Προ κορωνοϊού (σα να λέμε προ Χριστού) και όσο ακόμα χαιρόμασταν να βλέπουμε θεατρικές παραστάσεις χωρίς να φανταζόμαστε τι θα ακολουθούσε τους επόμενους μήνες, είχα περάσει από το θέατρο Ιλίσια για την ετήσια δόση μου από Henrik Ibsen. H Κατερίνα Λέχου ως αριστοκρατικά μελαγχολική Αλίνα που “έχασε” τα παιδιά της και ανέχεται στωικά τις ατασθαλίες του συζύγου της “Αρχιμάστορα Σόλνες”, είπε τόσα πολλά με την επιβλητική σιωπή της σε σημείο να αποζητήσω μία κουβέντα μαζί της κατ᾽ιδίαν. Τα γεγονότα όμως μας πρόλαβαν, τα θέατρα έκλεισαν με κυβερνητική εντολή και έτσι όλα όσα είπαμε, που προφανώς δεν περιορίστηκαν μόνο στο θεατρικό έργο, έμεναν τόσο καιρό στον πάγο… μέχρι σήμερα. Κάνοντας την απομαγνητοφώνηση στο μεταξύ, μου δημιουργήθηκε η ίδια αίσθηση που είχα όσο μιλούσαμε στο καμαρίνι της. Απέναντί μου είχα έναν άνθρωπο εξαιρετικά συγκροτημένο, αναπάντεχα αυθόρμητο όμως. Χωρίς να μασάει τα λόγια του. “Ωραία ξεκινάμε”, είχα σκεφτεί.
“Σκοτεινή” περίπτωση ανθρώπου η Αλίνα. Περίμενα ένα δυνατό ξέσπασμα από αυτήν.
Προσωπικά, επειδή έχω ένα ταμπεραμέντο πιο μεσογειακό, μου είναι δύσκολο να κρατάω μια αντίσταση στο συναίσθημά μου. Αυτή η γυναίκα θα μπορούσε να διαλυθεί ανά πάσα στιγμή, είναι ένα ανθρώπινο ερείπιο. Και παρόλα αυτά, κρατάει το στάτους της, την κορμοστασιά της. Κρατάει κλειστά τα χαρτιά της, εκτός από τις φορές που ξεσπάει. Τώρα που το σκέφτομαι, υπάρχουν πολλές Αλίνες σε αυτόν τον σύγχρονο κόσμο. Το είδα εκ των υστέρων, είπα κοίτα πόσες γυναίκες δεν επικοινωνούν με τον άντρα τους, ζουν σε μία σιωπή, θάβουν τα πάντα μέσα τους κι απλώς υπομένουν και ζουν.
Δικαιολογούν επίσης…
Δεν είναι αθώες καθόλου, για μένα είναι εξίσου συνένοχες με τους συζύγους τους, γιατί τα εγκλήματα θέλουν δύο για να διαπραχθούν.
Και όσο δε θέτουμε τα όριά μας, είναι σα να δίνουμε στον άλλον το ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει.
Άρα είμαστε συνένοχοι, συνυπεύθυνοι. Σκέφτεσαι, γιατί αυτή η γυναίκα ενώ τα έχει όλα, κάθεται και δε φεύγει; Γιατί μαζί το έχουν χτίσει αυτό το σπίτι χωρίς ευτυχία. Οι δυο τους δεν έχουν μιλήσει για τίποτα. Και όταν τα πράγματα τα θάβεις, γίνονται βουνό και σε πνίγουν. Αυτό ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις.
Παρά το μεσογειακό ταμπεραμέντο που μου ανέφερες, δε μπορώ να φανταστώ εύκολα μία άλλη ηθοποιό τόσο… αγέρωχη για ένα τέτοιο ρόλο.
Εξωτερικά το έχω, εσωτερικά… βράζει το σύμπαν. (γέλια) Όχι, είναι εντελώς κόντρα στην ψυχοσύνθεσή μου. Είμαι πάρα πολύ εκφραστική, μιλάω δυνατά, γελάω δυνατά, κλαίω πολύ. Παρόλα αυτά, μπορώ να σου πω ότι πάντα βρίσκω κοινά πράγματα με τους ρόλους μου. Στο παρελθόν, για παράδειγμα, κι εγώ έχω απωθήσει το να δω την αλήθεια και να την αποδεχτώ, γιατί δεν την άντεχα. Συμβαδίζω επίσης, στο θέμα της σιωπής. Περνάω μία φάση, δεν ξέρω… ωριμότητας είναι; Θεωρώ ότι είναι καλύτερα να μη μιλάς όταν δεν έχει νόημα. Προφανώς δεν αναφέρομαι σε μία νοσηρή σιωπή. Γενικά πάντως σε όλους τους ρόλους, κάτι δανείζουμε από εμάς, κάτι μας δανείζουν και γίνεται ένα μαγείρεμα. Αυτό είναι και το ωραίο στη δουλειά μας. Τις γραμμές που διαβάζω, πρέπει να τις κάνω σώμα, αναπνοή, ήχο και εμφάνιση, σύμφωνα με τη δική μου οπτική τουλάχιστον.
