Φωτογράφος: Yiorgos Kaplanidis (This Is Not Another Agency*)
Η πρώτη ερώτηση που της κάνω είναι αν γνώρισε τον σερ Τομ Τζόουνς. Ο μεγάλος Βρετανός τραγουδιστής κάνει ένα σιωπηλό πέρασμα από το «Mammals» (Amazon Prime Video), το comedy drama στο οποίο η ίδια πρωταγωνιστεί δίπλα στον Τζέιμς Κόρντεν (του «The Late Late Show» και του «Carpool Karaoke») και τη δις υποψήφια για Όσκαρ Σάλι Χόκινς. Μου απαντά ότι, δυστυχώς, τον… έχασε γιατί ήταν έγκλειστη, λόγω κάποιου κρούσματος COVID (και η entertainment business έχει τραβήξει τα πάνδεινα τα τελευταία τρία χρόνια).
Η δική μας Μελία Κράιλινγκ, κόρη της δημοσιογράφου και πρώην διευθύντριας του Marie Claire Κάτιας Δημοπούλου και του Aμερικανού επιχειρηματία Ράνταλ Κράιλινγκ (τον έχασε πριν από 11 χρόνια), είναι ένα αστείρευτα φωτεινό και μαχητικό πλάσμα. Μεγαλωμένη στην Αθήνα, με σπουδές χορού και υποκριτικής στη Μεγάλη Βρετανία, ζει εδώ και δέκα χρόνια στο L.A. (στην Ελλάδα έρχεται μόνο τα καλοκαίρια, αυτή η χειμερινή επίσκεψη είναι η εξαίρεση) και μπαινοβγαίνει στα χολιγουντιανά σετ, δίπλα σε μεγάλα ονόματα (ανάμεσά τους ο Τζέρεμι Άιρονς στη σειρά «Oι Βοργίες» στο Showtime). Φέτος, στην τρίτη σεζόν του «Emily in Paris» γίνεται πέτρα του σκανδάλου ως η παθιασμένη καλλιτέχνιδα Σοφία Σιδέρη και είναι η δεύτερη φορά (μετά «Το τελευταίο σημείωμα» του Παντελή Βούλγαρη) που η διεθνής Μελία υποδύεται μια βέρα Eλληνίδα.
Το Λος Αντζελες είναι αυτή η La La Land που θέλουμε να βλέπουμε οι περισσότεροι;
Καμιά δεκαριά δρόμοι. Το υπόλοιπο δεν είναι έτσι. Υπάρχει τεράστια κρίση στο L.A. Είναι αδιανόητο. Το θέμα των αστέγων έχει σήμερα γίνει εκατό φορές χειρότερο. Ακόμα πια και σε περιοχές όπως το Ροντέο Ντράιβ στο Μπέβερλι Χιλς, ξέρετε, που έχει μόνο μαγαζιά Chanel, Yves Saint Laurent κτλ., ξαφνικά βλέπεις σκηνές με ανθρώπους να κοιμούνται. Μιλάμε για εκατομμύρια. Δεν χωράνε πια στο L.A., έχουν γεμίσει τις γέφυρες, δεν έχουν πoύ να πάνε. Δεν είναι σε πέντε γειτονιές μόνο, είναι παντού. Πρέπει να εθελοτυφλείς για να πεις «Δεν το βλέπω». Είναι σαν να λες «Δεν βλέπω τον ουρανό».
