Φαίδρα Δρούκα: Τη θυμάστε σίγουρα από την ενθουσιώδη προσωπικότητά της στο «Άκρως Οικογενειακόν» ή τον ρομαντικό χαρακτήρα της στα «Υπέροχα πλάσματα». Μπορεί από το πιο πρόσφατο «Μην ψαρώνεις», στο οποίο υποδυόταν μια δυναμική και διεκδικητική γυναίκα.
Με όποιον τηλεοπτικό ρόλο της και να την έχετε συνδέσει, σίγουρα δύσκολα θα ξεχάσετε το φωτεινό της χαμόγελο, αλλά και (όσοι είχατε την ευκαιρία να τη δείτε) την βραβευμένη ερμηνεία της στον μονόλογο «Το υπέροχό μου διαζύγιο».
Προσωπικά, μπορώ να καταλάβω ποια είναι ακούγοντας μόνο τη φωνή της και μετά τη συνομιλία που είχαμε θα τη θυμάμαι σίγουρα και για τον προσγειωμένο χαρακτήρα της.
Αυτή τη χρονιά η Φαίδρα Δρούκα συνεργάζεται με τον Θοδωρή Αθερίδη στο θεατρικό έργο “Οκ! Boomer”, το οποίο αποτελεί το 10ο κατά σειρά θεατρικό πόνημα του ηθοποιού και θεατρικού συγγραφέα.
Οι δύο ηθοποιοί βρίσκονται μόνοι στη σκηνή και μοιράζονται την αλήθεια τους, υπό τη μουσική συντροφιά του Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλου.
«Είναι ένα έργο που δεν αφήνει βάρος. Το κοινό με τις αντιδράσεις του είναι σαν να συμμετέχει και εγώ στη διάρκεια της παράστασης είναι σαν να γίνομαι κομμάτι του. Είναι ένα βαθύ κείμενο, που το διακατέχει μια απίστευτη τρυφερότητα. Ο κόσμος μπορεί να συνδεθεί μαζί του, γιατί έχει κομμάτια να ταυτιστεί – ευχάριστα και δυσάρεστα», μας λέει η Φαίδρα Δρούκα και συνεχίζει:
«Στη σκηνή είμαστε οι δύο μας, μαζί με τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο. Είναι πολύ σημαντική η δική του συμβολή.
Η παράσταση έχει αρκετά στοιχεία stand up, αλλά δεν υποδυόμαστε δύο άλλους ανθρώπους. Ουσιαστικά είμαστε ο Θοδωρής και η Φαίδρα και λειτουργούμε ως “life coach” προς το κοινό.
Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ και ο Θοδωρής και το ίδιο το έργο. Προσωπικά, έχω κάνει μια υπέρβαση και μου αρέσει πάρα πολύ.
Είναι μια πάρα πολύ όμορφη συνθήκη. Διαφορετική για εμένα. Υπάρχει μια πολύ ωραία επικοινωνία με το κοινό. Είναι σαν να συζητάμε όλοι σε ένα μεγάλο σαλόνι. Θυμίζει τις συγκεντρώσεις φίλων στις οποίες μιλάμε για τα πιο ανούσια μα και τα πιο σοβαρά ζητήματα.
Είναι ένα ολοκληρωμένο έργο στο οποίο λέγονται τα πάντα. Προσωπικά, φιλοσοφικά, δυσάρεστα και αστεία. Παρ’ όλα αυτά δεν σου αφήνει βάρος. Ο κόσμος γελάει και εμείς στη σκηνή γινόμαστε και παρατηρητές του κοινού. Ακόμα και εγώ νιώθω αρκετές φορές πως γίνομαι θεατής στο έργο μας.
Είναι ένα ευχάριστο έργο που θα περάσεις καλά».
Η θεατρική συνάντηση με τον Θοδωρή Αθερίδη
H ίδια έχει δηλώσει πως ήθελε να συνεργαστεί ξανά με τον Θοδωρή Αθερίδη (είχαν βρεθεί στην τηλεοπτική σειρά «Μην Ψαρώνεις» του ANT1). Όπως φαίνεται η ευχή της πραγματοποιήθηκε και πλέον συνεργάζεται μαζί του στο θέατρο. Μας μίλησε για τη συνεργασία τους και το πώς αυτή επηρεάσε την ιδιοσυγκρασία της.