Μετράς πλέον δηλαδή τα λόγια σου.
Ή δε μιλάω σχεδόν, πολλές φορές καθόλου. Πράγμα πολύ δύσκολο όμως, διότι είμαι μεγάλη γλωσσού! (γέλια)
Εντάξει, κι η σιωπή συχνά λέει πολλά περισσότερα.
Ναι, λέει. Είναι εκκωφαντική πολλές φορές.
Υπάρχει ρόλος με τον οποίο ταυτίστηκες σε σημείο να σκεφτείς ότι σε έβαλαν να παίξεις την Κατερίνα;
Κανένας. Με έχει αγγίξει όμως πολύ η Μπλανς Ντιμπουά, σαν ψυχοσύνθεση. Είναι μερικοί ρόλοι που με συγκινούν περισσότερο και δεν εννοώ ότι με κάνουν να βάζω τα κλάματα. Μου φέρνουν τα πάνω κάτω, κινούν τα πάντα μέσα μου, κάθε χορδή του συναισθήματός μου.
Και με ποιο κριτήριο τους επιλέγεις;
Βασικά, δε διαλέγω ρόλους. Διαλέγω ανθρώπους για να συνεργαστώ, με προεξάρχοντα τον σκηνοθέτη. Τώρα πια είναι ξεκάθαρο μέσα μου. Φυσικά και δε με ενδιαφέρουν οι ρόλοι. Γι᾽ αυτό και όταν με ρωτάνε τι ρόλο θέλεις να κάνεις απαντάω, “κανέναν!”. Τι να κάνω; Να πάρω τη Μήδεια έτσι από μόνη μου, με έναν πικραμένο και έναν άλλο πικραμένο και να πάμε να την κάνουμε; Δε θέλω! (γέλια). Δεν έχω κανένα λόγο. Σημασία έχει η ανθρώπινη ματιά και η συνεργασία, να υπάρχει μια ενδιαφέρουσα συναλλαγή. Μπορεί να έχει και διαφωνίες η διάδραση με το σκηνοθέτη, μία μάχη, μια επιχειρηματολογία… Αυτό συμβαίνει στα περισσότερα δημιουργικά πράγματα. Τη μπαγκέτα σαφώς και την κρατάει εκείνος αφού έχει το σύνολο στο μυαλό του και αυτό το σέβομαι 100%.
Ποια εντύπωση πιστεύεις ότι δίνεις σε εκείνους που δε σε ξέρουν; Εμένα στο αγέρωχο που λέγαμε πιο πριν μου ταιριάζεις πολύ.
Το αυστηρό ε;
Όχι, αυτό του υπερήφανου ανθρώπου.
Καταρχάς, θα σου έλεγα ότι δε με ενδιαφέρει πολύ. Αλλά… για να σου απαντήσω… Έχω ακούσει διάφορα. Πολλοί μου λένε είσαι τόσο ψαρωτική και φαινόσουν τόσο αυστηρή που δε μπορούσα να τολμήσω να σου μιλήσω. Επίσης, ακόμα και άνθρωποι που με ξέρουν ψαρώνουν πολύ. Ίσως το ηχόχρωμα της φωνής μου, η φρασεολογία μου… Όμως, όταν με γνωρίζουν βλέπουν ότι είμαι πολύ γλυκός και εύκαμπτος άνθρωπος. Γελάνε μαζί μου. Είμαι ένα αστείο κορίτσι νομίζω, κατά βάθος. Απλώς δε μου φαίνεται.
Η αυστηρότητα που ανέφερες, ενδέχεται να σε έχει “σώσει” από διάφορα πράγματα; Χωρίς να υπονοώ σε καμία περίπτωση ότι η συμπεριφορά μας είναι εκείνη που προκαλεί δυσάρεστες καταστάσεις.