Υποθέτω ότι θα βιώσατε όλο αυτόν τον απίστευτο κοινωνικό αναβρασμό των τελευταίων ετών. Ήσασταν, π.χ., παρούσα στον τεράστιο ξεσηκωμό μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ;
Νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο παράξενα και σκληρά πράγματα που έχω αντικρίσει. Ήταν λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Το σπίτι μου τότε ήταν πάνω σε σε μια έξοδο (exit road) από έναν τεράστιο αυτοκινητόδρομο, με τα αμάξια να περνούν απ’ έξω σφαίρα. Άνοιξα λοιπόν μια μέρα την πόρτα να πάω βόλτα τον σκύλο μου και είδα να περνούν από μπροστά μου άπειρα τανκς! Τανκς! Με στρατιώτες, όπλα, όλα… Σαν να είσαι στο Αφγανιστάν, όχι στο Hollywood Hills με τους λόφους και τα ωραία δεντράκια! Ήταν τόσο σουρεαλιστικό και πρωτόγνωρο που δεν ήξερα αν έχω τρομάξει ή αν έχω τρελαθεί. Πηγαίναμε, θυμάμαι, στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για τον Φλόιντ και την ίδια στιγμή φοβόμασταν λόγω COVID. Δεν έβγαζε νόημα όλο αυτό. Ήταν σαν ταινία. Να φοράς τη μάσκα, να βλέπεις να περνούν τα τανκς, να συμμετέχεις στην πορεία για τo Black Lives Matter, να φοβάσαι ότι θα κολλήσεις…. Σκέτη παράκρουση.
«Άνοιξα μια μέρα την πόρτα να πάω βόλτα τον σκύλο μου και είδα να περνούν από μπροστά μου άπειρα τανκς! Τανκς! Με στρατιώτες, όπλα, όλα… Σαν να είσαι στο Αφγανιστάν, όχι στο Hollywood Hills με τους λόφους και τα ωραία δεντράκια!»
Μιλάμε για μια σύγχρονη Αμερική βαθιά διχασμένη και πολωμένη. Είστε, απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι, έντονα πολιτικοποιημένη;
Ναι, είμαι πολιτικοποιημένη. Εχω και εγώ πολλούς φίλους Black Αmericans και έχω ζήσει όλη αυτή την παράνοια. Το να είμαι, ας πούμε, έξω από ένα μπαρ και να περνάει η Aστυνομία και να σταματάει μόνο και μόνο επειδή στέκομαι μαζί με κάποιον που είναι μαύρος, ενώ δεν θα σταματούσαν ποτέ αν ήμουν, π.χ., με μια λευκή φίλη μου. Και αν δεν σταματήσουν, σίγουρα χαμηλώνουν ταχύτητα ή κοιτάζουν λίγο πιο έντονα. Το αισθάνεσαι δηλαδή πολύ όλο αυτό. Και άπαξ και είναι φίλος σου αρχίζεις και το παίρνεις πιο προσωπικά. Η κολλητή μου φίλη, για παράδειγμα, είναι μισή από τη Νότια Κορέα και αμέσως μετά τον Τζορτζ Φλόιντ είχαμε το κύμα του «asian hate» (ασιατικού μίσους). Ξαφνικά δεν άφηναν τους ανθρώπους ασιατικής καταγωγής να μπουν σε μαγαζιά, τους έβριζαν στους δρόμους… Αισθάνομαι ότι στην Ελλάδα τα τελευταία δέκα χρόνια άρχισε ο κόσμος να κάνει πιο mixed παρέα, με ανθρώπους από άλλες κοινότητες. Στην Αμερική είναι ήδη πολύ mixed.
Τι μορφή έχει πάρει σήμερα ο τραμπισμός στις ΗΠΑ;
Δεν εμφανίστηκε από τη μια μέρα στην άλλη όλο αυτό. Προϋπήρχε. Απλώς ο Τραμπ ήρθε και έβαλε τις τέλειες ταμπέλες, έδωσε μια άλλη φωνή. Όμως υπήρχε. Δεν είναι τυχαίο, π.χ., που ανάμεσα στον αμερικανικό Νότο και τον Βορρά επικρατεί πάντα ένταση και διχασμός.