«Χαίρομαι πάρα πολύ που συνεργάζομαι με τον Θοδωρή – πρώτη φορά θεατρικά. Σε αυτή τη συνθήκη ο Θοδωρής μού έχει αλλάξει πολύ βασικά στάνταρ στην ιδιοσυγκρασία μου. Είναι ένας άνθρωπος πολύ ζεστός, που δεν έχει κανένα ίχνος συμπλέγματος ή κακίας.
Η πρότασή του ήρθε σε μια στιγμή που πραγματικά με έκανε να δω σε πολύ μεγάλο βαθμό το θέατρο αλλιώς. Να το δω και από μία άλλη οπτική πολύ πιο γαλήνια για το στρες, το άγχος και την τελειομανία μου.
Έχω το σύνδρομο “της καλής μαθήτριας”. Θέλω όλα να γίνονται σωστά και στην ώρα τους. Αυτό, το ότι με βοήθησε να χαλαρώσω και να δω το θέατρο με έναν διαφορετικό τρόπο, του το χρωστάω.
Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ και ο Θοδωρής και το ίδιο το έργο. Προσωπικά, έχω κάνει μια υπέρβαση και μου αρέσει πάρα πολύ.
Είναι πολύ όμορφο να συνεργάζεσαι με τον Θοδωρή. Από την πρώτη φορά που βρεθήκαμε τηλεοπτικά “έδεσα” μαζί του. Υπήρχε εξ αρχής μία οικειότητα, την οποία καμιά φορά κερδίζεις χρόνια μετά μέσα σε μία σχέση.
Γι’ αυτό και όλοι αναφέρονται στο πόσο πολύ ταιριάζουμε πάνω στη σκηνή».
Ο ρόλος που γράφτηκε για εκείνη
Στο έργο το προσωπικό στοιχείο είναι πολύ έντονο. Πόσο εύκολο είναι να υποδύεται τον εαυτό της;
«Το ότι υποδυόμαστε τους εαυτούς μας έκανε πιο εύκολα τα πράγματα. Δεν έπρεπε να “δώσουμε λόγο” στον συγγραφέα. Το κάθε τι μπορούσε να αλλάξει, είναι έργο του Θοδωρή. Εκείνος το σκηνοθετεί, εκείνος το γράφει, εκείνος παίζει.
Είμαστε δύο άνθρωποι στη σκηνή, για τους οποίους γράφτηκε αυτό το έργο. Όταν ο Θοδωρής ήταν στη διαδικασία της συγγραφής είχε εμένα στο μυαλό του για τον συγκεκριμένο ρόλο. Δηλαδή, έγραψε και οραματίστηκε ένα έργο, για τους δικούς του λόγους, αλλά ήξερε από την αρχή ότι αυτό γράφεται για εμένα. Ο ρόλος ήταν πάνω μου. Είχε στο μυαλό του τη Φαίδρα.
Οπότε όλο αυτό γίνεται αρκετά εύκολα. Όταν τον άλλο τον έχεις συναντήσει και έχεις ξανασυνεργαστεί μαζί του, μπορείς να το κάνεις. Γνωρίζεις την ιδιοσυγκρασία του, την προσωπικότητά του και το χτίζεις πάνω του».
Γιατί ok! Boomer;
Ως τίτλος του έργου έχει επιλεγεί μια πολύ δημοφιλής φράση της σημερινής νεολαίας. Πώς προέκυψε και σε τι βαθμό επηρεάσε το κοινό της παράστασης;
«Ο τίτλος νομίζω ήταν έτοιμος πριν ακόμα γραφτεί το έργο. Δεν το επικοινωνήσαμε μαζί. Ήταν κάτι που είχε αποφασίσει ο Θοδωρής και το θεωρώ πολύ έξυπνο. Δεν έχω και λόγο να το αμφισβητήσω.
Ξέρουμε ποιοι είναι οι boomers, οι άνθρωποι που έχουν μείνει λίγο πιο πίσω στη χρήση της τεχνολογίας ή στην εποχή – αυτό που θα λέγαμε εμείς πολύ απλά “εντάξει, μπάρμπα”.
Το παράδοξο είναι ότι ενώ εγώ θεωρούσα πως λόγω τίτλου το κοινό μας θα ήταν νεανικό, υπάρχει μεγάλη γκάμα ηλικιών. Είναι μπερδεμένο και αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον, γιατί έρχονται οι νεαροί που θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν αυτή τη φράση ακόμα και για εμάς που δεν είμαστε ηλικιακά boomer, αλλά και οι γονείς τους, οι θείοι τους, οι 40+, οι 50+».
