Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος οι διακοπές ξεκίνησαν από το μαγευτικό Πήλιο. Για όποιον είναι από εκεί, δύσκολα θ΄αντισταθεί και δε θα επισκεφτεί τα υπέροχα χωριά του, χειμώνα καλοκαίρι. Χωριά, όπως το Χορευτό, τον Άγιο Ιωάννη, το Χόρτο, τη Μηλίνα, το Μικρό. Χωριά που τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, είναι ανύπαρκτα. Πλημμυρισμένα και κατεστραμμένα. Φέτος ο Βόλος δοκιμάστηκε για τα καλά. Όλη η Ελλάδα από άκρη σε άκρη για την ακρίβεια. Νιώθαμε τυχεροί όμως που τον πράσινο αυτόν παράδεισο, δεν τον άγγιξαν οι πυρκαγιές. Κι εκεί που ο Αύγουστος φεύγει και σκέφτεσαι πως γλιτώσαμε και φέτος έρχεται ο Daniel μαζί με τις προβλέψεις του χάρτη κινδύνου πλημμύρας (εθνική υποχρέωση στο πλαίσιο οδηγίας της ΕΕ) -και που σύμφωνα με πληροφορίες υπήρχαν από το 2018 (!) για την ευρύτερη περιοχή του Βόλου- και τα σαρώνει όλα.
Απολογισμός μέχρι στιγμής στη Θεσσαλία: Δέκα νεκροί και τέσσερις αγνοούμενοι. Μαζί και η ασφάλεια όσων έχασαν τα σπίτια τους, κόποι χρόνων, αναμνήσεις. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που όλοι δοκιμαζόμαστε, γι’ ακόμη μια φορά, φαίνεται η σημαντικότητα της αλληλοβοήθειας και της συνεργασίας. Η Μαριάννα Κοίλια, διατηρεί οικογενειακή επιχείρηση στο ιστορικό χωριό Μακρινίτσα και συγκεκριμένα το Αρχοντικό Κοίλια και χθες με τη βοήθεια εθελοντών κατάφερε να βρεθεί μετά από τρεις ημέρες αγωνίας στην αγκαλιά της κόρης της και της οικογένειάς της, που για την αποκατάσταση της καταστροφής στηρίζεται στην αλληλεγγύη. Γιατί όπως περιγράφουν, δίχως αυτήν θα «σβήσουμε». Διαβάστε την περιγραφή όσων έζησε, στο Marie Claire.
Η αρχή και η εξέλιξη της καταστροφής
«Η μόνη προειδοποίηση που υπήρχε ήταν από τα δελτία καιρού για την κακοκαιρία που ερχόταν, αλλά ειδική ειδοποίηση για την καταστροφή που ερχόταν δεν είχαμε από κανέναν. Δεν περιμέναμε ότι θα γινόταν ό,τι έγινε. Ακόμη και το μήνυμα 112 σε εμένα ήρθε το απόγευμα της Τρίτης. Είχαμε ήδη πλημμυρίσει. Από το βράδυ της Δευτέρας είχε ξεκινήσει η βροχή, ενώ το πρωί της Τρίτης ξεκίνησε να πλημμυρίζει το ξενοδοχείο μας. Από τις 9:30 έβρεχε ασταμάτητα ενώ στις 10:30 ξεκίνησε να πλημμυρίζει το ξενοδοχείο. Είχαν μαζευτεί τόσα νερά από πάνω που κατέληγαν στην αυλή μας. Έφευγαν όλοι οι αρμοί και το νερό αναύλιζε από το πάτωμα της εισόδου. Ήταν απίστευτο αυτό που συνέβαινε, δεν έμπαινε από τις πόρτες ή τα παράθυρα. Ήταν τόσο ορμητικό που έσπασε τις πλάκες έξω και αυτό απορροφιόταν στο κτίριο αναύλιζε από το δάπεδο. Από εκεί κι έπειτα, έβρεχε ασταμάτητα για τρεις ημέρες. Μέρη σπιτιών που βρίσκονταν πάνω από το δικό μας κτίριο γκρεμίζονταν κι έπεφταν στην αυλή μας. Όλα μαζί έρχονταν σαν ορμητικό ποτάμι, στο δικό μας καλντερίμι (σ.σ από εκεί γίνεται η πρόσβαση στο ξενοδοχείο και σε άλλα σπίτια) το οποίο και γρεμίστηκε. Στη συνέχεια έσπασαν οι σωλήνες της αποχέτευσης, έπεσε ο στύλος της ΔΕΗ κι έτσι κόπηκε το ρεύμα. Ευτυχώς υπήρχε ένα ακόμη καλντερίμι, πιο απότομο μεν, αλλά καταφέραμε από εκεί να κατέβουμε στην πλατεία.
