Η φωνή της είναι σίγουρα μία από τις πιο «ζεστές» και «γεμάτες» που έχω ακούσει ποτέ να μου μιλούν. Όταν κουβεντιάζει η Γιώτα Νέγκα, κάνει μερικές παύσεις ανάμεσα στις φράσεις της, που αφενός υπερτονίζουν τη σημασία των λέξεων που χρησιμοποιεί αφετέρου υπονοούν πως εκείνη τη στιγμή περνούν χιλιάδες ακόμα σκέψεις από το μυαλό της. Ευτυχώς, δεν τις κρατάει για τον εαυτό της μόνο.
Η δική μας σύντομη συζήτηση λοιπόν, ξεκίνησε με αφορμή την επερχόμενη συναυλία της στην Τεχνόπολη στις 13 Σεπτεμβρίου, όμως αναπόφευκτα κατέληξε και σε μερικές πιο προσωπικές ερωτήσεις, εμπνευσμένες από τις μεγάλες της επιτυχίες. Παραδόξως πάντως, 15 μόλις λεπτά με τη Γιώτα Νέγκα αρκούν για να αναπτυχθεί μία οικειότητα που υπό άλλες συνθήκες δε «χτίζεται» όσες ώρες κι αν μεσολαβήσουν…
Αρχικά θα ήθελα να μάθω πώς βιώσατε την εμπειρία της καραντίνας.
Νομίζω όπως όλοι. Τις δύο πρώτες εβδομάδες ήταν ευκαιρία για ξεκούραση, γυμναστική, μαγείρεμα, καθάρισμα στις ντουλάπες, τις βιβλιοθήκες… Ήταν ευκαιρία για πράγματα που δεν προλάβαινα να κάνω. Από την τρίτη εβδομάδα και μετά επειδή τελείωσαν οι δουλειές και εγώ άρχισα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει, ήταν αρκετά δύσκολο καθώς προσπαθούσα να διαχειριστώ και να ερμηνεύσω σωστά την καινούργια αυτήν κατάσταση.
Το «πόρισμά» σας ποιο ήταν;
Προσπάθησα να το διαχειριστώ με ψυχραιμία. Με μια σχετική αποδοχή και με την κρίση μου ενεργή. Δεν ήταν πολύ εύκολο. Ξέρω πως είναι μια καινούργια κατάσταση, νιώθω από την πρώτη στιγμή ότι αυτό που συνέβη είναι σα να αλλάζουμε σελίδα σαν ανθρωπότητα. Βέβαια, πρόκειται ακόμα για ένα άγραφο χαρτί. Είμαστε ακόμα μέσα στη δίνη του, δεν έχει τελειώσει ώστε να μπορώ να το ερμηνεύσω.
Εστιάσατε μόνο στα θετικά ή αναπόφευκτα το ποτήρι είναι και μισοάδειο;
Το να κοιτάς τη θετική πλευρά των πραγμάτων δε σημαίνει ότι όλα πρέπει να τα ερμηνεύσεις οπωσδήποτε ως θετικά. Δεν είναι όλα θετικά. Η αισιοδοξία γενικότερα είναι μία καλή στάση. Δεν έχω χάσει την ελπίδα μου ούτε την πίστη μου στους ανθρώπους, στην καρδιά και στο μυαλό τους, όσο κι αν ολοένα και σκληρότερα γεγονότα αντιμετωπίζουμε αυτήν τη στιγμή. Παρόλα αυτά, δε μπορώ να μην είμαι ρεαλίστρια. Υπάρχει μία πραγματικότητα απέναντι στην οποία πρέπει να σταθώ με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Είστε ευχαριστημένη με τη διαχείριση της πανδημίας όπως έγινε – γίνεται;
Καταρχάς, η διαχείριση συνεχίζεται και ακόμα το προσπαθούμε. Σαφέστατα ξεκίνησε με μία αγωνία· όλοι είχαμε αγωνία, θεωρώ όμως ότι πολλοί κλάδοι έμειναν «απ’ έξω» με την έννοια ότι επειδή δε γνωρίζουμε πολλά πράγματα για τον κορωνοϊό, είναι καλύτερο να παύσουν μέχρι νεωτέρας. Σ’ αυτό δε συμφωνώ. Αυτό συνέβη με το δικό μου κλάδο ενώ, και στις θεατρικές και στις μουσικές παραστάσεις τηρούνται στα σίγουρα όλα τα μέτρα υγιεινής και προστασίας. Ο κόσμος αντιμετωπίζει με μεγάλη σοβαρότητα την κατάσταση. Έρχεται με μάσκες, τηρεί τις αποστάσεις, δε σηκώνεται από τις καρέκλες, απλά ζητά να χαρεί και να τραγουδήσει. Θεωρώ λοιπόν, πως τέτοιες απαγορεύσεις πρέπει να σταματήσουν. Είναι τόσο απλός ο τρόπος με τον οποίο σκέφτομαι. Έχοντας δεχθεί ως κοινωνία ότι πρέπει τα παιδιά να πάνε στα σχολεία με μάσκες, ότι τα ταξίδια με καράβι ή αεροπλάνο είναι ασφαλή, δε μπορώ να καταλάβω γιατί δε μπορούμε να τις παρακολουθήσουμε τις παραστάσεις καθήμενοι ο ένας δίπλα στον άλλον. Και δε μπορεί να μου δώσει κανείς κάποια εξήγηση γι’ αυτό, εκτός αν έχεις εσύ.