Πιστεύω ότι το θέατρο είναι ένα λαϊκό θέαμα για όλους, που έχει υποχρέωση να ταρακουνήσει το μέσα του θεατή, να τον κάνει να σκεφτεί, να τον προβληματίζει.
Το κοινό της παράστασης, οι αντιδράσεις του και τα μηνύματα του έργου
Ήδη από την πρεμιέρα του το έργο γνώρισε μεγάλη επιτυχία, με το κοινό να φεύγει από το Μικρό Παλλάς με ένα χαμόγελο στα χείλη. Τι συμβαίνει την ώρα της παράστασης;
«Γελάμε πολύ από την αρχή. Όποιος έρχεται στην παράσταση “κολλάει Θεσσαλονίκη”. Χαλαρώνει και σκέφτεται ταυτόχρονα.
Με πολλά πράγματα μπορούν να ταυτιστούν οι θεατές. Η παράσταση δεν προσπαθεί να αποδείξει κάτι, ούτε κουνάει το δάχτυλο. Είναι ένα πολύ γλυκό έργο που μέσα στην απλότητά του καταλαβαίνεις πόσο σπουδαίο είναι. Όπως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή.
Το έργο μας μιλάει για τα πάντα. Παρουσιάζει έναν τρόπο ζωής με τον οποίο μπορούν να ταυτιστούν πολλοί άνθρωποι. Και σε δύο λεπτά εγώ αυτόν τον τρόπο ζωής τον αποδομώ.
Βλεπουμε δύο κομμάτια: και τον ωχαδερφισμό, που μας χαρακτηρίζει σε έναν βαθμό, αλλά και το ότι πρέπει να φροντίζεις για κάποια πράγματα, γιατί δεν έχει ο Θεός για όλους. Όπως στη ζωή δεν μπορείς να λες συνέχεια “χίλιοι καλοί χωράνε” έτσι και στο έργο. Δεν χωράνε πάντα όλοι».
Πώς βλέπει το θέατρο σήμερα
Στην κουβέντα μας η ηθοποιός μίλησε και για εκείνα με τα οποία δεν συμφωνεί στο θέατρο σήμερα, αλλά και για το πώς βλέπει εκείνη τον χώρο.
«Υπάρχει, τα τελευταία χρόνια στο θέατρο, μία συνθήκη που είναι σαν να έχει αναγκάσει το κοινό και τον κόσμο, για να νιώσει ότι βλέπει κάτι σπουδαίο σχεδόν να μην το καταλαβαίνει και ντε και καλά να είναι περίεργο ή ντε και καλά να έχει ακατανόητους πειραματισμούς που προσπαθούν να τον πείσουν ότι αυτή είναι η νέα ματιά του θεάτρου.
Εγώ δεν συμφωνώ με αυτό – ότι το περίπλοκο είναι απαραίτητα τέχνη. Ότι το ακαταλαβίστικο είναι σπουδαία τέχνη. Έχω μια άλλη άποψη πάνω σε αυτό – μια boomeρίστικη προοπτική (γελάει).
Πιστεύω ότι το θέατρο είναι ένα λαϊκό θέαμα για όλους, που έχει υποχρέωση να ταρακουνήσει το μέσα του θεατή, να τον κάνει να σκεφτεί, να τον προβληματίζει, αλλά όλο αυτό να το καταλάβει.
Δεν μπορούμε να ζητάμε από τον θεατή να συνηθίζει να μην καταλαβαίνει την ιστορία που ήρθε μόνος του να του την πεις. Δεν είναι ωραίο ο θεατής που σε τίμησε με την παρουσία του (και πλήρωσε για να έρθει να σε δει) να αισθανθεί ότι είναι βλάκας που δεν κατάλαβε την ιστορία σου – φταις εσύ. Εσύ δεν έκανες κάτι καλά».
Σε μαθαίνει τη ζωή ένα παιδί. Σε μαθαίνει τα σημαντικά. Σε μαθαίνει τα άχρηστα. Σε μαθαίνει τα βαθιά νοήματα, εν αγνοία του και με τον πιο απλό και συγκινητικό τρόπο.
Η σχέση με τον εαυτό και το παιδί της
Η Φαίδρα Δρούκα είναι μητέρα ενός 11χρονου αγοριού, για το οποίο μιλά με πολλή άγάπη και σεβασμό.