Ευτυχώς στο ξενοδοχείο είχα μόνο δύο άτομα ακόμη, γιατί είχα προλάβει να ειδοποιήσω ακόμη τρία ζευγάρια που είχαν προγραμματίσει να κάνουν τις διακοπές τους στα μέρη μας και να μείνουν σ’ εμάς. Η κυκλοφορία είχε ξεκινήσει ν’ απαγορεύεται και δεν είχαν πρόσβαση ούτε οι δικοί μας άνθρωποι που ήθελαν να έρθουν να μας πάρουν. Από την Τρίτη που κόπηκε το ρεύμα μέχρι και χθες Πέμπτη, ήμασταν εγκλωβισμένοι στο χωριό. Εμείς είμαστε σχετικά ψηλά και ήταν πιο εύκολο να πλημμυρίσουμε γιατι δεν μας προστάτευε κάτι. Η πλατεία μπορεί να πλημμύρισε αλλά δεν γκρεμίστηκε κάτι. Τα μαγαζιά όλα όμως τριγύρω έπαθαν μεγάλη ζημιά γιατί πλημμύρισαν. Ο “περιφερειακός” δρόμος που ανεβαίνει στην Κοίμηση της Θεοτόκου και που κατευθύνεται στο Μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου, έχει υποστεί τεράστιες ζημιές. Από την Πορταριά ο δρόμος είναι μη προσβάσιμος, γιατί στη θέση Μέγα Ρέμα έχει κοπεί. Κι από την άλλη πλευρά, από την περιοχή Αγίου Ονοφρίου προς Κουκουράβα, ο δρόμος εν μέρει άντεξε αλλά υπάρχουν πολλές κατολισθήσεις με πεζούλες, σπίτια, αυτοκίνητα και είναι πολύ επικύνδυνος. Τον έχουν καθαρίσει ως ένα σημείο και μετά πηγαίνει κανείς με τα πόδια που και πάλι υπάρχει κίνδυνος. Χρειάζεται να ξέρει κανείς την περιοχή και τα μονοπάτια για να καταφέρει να φτάσει. Ακόμη και η Πυροσβεστική να επιχειρούσε, αν δε γνώριζε τους δρόμους και την περιοχή δεν θα κατάφερνε να μας βοηθήσει. Και η πρόσβαση στην Πορταριά δεν γινόταν από την Ιωλκού (σ.σ κεντρικός δρόμος που ενώνει τον Βόλο με το Πήλιο) γιατί κόπηκε ο δρόμος.»
Η εθελοντική ομάδα που μοίρασε προμήθειες και χαμόγελα
«Τα περισσότερα μέλη της ομάδας που μας βοήθησε, ήταν από την περιοχή και γνώριζαν το μονοπάτι που μπορούσαμε να κατέβουμε. Καταφέραμε να φτάσουμε στον Βόλο με ιδιωτική πρωτοβουλία δεκατριών εθελοντών. Συγκεκριμένα υπάρχει η ομάδα Προμηθέας που ηγείται ο Αντώνης Ανδρινός και μαζί με τα υπόλοιπα μέλη, από τις περιοχές των Σταγιατών, της Πορταριάς και της Μακρινίτσας, συντονίστηκαν, ανέβηκαν κι απεγκλώβισαν τα πρώτα 25 άτομα, ανάμεσά τους και μια έγκυο γυναίκα. Μία ημέρα πριν μάλιστα τρεις από αυτούς είχαν πάρει λίστες με ελείψεις, την επόμενη ανέβηκαν με τις προμήθειες και οι υπόλοιποι οδήγησαν τα πρώτα άτομα στα σπίτια τους.»
Επιβίωση και αλληλοϋποστήριξη
«Τρεις ημέρες κοιμόμασταν στον πάνω όροφο του ξενοδοχείου που δεν είχε πλημμυρίσει και που νιώθαμε ότι κινδυνεύουμε λιγότερο. Πίναμε νερό από τον θερμοσίφωνα, γιατί ευτυχώς ήταν το μόνο καθαρό νερό που είχε αποθηκευτεί κι έτρεχε λίγο λίγο από τη βρύση. Επειδή είμαστε ψηλά υπήρχε ορμή. Οι προμήθειες που υπήρχαν στο ψυγείο χάλασαν εξαιτίας της διακοπής ρεύματος και μοιραζόμασταν ξηρά τροφή, όπως μπισκότα, ψωμί και δημητριακά. To μεσημέρι της Τετάρτης άνοιξε για τρεις ώρες το εστιατόριο “απόλαυση” στην πλατεία, στο οποίο ευτυχώς οι άνθρωποι είχαν γεννήτρια με πετρέλαιο. Διαδόθηκε και η πληροφορία ότι μπορούσαμε να φορτίσουμε τα κινητά μας και ότι θα μαγείρευαν και κάποιο φαγητό το οποίο θα πρόσφεραν σε όλους. Και την επόμενη η ημέρα το ίδιο, μέχρι που φύγαμε. Κι ένα ξενοδοχείο που βρίσκεται σε πιο ασφαλές μέρος από εκείνο των καταστροφών, φιλοξενεί κόσμο.
