Αν δεν την έχετε γνωρίσει από κοντά ίσως να νομίσετε πως είναι ένας ακόμη διάττων αστέρας, ο οποίος ήρθε, έλαμψε για λίγο και μετά εξαφανίστηκε. Όμως, η Έρρικα Πρεζεράκου, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια που της έβαλε η ζωή κατάφερε να βγει νικήτρια και να μας αποδείξει ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, ακόμα και έπειτα από την απώλεια ενός πολύ αγαπημένου μας ανθρώπου.
Από τα χρυσά μετάλλια σε πανελλήνιους και βαλκανικούς αγώνες, το δικό της κέντρο γυμναστικής και ευεξίας για παιδιά και ενήλικες με την πρωτότυπη μέθοδο Replayce, για την οποία κέρδισε βραβεία καινοτομίας μέχρι και την υποψηφιότητά της στις επερχόμενες αυτοδιοικητές εκλογές, η Έρρικα Πρεζεράκου μάς μίλησε για όλα.
Μιλήστε μας για τη μέθοδο Replayce. Είστε η πρώτη που τη φέρατε στην Ελλάδα και τη συστήνετε δυναμικά και σε παιδιά. Τι κερδίζουμε;
«Το Replayce είναι μία καινοτόμος παιδαγωγική μέθοδος που έχω δημιουργήσει μέσα από μία βιωματική μου εμπειρία. Έκανα πρωταθλητισμό στο άλμα επί κοντώ. Το 2003 πέτυχα την 2η καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στην Ελλάδα και φυσικά πήρα το εισιτήριο για του Ολυμπιακούς αγώνες του 2004.
Το 2004, είχα έναν σοβαρό τραυματισμό. Έπρεπε να συνεχίσω να προπονούμαι με το πόδι μου στο γύψο, μιας και ήθελα να συνεχίσω την αθλητική μου διαδρομή. Το μυαλό μου, μου έλεγε ότι “πρέπει να συνεχίσω”, γιατί έχω αγώνες, το συναίσθημά μου με θλίψη έλεγε, “Δεν θέλω, στεναχωριέμαι”. Παρατήρησα ότι το σώμα μου δεν ακολουθούσε τις εντολές που έδινε το μυαλό μου, παρά βάδιζε σύμφωνα με τον ψυχισμό μου, ο οποίος ήταν βαρύς, άτονος, κουρασμένος, εκφράζοντας με τον τρόπο του τα συναισθήματά μου. Την εσωτερική αλήθεια μου». Πίστεψα ότι δεν θα ξανακάνω επί κοντώ. Άρχισα, όμως, ν’ ακούω και να φροντίζω το συναίσθημά μου, να αποδέχομαι τις ανάγκες του, με πρόθεση να νοιώσω καλύτερα. Μέσα από οραματισμό, θετικές δηλώσεις και γεμάτες χαρά δράσεις φροντίδας για μένα, άρχισα να “προπονώ” παράλληλα Σώμα, Ενέργεια, Σκέψεις και Συναισθήματα. Μέχρι που το 2007 επέστρεψα στον κλειστό στίβο, κερδίζοντας το Πανελλήνιο και Βαλκανικό πρωτάθλημα!
Στιγμές τεράστιας χαράς, όχι για το αποτέλεσμα στο στίβο – άλλωστε το επί κοντώ ήταν πάντα το ταξίδι για μένα και όχι η αποστολή μου – αλλά για το πόσα είχα ανακαλύψει μέσα από αυτό. Εκεί συνειδητοποίησα ότι το γεγονός ότι είχα δημιουργήσει νέες θετικές συνήθειες στα 4 πεδία μου (Ενέργεια, Σκέψεις, Συναισθήματα, Σώμα), μου είχαν ξαναθυμίσει όλα όσα ήμουν. Και έτσι αποφάσισα όλο αυτό να το μεταλαμπαδεύσω στους άλλους, μέσα από το Replayce».
Συνδυάζει την άσκηση του σώματος και την φροντίδα της ψυχής. Θεωρείτε πως το ένα δεν μπορεί να παραμείνει υγιές αν το άλλο ασθενεί;
«Πιστεύω πως η μόνη προπόνηση που εκπαιδεύει παράλληλα και συνειδητά τον σύγχρονο άνθρωπο προς θετική κατεύθυνση είναι εκείνη που συνδυάζει τέσσερα πεδία: Ενέργεια, Νόηση, Συναίσθημα, Σώμα».
Με τα όσα έχετε καταφέρει ως τώρα δείχνετε πως είστε υπέρμαχος του «ποτέ δεν είναι αργά». Ακολουθείτε αυτό το μότο; Υπάρχει κάποιο άλλο που να σας χαρακτηρίζει;
Moto μου είναι, ότι είναι πάντα νωρίς για να ξεκινήσουμε αρκεί να χτυπάει η καρδιά μας δυνατά γι’ αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Είναι σημαντικό να μην κάνουμε πάντα αυτά που ζητάει το μυαλό και να βάζουμε οδηγό την καρδιά. Να χρησιμοποιούμε το μυαλό για να μας δείχνει τον τρόπο που θα υλοποιήσουμε κάθε μας επιθυμία».