«Είμαι από τους πιο ελεγκτικούς ανθρώπους, που θέλει να έχει πάντα σειρά και πρόγραμμα. Είμαι πολύ αγχώδης και συνεπής. Ακόμα και κάτι που δεν χρειάζεται τόσο πρόγραμμα, εγώ το κάνω να χρειάζεται. Και μου αρέσει να το κάνω και για τους άλλους. Το καλύτερό μου είναι να μου πεις πως δεν μπορείς να οργανώσεις κάτι και μου δίνεις τη δυνατότητα να το κάνω εγώ. Ζω για λίστες.
Η πιο σημαντική σχέση στη ζωή μου είναι αυτή με το παιδί μου. Είναι έντεκα ετών στην Έκτη Δημοτικού. Είναι ώριμος και ζούμε την προεφηβεία ήδη από τα 9.
Με ένα παιδί όλα είναι τέλεια. Σε μαθαίνει τη ζωή ένα παιδί. Σε μαθαίνει τα σημαντικά. Σε μαθαίνει τα άχρηστα. Σε μαθαίνει τα βαθιά νοήματα, εν αγνοία του και με τον πιο απλό και συγκινητικό τρόπο.
Δεν μπορεί να έρθει να με δει στην παράσταση, διότι είναι κατάλληλη για άτομα άνω των 18 ετών, αν και το δικό μας έργο δεν είναι τόσο αυστηρό. Παρ’ όλα αυτά σίγουρα υπάρχει λόγος, οπότε δεν μπορεί να έρθει».
Τώρα, νομίζω πως ένα ευσυνείδητος γονιός θα έχει μια πιο ουσιαστική σχέση με το παιδί του.
Τα παιδιά σήμερα και τη σημασία της αγάπης στη ζωή τους
«Ο γιος μου λέει συνέχεια πως δεν θέλει να γίνει ηθοποιός. Ειδικά, μπροστά μου το αποδομεί όλο αυτό. Δεν μεγάλωσε στις κουίντες. Ονειρεύεται άλλα πράγματα. Του αρέσει πολύ το ποδόσφαιρο, είναι πολύ καλός μαθητής και με ό,τι καταπιάνεται τα καταφέρνει πολύ καλά. Δεν ξέρω, βέβαια, πού μπορεί να οδηγήσει αυτό.
Εκείνο που του λέω πάντα (και το έλεγα συνέχεια) είναι πως ό,τι θέλεις να κάνεις πρέπει να το αγαπάς, να έχεις πάθος και να δουλέψεις πολύ γι’ αυτό. Λέει πως θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής. Δεν θα του γκρεμίσω το όνειρο, αλλά του εξηγώ πως θέλει και αυτό προσπάθεια και πολλή δουλειά.
Γενικά, δεν μπορείς να ακυρώνεις το όνειρο ενός παιδιού. Οι δυνατότητες των ανθρώπων είναι τόσο μεγάλες που δεν μπορεί κανείς να πει στον άλλο ότι δεν μπορεί να κάνεις κάτι.
Προσωπικά, πιστεύω πάρα πολύ στη δύναμη των ανθρώπων. Οι ικανότητές μας είναι αδιανόητες. Οπότε πως θα πω στο παιδί μου ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι; Βέβαια, δεν θα το κάνω να πιστέψει πως όλα γίνονται εύκολα στη ζωή, διότι ούτε αυτό είναι αλήθεια.
Τα παιδιά, άλλωστε, μεγαλώνουν πολύ διαφορετικά σήμερα. Με τα καλά και τα κακά τους. Ας πούμε, μεγαλώνουν πιο γρήγορα. Για παράδειγμα, δεν θα νιώσουν την ανυπομονησία του να περιμένεις ένα δώρο μόνο τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα. Δεν μπορείς να το περιμένεις αυτό από ένα παιδί σήμερα.
Είναι μία άλλη πραγματικότητα. Δεν περιμένουν πλέον τα παιδιά. Γιατί η εποχή δεν περιμένει. Αυτό είναι το κρίμα κατά τη γνώμη μου.
Από την άλλη, θεωρώ πως ένα παιδί που έχει πολλή αγάπη από τους γονείς του παίρνει πολλά περισσότερα εφόδια σήμερα. Τώρα, νομίζω πως ένα ευσυνείδητος γονιός θα έχει μια πιο ουσιαστική σχέση με το παιδί του – πράγμα που ίσως αντισταθμίζει το χαμένο αίσθημα της ανυπομονησίας. Θέλω να ελπίζω πως οι γονείς είναι πιο κοντά στα παιδιά τους και δεν τα ακυρώνουν».
