Όταν συναντηθήκαμε, από την πρώτη στιγμή της είπα ότι θέλω να κάνουμε μία συνέντευξη για να γνωρίσουμε επιτέλους, την προσωπικότητά της μακριά από φανταχτερές λεζάντες. Εξάλλου, μόνο με προβλήματα όρασης μπορεί να προσπεράσει κανείς τη φυσική ομορφιά της Τόνιας Σωτηροπούλου, όμως όπως λέει και η ίδια, ακόμη και ως επαγγελματίας «προσπαθεί να προσδιορίζεται σε σχέση με το πώς μπορεί να υποδύεται τον εκάστοτε ρόλο όσο πιο φυσικά γίνεται». Από μικρή εντωμεταξύ, ήθελε να γίνει ηθοποιός, δεν υπήρχε δεύτερο πλάνο. Ήταν μόλις 15 ετών όταν ο πατέρας της, της ζήτησε να του πει με τι θα ήθελε να ασχοληθεί και φοβόταν ότι θα του ξεφουρνίσει κάτι βαρετό, όπως γιατρός ή δικηγόρος. Η ανακούφισή του ήταν τεράστια.
Βρεθήκαμε κάπου στο Παγκράτι, όπου συχνάζει σε μικρά μαγαζιά για κρασί και καλή κουβέντα με τους δικούς της ανθρώπους. Δε μπορεί τα clubs άλλωστε, ισχυρίζεται ότι στα μάτια της ο εαυτός της μοιάζει να έχει ξεπεράσει τα 100(!). Η τηλεοπτική Αντιγόνη από «Τα καλύτερά μας χρόνια» της ΕΡΤ, βολεύεται στην καρέκλα της, δείχνει ιδιαίτερα χαλαρή, αγκαλιά με το σκύλο της, τη Στέλλα και προγραμματίζω στην ατζέντα να μιλήσουμε οπωσδήποτε για την ταινία Man of God (O Άνθρωπος του Θεού) στην οποία εμφανίζεται ως «άλλος άνθρωπος». Τελικά, ξεκινάω με το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό.
Παρακολουθώντας σε, πιστεύω πως ειδικά στο παρελθόν, άδικα η πλειοψηφία εστίαζε στην εντυπωσιακή σου εμφάνιση και όχι τόσο στην ιδιότητά σου.
Δεν ασχολείται γενικότερα ο κόσμος. Ζούμε σε μία εποχή που είναι πολύ βαθιά βουτηγμένη στην εικόνα και δεν έχει να κάνει μόνο με το πατρονάρισμα, αλλά κυρίως με τη θέση των περισσότερων ανθρώπων στην καθημερινότητά μας ειδικά μέσω των social media που έτσι κι αλλιώς δε βουτάνε στα «βαθιά».
Οι κακεντρεχείς αν με άκουγαν θα έλεγαν, «Πού το λες αυτό; Στη Σωτηροπούλου; Περιμένει να την πάρουν στα σοβαρά ενώ το παίζει influencer;».