Υφίσταται ακόμα σήμερα ο θυμός του λευκού άνδρα που πυροδότησε και το φαινόμενο Τραμπ;
Φυσικά! Οπως υπάρχει πλέον και της λευκής γυναίκας! Στην Αμερική τις έχουν ονομάσει «Κάρεν». Το Κάρεν είναι ένα κοινό γυναικείο όνομα, σαν να να λέμε Μαρία. Δεν θυμάμαι αν όλο αυτό πυροδοτήθηκε πρώτη φορά από μια γυναίκα που την έλεγαν Κάρεν. Το θέμα είναι ότι μέσα σε ένα ενάμιση χρόνο έλαβαν χώρα καμιά δεκαριά τέτοια περιστατικά στη σειρά. Για παράδειγμα, μια λευκή γυναίκα στο Σέντραλ Παρκ τηλεφώνησε στην Αστυνομία γιατί ένας Αφροαμερικανός τής ζήτησε να βάλει λουρί στο σκυλί της. Μια άλλη ειδοποίησε την Αστυνομία γιατί νόμισε λανθασμένα πως ένας Αφροαμερικανός έφηβος πήγε να κάνει διάρρηξη σε ένα γειτονικό σπίτι, ενώ το παιδάκι είτε ζούσε εκεί, είτε ήταν ξάδελφος κάποιου. Ολες αυτές τις φωνάζουν τώρα Κάρεν. Εχουμε φτάσει να το λέμε σχεδόν σαν αστείο. Άμα πει δηλαδή κάποιος κάτι που είναι στα πρόθυρα του προσβλητικού ή του ρατσιστικού σχολίου, λέμε «Don’t be a Κaren» (Μην είσαι Κάρεν) ή «Shut up Κaren» (Σκάσε, ρε Κάρεν). Όπως και να ΄χει, οποιαδήποτε γυναίκα ονομάζεται σήμερα Κάρεν αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα. (γελάει)
«Άμα πει κάποιος κάτι που είναι στα πρόθυρα του προσβλητικού ή του ρατσιστικού σχολίου, λέμε “Don’t be a Κaren” (Μην είσαι Κάρεν) ή “Shut up Κaren” (Σκάσε, ρε Κάρεν). Όπως και να ΄χει, οποιαδήποτε γυναίκα ονομάζεται σήμερα Κάρεν αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα».
Τι θα πρέπει να κρατήσουμε από τα πέντε χρόνια #MeToo;
Το ότι υπάρχουν πάρα πολλοί λευκοί στρέιτ άντρες που θέλουν όντως να συζητήσουν, που θέλουν όντως να καταλάβουν, να βελτιώσουν τη συμπεριφορά τους, να μάθουν αυτά τέλος πάντων που δεν είχαν μάθει. Εγώ τουλάχιστον αισθάνομαι τυχερή που έχω πολλούς τέτοιους φίλους που θέλουν να αντιληφθούν περισσότερο τι συμβαίνει, που, όταν συζητάμε, ρωτούν «Γιατί είσαι τόσο θυμωμένη;».
Είστε αλήθεια θυμωμένη;
Ναι, έχω υπάρξει πολλές φορές θυμωμένη. Γιατί, όπως σε όλες, μου έχουν τύχει κι εμένα πράγματα. Δεν μπορώ να πιστέψω καμία γυναίκα που θα μου πει ότι ποτέ, μα ποτέ δεν την έχουν μειώσει ή δεν την έχουν κάνει να αισθανθεί δυσάρεστα. Μα, είναι δυνατόν; Ποτέ; Ούτε ένα δευτερόλεπτο; Δεν το πιστεύω. Μπορεί κάποια να θέλει να μην το αισθάνεται. Μπορεί, επίσης, να θέλει να νιώθει δυνατή. Αυτό το καταλαβαίνω. Και εγώ θέλω να νιώθω δυνατή και αν πάω σε ένα ραντεβού και μου φερθεί κάποιος με έναν τρόπο που δεν θα υιοθετούσε ποτέ απέναντι σε έναν άνδρα, θέλω να βγω ύστερα και να πω: «Μια χαρά το χειρίστηκα». Αλλά δεν γίνεται να λες «Ουδέποτε μου έχει συμβεί». Εδώ, για να χρησιμοποιήσω ένα αστείο παράδειγμα, πας στη λαϊκή ή σε ένα μαγαζί και ακούς: «Ψιτ», «Κοριτσάκι», «Κοπελιά».