Για τον κόσμο και τη σημερινή πραγματικότητα
Παρά τη χαρά με την οποία μιλά για το παιδί της και τη φετινή της συνεργασία, δεν μπορεί παρά να μην είναι σκεπτική και προβληματισμένη για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο σήμερα.
«Θέλω να είμαι αισιόδοξη. Κάποιες φορές τα καταφέρνω, αλλά όχι πάντα. Πρέπει να μην έχεις συναίσθηση του τι συμβαίνει. Δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξη όταν βλέπω γύρω μου τι γίνεται. Είναι άσχημη εποχή. Μάλιστα, έχω πιάσει τον εαυτό μου να μην θέλω να παρακολουθώ ειδήσεις. Παλαιότερα, αυτό το θεωρούσα υποκριτικό, αλλά δεν μπορώ να βλέπω ειδήσεις ούτε στην τηλεόραση ούτε στο κινητό».
Τι τη βοηθά να χαλαρώνει πριν και μετά τις παραστάσεις
«Γενικά, χαλαρώνω με την κεραμική, το κολύμπι και το περπάτημα. Πριν από τις παραστάσεις, πλέον, δεν με αγχώνει το να συναντώ άτομα και να υπάρχει μια μικρή βαβούρα στο καμαρίνι – αυτό το έζησα πρώτη φορά με τον Θοδωρή. Πριν από αυτό έκανα ασκήσεις και ηρεμούσα μόνη.
Να σας είμαι ειλικρινής, οι δικοί μου άνθρωποι δεν με βοηθούν πάρα πολύ να αποβάλω το στρες. Νομίζω ότι όλα ξεκινούν από μέσα μας. Αν εσύ δεν είσαι καλά πώς να σε βοηθήσει ο άλλος, όσο κοντινός σου άνθρωπος κι αν είναι; Αν εσύ ο ίδιος δεν νιώθεις καλά με εσένα, πώς περιμένεις ο άλλος να αλλάξει τα πράγματα;
Μετά τις παραστάσεις, προτιμώ να γυρίζω σπίτι με τα πόδια (και πηγαίνω στο θέατρο με τα πόδια). Μου αρέσει να το κάνω. Το έκανα και στις πρόβες, απόσταση Καισαριανή – Μικρό Παλλάς, πλέον μου φαίνεται πολύ μικρή και πολύ όμορφη διαδρομή. Περπατώ και πριν και μετά την παράσταση και μου αρέσει πολύ».
Με μια πορεία 30 ετών στον χώρο της υποκριτικής και του θεάτρου η Φαίδρα Δρούκα πατά γερά στα πόδια της και μιλά ανοιχτά τόσο για τις όμορφες συνεργασίες της όσο και για εκείνες που τη δυσκόλεψαν. Συγκινείται από τις αντιδράσεις του κοινού, δεν ανέχεται τις αντιεπαγγελματικές συμπεριφορές και αναθεωρεί ένα πράγμα στη ζωή της.
Για τις συνεργασίες της και τη σχέση της με το κοινό
«Τώρα που παίρνω μια απόσταση, αντιλαμβάνομαι ότι, έχω κάνει πολύ όμορφες συνεργασίες. Μία που ξεχωρίζω είναι το Υπέροχό μου διαζύγιο, ο μονόλογος. Μια τεράστια εισπρακτική και όχι μόνο επιτυχία. Ήταν ό,τι πιο σημαντικό έχω κάνει καλλιτεχνικά. Έκανα πάρα πολλούς ρόλους, ενώ ήμουν μόνη μου και ένιωθα να έχω μαζί μου στη σκηνή το κοινό. Έχω κρατήσει πάρα πολλά μηνύματα από θεατές που μου έστελναν τότε προσωπικά τους πράγματα, με ευχαριστούσαν, μου εύχονταν.
Όλο αυτό με συγκίνησε και με έκανε να καταλάβω γιατί αγαπάω τη δουλειά μου. Δεν πληρώνεται με τίποτα και δεν μπορείς να το θεωρήσεις αυτονόητο. Με συγκινεί και με χαροποιεί πάρα πολύ».
Τι θα την κάνει να αρνηθεί μια πρόταση συνεργασίας
«Να μην υπάρχει επαγγελματισμός και συνέπεια. Όταν είναι ερασιτεχνικό το πλάνο και νιώσεις ανασφάλεια αυτή θα υπάρχει σε όλους τους τομείς. Από αυτό πιάνονται όλα – αν λείπει αυτό, τότε καταλαβαίνεις τα πάντα και το βλέπεις αμέσως. Ήδη από την πρόταση που θα σου γίνει καλύπτεις πολλά κενά».