Θεωρώ ότι καθένας πρέπει να παραμένει πιστός απέναντι σε αυτό που πιστεύει για τον εαυτό του και που θέλει να κάνει. Προσωπικά είμαι πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου με την έννοια του ότι το Instagram είναι μέρος της δουλειάς μου. Έχω συγκεκριμένα ετήσια συμβόλαια, δεν κάνω «σουπερμάρκετ», είναι ένας τρόπος μέσα από τον οποίο πληρώνομαι καλά έτσι ώστε να μην κάνω εκπτώσεις στην πραγματική μου δουλειά, γι᾽αυτό και συνειδητά απέχω από καθημερινά σίριαλ. Μην μπερδευτείς, καθόλου δεν τα υποτιμώ. Πρόκειται για μία καθαρά προσωπική απόφαση που σε ένα βαθμό έχει να κάνει με τις δουλειές στο εξωτερικό, το ανάλογο κόστος με τα ταξίδια, τη διαμονή, όπως και το χρόνο που πρέπει να καταθέσω στο δικό μου όνειρο. Όλα τα παραπάνω όμως, δεν αφορούν κανέναν. Ούτε νομίζω ότι ο κόσμος έχει άσχημη άποψη για μένα. Εσκεμμένα λοιπόν, επιλέγω να μην προβάλλω αναλώσιμα προϊόντα, είμαι ένας άνθρωπος που βασίζομαι στις σχέσεις που δημιουργώ, είτε αυτό είναι εταιρεία και οι άνθρωποι πίσω από αυτήν είτε είναι φιλίες και σχέσεις. Δεν πέφτει λόγος σε κανέναν για το πώς βγάζει ο καθένας τα λεφτά του και πώς ζει, όταν είναι αληθινός απέναντι σε αυτό που υποστηρίζει. Οπότε σχετικά με το Instagram, εγώ δε θεωρώ τον εαυτό μου influencer -influencer είναι π.χ. ο Deepak Chopra που θα αγοράσεις να δεις κάποια σεμινάριά του και θα σε βοηθήσουν να εξελιχθείς στη ζωή σου. Δεν είμαι influencer επειδή θα αγοράσεις ένα αντιηλιακό που το είδες σε μένα. Αυτό που θέλω εγώ είναι όταν μία κοπέλα με βλέπει κατ᾽επιλογήν να βάζω μία κρέμα, να είναι όντως κάτι που χρησιμοποιώ κι εγώ. Να είναι κάτι που θα το πουλούσα και σε μένα. Είναι ειλικρινές αυτό που βλέπεις. Τα λεφτά μου τα βγάζω ως επί το πλείστον από τα συμβόλαια που έχω, και το brand marketing σε καμπάνιες, όχι από την πραγματική μου δουλειά.
Πολύ θαρραλέο να το λες αυτό.
Μα είναι αλήθεια. Γιατί ιδίως στην Ελλάδα οι αξιοθαύμαστες παραγωγές, σχετικές με το πώς θέλω εγώ να κινηθώ είναι λίγες. Δε θέλω να επικεντρωθώ σε ένα σίριαλ του οποίου του σενάριο δε μου αρέσει και δε θεωρώ ότι ταιριάζω σε αυτό, χωρίς φυσικά να το υποτιμώ. Αν με ρωτάς, δεν είναι ότι πιστεύω τόσο εμένα. Απλώς, δε θέλω να το κάνω και σε δύο χρόνια να μην έχω δουλειά, ούτε θέλω να είμαι για δύο χρόνια κάθε μέρα σε ένα σετ κάνοντας κάτι που δεν υποστηρίζω και να μη μπορώ να φύγω όταν μου έρχονται δουλειές στο εξωτερικό. Μικρές ή μεγάλες δεν έχει σημασία.
Πες λοιπόν, υποθετικά ότι λήγουν τα ετήσια συμβόλαια και δεν έρχονται συνεργασίες που σου ταιριάζουν ως ιδιοσυγκρασία, τι κάνεις;
Θα το φτιάξω μόνη μου. Θα τον βρω τον τρόπο και θα βρω αυτό μου αναλογεί γιατί έχω μάθει να επιβιώνω σε σκληρά «όχι», έχω υπάρξει πολύ κοντά σε πολύ μεγάλες δουλειές για τις οποίες δεν επιλέχθηκα, οπότε είμαι πάρα πολύ γαλουχημένη στην ψυχραιμία. Φυσικά και με αγχώνει η δουλειά μου αλλά σε καμία περίπτωση δεν είμαι ο άνθρωπος που θα πει ότι γι᾽αυτό που του συμβαίνει αυτήν τη στιγμή «φταίει κάποιος άλλος, είναι κυκλώματα», παρότι αντικειμενικά έχω αδικηθεί. Αντικειμενικά δε μου έχουν δοθεί ευκαιρίες οι οποίες μου αξίζουν και μου αναλογούν γιατί είμαι ένας άνθρωπος που στη δουλειά μου -επειδή την αγαπώ πάρα πολύ- κοιμάμαι και ξυπνάω με αυτήν. Είναι η μεγαλύτερή μου παρέα, είμαι πολύ «πιστή». Έχω απόλυτη επίγνωση του πώς λειτουργούν τα πράγματα από πλευράς παραγωγής, έχω εντρυφήσει πολύ σε αυτό το κομμάτι γιατί είναι κάτι που με ενδιαφέρει να κάνω στο μέλλον και ιδίως στην Ελλάδα. Φέτος, μετά από ένα κενό 5-6 ετών- αρχίζουν επιτέλους αυτές οι παρωπίδες να μην υπάρχουν.
