Μεγαλωμένη μέσα στις θεατρικές αίθουσες, η Κρίστελ Καπερώνη, κόρη της Γιούλης Ηλιοπούλου, ένιωθε από πολύ μικρή ηλικία πως θα ασχοληθεί με την υποκριτική και το ένστικτό της δεν έκανε λάθος. Έχει ήδη ξεκινήσει να διαγράφει τη δική της πορεία και η συμμετοχή της (για δεύτερη συνεχή χρονιά) στην παράσταση Νιζίνσκι: Η προφητεία της Φωτιάς, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου, αποτελεί την απόδειξη για τα όσα έχει ακόμα να προσφέρει.
Βρίσκεται ήδη σε πυρετό προετοιμασίας για το πρώτο της σκηνοθετικό εγχείρημα, ενώ δεν επαναπαύεται και δοκιμάζει την τύχη της και σε έναν εντελώς διαφορετικό χώρο, αυτόν της σχεδίασης ρούχων. Προσγειωμένη και δυναμική η Κρίστελ Καπερώνη, που, όπως φαίνεται, ήρθε για να μείνει, μας μίλησε για τη ζωή και τη μέχρι τώρα πορεία της.
Μίλησε μάς για τη φετινή θεατρική σεζόν. Κινήθηκε σε κανονικά πλαίσια έπειτα από 2 χρόνια με κλειστά θέατρα. Πώς βίωσες την όλη κατάσταση;
«Ήταν μια περίεργη χρονιά με πολλή χαρά, άγχος και ανασφάλεια. Για μένα η φετινή σαιζόν ήταν σαν την πρώτη μου στο θέατρο. Το ίδιο συγκινητική και ιδιαίτερη».
Για δεύτερη συνεχή χρονιά πρωταγωνίστησες στην παράσταση «Νιζίνσκι: Η προφητεία της φωτιάς». Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Δημήτρη Λάλο και τον Αντίνοο Αλμπάνη; Γιατί, πιστεύεις, η παράστασή σας στέφθηκε με τόση επιτυχία;
«Η συνεργασία μου με τον Δημήτρη είναι πάντα ένα δώρο. Δουλεύουμε μαζί 8 χρόνια πιά και κάθε φορά είναι μια υπέροχη εμπειρία. Ο Αντίνοος είναι ένας άψογος επαγγελματίας και ένας υπέροχος συνεργάτης. Μετά τα 2 χρόνια της καραντίνας πέρα από την ανάγκη μας να ανέβουμε πάλι στην σκηνή είχαμε και την ανάγκη να συνυπάρξουμε όλοι σε ένα ασφαλές και όμορφο περιβάλλον με αγάπη. Και τα καταφέραμε».
Ασχολείσαι από πολύ μικρή ηλικία με την τέχνη. Πιστεύεις θα μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο επαγγελματικά, κι αν ναι, τι θα ήταν αυτό;
«Η άλλη μου μεγάλη αγάπη ήταν, από παιδί, τα ρούχα. Και μέσα στην καραντίνα μαζί με την καλή μου φίλη Νάστια Βραχάτη τολμήσαμε να κάνουμε το βήμα και να μπούμε και σε αυτό τον χώρο. Δημιουργήσαμε μαζί τα “Dear Violet”. Ένα γυναικείο brand ρούχων που κυκλοφορεί για πρώτη φορά φέτος το καλοκαίρι».
Η σχέση της μητέρας σου με το θέατρο και την τηλεόραση, πιστεύεις επηρέασε την απόφασή σου να ασχοληθείς με την υποκριτική;
«Πιστεύω πως όχι. Επειδή από πολύ μικρή είχα καθαρή εικόνα του χώρου και των δυσκολιών που συναντάς κάνοντας αυτή την δουλειά, περισσότερα αποτρεπτικά πιστεύω λειτούργησε. Είναι άλλο το drive που έχεις μέσα σου νομίζω όταν αποφασίζεις να κάνεις αυτή την δουλειά».
Πώς αντέδρασε όταν αντιλήφθηκε πως θέλεις να ασχοληθείς επαγγελματικά με την υποκριτική; Θα ήθελε, ίσως, να επιλέξεις κάτι άλλο;
«Δεν της άρεσε καθόλου, είναι η αλήθεια. Διαφωνήσαμε αρκετά. Όμως η επιμονή και το πείσμα μου να τα καταφέρω την έπεισαν στο τέλος».
Με ποιον καλλιτέχνη θα ήθελες να συνεργαστείς; Ποιο είναι το μεγαλύτερο επαγγελματικό σου όνειρο;
«Κάνω πολλά όνειρα για συνεργασίες με όμορφους ανθρώπους. Μεγαλώνοντας δεν μπορώ να πω πως κυνηγάω συνεργασίες με τον τάδε σκηνοθέτη η τον τάδε ρόλο. Με ενδιαφέρει να δουλεύω σε βάθος για την τέχνη μου, με σεβασμό στους συνεργάτες μου. Είμαι ευγνώμων για ό,τι μου έχει έρθει στην δουλειά μου και μέσα μου πιστεύω πως όλα έρχονται τη στιγμή που πρέπει και όταν είσαι έτοιμος να τα διαχειριστείς».
Τι σχεδιάζεις για το καλοκαίρι; Έχεις προτάσεις και για την επόμενη σεζόν;
«Ετοιμάζω την πρώτη μου σκηνοθεσία σε κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου με τρεις πολύ αγαπημένους μου ανθρώπους και ηθοποιούς. Την Νάστια Βραχάτη, την Τζωρτζίνα Λιώση και την Ηρώ Πεκτέση, που θα παρουσιαστεί στο Tempus Verum – Εν Αθήναις την νέα σεζόν. Επίσης, είμαι σε συζητήσεις για κάτι κινηματογραφικό».
Στα χρόνια που εργάζεσαι στο θέατρο και την τηλεόραση έχεις έρθει αντιμέτωπη με κακοποιητικές ή παρεμβατικές συμπεριφορές; Ποια η θέση σου για όσα συμβαίνουν στον χώρο της υποκριτικής;
«Όχι. Ήμουν από τις τυχερές. Η θέση μου είναι πάντα και μόνο δίπλα στα θύματα. Να βρίσκουν τη δύναμη να βγαίνουν, να μιλάνε και εμείς να είμαστε μια αγκαλιά για όλους τους ανθρώπους που έχουν βιώσει τέτοιες συμπεριφορές».
Τι ονειρεύεσαι για τον χώρο της υποκριτικής;
«Για τον χώρο της υποκριτικής ονειρεύομαι διαφάνεια, αλήθεια, αγάπη και δικαιοσύνη. Να είναι ένας κοινός τόπος για όλους».