Για να κάνει κάποιος κάτι μόνος του στο θέατρο πρέπει να έχει πολλές αντοχές και ανθρώπους να στηρίζουν το πάθος και το όνειρο.
Οι δύσκολες συνεργασίες και το ένα στοιχείο που θα αναθεωρούσε στη ζωή της
«Δεν μετανιώνω για καμία συνεργασία μου. Δυσκολεύτηκα μόνο σε τρεις, αλλά δεν είχε να κάνει με συναδέλφους. Είχε να κάνει με σεναριογράφο και παραγωγό. Η τρίτη ήταν η φαρμακερή που μου δημιούργησε πολύ σοβαρό πρόβλημα και στην ψυχολογία μου. Και οι τρεις αυτές δουλειές ήταν προβληματικές, αλλά πάρα πολύ σημαντικές και όμορφες. Με πήγαν μπροστά και μου έμαθαν πάρα πολλά.
Επειδή ξεκίνησα από πολύ μικρή αυτό που αναθεωρώ είναι ότι έκανα αρκετά λάθη στο πώς χειρίστηκα ορισμένα πράγματα. Θεωρώ ότι κινήθηκα σε πάρα πολύ καλές δουλειές, δεδομένου το ότι όσο τίμια ασχολήθηκα με αυτή τη δουλειά τόσο τίμια ασχολήθηκε και εκείνη μαζί μου. Άλλωστε, δεν ακολουθούσα τον τρόπο ζωής των ηθοποιών. Με ένοιαζε πολύ η προσωπική ζωή μου. Ήταν αρκετά διαφορετική από την πιο μποέμικη που μπορεί να φαντάζεται κάποιος.
Θα προσπαθούσα, λοιπόν, επειδή ήμουν πολύ νέα και ό,τι έκανα σε αυτή τη δουλειά το έκανα μόνη μου, διεκδικώντας μόνη μου ευκαιρίες και θέλοντας να βγάλω ασπροπρόσωπους όσους με εμπιστεύτηκαν, να είμαι πιο ευέλικτη με ανθρώπους και τρόπους συμπεριφοράς».
Για την τηλεόραση σήμερα και την πιθανή συμμετοχή της σε κάποιο τηλεοπτικό πρόγραμμα
«Θα μου άρεσε πάρα πολύ να κάνω ένα τηλεπαιχνίδι αστείο και ενδιαφέρον. Παθιάζομαι πάρα πολύ.
Για την τηλεόραση δεν μπορώ να έχω άποψη, διότι δεν βλέπω. Είχα μία πρόταση για δουλειά, την οποία απέρριψα. Είναι πάρα πολλά τα σίριαλ, με πολύ καλούς ηθοποιούς, μα φέτος έχω πάθει κάτι και δεν βλέπω τηλεόραση, ενώ συνήθιζα να παρακολουθώ. Πλέον, προτιμώ να διαβάζω και από το καλοκαίρι το κάνω πιο συχνά».
Το έργο που θα ήθελε να παίξει και κατά πόσο θα έκανε κάτι αποκλειστικά δικό της στο θέατρο
«Δεν θα ήθελα να κάνω κάτι μόνη μου εντελώς, διότι με το Υπέροχό μου διαζύγιο κατάλαβα ότι αυτό είναι ψυχοφθόρο. Για να το κάνει κάποιος πρέπει να έχει πολλές αντοχές και ανθρώπους να στηρίζουν το πάθος και το όνειρο. Αυτή τη στιγμή όπως βλέπω να γίνονται τα πράγματα δεν θα ήθελα, όχι.
Ένα έργο που θα ήθελα πολύ να κάνω είναι το μιούζικαλ της Barbrba Streisand, το “Funny Girl”».
Ποια είναι τα μελλοντικά της σχέδια;
«Τηλεοπτικά δεν υπάρχει κάτι. Ίσως πάμε περιοδεία με το “Ok! Boomer”, αλλά δεν είναι κάτι σίγουρο ακόμα. Και όσο και αν δεν μου αρέσουν οι περιοδείες, γι’ αυτή ανυπομονώ. Να είμαστε όλοι καλά εύχομαι και όσο μπορεί ο καθένας μας να κρατήσει την παιδικότητά του».
Ok! Boomer
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Θέατρο Μικρό Παλλάς
Αμερικής 4, Αθήνα
