Οι δύο νίκες, όπως περιγράφει στο marieclaire.gr και στην πρώτη on camera κι εφ’όλης της ύλης συνέντευξή της μετά το Μόναχο, δεν ήταν πρωταρχικός στόχος: «Δεν είχα δει στη λίστα ότι ήμουν δηλωμένη για τον δεύτερο αγώνα, όμως ο προπονητής μου το είχε κάνει δίχως να με ρωτήσει και τον ευχαριστώ πάρα πολύ. Ο στόχος από την αρχή της χρονιάς, ήταν ο αγώνας των 35 χιλιομέτρων στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Είκοσι μέρες πριν από τον πρώτο αγώνα έμαθα ότι είμαι δηλωμένη και στον δεύτερο και άρχισαν να μου μπαίνουν διάφορες σκέψεις. Χαιρόμουν πάρα πολύ.»

Δείτε το βίντεο της συνέντευξης

Όσο για το αν αγχώθηκε: «Όχι ήμουν πολύ καλά προετοιμασμένη. Ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά, ευτυχώς δίχως τραυματισμούς και γι’ αυτό όταν είδα ότι ήμουν δηλωμένη και στον δεύτερο αγώνα, έλεγα στον προπονητή μου πόσο χαρούμενη ήμουν. Εκείνος βέβαια μου είπε πως δεν έπρεπε καν να το σκέφτομαι. Μεσολαβούσαν μόνο τρεις νύχτες και μου υπενθύμιζε πως ο στόχος ήταν μόνο τα 35 χιλιόμετρα, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν θα “κατέβαινα” στον δεύτερο αγώνα. Μέσα μου όμως ήμουν έτοιμη, το ήθελα πολύ. Ο κύριος Κεφαλόπουλος μετά το πρώτο χρυσό, μού έλεγε πως δεν ήξερα τι θα συνέβαινε και πως θα ήταν κρίμα να επισκιαστεί μια τέτοια επιτυχία από μια κακή τύχη. Εγώ του απαντούσα πως δεν πήγαινα για το μετάλλιο, αλλά για ν’ απολαύσω μια κούρσα στα 20 χλμ., να περάσω καλά, να δω την ανθεκτικότητά μου, τα όριά μου, έχω γυμναστεί καλά, μπορεί και να βγει μια καλή επίδοση. Δεν τον έπεισα, τελικά την απόφαση την πήρα μόνη μου. Του είπα πως δεν το διαπραγματεύομαι, θα μπω στον αγώνα και πως αν δεν το κάνω θα το μετανιώσω. Θέλω να το χαρώ, έχω κουραστεί πολύ, θα κουραστώ λίγο ακόμη. Θέλω να το κάνω!»

Στα 19 της, οι δύσκολες συγκυρίες την κάνουν ν’ αφήσει τον πρωταθλητισμό. Για εκείνη προτεραιότητα είχε μετά τον χωρισμό των γονιών της, η ανατροφή των μικρότερων αδερφών και η βοήθεια στη μητέρα της. Το 2011 και ύστερα από προτροπή κυρίως του αγαπημένου της πατέρα, επέστρεψε στο στάδιο και ξεκίνησε να προπονείται ξανά: «O μπαμπάς μου ήταν αυτός που πίστευε πολύ σε μένα. Για χρόνια μού έλεγε “θα μπορούσες να είσαι Ολυμπιονίκης κι εσύ τα έχεις παρατήσει… Πόσο λάθος είναι αυτό που κάνεις”…»  Για το καλό όλων, η Αντιγόνη πείστηκε και λίγο πριν εκείνος φύγει από τη ζωή, συγκεκριμένα τον Μάρτιο του ’20, κατάφερε να την δει να προκρίνεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όσο για το πώς μπόρεσε η ίδια να συνεχίσει: «Τον μπαμπά μου τον έχασα στην πρώτη καραντίνα, λίγες ημέρες μετά αφού είχα κάνει την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Για εμένα ήταν πολύ σημαντικό που την είδε. Ήταν δίπλα μου από το 2012 κι έπειτα σε όλη μου την πορεία και με στήριζε σε αυτό που έκανα. Ακούγεται κάπως περίεργο, αλλά τον αισθάνομαι πάντα δίπλα μου. Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε όλους. Ειδικά αυτές τις στιγμές (του αγώνα) που είσαι μόνη με τον εαυτό σου και όσα επιλέγεις να έχεις κοντά σου.»

