Ανήκει στην κατηγορία των ηθοποιών που χωρίς να τις δεις, μπορείς να καταλάβεις από τη φωνή τους και μόνο ποιες είναι. Η «εθνική μας γιαγιά» -όπως κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί- έχει ταυτιστεί πλήρως με αυτό το ρόλο και προσπαθεί πάντα να τον φέρει στα μέτρα της ώστε τα παιδιά να έρχονται σε επαφή με τα σωστά πρότυπα. Είναι μία κανονική γιαγιά άλλωστε· ελλείψει θεατρικών υποχρεώσεων, διαβάζει, μαγειρεύει, βγαίνει για περπάτημα με το σκύλο της και γεμίζει όσο πιο δημιουργικά γίνεται το χρόνο της. Το τελευταίο χρονικό διάστημα στο μεταξύ, πέρα από τα 12 παραμύθια που πρόλαβε να γράψει μέσα στην καραντίνα και τα επόμενα που ετοιμάζει, εξερευνά ένα νέο πεδίο. Άλλωστε, αν κάποιος θα μπορούσε να γίνει influencer και brand ambassador των παιδιών, αυτή είναι σίγουρα μόνο εκείνη. Στην τηλεφωνική μας κουβέντα ήταν χείμαρρος, η συζήτησή μας διήρκεσε περίπου μία ώρα. Δε μπόρεσα να αφαιρέσω σχεδόν τίποτα, γιατί η κυρία Ρουγγέρη μιλά με συναίσθημα για τα πάντα και κυρίως, έχει μία πολύ λογική εξήγηση στο γιατί τα παραμύθια πάντα έχουν έναν κακό στην πλοκή τους.
Εσείς τα καταφέρατε και παραμείνατε παραγωγική στην καραντίνα από ό,τι μου είπατε. Τι θα συμβουλεύατε εκείνους που δυσκολεύονται εν μέσω lockdown;
Υπάρχουν πράγματα με τα οποία μπορεί να ασχοληθεί κανείς μέσα στο σπίτι του. Και δεν το λέω γιατί εγώ μένω σε έναν ευχάριστο και αναλόγως άνετο σπίτι. Πιστεύω πως θα τα κατάφερνα να περνάω καλά και να δημιουργώ και σε έναν άλλο χώρο, πιο μικρό και λιγότερο άνετο. Γιατί θεωρώ πως το να καταφέρνεις να περνάς καλά είναι κυρίως θέμα ψυχολογίας. Αν υπάρχει ωραία ατμόσφαιρα στην οικογένεια, περνάς όμορφα. Αν πρόκειται για ανθρώπους που διαπίστωσαν μέσα στην πανδημία ότι δεν ταιριάζουν, δυστυχώς δεν έχω τίποτα να σχολιάσω. Πάντως, θα ήθελα να πω σε όλο τον κόσμο πως η πανδημία θα περάσει και ας προσπαθήσει μέχρι τότε να μείνει δημιουργικός με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας. Δημιουργικός είσαι ακόμη κι όταν φτιάχνεις τα συρτάρια σου. Ας διαβάσει, υπάρχουν υπέροχα βιβλία . Δυστυχώς συνειδητοποιώ ότι δεν είμαστε διαβαστερός λαός όπως οι ξένοι.
Έχει αλλάξει δηλαδή η σχέση των παιδιών με τα βιβλία σήμερα;
Επειδή συναναστρέφομαι με πάρα πολλά παιδιά λόγω της φύσης της δουλειάς μου, εξαρτάται από την οικογένεια. Αν οι γονείς δίνουν το καλό παράδειγμα, τότε τα παιδιά διαβάζουν και βλέπεις ότι ξεχωρίζουν. Προχθές έστειλα μήνυμα σε ένα δωδεκάχρονο παιδί του γυμνασίου: «Με έχεις μαγέψει με τον τρόπο που μιλάς και εκφράζεσαι», του έγραψα. Μου ζήτησε συνέντευξη και ήταν τόσο ωραίος ο λόγος του, φαινόταν ότι ήταν ένα παιδί που διαβάζει, πηγαίνει στο θέατρο και έχει ερεθίσματα. Το ίντερνετ όταν το χρησιμοποιείς σωστά, είναι υπέροχο, θα μπορούσε να είναι σημαντικό «όπλο» μάθησης. Όταν η χρήση του όμως δεν είναι σωστή μπορεί να γίνει και επικίνδυνο.
