας απαντώ ότι η σύλληψη της υπόθεσης ενός βιβλίου είναι μια διαδικασία υπερβατική που δεν τεμαχίζεται με τη λογική. Το χωροχρονικό πλαίσιο, η πλοκή, οι ήρωες, όλα εμφανίζονται ήδη ζυμωμένα στο μυαλό μου και είναι αδύνατο να ξεχωρίσουν μεταξύ τους.
Όσον αφορά τη δεύτερη ερώτησή σας, θα έλεγα πως, επειδή το παρόν είναι στην ουσία το μόνο που πραγματικά έχουμε, προσπαθώ να το διαχειρίζομαι απόλυτα ρεαλιστικά και αποτελεσματικά, προβλέποντας για ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν. Σαφέστατα όμως αγαπώ να ξεφεύγω για λίγο με νοσταλγικές ανάσες του παρελθόντος. Με ξεκουράζει όταν το κάνω και ως δημιουργός αλλά και ως αναγνώστρια.
Tο βιβλίο σας είναι γεμάτο μπαχάρια, σερμπέτια και βοτάνια. Ποιο είναι το δικό σας αγαπημένο μπαχάρι ή βότανο; Τα χρησιμοποιείτε στην καθημερινότητά σας;
Δυσκολεύομαι να αποφασίσω ανάμεσα στην κανέλα και στο γλυκάνισο αλλά τελικά θα επιλέξω το δεύτερο. Όμως καταλάβατε μου αρέσουν οι γλυκές γεύσεις και τα χρησιμοποιώ πολύ και τα δύο. Τι καλύτερο λοιπόν να ξεκινήσεις τη μέρα σου με καφέ με γλυκάνισο; Να μια όμορφη αραβική πινελιά που υπήρχε από πάντα στο σπίτι μας.
Ένα μεγάλο τμήμα του βιβλίου διαδραματίζεται το 1948. Πόσο εύκολο ήταν να περιγράψετε αυτή την εποχή; Σε τι πηγές βασιστήκατε, ποια εμπόδια συναντήσατε;
Η μητέρα της μητέρας μου είχε ένα θησαυρό από ιστορίες και μου τις διηγιόταν κάθε απόγευμα, πίνοντας καφέ με γλυκάνισο, όπως σας ανέφερα πιο πάνω. Άκουγα τα λόγια της και μαζί την καρδιά της Αλεξάνδρειας να πάλλεται ολοζώντανη, παρότι δεν το συνειδητοποιούσα τότε. Μου έλεγε τις ιστορίες της όταν ήμαστε μόνες οι δυο μας και ήμουν μικρή, όμως θυμάμαι την κάθε στιγμή. Είναι απίστευτο τι μπορεί να αποτυπωθεί στο μυαλό ενός παιδιού, ένας ολόκληρος θησαυρός ολοζώντανων αναμνήσεων.
Αργότερα τη σκυτάλη ανέλαβε η μητέρα μου, περιγράφοντας μου τις εμπειρίες, τις δικές της και της οικογένειας της. Φυσικά για τη συγγραφή του βιβλίου διάβασα παράλληλα βιβλιογραφία, είδα ντοκιμαντέρ, φωτογραφίες και βίντεο της πόλης και συνομίλησα με εκπληκτικούς φίλους, ο καθένας τους γέννημα θρέμμα της Αλεξάνδρειας, που με βοήθησαν πολύ σε αυτό το ταξίδι.
Σχεδόν κάθε χρόνο, εκδίδεται κι ένα νέο βιβλίο. Πώς προλαβαίνετε; Η συγγραφή είναι καθημερινή ενασχόληση για εσάς;
Είναι μια ενασχόληση καθημερινή, πολύ συνειδητή κι επίμονη. Μόνο όταν αγαπάει κανείς κάτι τόσο πολύ, είναι αποφασισμένος να του δώσει προτεραιότητα. Είμαι πολύ πειθαρχημένη, όσον αφορά τη δημιουργία ενός βιβλίου, ακολουθώ αυστηρό πρόγραμμα, από το οποίο δεν παρεκκλίνω και το πραγματοποιώ, αφαιρώντας πολλές φορές ώρες από τον ύπνο, την ξεκούραση, τη διασκέδαση και τις κοινωνικές μου συναναστροφές. Είναι όλα θέμα επιλογών.
Και τι μέσα επιστρατεύετε σε περιόδους που δεν έχετε έμπνευση;
Με βάλατε ξανά σε σκέψεις. Αν κάποια στιγμή δεν έχω έμπνευση, θα πάρω λίγο χρόνο για να ξεκουραστώ και να συνομιλήσω με τον εαυτό μου. Επειδή σέβομαι αφάνταστα το αναγνωστικό κοινό αλλά και τις εκδόσεις Ψυχογιός που τόσα χρόνια με εμπιστεύονται, έχω θέσει όρο στον εαυτό μου να παραδίδω μόνο ποιοτικά κείμενα που θα τιμούν τους αναγνώστες και τον εκδοτικό μου.
Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, τα πέντε βιβλία που πρέπει να διαβάσει κανείς οπωσδήποτε;
Τώρα με παραπέμπετε μάλλον σε κλασικά κείμενα και θα αναφέρω κάποια, αφήνοντας άλλα πολύ σημαντικά έξω από την πεντάδα.
- Άμλετ, Ουίλιαμ Σαίξπηρ
- Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ, Όσκαρ Ουάιλντ
- Οι άθλιοι, Βίκτωρ Ουγκώ
- Μεγάλες προσδοκίες, Τσαρλς Ντίκενς
- Μόμπυ Ντικ, Χέρμαν Μέλβιλ
Ωστόσο αν θα έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα και μοναδικό βιβλίο, αυτό θα ήταν αδιαμφισβήτητα, η Οδύσσεια του Ομήρου. Η Νέκυια Ραψωδία της υπήρξε μεγάλη έμπνευση για το βιβλίο μου, Η Κληρονόμος του Ποταμού, που κυκλοφορεί, επίσης, από τις Εκδόσεις Ψυχογιός.
Και τέλος, τι θα λέγατε πως είναι αυτό που σας γεμίζει και σας βοηθάει να συνεχίσετε το γράψιμο;
Ειλικρινά, δε χρειάζομαι απολύτως τίποτα για να συνεχίζω το γράψιμο. Είναι τόσο ψυχοθεραπευτική και απολαυστική για μένα αυτή η διαδικασία, ώστε αντιθέτως χρειάζομαι το γράψιμο για να είμαι δυνατή και αποτελεσματική στις υπόλοιπες δραστηριότητές μου.