Μου είπες πριν ότι έχεις αισθανθεί ότι έχεις αδικηθεί. Πότε και σε τι;
Θεωρώ ότι οι άνθρωποι στην ελληνική βιομηχανία, ιδίως στο σινεμά έχουν κάποιες παρωπίδες και λένε ότι θα δουν τους τάδε ηθοποιούς που δουλεύουν στο Εθνικό Θέατρο για συγκεκριμένες ταινίες. Οι οποίοι μπορεί να πάρουν ένα ευρώ και να κάνουν καταπληκτικές δουλειές δυστυχώς χωρίς απήχηση γιατί μόνο ένα συγκεκριμένο ποσοστό του κόσμου μπορεί να πηγαίνει σινεμά και θέατρο. Οι τάδε ηθοποιοί που κάνουν τηλεόραση θα είναι πάντα στην τηλεόραση. Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο σε ένα βαθμό αυτοί οι δύο κόσμοι να αναμειχθούν, ιδίως σε ανθρώπους στην ηλικία μου. Είναι το απόλυτο πατρονάρισμα, το βιώνεις ακόμα και στις οντισιόν στο εξωτερικό που κατά καιρούς έρχονται στα χέρια μου με συχνότερο θέμα το εξής: ωραία κοπέλα που είναι μοιραία και ή την παρατάνε ή παρατάει το σύντροφό της. Και λες ok, έχω μία χ εμφάνιση-συμμετρία που είναι τυχαίο γεγονός. Άνθρωποι όμορφοι υπάρχουν παντού. Δοκίμασε κάποιον, σε έναν άλλο ρόλο, μπορεί να εκπλαγείς από το πόσο καλά θα ανταποκριθεί τελικά και να ξεχάσεις την όποια εμφάνιση. Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν αισθάνομαι ότι είμαι η πιο ωραία γυναίκα στον κόσμο, αντιλαμβάνομαι όμως ότι υπάρχει μία χ συμμετρία διότι την παρούσα φάση είμαι 33ων, δε θα είμαι έτσι στα 50 μου. Οι διακρίσεις αυτές συμβαίνουν συχνά δυστυχώς.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο συμπέρασμα της «κατάρας της ομορφιάς». Κάπως κλισέ δε νομίζεις; Ειδικά στις μέρες μας που μπορεί ο καθένας να περιποιηθεί τον εαυτό του και γιατί όχι, να διορθώσει κιόλας πράγματα που ενδέχεται να τον ενοχλούν πάνω του.
Σαφέστατα ναι.
Μιλώντας για την εμφάνιση, σε βλέπω χωρίς καθόλου make up. Πρόκειται για στάση ζωής;
Εννοείται πως και θα βαφτώ και θα περιποιηθώ. Βασικά ο πιο ειλικρινής λόγος που με αντιμετωπίζω με πολύ απλό τρόπο στην καθημερινότητα είναι κυρίως ότι απλά βαριέμαι.
Βέβαια, εδώ που τα λέμε, έχεις και την πολυτέλεια να βαρεθείς.