Η δική σας σχέση με τα βιβλία, βέβαια, έχει γίνει ακόμα πιο ιδιαίτερη τον τελευταίο καιρό. Brand ambassador, πλέον, σωστά;
Σαφώς! Αυτήν την περίοδο προτείνω στα παιδιά τα βιβλία «Γιαγιά μίλα μας για σένα» και «Παππού μίλα μας για σένα» των εκδόσεων Familium. Ο γιος μου από τότε που έκανε τα δικά παιδιά του έλεγε πάντα πως θα ήθελε να μάθει πράγματα για το παρελθόν το δικό μου και του πατέρα του. Του είχα πει να κάτσουμε μια μέρα να τα πούμε, να μου κάνει ερωτήσεις και να μάθει αυτά που θέλει, ωστόσο δε βρήκαμε ποτέ το χρόνο. Όταν μου έστειλαν τα δύο αυτά βιβλία με εντυπωσίασαν, δεν ήξερα όμως τι είναι brand ambassador. Tο πρώτο πράγμα που έκανα λοιπόν ήταν να ρωτήσω το γιο μου, ο οποίος είναι ο πιο λογικός και προσγειωμένος της οικογένειας. Μου είπε: «Ποπο μάνα, είναι αυτό που ζητάω χρόνια απο σένα και τον πατέρα δέξου οπωσδήποτε». Και… δέχτηκα να το διαφημίσω. Θέλω να πω ότι όπως το ήθελαν τα παιδιά μου το θέλει και πολύς κόσμος. Δηλαδή θέλει να μάθει λεπτομέρειες για τη ζωή των γονιών του. Δεν είναι τυχαίο ότι σημειώνουν τόσο μεγάλη επιτυχία αυτά τα δύο βιβλία παγκοσμίως. Εύχομαι να πάνε καλά κι εδώ στην Ελλάδα. Το βρίσκω υπέροχο να δίνεις δώρο στον παππού και στη γιαγιά ένα άδειο βιβλίο κι αυτοί κάποια στιγμή να στο επιστρέφουν γεμάτο.
Πώς είναι δηλαδή μέσα;
Έχει πολλές ερωτήσεις, είναι αρκετά εύκολο. Δεν είχα την ευκαιρία ακόμη να το συμπληρώσω λόγω χρόνου, ενώ ο σύζυγός μου έχει φτάσει σχεδόν στο τέλος του «Παππού μίλα μας για σένα». Οι ερωτήσεις καλύπτουν όλες τις ηλικίες και τη διαδρομή που διένυσες μέχρι να γίνεις γιαγιά και αντίστοιχα παππούς. Έχει ερωτήσεις ακόμη για τους δικούς σου προγόνους, έτσι με αυτόν τον τρόπο είναι σα να γράφεις την ιστορία της δικής σου οικογένειας. Είναι κάτι που θα πρότεινα χωρίς δεύτερη σκέψη να δωρίσει ο καθένας στον παππού του ή τη γιαγιά του, ένα δώρο που, τελικά, επιστρέφει σε εκείνον που το δώρισε «φορτωμένο» με τα πιο πολύτιμα οικογενειακά κειμήλια, τις αναμνήσεις. Προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους να το αποκτήσουν το δικό τους λεύκωμα – μπορούν να το βρουν στο www.familium.gr, προκειμένου να βιώσουν μοναδικές στιγμές ζεστασιάς και συγκίνησης με τα πιο πολύτιμα μέλη της οικογένειάς τους, τους πολυαγαπημένους παππούδες και γιαγιάδες.