Έχοντας ήδη σημαντικές διακρίσεις στο ενεργητικό της, ακόμη και πριν κατακτήσει τα δυο χρυσά μετάλλια στο Μόναχο, όπως την όγδοη θέση στα 20 χλμ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο και την τέταρτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου του Όρεγκον καταρρίπτοντας ταυτόχρονα το πανελλήνιο ρεκόρ στα 35 χιλιόμετρα βάδην, η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή αρχικά την είχε αποκλείσει με ηλικιακά κριτήρια από το χορηγικό πρόγραμμα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, κόντρα στις οδηγίες της δεύτερης. Με την παρότρυνση της κορυφαίας αθλήτριας στο ακόντιο, Κατερίνας Στεφανίδη, η Αντιγόνη αντέδρασε και κατάφερε να πάρει τη χορηγία: «Με τη θέση μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά και τα μετάλλια που είχα πριν (το Μόναχο) ήμουν μια από τις αθλήτριες που δικαιούμουν την υποτροφία. Ψάχνοντας στη λίστα, δεν υπήρχε το όνομά μου κι έτσι διάβασα τον κανονισμό της δικής μας Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Ξαφνικά είδα ότι υπήρχε ηλικιακό όριο και το θεώρησα μεγάλο λάθος καθώς η ΔΟΕ (Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή) είχε αποφασίσει ότι όλα θα είναι ισότιμα για όλους τους αθλητές. Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ, πείσμωσα και χωρίς να το σκεφτώ έδωσα στον Τύπο την πρωτότυπη απόφαση της ΔΟΕ και την απόφαση της ΕΟΕ. Δεν μίλησα καν μαζί τους, ήμουν τόσο θυμωμένη. Η προσέγγιση ήταν άμεση και ξαναείδαν το θέμα μετά από αρκετές συζητήσεις μαζί μου. Χάρηκα πολύ που άλλαξε και που ήμουν ένας από τους ανθρώπους που μπόρεσε ν’ αλλάξει έναν κανονισμό που δεν ίσχυε. Καμιά φορά χρειάζεται να θυσιαστείς για να πετύχεις πράγματα για τους υπόλοιπους. Χαίρομαι που ήμουν εγώ αυτή, γιατί διαφορετικά δεν θα το έβλεπα και ίσως να χανόταν μια υποτροφία. Εγώ μπορεί να έχω δική μου δουλειά, αλλά άλλα παιδιά μπορεί να μην έχουν. Δεν πληρώνονται γιατί δεν είναι όλοι στον υψηλό αθλητισμό, οπότε έχουν ανάγκη κάποια χρήματα για βιοποριστικούς λόγους. Είμαι πολύ χαρούμενη που πέτυχα έστω έναν μικρό στόχο σαν αυτόν. Πάντως τους ευχαριστώ πολύ γιατί μου δίδαξαν πως τότε στα 37 μου και πλέον στα 38 μου μπορώ να πετύχω. Με πείσμωσαν λίγο παραπάνω.»

«Είμαι από τους ανθρώπους που ό,τι θέλω να πετύχω το διεκδικώ. Με όποιο κόστος. Είμαι 38 ετών και δεν έχω κάνει οικογένεια. Θα μπορούσα να έχω κάνει νωρίτερα, δεν ξέρω αν θα μπορώ να κάνω αργότερα. Έχω στόχους και σε αυτό το κομμάτι, αλλά όσο νιώθω καλά στο σώμα και στο μυαλό, θα διεκδικήσω κάποια πράγματα ακόμη στον αθλητικό τομέα. Στην ηλικία που είμαι, θεωρώ ότι πρέπει να κοιτάξω αυτό που είναι καλό για μένα, τώρα. Θα επιλέξω εγώ πότε θα κάνω παιδιά. Αν θέλω και αν μπορώ. Μπορεί να χάσω τη μαγεία που λένε όλοι, έχοντας επιλέξει να κάνω κάποιες θυσίες και γνωρίζοντας τα αποτελέσματα. Είναι δική μου η απόφαση και δεν αφορά κανέναν άλλον.»

Για την επόμενη δυνατή χρονιά που ακολουθεί αλλά και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 στο Παρίσι: «Μεσολαβεί μια χρονιά με ένα Ευρωπαϊκό  κι ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Μου αρέσει να πηγαίνω βήμα – βήμα. Θέλω να δω τη χρονιά μου φέτος, να γυμναστώ για τώρα, για το σήμερα. Να πετύχω τους πρώτους μου στόχους που πάντα παραμένουν υψηλοί. Έχω ήδη πετύχει κάτι πολύ όμορφο και δυνατό. Θα ήθελα για λίγο ακόμη και όσο μου το επιτρέπει το σώμα μου, να μπορέσω να πετύχω κάτι ακόμη εξίσου υψηλό. Μακάρι να το πετύχω. Αν όχι, νιώθω πολύ γεμάτη, ολοκληρωμένη… Ήμουν 8η στους Ολυμπιακούς Αγώνες, 4η στο Παγκόσμιο, είναι σα να έχω πάρει μετάλλιο. Δυο χρυσά ευρωπαϊκά μετάλλια σε λίγες ημέρες, αντιστοιχούν σε ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Νιώθω πάρα πολύ υπερήφανη. Δεν ξέρω αν στην περίπτωση που αποτύχω στους Ολυμπιακούς Αγώνες, το δω σαν αποτυχία. Νομίζω θα το δω σαν ολοκλήρωση και θα απολαύσω τη συμμετοχή μου ακόμη κι έτσι.»