Στο Χόλιγουντ έχει κοπάσει αυτό;
Έχει γίνει, ναι, μεγάλη προσπάθεια.
«Δεν μπορώ να πιστέψω καμία γυναίκα που θα μου πει ότι ποτέ, μα ποτέ δεν την έχουν μειώσει ή δεν την έχουν κάνει να αισθανθεί δυσάρεστα. Μα, είναι δυνατόν; Ποτέ; Ούτε ένα δευτερόλεπτο;»
Βλέπετε πλέον περισσότερες γυναίκες σε θέσεις εξουσίας;
Ναι, αισθητά περισσότερες. Με έχουν μάλιστα ρωτήσει κι εμένα αρκετές φορές άνθρωποι του χώρου να τους πω εμπιστευτικά αν πέρασα καλά με την τάδε σκηνοθέτρια γιατί ψάχνουν για γυναίκα σκηνοθέτη. Προσπαθούν λίγο να το ωθήσουν, με την καλή έννοια, να συμβάλουν στο να έχουν οι γυναίκες μια ευκαιρία. Όχι να βρουν δουλειά, να έχουν μια ευκαιρία.
Έχουν ανοίξει πια οι γυναικείοι ρόλοι; Στο «Mammals», π.χ., υποδύεστε μια εντελώς αταξινόμητη ηρωίδα.
Kι εμένα γι’ αυτό μου άρεσε πολύ ο ρόλος της Αμαντίν όταν διάβασα το σενάριο του Τζεζ Μπάτεργουερθ (μιλάμε για έναν από τους καλύτερους θεατρικούς συγγραφείς που έχουν υπάρξει, κάναμε τα έργα του στη σχολή). Συνήθως προσπαθούμε να ταξινομήσουμε τις γυναίκες. Αυτή είναι αδύναμη ή δυνατή, αυτή είναι bitch ή γλυκιά… Δεν είναι έτσι οι άνθρωποι! Είμαστε πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Μπορώ, π.χ., να πω εγώ κάτι και την ίδια στιγμή εσείς να το εισπράξετε ως αστείο και γλυκό και κάποιος άλλος να θεωρήσει ότι το είπα ύπουλα ή αυστηρά. Μπορεί να είμαστε ταυτόχρονα 100 διαφορετικά πράγματα με 100 διαφορετικούς ανθρώπους. Αυτή η μανία του να τοποθετούμε τους γυναικείους ρόλους σε πολύ μικρά κουτάκια και να αναγκάζεται μια ηθοποιός να παίζει επί μιάμιση ώρα την καλή ή τη μοχθηρή, είναι βαρετό και υπεραπλουστευτικό.
Η ύπαρξη των λεγόμενων «intimacy coordinators» (συντονιστές οικειότητας), των ειδικών που κάνουν τον διαμεσολαβητή στις ερωτικές σκηνές, έχει βοηθήσει στη δουλειά σας;
Ναι, αυτό υπάρχει τα τελευταία 2-3 χρόνια. Εγώ στην αρχή νευρίαζα πάρα πολύ. Θεωρούσα ότι ξαφνικά μου βρωμίζουν κάτι που δεν είναι βρώμικο, μια ερωτική σκηνή σε μια πολύ όμορφη ταινία. Αισθανόμουν λες και ξαφνικά μου λένε ότι γίνεται κάτι κακό εδώ πέρα και χρειαζόμαστε διαιτητή. Με ανησυχούσε και το καλλιτεχνικό κομμάτι, έλεγα ότι θα γίνει ένα αποστειρωμένο, μηχανικό πράγμα. Παρ’ όλα αυτά το έζησα πρόσφατα στο σετ του «Εmily in Paris» και ήταν ό,τι πιο χρήσιμο μου έχει δοθεί ως εργαλείο στη δουλειά!
«Συνήθως προσπαθούμε να ταξινομήσουμε τις γυναίκες. Αυτή είναι αδύναμη ή δυνατή, αυτή είναι bitch ή γλυκιά… Δεν είναι έτσι οι άνθρωποι! Είμαστε πολλά πράγματα ταυτόχρονα».