Αν τα δικά σας εγγόνια σας έλεγαν «Γιαγιά, μίλα μας για σένα», τι θα πρωτοαπαντούσατε μετά από τόσα χρόνια «καριέρας» ως γυναίκα, ως επαγγελματίας, αλλά και ως μητέρα; Ποια είναι η Κάρμεν;
Θα ξεκινούσα από την αρχή και θα τους έλεγα ότι τίποτα στη ζωή δε χαρίζεται, πως ό,τι έχω πετύχει το έχω κάνει μόνη μου, παλεύοντας, με μεγάλη κούραση, αλλά το αποτέλεσμα με δικαίωσε. Αυτό θα μπορούσε να είναι μία συμβουλή για το τι πρέπει να κάνει κάθε παιδί στη ζωή του.
Αυτό που μου λέτε μάλλον απαντάει μία άλλη ερώτηση που είχα στο κεφάλι μου, σχετικά με το ποιο κήρυγμα κάνατε στα δικά σας παιδιά.
Είναι ορισμένες λέξεις που με έχουν σημαδέψει στη ζωή μου. Δικαιοσύνη, να είσαι απόλυτα δίκαιος στη ζωή σου. Συνέπεια, ποιότητα, να διατηρείς την ποιότητα σε οτιδήποτε κάνεις. Ας πούμε ότι είσαι σούπερ διάσημος και έρχονται έτσι τα πράγματα που παίζεις μουσική σε μία ταβέρνα. Ακόμα κι εκεί μπορείς να καταθέσεις την ποιότητά σου, να παίζεις σα να είσαι στην όπερα. Πάντα, τους ηθοποιούς που με ρωτούσαν αν είναι καλό να πάνε σε καθημερινό σίριαλ, τους συμβούλευα να πάνε και να κάνουν ακριβώς αυτό. Έχω πορευτεί στη ζωή μου κρατώντας μικρό καλάθι. Όταν βγήκα από τη δραματική σχολή, υπήρχαν συνάδελφοι που έλεγαν ότι δεν καταδέχονταν να παίξουν μικρό ρόλο στο θέατρο ή την τηλεόραση. Εγώ δεχόμουν να παίξω χωρίς να μετράω το μέγεθος του ρόλου ή την ποσότητα των επεισοδίων.΄Εκανα όμως πάντα τη δουλειά μου όσο πιο καλά μπορούσα. Και έτσι ο μικρός ρόλος μεγάλωνε και τα επεισόδια πολλαπλασιάζονταν. Ακόμα, ό,τι έκανα, το έκανα με χαρά. Είναι πολύ σημαντικό να μη βαρυγκομάς με ό,τι καταπιάνεσαι.
Έχετε κάποιο παράδειγμα να μου πείτε;
Τελειώνοντας το σχολείο 17,5 ετών, ήξερα τρεις γλώσσες αλλά είχα χάσει τον πατέρα μου. Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Είχα όμως εφόδια. Στην αρχή δούλεψα σε ένα ζαχαροπλαστείο. Αμέσως κατάλαβαν ότι ήμουν για κάτι περισσότερο και με έκαναν ταμεία. Πρέπει ο,τι κάνεις, να το κάνεις καλά. Ακόμα κι αν σε βάλουν π.χ. να σφουγγαρίσεις, να σφουγγαρίσεις καλά. Κάτι που ξέχασα να πω. Μια λέξη που μου αρέσει πολύ είναι η λέξη ευγνωμοσύνη. Δεν πρέπει ποτέ κανείς να ξεχνάει…
Σαφέστατα οι κόποι μας κάποτε αναγνωρίζονται, όμως πρέπει να παραδεχτείτε ότι δε ζούμε και στην πιο αξιοκρατική εποχή.