Είναι μέρος της προσωπικότητάς μου. Είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου, είμαι αυστηρή επαγγελματίας, για μένα είναι έτσι, δε θα κάτσω να το διαπραγματευτώ. Δεν ξέρω αν όντως με έχει σώσει κι από αυτό που λες, γιατί κι εγώ πιστεύω πως δε σώζουν αυτά. Αν ο άλλος θέλει να κάνει κάτι, δε θα υπολογίσει καθόλου εσένα απέναντι. Αλλά έχω κερδίσει ένα σεβασμό στο πρόσωπό μου. Είναι λίγο περίεργο. Κι ο κόσμος στο δρόμο, είναι εκφραστικός απέναντί μου, αλλά δεν περνά το όριο. Τώρα αν ο άλλος είναι τρελός, ξαναλέω, θα κάνει ό,τι έχει στο κεφάλι του. Το “ψαρωτικό” χωρίζει τα ερίφια από τα πρόβατα.
Θα το έλεγες και αυτοπεποίθηση αυτό.
Μπα… Κοίταξε, τα τελευταία χρόνια έχω περισσότερη. Αλλά είναι κάτι επίκτητο, μου έχει κοστίσει πάρα πολύ, έχω κάνει πολύ αγώνα για να το κερδίσω. Δεν είχα αυτοπεποίθηση καμία. Το αντίθετο. Και δεν ξέρω αν αυτό που έχω τώρα είναι όντως αυτοπεποίθηση, απλώς ξέρεις τι έχω κάνει; Λέω, αυτή είμαι, κάνω το καλύτερο που μπορώ για εμένα. Με χίλιους τρόπους, διαβάζοντας, κάνοντας ψυχοθεραπεία, μένοντας πολλές ώρες με σκέψεις, με μοναξιά.. Αυτό καταφέρνω. Δεν ξέρω τι είναι, καλό ή κακό. Ελπίζω να έχω δρόμο βελτίωσης μπροστά μου. Απλώς αποδέχομαι τον εαυτό μου, τον έχω αγκαλιάσει με περισσότερη τρυφερότητα.
Υπάρχει και εκείνο το κλισέ, ότι οι ωραιότερες γυναίκες έχουν και τις μεγαλύτερες ανασφάλειες.
Έχει να κάνει πολύ και με τον τρόπο που μεγαλώνεις. Είναι δύσκολο πράγμα το να έχεις αυτοπεποίθηση.
Πού έκανε περισσότερη “δουλειά” πάνω σου η ψυχοθεραπεία;
Σε όλες μου τις εκφάνσεις, αλλά θα σου πω το πιο βασικό: Στη δουλειά! Η δουλειά που κάνουμε είναι σε ένα μεγάλο ποσοστό ψυχαναλυτική. Βλέπεις ένα χαρακτήρα που λέει κάτι. Το εννοεί; Τι δε βλέπεις; Μήπως εννοεί κάτι άλλο; Πρόκειται για μία πάρα πολύ περίπλοκη διαδικασία. Η ψυχοθεραπεία λοιπόν, πέρα από το ότι σε κάνει να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου, σου δίνει όπλα στο να μπορείς να αποκρυπτογραφείς τα κείμενα.
Άρα και τους ανθρώπους που έχεις απέναντί σου.
Ναι, ξεκινάμε αρχικά για να βελτιώσουμε τη σχέση μας με τον εαυτό μας. Να μην τον βαράμε, να μην τον δαγκώνουμε, να μην τον κοπανάμε. Μετά βελτιώνεται αυτόματα η σχέση μας με τους απέναντι, γίνονται όλα μαγικά.
Τι ήταν αυτό που σε ώθησε στην αρχή προς εκείνη την κατεύθυνση;
Κάποια στιγμή, γύρω στα 35, σκέφτηκα ότι κάτι δεν καταλαβαίνω καλά. Ότι κάτι δε διαχειρίζομαι σωστά σε σχέση με μένα και τα πράγματα γύρω μου. Ένιωσα την ανάγκη να ζητήσω βοήθεια. Πολύ σημαντικό να μην αισθάνεσαι ότι μπορείς να τα κάνεις όλα μόνος σου. Φαίνεται πως ήμουν αρκετά εγωίστρια, γι᾽ αυτό και το έκανα πολύ αργά.
Καλά, θα μπορούσες να μην το είχες κάνει και ποτέ.