Ενδεχομένως να επαφίεται στην ατομική μας ευθύνη καθότι έλεγχος δε μπορεί να υπάρξει σε κάθε παράσταση ή συναυλία, όπως επίσης μπορεί να σχετίζεται με περιστατικά με lives σε μαγαζιά, όπου δεν τηρήθηκαν τα μέτρα προστασίας.
Η ατομική ευθύνη πιστεύω πως έχει αποδειχθεί. Τώρα περιμένουμε και τη θεσμική.
Στις συναυλίες που έχετε πραγματοποιήσει αυτήν την περίοδο, πώς ήταν τα πράγματα; Ποια ήταν η εμπειρία σας, υπήρχε αμηχανία εκατέρωθεν;
Στην αρχή μέχρι να ξεκινήσει η συναυλία οι σκέψεις μου ήταν αυτές που λες. Ανεβαίνοντας στη σκηνή η πρώτη εικόνα ήταν ότι υπήρχαν κάποια κενά ανάμεσα στους ανθρώπους, διότι είχαν τοποθετηθεί πολύ σωστά από τους διοργανωτές και την παραγωγή. Ξεκινώντας όμως τη συναυλία, θέλω να σου πω ότι δεν υπήρξε καμία διαφορά στην επικοινωνία μας. Ο κόσμος τραγούδησε, χειροκρότησε, γέλασε ή δάκρυσε όπως και πριν από ένα χρόνο. Ίσα ίσα που είχε μεγαλύτερη ανάγκη, όπως κι εμείς οι καλλιτέχνες δηλαδή, έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη να ενωθούμε μαζί του και να βρεθούμε σε αυτές τις παραστάσεις.
Δεν έχαναν το «Οξυγόνο» τους λοιπόν.
Όχι, αυτός που επιλέγει να πάει κάπου το έχει προαποφασίσει και ξέρει ότι μπορεί να το αντιμετωπίσει σωστά. Το έκαναν όλοι με τη θέλησή τους και ήταν όλοι τους τόσο υπέροχοι! Μας έδωσαν όπως λες, «Οξυγόνο».
Αναφέροντας λοιπόν μία μεγάλη σας επιτυχία, το «Οξυγόνο», θα ήθελα να μάθω τι αποτελεί οξυγόνο για εσάς. Τι είναι αυτό που για εσάς έχει την ίδια ζωτική σημασία;
Για μένα οξυγόνο είναι οι άνθρωποί μου. Τα ζεστά βλέμματα, οι αγκαλιές, η αγάπη γύρω μου, το χαμόγελο, η αλληλεγγύη.
Έχετε αισθανθεί ότι το χάσατε ποτέ;
Όχι, δεν το άφησα ποτέ να φύγει.
Είδα ότι πρόσφατα είχατε γενέθλια. Η ηλικία σας παραμένει γραμμένη «λάθος» στο διαδίκτυο, όπως είχατε δηλώσει στο παρελθόν;
Νομίζω πως έχει διορθωθεί πια, αλλά όντως είχαν γράψει ότι είμαι 4-5 χρόνια μεγαλύτερη. Έλεγα βέβαια, αστειευόμενη στους φίλους μου «δεν πειράζει ρε παιδιά. Θα λένε “μα είναι τόσο; Δεν της φαίνεται καθόλου!”» (γέλια)
Αλήθεια, έχετε γενικά αυτήν την τάση; Να αντιμετωπίζετε τα πάντα με χιούμορ και χαλαρότητα;
Ναι φυσικά! Τα νούμερα και οι αριθμοί δεν έχουν καμία σημασία. Σημασία έχουν οι προθέσεις, οι άνθρωποι και το πόσο διψάει ένας άνθρωπος να περιτριγυρίζεται από νέους, να ζει στο σήμερα. Είμαι ένας τέτοιος άνθρωπος. Αφουγκράζομαι το σήμερα και θέλω να είμαι σε αυτό γιατί σήμερα ζω.