Σε τι σας βοήθησε;
Στο να μπορώ να πω τι θέλω να κάνω και να μην κάνω στη σκηνή, τι θέλω να βγάλω από ρούχα, σε τι στάσεις είμαι ΟΚ να μπω. Το διαπίστωσα ειδικά την πρώτη μέρα των γυρισμάτων που κλήθηκα να κάνω μια σκηνή λίγο πιο «προσωπική» και δεν ήξερα ακόμα κανέναν, ούτε τους ηθοποιούς, ούτε τον σκηνοθέτη, ούτε το συνεργείο. Με το που έφτασα στο πλατό, ήταν «καλημέρα, να η σκηνή» Ευτυχώς, η coodrinator (στο συγκεκριμένο πρότζετκτ έτυχε να είναι γυναίκα, δεν είναι πάντα) μου είχε ήδη συστηθεί με μέιλ. Αυτοί οι άνθρωποι είναι εκπαιδευμένοι να καταλαβαίνουν πότε δυσκολεύεσαι να μιλήσεις. Δηλαδή υπήρξε κάποια στιγμή που ήθελαν στο πλατό να δουν κάτι τεχνικό, πώς η τάδε κάμερα γράφει τη σκηνή, και εκείνη πρόσεξε ότι εγώ τραβούσα λίγο κάτω την μπλούζα μου. Ήρθε αμέσως και με ρώτησε, πολύ χαλαρά, χωρίς να το δει κανείς και χωρίς να γίνει θέμα. Γιατί το χειρότερο είναι όταν πρέπει να σταματήσεις το γύρισμα και να αντιληφθούν όλοι ότι νιώθεις άβολα. Ήταν πάρα πολύ χρήσιμο!
Τι γίνεται όμως όταν οι οδηγίες του σκηνοθέτη σκοντάφτουν πάνω στη δική σου δυσκολία;
Έχουν προηγηθεί κάποιες συζητήσεις, γιατί έχεις από πριν το σενάριο. Έχεις ήδη μιλήσει και με τον σκηνοθέτη και με τον intimacy cοοrdinator για το πού είσαι ΟΚ να φτάσεις. Όλοι μας έχουμε άλλες αντοχές και άλλα στάνταρ για το πού νιώθουμε καλά και πού όχι σε τέτοιου είδους σκηνές. Και φυσικά αυτό κάθε φορά αλλάζει. Το ότι είμαι ΟΚ στη συγκεκριμένη σειρά να κάνω αυτό, δεν σημαίνει ότι θα είμαι ΟΚ και σε μια άλλη. Έχει να κάνει και με το περιεχόμενο, με το πώς αισθάνεσαι με το team. Επίσης, με το πού βρίσκεσαι στην καριέρα σου, τι εμπειρία έχεις, πώς αισθάνεσαι, αν νιώθεις ότι έχεις έλεγχο…
Αφορά μόνο τις γυναίκες ηθοποιούς;
Όχι, και τους άνδρες. Πάρα πολλοί φίλοι μου έχουν αισθανθεί πολύ άβολα σε τέτοιες σκηνές. Θα έλεγα ότι για τους άνδρες είναι ίσως πολλές φορές ακόμα πιο δύσκολες. Η ύπαρξη του intimacy coordinator τους έχει φανεί πολύ χρήσιμη, τους δίνει ηρεμία. Γιατί θεωρούμε σχεδόν αυτόματα ότι ο άνδρας θα κάνει πάντα κάτι λάθος, ενώ αυτό δεν ισχύει.
«Ο “συντονιστής οικειότητας” στις ερωτικές σκηνές, που συνάντησα στο σετ του “Emily in Paris”, ήταν ό,τι πιο χρήσιμο ως εργαλείο μού έχει δοθεί
στη δουλειά μου».