Όχι, νομίζω ότι αυτό που μου δίνει την πολυτέλεια που λες δεν έχει να κάνει με την εμφάνισή μου, γιατί βλέπεις γυναίκες που είναι κούκλες και έχουν τόση ανασφάλεια με το εκτόπισμά τους και επιδιώκουν να είναι πάντα οι ωραίες που λειτουργεί εντελώς αντίστροφα. Νομίζω ότι έχω δουλέψει τόσο πολύ το χαρακτήρα μου και έχω δημιουργήσει γύρω μου ένα κόσμο με πάρα πολλούς φίλους με τους οποίους αγαπιόμαστε πολύ και από μόνο του αυτό με γεμίζει, έχω αυτοπεποίθηση. Είμαι μία μονάδα που σταδιακά και κάθε χρόνο ξέρει όλο και περισσότερο πού πατάει και τι γίνεται και νομίζω ότι έχω καταφέρει σε ένα βαθμό να αποκτήσω το δώρο της συνείδησης του τι πραγματικά είναι σημαντικό στη ζωή. Είναι οι σχέσεις, οι άνθρωποι, οι στιγμές που περνάς με το σκύλο σου, με τους ανθρώπους που αγαπιέσαι, φυσικά και να πάρεις το «μπράβο» σου, φυσικά και να σου πουν «τι καλός που ήσουν» σε εκείνο και «τι ωραίο φόρεμα που φοράς», αλλά αυτό δεν είναι η καθημερινότητα ενός ανθρώπου. Είναι η σύνδεσή του με το γύρω περιβάλλον.
Η καραντίνα σε βοήθησε να κατασταλάξεις ακόμη περισσότερο σε όλα αυτά που μου περιγράφεις;
Δεν είχε κάτι ιδιαίτερο η καραντίνα που δε βιώνω κανονικά στη ζωή μου. Με βοήθησε με ένα διαφορετικό τρόπο να μείνω πιο μόνη μου με τον εαυτό μου, γιατί δεν είχα άλλη επιλογή. Οπότε σκέφτεσαι και κάπως βάζεις τα πράγματα σε τάξη. Εκτίμησα τη σημασία της ελευθερίας του χρόνου, του να πας για ένα καφέ, του να βγεις λίγο παραπάνω, αλλά και να περάσεις περισσότερο χρόνο με το σύντροφό σου. Μας βοήθησε πολύ γιατί καταλήξαμε στο ότι «τι τέλεια που είμαστε, πάνε τόσοι μήνες που είμαστε οι δυο μας χωρίς άλλο κόσμο, αλλά δε με ενοχλείς δε σε ενοχλώ, τι ωραία».
Μαμά σε έχεις φανταστεί;
Έχω καλή σχέση με τα παιδάκια, αλλά δεν είμαι ο άνθρωπος που θα δει ένα μωρό και θα λιώσει. Τα πάω καλύτερα μαζί τους όταν αρχίζουν να επικοινωνούν περισσότερο αυτό που θέλουν να πουν. Δεν έχει ξυπνήσει μέσα μου το μητρικό ένστικτο, δεν ξέρω αν υφίσταται κάτι τέτοιο, αλλά κάποια στιγμή θα το έκανα, ναι. Με χαρά κιόλας. Απλά δεν έχω καμία διακαή επιθυμία να διαιωνιστεί οπωσδήποτε το δικό μου DNA, μπορεί και να υιοθετήσω κάποιο παιδάκι. Είναι αυτό που λέει ο Στέφανος Ξενάκης ότι τα παιδιά μας δεν είναι δικά μας, δικά τους είναι.