Ποιο ήταν το πιο ωραίο δώρο που πήρατε φέτος;
Η αγάπη και οι ευχές. Ακόμα δεν έχω προλάβει να απαντήσω σε όλα τα μηνύματα.
Κι αν μπορούσατε να «παραγγείλετε» ένα συγκεκριμένο δώρο, ποιο θα ήταν αυτό;
Τι θα ζήταγα από ένα τζίνι; Θα ήθελα να μείνω 15 χρόνων στην ψυχή, να μη μεγαλώσω.
Σε σχέση με όσα έχουμε πει ως τώρα, δε μου δίνεται η εντύπωση ότι… κινδυνεύετε να μεγαλώσετε πολύ.
Καλά, δεν ξέρεις ποτέ. Ζωή είναι, δεν ξέρεις τι έχει η επόμενη γωνία! (γέλια) Μου έχουν συμβεί διάφορα. Και ατυχήματα και θέματα υγείας και αγαπημένα πρόσωπα που εξαφανίστηκαν και χάθηκαν και αποφάσισαν να φύγουν, όλα αυτά είναι δύσκολα πράγματα. Όλοι τα έχουμε ζήσει όμως, δεν είμαι η μόνη.
Μετά από αυτές τις εμπειρίες, είστε πιο επιφυλακτική ή εμπιστεύεστε ακόμη «Με τα Μάτια Κλειστά»;
Αν το αισθανόμουν από την καρδιά μου, θα το έκανα. Εξάλλου, αν αποδεικνυόταν λάθος, δε θα ήταν δικό μου, δε θα είχα κάνει κάτι λάθος εγώ. Εγώ θα έχω επιλέξει την αλήθεια μου στο 100%. Έχει κι ο άλλος την επιλογή να την κρατήσει ή να την πετάξει. Είναι δικό του πρόβλημα όμως, όχι δικό μου.
Και με τα μάτια… ανοιχτά, τι ονειρεύεστε;
Ονειρεύομαι περισσότερες παραστάσεις, τραγούδια, γέλια, δύναμη, ψυχραιμία. Καμιά φορά σκέφτομαι… Ας έρθουν και δύσκολα, αρκεί να είναι λίγο πιο μικρά από τη δύναμή μας. Κι αν με ρωτάς για ένα μεγάλο όνειρο μακροχρόνιο… Ε ναι, θα ήθελα να φτάσω 85-90 χρονών -αν γίνει αυτό- και να κοιτάζω πίσω μου και να χαμογελάω ευχαριστημένη και χαρούμενη.
Στο μεταξύ, η αισιοδοξία που διακρίνω στα λόγια σας έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με το γεγονός ότι τα τραγούδια σας σε μεγάλο βαθμό μιλούν για πόνο! (γέλια)
Πιστεύεις ότι με θεωρούν μουρτζούφλη άνθρωπο; (γέλια)
Προφανώς όχι! Απλώς δε μπορώ να μην παρατηρήσω το οξύμωρο! (γέλια)
(γέλια) Όλοι μας έχουμε πολλές πλευρές. Εμένα μ’ αρέσουν τα θλιμμένα τραγούδια, μ’ αρέσουν και τα χαρούμενα. Μ’ αρέσουν κι εκείνα που ξορκίζουν τον πόνο, γιατί ξορκίζουν και το δικό μου πόνο, το δικό μου θυμό και τη δική μου αγωνία, αλλά και τη δική μου χαρά. Είμαι ένας άνθρωπος όπως όλοι, άσχετα αν τα περισσότερά μου τραγούδια είναι όντως πιο συγκινητικά.
Ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη.
Είναι όμως ωραίο αυτό, γιατί είναι και λυτρωτικό. Ένα δάκρυ είναι πολύ λυτρωτικό.
Πράγματι, καθαρίζει τα μάτια.
Ο καινούργιος σας δίσκος λέγεται «Αυτό που θέλεις στη ζωή, το καταφέρνεις». Εφόσον δεν υπάρχει ως τίτλος τραγουδιού, ήταν δική σας πρωτοβουλία να ονομαστεί έτσι;
Υπάρχει σα στίχος. Για να είμαι δίκαιη, είχαμε επιλέξει οι τρεις μας με το Νίκο Μωραΐτη και το Νίκο Μερτζάνο, τρεις πιθανούς τίτλους και τα παιδιά σαν ιππότες που είναι, πρότειναν να επιλέξω εγώ εκείνον που προτιμούσα. Εγώ έτσι κι αλλιώς μέσα μου, είχα ήδη επιλέξει το «Αυτό που θέλεις στη ζωή το καταφέρνεις», γιατί το πιστεύω βαθιά. Μπορεί να ακούγεται βαρετό, αλλά για μένα δε μπορεί να υπάρξει άλλη απάντηση. Επειδή μου έχει αποδειχθεί και το έχω ζήσει, νομίζω πως ό,τι ποτίσεις με δύναμη, αγάπη, πίστη και επιμονή, σίγουρα θα ανθίσει, σε χρόνο βέβαια που μπορεί να μην το περιμένεις. ‘Ηθελα να το δηλώσω αυτό στους ανθρώπους, σε εκείνους που μπορεί να έχουν στραβοπατήσει, που έχουν σκοντάψει: Τη δύναμη μας δεν τη χάνουμε και από τα όνειρά μας δεν παραιτούμαστε. Αυτά ξέρουν πότε θα μας χαρίσουν τα λουλούδια τους.