Κανονικά ποτέ δεν είναι αργά, αλλά μπορούσα να είχα κερδίσει λίγο περισσότερο χρόνο. Δεν πειράζει, ό,τι μπορεί ο καθένας. Εγώ είμαι late bloomer όπως λέω. (γέλια)
Ποιος ρόλος ήταν εκείνος που σου χάρισε περισσότερο… σεβασμό;
Όσον αφορά την τηλεόραση, που δεν είναι έτσι γιατί δεν ξεκίνησα κάνοντας κωμωδία, αλλά με το “Παράθυρο στον ήλιο” και τη “Χαμένη Άνοιξη”, θα έλεγα ότι το “Νησί” έδωσε ένα διαφορετικό στίγμα. Τουλάχιστον σε ένα ευρύ κοινό που δε με ξέρει, δε με έχει δει σε όλη την επικράτεια.
Και τελικά η fun πλευρά σου που είπες, ποια είναι;
Είναι το πολύ προσωπικό και βαθύ χιούμορ που κάνω με ανθρώπους που αγαπώ και με ενδιαφέρουν και δεν απευθύνεται σε μία μαζική παρέα. Μπορεί να αφορά τους συναδέλφους μου, τις αδερφές μου… Είναι η ματιά μου απέναντι στη ζωή.
Τα μίντια σου έχουν φερθεί καλά;
Πολύ νομίζω, σχετικά καλά. Αλλά κι εγώ… Δεν έχω αυτό που λέμε “ψωμί”.
Όμως, και σε σένα, και σε άλλες καλλιτέχνιδες ή τελοσπάντων αναγνωρίσιμες γυναίκες συχνά γίνονται επίμονες ερωτήσεις του στυλ “γιατί δεν έκανες αυτό, γιατί δεν έκανες το άλλο”.
Κοίτα, για να το εμπεδώσουν ίσως χρειάζεται να το ρωτήσουν 150.000 φορές. Όπως για την ερώτηση που λες, για το παιδί, προσπάθησα κι εγώ η καημένη να την απαντήσω πολυπρισματικά: “Δεν έτυχε”, “Πέρασε εκείνη η στιγμή”, “Δε θεωρώ..”, “Δε θέλω να κάνω παιδί, δεν πιστεύω ότι ένας άνθρωπος απαραίτητα ολοκληρώνεται έτσι”. Και μια μέρα είπα “ρε παιδιά, δε βαρεθήκατε πια να κάνετε την ίδια ερώτηση;” Και άντε εσείς, δε βαρεθήκατε, δε λυπάστε τον καημένο τον κόσμο; Που ακούει συνέχεια μια ηλίθια να απαντάει στο ίδιο πράγμα; Παρόλα αυτά, δε με έχουν κακοποιήσει, μου έχουν φερθεί με σεβασμό. Νομίζω όμως ότι κι εγώ μωρέ, δεν τους δίνω τροφή για κάτι. Έχω φίλους δημοσιογράφους και δεν έχω καλέσει ποτέ κανέναν, δεν κάνω ποτέ τίποτα από όλα αυτά.
Έχεις σκεφτεί ότι η στάση σου αυτή μπορεί να έχει υπάρξει πολύ απελευθερωτική για άλλες γυναίκες που στην καθημερινότητά τους αντιμετωπίζουν την πίεση του “πότε θα κάνεις παιδί;”
Όταν έχεις δημόσιο βήμα και απαντάς σε διάφορα πράγματα, έχεις ένα αίσθημα ευθύνης. Γιατί ξέρω ότι αυτό που λέγεται, ο καθένας θα το ακούσει με τα δικά του αυτιά, αλλά έχει ένα πιο ειδικό βάρος από όταν το λες κατ᾽ ιδίαν. Πάντως, όταν απαντάω σε μία ερώτηση, είμαι αληθινή, δεν το κάνω σαν ιεραπόστολος. Το κάνω γιατί με ρωτούν κάτι και δε μπορώ να πω ψέματα. Μπορεί να μην αποκαλύψω όλες τις πτυχές ενός θέματος γιατί δεν αφορούν τους πάντες. Αν τώρα αυτή η αλήθεια, απελευθερώνει και κάποιους ανθρώπους τότε αυτό που λες είναι…
…λυτρωτικό.
Τέλειο. Ξέρεις μερικοί άνθρωποι τα έχουν τα πράγματα σε κουτάκια στο μυαλό τους. Και νομίζουν πως μόνο έτσι είναι η ζωή.