Είναι πολύ σωστό αυτό που λέτε, αλλά πας παραπέρα. Πιστεύω πως επιμένοντας, πάντα κάτι γίνεται. Σε μένα τουλάχιστον έτσι συνέβη. Συνάντησα πάρα πολλές αδικίες. Ήθελα να δώσω ακρόαση στο Εθνικό Θέατρο και μου είπαν να μην πάω γιατί θα περνούσαν πέντε άτομα και ήταν δεδομένο ποιοι θα ήταν αυτοί οι πέντε. Εγώ πήγα και στήθηκα έξω από το Εθνικό και περίμενα να βγει ο Διευθυντής, τον σταμάτησα και του είπα «έχω μάθει ότι στην ακρόαση που θα γίνει θα περάσουν πέντε άτομα, μου είπαν να μην έρθω αλλά εγώ θέλω να έρθω γιατί πιστεύω πως αξίζω». Μου απάντησε «Ποιος σας τα είπε αυτά; Ελάτε και θα δείτε πως δεν είναι έτσι». Πήγα. Πέρασαν έξι. Πέρασα κι εγώ δηλαδή! (γέλια) Ήταν βέβαια και μία εποχή που ήταν καλύτερα τα πράγματα, ήταν λίγες οι σχολές. Τώρα, αρκετοί θέλουν να γίνουν ηθοποιοί, μόνο και μόνο για να γίνουν διάσημοι. Τους ενδιαφέρει η αναγνωρισιμότητα γιατί έχουν επηρεαστεί από αυτά τα παιχνίδια που βλέπουν στην τηλεόραση.
Εσείς όταν ήσασταν μικρή τι διαβάζατε;
Ήμουν πολύ τυχερή γιατί ο πατέρας μου ήταν καθηγητής, ο οποίος εάν γύριζε στις 11-12 το βράδυ και δε μας έβλεπε με ένα εξωσχολικό βιβλίο στο χέρι, θύμωνε πάρα πολύ! Από νωρίς διάβαζα Μυριβήλη, Καραγάτση, Καζαντζάκη κλπ και γι᾽αυτό οι εκθέσεις μου ήταν πάντα πολύ καλές. Βλέπω τα εγγόνια μου, η μικρή είναι σχεδόν 3,5 ετών και ξέρει τις θεατρικές μας παραστάσεις σχεδόν απ᾽έξω. Το θέατρο είναι υπέροχο γιατί μπορεί να είναι πηγή γνώσης. Χαίρομαι γιατί πάντα στις παραστάσεις μας έχουμε βιβλίο και cd.΄Ετσι τα παιδιά παίρνουν μαζί τους κατά κάποιον τρόπο την παράσταση, τα τραγούδια, τη μουσική… Οι γονείς, μου λένε ότι μετά την παράσταση τα παιδιά τους ζητούν να ακούσουν ξανά και ξανά το cd. Μένει στη μνήμη τους. Παίρνουν γνώσεις κι αυτό μου αρέσει τόσο πολύ. Και όλες οι παραστάσεις μας αυτό το σκοπό έχουν να δώσουν γνώσεις να δώσουν ακούσματα να δώσουν χαρά… Αυτή είναι η αποστολή του θεάτρου…
Στην παρούσα φάση ωστόσο, κανείς δεν έχει πρόσβαση σε παραστάσεις και η πλειοψηφία των καλλιτεχνών έχει διαμαρτυρηθεί για την παύση τους . Η δική σας θέση ποια είναι;
Πιστεύω ότι η πανδημία και όλα όσα αυτή επέφερε, τόσο ξαφνικά, είναι μία πρωτόγνωρη κατάσταση που ούτε οι ίδιοι οι επιστήμονες δεν ξέρουν 100% πώς να τη διαχειριστούν διότι τώρα εμφανίστηκε. Πρόκειται για μία παγκόσμια καταστροφή και δε μπορώ να καταλάβω ποιον θα συνέφεραν όσα υποστηρίζουν οι συνωμοσιολόγοι.