Πώς έχει αποδειχθεί στη ζωή σας αυτό;
Θα σου πω ένα γεγονός που και μένα με εξέπληξε, αυτό σκεφτόμουν όταν επέλεγα τον τίτλο. Ήμουν εκτός Αθηνών, δούλευα στο αγαπημένο μου νησί, τη Χίο και είχα έναν κήπο σε ένα σπίτι που νοίκιαζα. Αυτός ο κήπος είχε δύο τριανταφυλλιές, μία ανθισμένη και μία ξερή που είχε απομείνει ένα κλωνάρι. Η ιδιοκτήτρια μου είχε πει να μην την ποτίζω γιατί είχε ξεραθεί. Το πρωί της γιορτής μου ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο, το ξερό κλωνάρι που επί δύο μήνες εγώ πότιζα με πολλή πολλή αγάπη μου έβγαλε ένα μπουμπούκι και μου το χάρισε. Αυτό είναι κάτι βιωματικό και κανείς δε μπορεί να με πείσει για το αντίθετο.
Πόσο συγκινητικό…
Μαγικό! Εγώ να δεις πώς ήμουν εκείνη την ημέρα. Αλλά έπρεπε να έβλεπες… Το πίστευα, του μιλούσα, του έλεγα «έλα, αφού όλα ανθίζουν, κι εσύ!» και μου το χάρισε. Οπότε, με την ίδια βαθιά πίστη συνεχίζω για ό,τι αγαπώ και για όλα τα δύσκολα που έρχονται.
Στη συναυλία στην Τεχνόπολη, τι θα ακούσουμε;
Η συναυλία της Τεχνόπολης θα έχει όλη αυτήν την ψυχική κατάσταση της χαράς, της αγωνίας, της λαχτάρας και της προσμονής να ξανασυναντηθούμε πάλι στην Αθήνα. Θέλω κι εγώ να ευχαριστήσω την Τεχνόπολη και το Δήμο Αθηναίων γιατί αυτό το βήμα είναι πολύ σημαντικό, είναι πολύ βοηθητικοί στις παραστάσεις. Είναι πολύ σωστά στημένες, με πάρα πολλή προσοχή. Αυτήν η παράσταση λοιπόν, με τους πέντε εκπληκτικούς μουσικούς μου, θα έχει τραγούδια της προσωπικής μου δισκογραφίας, του καινούργιου μου δίσκου με το Νίκο Μωραΐτη και το Νίκο Μερτζάνο, όπως και παλαιότερα, θα έχει τραγούδια αγαπημένων μου φίλων τραγουδοποιών, σύγχρονα που αγαπώ πολύ, όπως και λαϊκά κομμάτια μεγάλων συνθετών που ποτέ δεν αποχωρίζομαι. Όλα εκείνα που θα μπορέσουμε να σιγοτραγουδήσουμε, βασικά θα… φωνάξουμε όλοι μαζί.
Αλήθεια, ποιο δικό σας τραγούδι δε λείπει ποτέ από τις συναυλίες σας και θεωρείτε ότι ίσως να είναι λίγο «αδικημένο»;
Υπάρχει όντως ένα τέτοιο κομμάτι, είναι παλαιότερο, λέγεται «Τα τραγούδια που λες». Και ένα ακόμη τώρα που το σκέφτομαι, από τον καινούργιο δίσκο, δεν έχει προλάβει να ακουστεί πολύ. Η «Πανοπλία» αφηγείται μία πολύ προσωπική ιστορία στην οποία εμπλέκεται και ο Χρήστος Θηβαίος. Υπόσχομαι να την πω στην Τεχνόπολη.
Είναι ένα ακόμη κίνητρο για να έρθουμε να την ακούσουμε…
Ακριβώς! Σας περιμένω με χαρά!
Η Γιώτα Νέγκα εμφανίζεται αυτήν την Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2020, στις 21:30 στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Πληροφορίες και προπώληση εισιτηρίων, εδώ και εδώ.