Δεν αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι συνέχεια υπό κριτική;
Μα συνέχεια είμαι. Όχι μόνο όταν μιλάω, ακόμα κι όταν δε μιλάω. Όταν είσαι συνέχεια εκτεθειμένος θα σχολιάσουν από το αν φοράς δεύτερη φορά τα ίδια παπούτσια, που ευτυχώς αυτά τα ενδυματολογικά λόγω κρίσης τα κόψανε κάπως, ήταν πάρα πολύ εκνευριστικά… μέχρι τα πάντα. Είμαι πολύ καλά εκπαιδευμένη όμως και δεν παθαίνω τίποτα.
Προσωπικά θα πνιγόμουν.
Σου είπα, το έχω ζήσει, το ξέρω καλά. Επίσης, είναι μέρος του “πακέτου”. Θες από τη μία να έρχεται να σε βλέπει ο άλλος επειδή σε ξέρει, αλλά να μη σε σχολιάζει όταν σε δει στο δρόμο. Δύσκολο. Εγώ περπατάω και ακούω που με σχολιάζουν.
Τι λένε;
Τα πάντα έχω ακούσει.
Το πιο αστείο;
Τα πάντα μωρέ λένε… Αν είσαι χοντρός αν είσαι λεπτός… Σχολιάζουν πολλές φορές ότι είμαι “κόκκαλο”. Αυτό το έχω ακούσει (γέλια). Ή το “κοίτα, είναι ψηλή”, ότι δηλαδή ήταν ψέματα ότι είμαι ψηλή και τελικά η πραγματικότητα τους επιβεβαιώνει.
Είσαι πάντως ένας άνθρωπος που προσέχει τον εαυτό του και φαίνεται. Υπάρχει κάποιου είδους “ιεροτελεστία” που ακολουθείς για σένα;
Πολλά κάνω για μένα, όχι όμως κάτι τρομερό. Αν προσέχεις γενικώς πάντα από λίγο, σε όλους τους τομείς, σε δικαιώνει. Το δέρμα σου ας πούμε… λίγο να μη σαβουριάζεις την Άρτα και τα Γιάννενα… Γενικά όταν προσέχεις λίγο κι από νωρίς, είσαι εντάξει. Άμα γίνεις 40, είναι πιο δύσκολο να το γυρίσεις ανάποδα αν έχει αφεθείς όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Ενώ αν από τα 18 προσέχεις και δεν κάνεις υπερβολές, γίνεται τρόπος ζωής μετά. Χαίρεσαι τα πάντα, και είσαι ok. Σίγουρα έχει να κάνει και με το dna. Είμαι άνθρωπος του μέτρου όμως, είναι ένα μέτρο εγγενές. Δεν το κάνω επίτηδες. Πίνω δηλαδή, δύο ποτήρια κρασί και μετά σα να μου λέει ένα χέρι μέσα μου “φτάνει”.
Έχει καταφέρει ποτέ κανείς να σε κάνει να αισθανθείς άβολα;
Μωρέ δε δίνω πια σημασία. Πρέπει να γυρίσω πίσω χρόνια ας πούμε και ναι, έχω στεναχωρεθεί με πράγματα που έχουν ειπωθεί πίσω από την πλάτη μου.
Τελευταία, είχα δει ότι είχες αισθανθεί άβολα με τις Άγριες Μέλισσες.
Ναι ρε γαμώτο, γιατί έκανα λάθος. Το λάθος μου πλήρωσα. Με ρώτησαν αν μου είχε γίνει πρόταση για τη σειρά και αυθόρμητα το επιβεβαίωσα, ενώ γενικά ποτέ δε λέω… Πώς μου ‘ρθε να το πω; Κι από τη στιγμή που το είπα… Τι έγινε… Γι᾽ αυτό σου λέω, σε μερικά η σιωπή είναι χρυσός.
Συνεχίζω βέβαια να μην εντοπίζω το πρόβλημα.
Ό,τι μπορεί να παραφράσει ο άλλος, είναι λάθος που το ξεστόμισες. Άρα φταίω και το πλήρωσα. Αλλά φτάνει τώρα, δε θα το ξανακάνω! (γέλια)
Προχθές στο μεταξύ, μιλώντας με την Ελένη Καστάνη, μου είπε πως η αρχική διανομή της κινηματογραφικής “Ευτυχίας” συμπεριλάμβανε και εκείνη και εσένα!