Επειδή τον ανέφερες, ο σύντροφός σου που είναι τόσο δημοφιλής επίσης, πιστεύεις ότι μπορεί να ενίσχυσε τη δημόσια εικόνα σου;
Δεν ξέρω αν με βοήθησε στη δημόσια εικόνα μου, έτσι κι αλλιώς μόνο υποκειμενική οπτική μπορείς να έχεις για το τι θεωρούν οι άλλοι για σένα και πώς πιστεύεις ότι σε βλέπουν. Αυτό που σίγουρα μου χάρισε είναι μία νηνεμία, μία ασφάλεια και μία ψυχική ηρεμία που δεν είχα πριν στη ζωή μου. Αλλά αυτό είναι και απόρροια της δουλειάς που έχω κάνει με τον εαυτό μου και όσο μεγαλώνεις πιστεύω πρέπει να είσαι όλο και πιο παρών σε αυτό που σου συμβαίνει και να μαθαίνεις να σε αντιμετωπίζεις.
Τι είδους λάθη δηλαδή έκανες σε μικρότερη ηλικία που πλέον δεν τα κάνεις;
Δε θεωρώ ότι έκανα λάθη. Λάθη πάντα κάνουμε και δεν κάνουμε. Θεωρώ ότι αναφορικά με τις σχέσεις, οτιδήποτε πονάει δεν είναι επειδή «ο έρωτας πονάει» αλλά γιατί αποτελεί μία συνθήκη που δεν πρέπει να υπάρχει στη ζωή σου. Ο απόλυτος στόχος όλων των ανθρώπων είναι η ευτυχία και κατ᾽επέκταση αυτό ταυτίζεται για μένα με την ηρεμία. Υπάρχουν σημάδια που μας δίνει η ζωή, η ψυχοσύνθεση, το σώμα μας ότι πρέπει να αλλάξουμε κάτι. Όταν αφορά αλλεπάλληλες αλλαγές και δύο και πιστεύω ότι περνάμε από φάσεις επίπονες έτσι ώστε να καταλάβουμε τι είναι αυτό που θέλουμε και τι είναι αυτό που δε μας κάνει. Αυτό δε σημαίνει ότι ο άλλος είναι απαραίτητα κακός ή είναι κάποιος που σε αδικεί. Έχει να κάνει με το ότι δεν είστε στο ίδιο μήκος κύματος. Επομένως, όπως όταν είμαστε κρυωμένοι και ο οργανισμός μας ανεβάζει πυρετό για να καταπολεμήσει μία ασθένεια, με αυτόν τον τρόπο ο ψυχικός πόνος είναι καμπανάκια του εαυτού μας που προσπαθεί να μας κάνει καλά και να μας δείξει ότι πρέπει να κάνουμε άλλες επιλογές. Οπότε χαίρομαι και για τις πιο επίπονες επιλογές που έχω κάνει στη ζωή μου γιατί με βοήθησαν να σταθώ καλύτερα στα πόδια μου και να δω πραγματικά τι είναι αυτό που θέλω, τι μπορώ να δώσω και κατ᾽επέκταση να βρω φίλους και σύντροφο που είμαστε στην ίδια δόνηση.
Αμφιβάλλω για το πόσο εφικτό είναι στις μέρες μας να μπορέσει να βρει κάποιος το ιδανικό που περιγράφεις.