Εννοείτε ότι ένας άνδρας είναι πιο εύκολο να παρεξηγηθεί;
Ακριβώς! Οπότε τους βοηθά να ξέρουν και αυτοί ότι υπάρχει κάποιος που γνωρίζει ποια είναι η πρόθεσή τους, τι πάνε να κάνουν. Βοηθάει πάρα πολύ σε αυτά να υπάρχει μια συνολική συνεννόηση από πριν. Στα άλλα κάνουμε πρόβες, γιατί να μην κάνουμε και γι’ αυτό;
Δεν αποστειρώνει μια οποιαδήποτε ερωτική ατμόσφαιρα;
Ίσα-ίσα. Τουλάχιστον εγώ έτσι το εισέπραξα. Όταν όλοι, κι εγώ και ο άλλος ηθοποιός και ο σκηνοθέτης, βρισκόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος, τελικά μπορούμε να χαλαρώσουμε και να κάνουμε τη σκηνή πολύ πιο εύκολα και γρήγορα, πολύ πιο ανώδυνα και σωστά. Όταν νιώθεις ασφαλής, χαλαρώνεις. Δεν χρειάζεται να φοβάσαι συνέχεια. «Αχ, τώρα του ’πιασα το γόνατο, μήπως το παρεξηγήσει;». Γιατί ξέρουμε πάνω κάτω ότι έχουμε πει «ναι» σε αυτά, «όχι» σε αυτά, το έχουμε λύσει.
Στις ΗΠΑ νιώθετε συχνά όπως η Έμιλι στο Παρίσι, δηλαδή χαμένη στη μετάφραση;
Ουουου! (γελάει) Αυτό που σε κάνει να νιώθεις διαφορετικός είναι η ένταση. Στην Ελλάδα μιλάμε πολύ δυνατά. Αυτό στην Αμερική δεν «παίζει». Νομίζουν ότι τους φωνάζεις, ότι είσαι θυμωμένος, εισπράττεται ως επιθετικότητα. Οι Αμερικανοί μιλάνε και αυτοί δυνατά αλλά με έναν, έτσι, ανάλαφρο, super happy τρόπο: «Ηello, how are you?» ή «Οh my God!».
«Στην Ελλάδα μιλάμε πολύ δυνατά. Αυτό στην Αμερική δεν “παίζει”. Νομίζουν ότι τους φωνάζεις, ότι είσαι θυμωμένος, εισπράττεται ως επιθετικότητα. Οι Αμερικανοί μιλάνε και αυτοί δυνατά αλλά με έναν, έτσι, ανάλαφρο, super happy τρόπο: “Ηello, how are you?”».
Έχετε γεννηθεί στη Γενεύη, έχετε μεγαλώσει στην Αθήνα, έχετε ζήσει στο Λονδίνο. Όλη αυτή η πολυπολιτισμικότητα βοηθάει στην επιβίωση στον μοντέρνο κόσμο;
Αυτό που μπορώ να πω σίγουρα είναι ότι μου δίνει μια διαλλακτικότητα. Που δεν ξέρω αν θα την είχα ή όχι, γιατί μόνο έτσι γνωρίζω τα πράγματα. Νομίζω ότι με το να έχεις οικογένεια σε διάφορα μέρη με διαφορετικές κουλτούρες αναγκαστικά μαθαίνεις από μικρός να είσαι πιο διαλλακτικός, πιο ευέλικτος, πιο συμπεριληπτικός. Εμείς έχουμε και διαφορετικές θρησκείες! Εγώ, π.χ., είμαι αγνωστικίστρια, η μία ετεροθαλής αδελφή μου είναι καθολική, η άλλη βαπτίστρια (και οι δύο από τον πρώτο γάμο του πατέρα μου). Όταν καλείσαι να συνυπάρχεις με κάποιον, ενώ διαφωνείτε σε πολύ ουσιαστικά πράγματα (όπως είναι το αν υπάρχει Θεός!), μαθαίνεις να είσαι πιο μαλακός, να μη γίνεσαι αμέσως έξω φρενών μόλις ο άλλος εκφέρει αντίθετη άποψη.