View this post on Instagram
Η αμφισβήτηση της αυθεντίας των επιστημόνων είναι σα να βάζουμε τρικλοποδιά στον εαυτό μας.
Βεβαίως, έχω ενοχληθεί και με την κριτική που ασκούν στον κύριο Τσιόδρα. Όταν άρχισα να διαβάζω αυτά που έγραφαν για εκείνον, διέγραψα κόσμο από το Facebook. Είπα «δε με ενδιαφέρουν αυτοί οι άνθρωποι και δε θέλω να με διαβάζουν». Ανακάλυψα μία κακία. Και ξέρεις τί κατάλαβα; Κατάλαβα γιατί τα κλασσικά παραμύθια έχουν πάντα έναν κακό στην πλοκή τους. Τελικά, χωρίς λόγο υπάρχει μεγάλη κακία. Όλοι αυτοί που γράφουν έτσι, μου θυμίζουν τις κακές αδελφές της Σταχτοπούτας, τον κακό το λύκο… Κατάλαβες; Γι᾽αυτό υπάρχουν οι κακοί στα παραμύθια, για να προειδοποιήσουν τα παιδιά ότι στη ζωή θα συναντήσουν κακία. Σε διάφορες μορφές. Ενοχλούμαι γενικά όταν βλέπω ότι «χτυπάνε» αλύπητα τους επιτυχημένους ανθρώπους.
Άρα τα θέατρα καλώς έκλεισαν;
Πες μου κάτι. Πες πως ήταν ανοιχτά τα θέατρα. Υπό αυτές τις συνθήκες ποιος θα ερχόταν; Ποιος θα πήγαινε τα παιδιά του στο θέατρο; Όλοι οι φίλοι των παιδιών μου λένε ότι δεν θα τα πήγαιναν. Τώρα σχετικά με την ανεργία που λέγαμε θα σου μιλήσω για μένα. Αν δεν είχα να φάω, θα πήγαινα στην Κοζάνη να μαζέψω κρόκο. Γιατί να μη μαζέψω ελιές, η δουλειά δεν είναι ποτέ ντροπή.
Πότε εκτιμάτε ότι θα επιστρέψουμε σε φυσιολογικούς ρυθμούς;
Ελπίζω πως όλες οι πανδημίες κάνουν τον κύκλο τους και κάποτε τελειώνουν. Θεωρώ πως θα αργήσουμε ακόμα όμως. Από αυτήν την κατάσταση, όταν με το καλό λήξει, θα έχουμε διδαχθεί κάτι; Μάλλον ότι είμαστε ένας περίεργος λαός. Ενώ από τη μια, υποκλίνομαι στον ελληνικό λαό με την έννοια του ότι όποια πέτρα παγκοσμίως κι αν σηκώσεις θα βρεις και έναν επιτυχημένο Έλληνα από κάτω, από την άλλη έρχονται πάντα στο νου μου τα λόγια του Καζαντζάκη: Έφτιαξε λέει ο Αλλάχ έναν Ρωμιό που ήταν πάρα πολύ έξυπνος, άξιος κλπ. Σκέφτηκε όμως ότι κινδύνευε να κατακτήσει τον κόσμο. Κάτι έπρεπε να κάνει για να τον σταματήσει. Τι έκανε; Έφτιαξε έναν άλλον Έλληνα. Κατάλαβες; Τρωγόμαστε και δε μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχει τόση φαγωμάρα.