Όλοι οι άνθρωποι, όσο κι αν αγαπάμε φαινομενικά την ελευθερία μας εννοείται ότι είμαστε συντροφικά όντα. Υπάρχει μία βαθιά ανάγκη να έχουμε το σύντροφό μας, ο οποίος στην πορεία εκτός από εραστής μας γίνεται φίλος μας, συνοδοιπόρος, άνθρωπος εμπιστοσύνης. Όταν σταματήσουμε να ασχολούμαστε με αυτό που δεν έχει ο άλλος, όταν σταματάς να ψάχνεις με απόγνωση να το βρεις, τότε έρχεται. Ένα μεγάλο ποσοστό των γυναικών δυστυχώς έχουμε το εξής: Γνωρίζουμε κάποιον είναι όλα φαινομενικά καλά, κι ενώ μέσα μας κάτι μας λέει ότι μέχρι ως ένα σημείο μπορεί να φτάσει η εν λόγω κατάσταση, πάντα μας λέμε «Έλα μωρέ, μήπως τελικά είναι αυτό; Και μήπως έχει περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια;» Αλλά fuck this. Αν βλέπεις ότι κάτι δε σε κάνει ευτυχισμένο και δε λειτουργεί, μη σπαταλάς χρόνο από τη ζωή σου γιατί είναι τόσο πολύτιμος… Πρέπει να τον μοιραζόμαστε και τον μοιράζουμε σωστά, γιατί αλλιώς δεν εξελισσόμαστε. Ο περισσότερος κόσμος έχει χαλάσει χρόνια σε σχέσεις που φυσικά τον πήγαν μπροστά, τον βοήθησαν αλλά πολλές φορές λέει «αν είχα μείνει δύο χρόνια λιγότερο, τώρα μπορεί να ήμουν κάπου αλλού». Ο στόχος είναι να μην κάνουμε πράγματα για τα οποία μετανιώνουμε απέναντι στον εαυτό μας. Πρέπει να έχουμε ψυχραιμία και αγάπη προς εμάς για να αντιληφθούμε πως αυτό που βιώνουμε δεν μας κάνει καλό. Δεν είναι θέμα αδυναμίας ή υπερβολικής δύναμης, αλλά αγάπης προς τον εαυτό μας.
Ποιο λάθος έκανες εσύ στο παρελθόν και σε πήγαινε πίσω;
Έκανα την επιλογή να μείνω παραπάνω χρονικό διάστημα σε καταστάσεις που έφθειραν εμένα και τον άλλον. Πρέπει να καταλαβαίνεις πότε δε σου κάνει κάτι και να φεύγεις.
Και η δική σου αχίλλειος πτέρνα ποια είναι;
Αυτό που μπορεί να με κάνει να απασφαλίσω είναι η αδικία. Να αισθάνομαι ότι κάποιος με αδικεί, με κοροϊδεύει ή ότι το κάνει στους φίλους μου. Με ενοχλεί επίσης η κουτοπονηριά.
Εσύ σε έχεις αδικήσει; Έδωσες δικαιώματα σε παλαιότερες συνεντεύξεις σου για να σχολιαστείς αρνητικά;
Δε δίνω ποτέ καμία σημασία σε οτιδήποτε μπορεί να πω αυθόρμητα χωρίς να προσβάλλω κανέναν φυσικά, αλλά θεωρώ ότι παρακολουθώντας έναν άνθρωπο που εκτίθεται στα μέσα, χρόνο με το χρόνο μπορείς να δεις και την εξέλιξή του. Δεν έχω googlάρει ποτέ τον εαυτό μου, δεν έχω google alert, δε στέκομαι σε αυτά. Είμαι πλέον 33ων, ξεκίνησα στα 19 μου, άρχισα να έχω μία χ προβολή στα 25 μου. Δε μπορώ να ανατρέχω σε εκείνη την ηλικία, αλλά και να το κάνω πιστεύω πως δε θα έχω μεγάλη απόκλιση από αυτό που είμαι σήμερα. Σήμερα ίσως έχω μία πιο ώριμη, φιλτραρισμένη προσέγγιση.
Πάνω σου τι θα άλλαζες;
Θα ήθελα να έχω πιο ψηλά πόδια. Αν αργότερα υπάρξει κάτι που με ενοχλεί, είμαι πολύ ανοιχτή στο ότι με υγιή τρόπο μπορείς να βελτιωθείς χωρίς να παραμορφωθείς όμως.