Κάτι που σας έχει κληροδοτήσει πολύ έντονα ο πατέρας σας ως φιλοσοφία ζωής;
Ο μπαμπάς μου ήταν adventurer. Ήθελε δηλαδή η ζωή του να είναι συνεχώς μια μεγάλη περιπέτεια. Στις δουλειές του, στο πού ζούσε, στο πώς ζούσε, στο πώς περνούσε καλά. Αν ήταν δηλαδή να κάνει ένα πάρτυ στο σπίτι, θα ήταν παρτάρα, όχι παρτάκι. Αν ήταν να πει σε φίλους μια ιστορία για ένα ταξίδι του, δεν θα ήταν «α, β, γ», θα την έλεγε σαν performance.
«Ο μπαμπάς μου ήταν adventurer. Ήθελε δηλαδή η ζωή του να είναι συνεχώς μια μεγάλη περιπέτεια. Στις δουλειές του, στο πού ζούσε, στο πώς ζούσε, στο πώς περνούσε καλά. Αν ήταν δηλαδή να κάνει ένα πάρτυ στο σπίτι, θα ήταν παρτάρα, όχι παρτάκι».
Ήταν υπό μια έννοια larger than life;
Ναι, είχε ένα quality τύπου Ελβις. Με την έννοια ότι ήταν σταρ και αυτός με έναν τρόπο, όπως άλλωστε και η μητέρα μου. Αυτό το είχα και με τους δύο γονείς μου. Και οι δύο ήταν πολύ μεγάλες προσωπικότητες. ΄Ήταν δύο άνθρωποι που σου τραβούσαν την προσοχή. Είχαν παρουσία. Νομίζω ότι αυτό που μου αρέσει πολύ στην υποκριτική είναι ότι εγώ το αναβοσβήνω.
Δηλαδή;
Όταν είμαι σε μια φωτογράφηση ή στο πλατό, μπορώ να το ανάβω αυτό το φωτάκι. Όταν όμως είμαι με τους φίλους μου, μπορώ να χαμηλώνω την ένταση, δεν θέλω συνέχεια την προσοχή επάνω μου. Ο μπαμπάς μου δεν μπορούσε να το αναβοσβήσει, ήταν πάντα σταρ. Όσο για τη μαμά μου, ήταν σταρ όταν τη βλέπατε εσείς απ’ έξω, στο σπίτι όμως ήταν πολύ ήσυχη και ήρεμη. Όσον αφορά εμένα, όσοι δεν με ξέρουν, βλέπουν μόνο αυτά που βάζω στο Ιnstagram, στις πρεμιέρες, στην τηλεόραση, όταν δηλαδή είναι αναμμένο το «Οn». Δεν είναι όμως έτσι με τους φίλους μου και την οικογένειά μου. Δεν ζω με κανένα τρόπο μια glamorous ζωή.
Υπάρχει κάτι που σας φοβίζει;
Συζητούσαμε, τις προάλλες, με έναν φίλο μου και μου έλεγε «Ρε Μελία, δεν υπάρχει ένα μέρος στην Αθήνα που να μην έχεις ζήσει!». Η αλήθεια είναι ότι είχαμε πάντα πολλή κινητικότητα στην οικογένεια. Και με τη δουλειά τώρα την έχω ακόμα περισσότερο. Αυτό είναι ίσως κάτι που με φοβίζει λίγο για μένα. Ότι δεν έχω μάθει να κάθομαι κάπου για πολύ καιρό. Να μένω στάσιμη. Ότι το σταθερό σημείο, αντί να μου δίνει ασφάλεια, μπορεί εμένα να με κουράζει.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΕΛΙΝΑ ΣΥΓΓΑΡΕΩΣ. ΜΑΚΙΓΙΑΖ: ΕΦΗ ΡΑΜΟΝ (BEEHIVE ARTISTS). ΧΤΕΝΙΣΜΑ: DANIEL BABEK (10AM). ΒΟΗΘΟΣ ΣΤΥΛΙΣΤΑ: JAY ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ.