Γενικά πιστεύετε στις ευτυχείς καταλήξεις ή έχετε μια πιο πραγματιστική αντιμετώπιση στην προσωπική σας ζωή;
Προσεγγίζω τα πράγματα πάντα με θετικό τρόπο. Είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος που βρίσκει πάντα τον τρόπο να είναι ευτυχισμένος. Βέβαια ξέρω ότι στη ζωή δεν κρατάει για πάντα η ευτυχία… Ξέρω ότι κάποια στιγμή κάτι θα γίνει και θα αλλάξουν όλα… Ένας άνθρωπος που αγαπάει το σύντροφό του, που φοβάται για αυτόν… Πάντα στη ζωή κάποιος φεύγει νωρίτερα, δε μπορώ να σου πω ότι δεν τα σκέφτομαι όλα αυτά… Βέβαια αν εσύ φύγεις πρώτος, είναι καλύτερα γιατί δεν το καταλαβαίνεις. Ο Επίκουρος λέει «Δε φοβάμαι το θάνατο γιατί όταν έρθει δε θα είμαι εκεί», και είναι σωστό αυτό. Κάθε πρωί σκέφτομαι «Ξύπνησα». Θα μπορούσα να μην έχω ξυπνήσει. Και χαίρομαι τη μέρα μου. Οταν μεγαλώνεις εκτιμάς περισσότερο τη ζωή.
Άρα ίσως και να εκτιμάτε περισσότερο τα μικρά πράγματα της καθημερινότητάς σας, σωστά;
Ακριβώς, και τον ήλιο και το φεγγάρι και ό,τι μπορείς να φανταστείς. Ανήκω σε αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων. Τώρα που μιλάμε, κάθομαι στο κρεβάτι μου, στον 7ο όροφο και βλέπω παντού στο μπαλκόνι μου άσπρα λουλούδια από μία βουκαμβίλια που έχει ξεπεράσει τον 8ο και πάει για τον ουρανό… Αυτό για μένα είναι η καλύτερη «καλημέρα».
Ενώ άλλος στη θέση σας, μπορεί να γκρίνιαζε ότι θα πρέπει να τα καθαρίσει…
Νομίζω πως όλα έχουν να κάνουν με την οπτική μας.
Το αγαπημένο σας παραμύθι ποιο είναι;
Αγαπάω πάρα πολύ τη Σταχτοπούτα, όχι του Perrault, αλλά του Ferretti. Αυτήν την πήρε ο Rossini και την έκανε όπερα με τίτλο «Σταχτοπούτα ή ο θρίαμβος της καλοσύνης». Εκεί η Σταχτοπούτα έχει πατριό με κόρες, ο πρίγκιπας μεταμορφώνεται σε υπηρέτη με συμβουλή του δασκάλου του -νεράιδα δεν υπάρχει- για να βρει την κοπέλα που θα τον αγαπήσει για αυτό που είναι και όχι για τα πλούτη και τα αξιώματα του.
Και με ποιο παραμύθι θα παρομοιάζατε τη σύγχρονη εποχή, με ή χωρίς πανδημία;
Δεν το έχω σκεφτεί, αλλά τώρα που το λες, στη μυθολογία και συγκεκριμένα στην εποχή του Θησέα απέδιδαν την πανδημία που αντιμετώπιζαν τότε, στο θυμό του Δία για το χαμό του εγγονού του και γιου του Μίνωα, Ανδρόγειου. Τον είχε σκοτώσει ταύρος με τον οποίο μονομάχησε ύστερα από εντολή του βασιλιά της Αθήνας. Εντωμεταξύ, κοίτα τώρα σύμπτωση, φέτος η παράστασή μας ήταν για το Θησέα και το Μινώταυρο και σταμάτησε με γεμάτο θέατρο εξαιτίας της πανδημίας. ΄Ετσι, σκεφτήκαμε να τη δώσουμε στο διαδίκτυο, on demand μέσω της ιστοσελίδας μας, www.karmenrouggeri.gr. Πρόκειται για μία απόλυτα μελετημένη παράσταση, γεμάτη από μελωδίες της Κρήτης (μαντινάδες, ριζίτικο και κρητική λύρα και γενικότερα παραδοσιακά τραγούδια). Το πρώτο μέρος είναι ανεβασμένο σαν αριστοφανική κωμωδία για να μπορέσουν να το ευχαριστηθούν και τα πιο μικρά παιδιά. Την παράσταση αυτή σκηνοθετήσαμε μαζί με τη Χριστίνα Κουλουμπή, την κόρη μου, η οποία είναι πάντα η σκηνογράφος και ενδυματολόγος των παραστάσεων μας. Χαίρομαι για τη συνεργασία μας αυτή γιατί στο πρόσωπό της βλέπω την συνέχεια της παιδικής μας σκηνής.