Αλήθεια, πόσος καιρός πέρασε για να μη σε ρωτάνε πια για τον James Bond;
Με ρωτάνε ακόμα και είναι τέλειο. Στην αρχή το θεωρούσα λίγο υποτιμητικό, έμπαινα σε μία διαδικασία που ήταν λίγο προσωπική που δεν αφορούσε κανέναν παραθέτοντας ένα σωρό δουλειές που είχα κάνει επίσης, αλλά ξέρεις τι; Γαμώ! Ήμουν σε μία ταινία James Bond, τέλειο! Μένω λοιπόν πολύ ειλικρινά στην περιγραφή του πώς είναι σαν άνθρωπος ο Daniel Craig και το κάνω με χαρά γιατί μόνο καλή γνώμη έχω. Δε με ενοχλεί και αποφάσισα ότι είμαι σε μία ηλικία που ο καθρέφτης του άλλου πάνω μου δεν οριοθετεί σε καμία περίπτωση τη δική μου σημασία.
Νομίζω πως διαβάζοντάς σε, μπορεί να βοηθηθεί πολύς κόσμος, ειδικά αν τα εφαρμόσει κιόλας αυτά που τόσο συνειδητοποιημένα λες.
Καλά μη νομίζεις, κι εγώ προσπαθώ να το κάνω, αλλά όντως αυτή είναι η θεωρία της ζωής μου γιατί έτσι κοιμάμαι και ξυπνάω καλύτερα.
Εγώ πάντως να ξέρεις σε googlαρα και βγαίνει πρώτα δίπλα στο όνομά σου, instagram, ύψος, κιλά ύψος…
Για πες, πόσα κιλά είμαι; Γιατί έχω να ζυγιστώ χρόνια! (γέλια) Φέτος μόνο είχα πάει να μετρήσω το λίπος μου για να δω τι πρέπει να διαφοροποιηθεί στη διατροφή μου και ήταν φανταστικά τα αποτελέσματα που πήρα. Έχεις λέει, «28% λίπος». Είναι τεράστιο ποσοστό, για την ακρίβεια μου είπε ο ειδικός «είσαι μία οριακά υπέρβαρη στο σώμα μίας αδύνατης». Και καταλήξαμε ότι είναι από το κρασί που αγαπώ, οπότε αναγκάστηκα να το ελαττώσω.
Ποια είναι η μεγαλύτερη «ασχήμια» που έχει γραφτεί για σένα;
Κατά καιρούς έχουν γραφτεί διάφορα. Είχα κάνει με κάποιες φίλες μου μία ταινία στη Νέα Υόρκη που πήρε και μερική διανομή πέρυσι στην Ελλάδα.
Το Everything is Wonderful λες;
Ναι. Και είχαν γράψει για έναν συντελεστή της ταινίας ότι εγώ τον είχα αποτρέψει να έρθει στην πρεμιέρα, ενώ εκείνος είχε επενδύσει λεφτά. Εννοείται ότι δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε δουλέψει στην ταινία, είχε πληρωθεί κανονικότατα, δεν ήταν χρηματοδότης και γράφτηκε κάτι πάρα πολύ λάθος και κουτσομπολίστικο χωρίς να υφίσταται. Τα πιο hardcore βέβαια, γράφονται στα social media. To hate speech πίσω από τον μ@$*#^ που κρύβεται από μία συσκευή με τα δικά του ψυχολογικά είναι τεράστιο φορτίο κακής ενέργειας. Σπάνια απαντάω, αν είναι κάτι πολύ ακραίο βάζω το δικηγόρο μου γιατί είμαι και δικομανής, οπότε δεν έχω κανένα θέμα να στέλνω εξώδικα. Πρέπει να σταματήσει αυτό το πράγμα.
Πες μου λίγα πράγματα για την ταινία «Ο Άνθρωπος του Θεού» που πρόσφατα κυκλοφόρησε το τρέιλέρ της.