Τα ᾽πε όλα η Ελένη ε; Οπότε όταν γίνονται όλα αυτά, πού να τολμήσω να μιλήσω; Τίποτα! (γέλια). Την είδα πρόσφατα την ταινία, βγήκε πολύ ωραίο αποτέλεσμα. Στεναχωρήθηκα δε σου κρύβω, γιατί ήμουν πολλά χρόνια εμπλεκόμενη, αλλά εντάξει, δε μπόρεσα να το κάνω λόγω διαθεσιμότητας.
Θεωρώ πως όλα σοφά γίνονται.
Κι εγώ το ίδιο πιστεύω. Μετά την πρώτη μου στεναχώρια, γιατί ήμουν επί τρία χρόνια εμπλεκόμενη για να καταλάβεις… Δεν υπήρχε κάτι που να μην ξέρω για την Ευτυχία μετά από τόσο χρονικό διάστημα. Είχα κάνει πολλή έρευνα. Υπήρχε όμως θέμα προθεσμίας με τις αλλαγές που έγιναν, οπότε δε μπορούσα. Κοίταξε όμως τι μάθημα είναι. Ουδείς αναντικατάστατος και αυτό δεν το ξεχνάω ποτέ στη ζωή μου. Καλό είναι να μη νομίζουμε ότι εμείς είμαστε και κανείς άλλος. Κι ότι χωρίς εμάς δε θα γίνει κάτι. Θα γίνει και θα παραγίνει και μάλιστα έγινε και πολύ καλό.
Άσχετα από την ταινία, το “πώς θα ήταν άμα” σε βασανίζει ποτέ;
Όχι. Όταν παίρνω μία απόσταση λέω ότι δεν ξέρεις γιατί έχει γίνει. Έτσι είναι η ζωή. Και αν έπρεπε να διαλέξω, θα έλεγα πως σημασία έχει το πώς κάνεις κάτι, όχι το για πόσο.
Είσαι του ξεσκαρταρίσματος;
Κάνω ξεσκαρτάρισμα της μέρας. Κάθε μέρα, λέω: Γιατί είπες αυτό; Γιατί έφαγες τόσο χρόνο στο ipad κλπ. Την επόμενη μέρα ξανακάνω. Τι θα ᾽θελα, τι έκανα, τι δεν έκανα. Με βοηθάει πάρα πολύ.
Όχι πριν κοιμηθείς ελπίζω, γιατί δε σε βλέπω να κοιμάσαι πάρα πολύ.
Πιο πριν. Αλλά θέλω να σου πω ότι είμαι σε πλήρη επικοινωνία με το τι έχει συμβεί, δεν αφήνω τα πράγματα να περνούν έτσι. Από την άλλη, δεν αυτομαστιγώνομαι κιόλας. Λέω “εντάξει Κατερινούλα, σήμερα αυτά μπόρεσες, θα δούμε αύριο μήπως κάνεις κάτι καλύτερο”! (γέλια)
Μου δίνεις την εντύπωση πως βλέπεις σαν ευκαιρία το ότι μεγαλώνεις.
Έτσι προσπαθώ να το δω όντως. Σαν ευκαιρία. Κάτι χάνεις πάντα και κάτι κερδίζεις. Προσπαθώ πάντα να βλέπω την καλή πλευρά των πραγμάτων, πχ τους ρόλους που ανοίγονται και αφορούν την ηλικία μου από δω και πέρα και να εύχομαι να μου τους δώσουν.
Ξέρεις τι; Δε σε έχω δει ποτέ να παίξεις… κακό άνθρωπο. Πανούργο, δολοπλόκο, κατάλαβες.
Ναι δεν έχω παίξει. Θα είχε όντως ενδιαφέρον.
Σχέδια έχεις να μου πεις;
Εδώ και λίγες ημέρες ξεκαθάρισα μέσα μου το τι θέλω εγώ, γιατί ήταν πολύ θολό το τοπίο. Θα μου πεις κι αυτό που θα ‘θελες ρε Λέχου, θα γίνει; Α δεν ξέρω. Αλλά εγώ ξεκαθάρισα το τοπίο και αισθάνομαι φοβερά ωραία. Νιώθω πιο ωραία κι από το να μου τύχει κιόλας. Γιατί αυτή καθαρότητα σε κάνει να αισθάνεσαι ωραία ρε παιδί μου. Μπορεί να μη γίνει αλλά δεν πειράζει, ξέρω τι θέλω.
Σύμφωνα με το νόμο της έλξης, θα γίνει κιόλας.
Δεν ξέρω, θα δείξει. Μακάρι! Άμα συναντηθούμε του χρόνου πάντως, θα σου πω αν συνέβη ή όχι.