View this post on Instagram
Πώς θα αντιδρούσατε αν βάσει της πολύχρονης καριέρας σας, σας χαρακτήριζαν influencer των παιδιών, εντός και εκτός κοινωνικών δικτύων;
Δε θα με πείραζε, γιατί έτσι κι αλλιώς αν τα επηρεάζω, τα επηρεάζω με κάτι καλό. Μακάρι να με χαρακτηρίσουν έτσι. Ό,τι προσπαθώ να τους περάσω είναι καλό, προσέχω τόσο μα τόσο πολύ. Το κάθε μήνυμα, την κάθε λέξη που θα βάλω στα κείμενά μου. Πολλές φορές μου λέει μία φίλη μου που είναι δασκάλα «εσύ προσέχεις και την παραμικρή λέξη που θα χρησιμοποιήσεις στα έργα σου, και ανοίγεις την τηλεόραση και τρελαίνεσαι με τα λόγια και τις φράσεις που ακούνε τα παιδιά».
Τα λέτε τώρα αυτά σε έναν άνθρωπο που διορθώνει τα γραπτά μηνύματα των φίλων του… (γέλια)
Όσοι κάνουν σωστά τη δουλειά τους, θα έπρεπε να αμείβονται ανάλογα… Βλέπω κατά καιρούς κάτι ερωτήσεις που κάνουν δημοσιογράφοι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να εκμαιεύσουν ατάκες για να δημιουργήσουν συγκρούσεις. Στο μεταξύ, τώρα που λέμε για influencing, θυμήθηκα μία φορά που είχα κάνει ένα ραδιοφωνικό σποτ για μία πιστωτική κάρτα γνωστής τράπεζας. Με σταμάτησε μια μέρα ένας κύριος στο δρόμο και μου είπε «Κυρία Ρουγγέρη, εσείς δεν πρέπει να το κάνετε αυτό γιατί είστε άνθρωπος που επηρεάζετε πολύ τον κόσμο». Του απάντησα ότι έχει απόλυτο δίκιο και έκτοτε δε δέχθηκα να ξανακάνω καμία διαφήμιση για κάτι αντίστοιχο. Και πάντα στα σίριαλ που παίζω αρνούμαι να κάνω κάτι που θεωρώ ότι δε μου ταιριάζει. Από το να πιω ένα ποτήρι κρασί μέχρι να καπνίσω. Συγκεκριμένα, στο «Δέκα Λεπτά Κήρυγμα παρά λίγο να φύγω από το σίριαλ γιατί ήθελαν οπωσδήποτε να καπνίσω σε κάποια σκηνή. «Εμένα να με δούνε τα παιδιά να καπνίζω; Σε καμία περίπτωση, φεύγω», τους είπα και ευτυχώς το λύσαμε το θέμα ειρηνικά.
Δηλαδή στους ρόλους σας, βλέπουμε πολλή… Κάρμεν. Δεν σας περιορίζει;
Ξέρω ότι όταν παίζω σε κάποια σειρά με βλέπουν τα παιδιά, μου το λένε οι γονείς. Υπάρχει μεγάλη αγάπη μεταξύ μας. Δίνω και παίρνω αγάπη, τα λατρεύω και τα παιδιά το καταλαβαίνουν αυτό. Επί 25 χρόνια κάθε μέρα το θέατρο είναι γεμάτο από τους μικρούς μου φίλους. Κι εγώ είμαι εκεί και τους υποδέχομαι. Όχι, δε θέλω να κάνω ρόλο που θα χαλάσει την εικόνα μου στα μάτια τους… Θυμάμαι με είχαν φωνάξει για μία διαφήμιση χωρίς να ξέρω τι είναι. Όταν είδα το κείμενο τους είπα «Συγγνώμη, φωνάξατε εμένα για να διαφημίσω τεκίλα»; Έφυγα αφήνοντάς τους όλους άναυδους.