Πρόκειται για ένα πρότζεκτ που έγραψε η σκηνοθέτης, η Yelena Popovic, ένας άνθρωπος με πολύ βαθιά πίστη που όπως μας έχει πει είδε τον Άγιο Νεκτάριο σε ένα όνειρό της και κάπως την καθοδήγησε. Πέραν αυτού, γιατί μπορεί να ακουστεί περίεργο, είναι μία ταινία που αφορά ένα υπαρκτό πρόσωπο που κουβαλά μία εξαιρετική ιστορία ξεκινώντας από την Αίγυπτο και πώς τον αφόρησε η Αρχιεπισκοπή γιατί φοβόντουσαν ότι θα γίνει Πατριάρχης Αιγύπτου λόγω της απήχησης που είχε. Μετά ήρθε στην Ελλάδα, δούλεψε μόνος του σε μοναστήρι, απέκτησε απήχηση και εδώ, κουράστηκε, πήγε στην Αίγινα και έφτιαξε με τα χέρια του το μοναστήρι… Έχει μία υπέροχη ιστορία που κάποιος, και θρησκόληπτος να μην είναι όπως εγώ, τον αφορά γιατί είναι μία ταινία για το ουσιαστικό ήθος, το ταξίδι του κάθε ανθρώπου και την πίστη στο οτιδήποτε, μπορεί να είναι ο Θεός, ο εαυτός μας κλπ. Νομίζω ότι επειδή έχει καταπληκτικούς ηθοποιούς και σενάριο θα δεις πραγματικά απίστευτες ερμηνείες και ο Κωνσταντίνος Βασιλάκης που κάνει τη φωτογραφία είναι πραγματικά από άλλο πλανήτη. Χωρίς υπερβολή για μένα είναι μία ταινία που μας αφορά όλους.
Εσύ στο Θεό πιστεύεις;
Ναι πιστεύω, αλλά δεν είμαι θρησκόληπτη με την έννοια των παραδόσεων, ούτε κάθε Κυριακή πηγαίνω σταθερά στην εκκλησία. Δεν πιστεύω σε ένα Θεό που είναι τιμωρός, ο κακός μπάτσος.
Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος;
Είναι όλα υπαρκτά πρόσωπα κι εγώ υποδύομαι τη Μαρία, μία από τις μοναχές στο μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου προς το τέλος της ζωής του. Ήταν πιστή ακόλουθός του και είχε μία πολύ τραυματική και περίπλοκη σχέση, αρκετά βίαιη με τη μητέρα της, την οποία παίζει η Καριοφυλλιά Καραμπέτη. Είναι συγκινητική και υπέροχη ως άνθρωπος, είναι πολύ μεγάλη μου τιμή που παίζω μαζί της. Η Μαρία λοιπόν, αποφασίζει μόνη της, αντί να παντρευτεί επί τόπου στις αρχές του 1900 να μονάσει. Η μητέρα της προσπαθεί να σαμποτάρει το Νεκτάριο με σκοπό να βγει από κει και να παντρευτεί.
Σε δυσκόλεψε η Μαρία;
Είναι ένας πολύ ιδιαίτερος ρόλος, πολύ δύσκολος σε σχέση με την επαφή που έχει με τη μητέρα της, αλλά και με τα θεία. Είναι ένας άνθρωπος με πολύ βαθιά υπερήφανη ψυχή, και όπως λέγαμε νωρίτερα όχι απαραίτητα όμορφος. Είμαι πολύ χαρούμενη που μου τον εμπιστεύθηκε η Yelena. Επίσης, υπάρχει αυτό το θαύμα στην ταινία, που λέγεται Άρης Σερβετάλης για τον οποίο δεν έχω λόγια. Στο γύρισμα οι περισσότερές μου σκηνές ήταν και με εκείνον, είναι ένας ασύλληπτα ευγενικός και γλυκός άνθρωπος, ο οποίος δούλεψε τόσο πολύ το ρόλο και την τέχνη του που ήταν πραγματικά σα να έβλεπες έναν 90χρονο μοναχό να περιφέρεται έτσι, 10 ώρες στο σετ, όχι μόνο στο γύρισμα. Ήταν μάθημα ζωής να τον παρατηρεί κάποιος. Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτήν τη δουλειά.