Πίναμε νερό από τον θερμοσίφωνα, γιατί ευτυχώς ήταν το μόνο καθαρό νερό που είχε αποθηκευτεί κι έτρεχε λίγο λίγο από τη βρύση.
Εχουν μείνει αρκετά άτομα στο χωριό επειδή φοβούνται να κατέβουν με τον τρόπο που ήρθαμε εμείς, επειδή δεν ήταν από την ΕΜΑΚ τα άτομα που θα μας καθοδηγούσαν. Φοβούνται κι έχουν μείνει πίσω οικογένειες με παιδιά. Είναι άνθρωποι που έχουν έρθει για τις διακοπές τους. Αν και ήταν όλοι οι φιλοξενούμενοι πολύ φοβισμένοι, προσπαθούσαν κι εκείνοι να βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούσαν. Όλοι υποστηρίζαμε ο ένας τον άλλον. Υπήρχε αλληλεγγύη. Βοηθούσαν τους ντόπιους να βγάζουν τα νερά από τα σπίτια, τα ξενοδοχεία, τα μαγαζιά. Σήμερα γίνεται δεύτερη επιχείρηση από τους ίδιους εθελοντές και λίγοι έχουν κατέβει ως τη θέση “Μούρο”, μόνοι τους με τα πόδια.
Μία ημέρα πριν καταφέρω να φτάσω σπίτι μου, είχα προσπαθήσει να φύγω από την Πορταριά μαζί με το ζευγάρι που φιλοξενούσα και που είχα την ευθύνη του και έπαθα κρίση πανικού για πρώτη φορά στη ζωή μου. Μου έλεγαν ό,τι πεις εσύ θα κάνουμε. Φτάσαμε ως το Μέγα Ρέμα, απ’ όπου μας είπαν ότι θα μας τραβούσαν με σκοινί να μας περάσουν στην απέναντι πλευρά, κι ενώ είχα περάσει ήδη τρεις κατολισθήσεις με το νερό ως τα γόνατα, δίχως να ξέρω αν υπάρχει από κάτω έδαφος ή όχι, με το που είδα την καταρράκτη με τις πέτρες που κατέβαζε και τα δέντρα στην άσφαλτο και στο κενό, ήταν η πρώτη φορά που έπαθα κρίση πανικού. Και χτες που καταφέραμε να κατέβουμε, δεν ήξερα πόσο επικύνδυνο ήταν. Πρνούσαμε από σπίτια έτοιμα να πέσουν και οι εθελοντές μας έλεγαν να τρέξουμε. Λίγοι από τους εθελοντές είναι αθλητές, οι άλλοι απλά ξέρουν την περιοχή καλά και ήθελαν να βοηθήσουν. Ανάμεσά τους και μια γυναίκα η Έφη Μισσίρλογλου.»
Μία ημέρα πριν καταφέρω να φτάσω σπίτι μου, έπαθα κρίση πανικού για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Η επόμενη ημέρα
«Νιώθω μεγάλη ανασφάλεια και φοβάμαι ότι δύσκολα θ΄αποκατασταθούν όλες αυτές οι ζημιές. Πρόκειται για βιβλική καταστροφή, δεν υπάρχει πιο ακριβής περιγραφή από αυτή. Δεν έχουμε ξαναδεί κάτι κάτι τέτοιο. Ούτε μέσα στον Βόλο, ούτε πάνω στο βουνό. Η Μακρινίτσα, δε θυμίζει σε τίποτα αυτό που ήταν. Καταστράφηκε επίσης όλη η γραμμή του Ανατολικού Πηλίου. Tο βασικό κτίριο του ξενώνα μας, υπήρχε από το 1870 και δεν είχε πάθει τίποτα ποτέ. Ποιος θα φτάσει ν’ αποκαταστήσει την πρόσβαση στην επιχείρησή μας; Ευτυχώς υπάρχει ακόμη ένα μονοπάτι αλλά πολύ δύσκολο. Δεν υπάρχει βατότητα ώστε ν’ ανέβουν συνεργεία, υλικά… Ποιος θα πρωτοβοηθηθεί; Είμαστε σε απόγνωση. Αν εκεί δεν βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον και δεν υπερισχύσει η αλληλεγγύη, τολμώ να πω ότι θα «σβήσουμε». Είναι το μόνο μας όπλο και σ’ αυτό ελπίζουμε. Στη Μακρινίτσα δεν έχει έρθει κανείς από επίσημο φορέα και σήμερα ξεκίνησε στον Βόλο η καταγραφή ζημιών από κλιμάκιο. Τριακόσια άτομα θα βγουν προς καταγραφή στο νομό μας.»
Αν εκεί δεν βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον και δεν υπερισχύσει η αλληλεγγύη, τολμώ να πω ότι θα «σβήσουμε». Είναι το μόνο μας όπλο και σ’ αυτό ελπίζουμε.