Τελικά, ποια Κάρμεν ήταν πιο… Κάρμεν από όλες;
Πιο Κάρμεν ήταν η Πίτσα από τη σειρά «Η Ώρα η καλή». Η Κικίτσα από το «Δέκα Λεπτά Κήρυγμα που έχωνε παντού τη μύτη της και δεν είχε καθόλου αυστηρότητα μέσα της και τα δικαιολογούσε όλα στον εγγονό της, δεν ήταν εγώ. Η Πίτσα ήταν μία γιαγιά που λάτρευε τα εγγόνια της, αλλά ήθελε να γίνονται και σωστά πράγματα.
Πάντως, χωρίς να σας γνωρίζω προσωπικά, είχα αντιληφθεί ότι τέτοιου είδους γιαγιάδες μάλλον ήταν δική σας επιλογή.
Κοίτα, την εποχή εκείνη που γίνονταν όλα αυτά τα σίριαλ, είχα κάθε χρόνο π.χ. πέντε σενάρια για να διαλέξω το ένα. Τώρα πια δεν είναι έτσι, οι ηθοποιοί δεν έχουν πια αυτήν την πολυτέλεια.
Βέβαια, άλλη στη θέση σας ίσως και να ενοχλούνταν από την τυποποίηση και τις συνεχόμενες προτάσεις για γιαγιάδες.
Α όχι! Εγώ το χαιρόμουν τόσο πολύ… Το᾽χω από μέσα μου να αγαπάω πολύ τα παιδιά. Στο γυμνάσιο όταν πήγαινα, ο μόνος λόγος για να καθυστερήσω να μπω στην τάξη ήταν να πιάσω κουβέντα με τα πιτσιρίκια που παίζανε στο δρόμο. Και μόνο λοιπόν, που στους ρόλους θα είχα σχέση με εγγόνια, μ᾽ άρεσε. Σκέψου την Κικίτσα όταν την έπαιξα ήμουν πολύ νέα. Τη γλέντησα όμως… Ήταν πολύ ωραία γραμμένο το σενάριο και πολύ καλή η ομάδα… Ήταν και ο Μπουλάς που τον μάλωνα συνέχεια γιατί ήταν με ένα πούρο στο χέρι…
Αναπάντεχο που «έφυγε» έτσι…
Είχε λίγο κακοποιήσει τον εαυτό του. Κατάλαβες; Και το έλεγε και μόνος του. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος ο Σάκης.
Κυρία Ρουγγέρη ευχαριστήθηκα πολύ την κουβέντα μας. Πώς θα θέλατε να την ολοκληρώσουμε; Θα προτιμούσα να είναι τόσο αυθόρμητο το κλείσιμό της, όσο μου απαντούσατε όλη αυτήν την ώρα. Ίσως με μια ευχή;
Θα είναι πολύ συνηθισμένο αυτό που θα πω, αλλά θα ήθελα να έχουμε πάνω από όλα υγεία. Είναι υπέροχη η ζωή και αξίζει να τη ζήσεις όσο σου μέλλει. Γι᾽ αυτό και πρέπει να προσέχουμε. Και να κάνουμε και τα εμβόλιά μας, κι αυτό πρέπει να το πεις! Για να φύγει αυτή η πανδημία και να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας όσο μας έχει γραφτεί από το σύμπαν να τη ζήσουμε και ακόμα… Να ξανασυναντηθούμε επιτέλους στο θέατρο.