Ασχοληθήκατε με τον πρωταθλητισμό σε μεγαλύτερη ηλικία. Πώς πήρατε μια τόσο σημαντική απόφαση και ποιος ήταν ο μεγαλύτερος φόβος που είχατε τότε;
«Eίμαι ένα άνθρωπος που όταν θέλει κάτι πολύ η ψυχή μου, δεν της χαλάω το χατίρι. Δεν ξεκινάω κάτι με στόχο πάντα να τα καταφέρω και να διακριθώ, αλλά όταν ερωτεύομαι με κάτι δεν έχω άλλη επιλογή, η διαδρομή αυτή είναι για μένα μονόδρομος. Ο πρωταθλητισμός ήταν ένα μονοπάτι που με δίδαξε πολλά και στο τέλος με οδήγησε σε αυτά που πραγματικά ήμουν προορισμένη να κάνω στη ζωή μου. Στη ζωή μου έχω γνώμονα την αγάπη. Οι προκλήσεις θα έρθουν να μας βρουν έτσι και αλλιώς, κάποιες από αυτές θα είναι θετικές και κάποιες όχι, όλες όμως θα έχουν στόχο να μας εξελίξουν και να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Όλα είναι ένας εξελικτικός δρόμος. Αρκεί να το επιτρέψουμε».
Τι σας δίδαξε αυτή σας η εμπειρία και με ποιον τρόπο περνάτε στα παιδιά που συναναστρέφεστε την αξία του «ποτέ δεν είναι αργά»;
«Κάθε μία πρόκληση πραγματικά είναι μία εμπειρία που μας προσφέρει κάτι. Πιστεύω ότι αν βάζεις στα πάντα πολλή αγάπη, ακόμα κι αν αυτό που έχεις στοχεύσει δεν πετύχει τότε μην ανησυχείς. Είναι γιατί απλά προορίζεσαι για κάτι καλύτερο. Στα παιδιά μου, γιατί όλα τα παιδιά που έρχομαι σε επαφή στο Replayce τα νιώθω παιδιά μου, τα διδάσκω μέσω των Replaycers πώς να ακούν την ψυχούλα τους και πως να την εναρμονίζουν με τον κοινό νου. Στόχος μου είναι τα παιδιά μας να είναι χαρούμενα και όχι τέλεια. Γιατί όταν είναι χαρούμενα τότε είναι τέλεια. Τα παιδιά έχουν ζωτική ενέργεια, η οποία χρειάζεται να έχει κατεύθυνση φροντίδας και για τα ίδια αλλά και για ό,τι τους περιβάλλει. Άλλωστε πιστεύω ακράδαντα ότι καμία σκέψη δεν έχει αξία αν δεν υπηρετεί την αγάπη. Για την ευτυχία μας είναι πάντα νωρίς».
Αντιμετωπίσατε αρνητικές ή προσβλητικές συμπεριφορές αφού ξεκινήσατε να κυνηγάτε έναν μεγαλύτερο στόχο, όπως η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες;
«Ήμουν τόσο στοχοπροσηλωμένη που τίποτα, καμία κακή κριτική ή προσβλητική συμπεριφορά δεν θα με επηρέαζε. Οι άνθρωποι μου, η οικογένεια και οι φίλοι μου όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον αθλητισμό ήταν αρνητικοί καθώς είχα ήδη μία καλή επαγγελματική πορεία και φυσικά ήμουν 25 ετών. Όμως, όσο εγώ το πίστευα και έμπαινα πιο ενεργά μέσα σ’ αυτό τόσο το πιστεύαν κι εκείνοι και με ακολουθούσαν. Και ενώ στην αρχή έλεγαν πως δεν θα τα καταφέρω στην συνέχεια έγιναν οι πιο φανατικοί μου υποστηρικτές».
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη είναι μία γυναίκα που επίσης ασχολήθηκε με τον πρωταθλητισμό σε μεγαλύτερη ηλικία. Πώς βλέπετε τη δική της πορεία;
«Πιστεύω στην εξέλιξή της γιατί νιώθω πολύ έντονη την αγάπη της γι’ αυτό που κάνει. Και, όπως σας είπα, πιστεύω βαθιά πως οι άνθρωποι που αγαπούν αυτό που κάνουν θα τα καταφέρουν χωρίς να έχει καμία σχέση η ηλικία».
Τι θα συμβουλεύατε άλλες γυναίκες που επιθυμούν να πάρουν ένα ρίσκο παρόμοιο με το δικό σας, αλλά διστάζουν;
«Αρχικά, πιστεύω πάρα πολύ στην γυναίκα. Είναι ένα πλάσμα που μπορεί και γεννάει, και δεν αναφέρομαι μόνο στα μωρά μας, αλλά και στη βαθιά δημιουργική, συναισθηματική ενέργεια που φέρει. Νομίζω αν η κάθε μία γυναίκα κατανοήσει τι έχει έρθει να κάνει στη γη, ξαφνικά αυτό που θέλει δεν θα αποτελεί ρίσκο, αλλά δρόμος και βλέποντάς το ως τέτοιον θα τα καταφέρει να τον περπατήσει».
Τα τελευταία χρόνια βιώσατε πολλές δυσκολίες. Πώς βρίσκετε την ισορροπία σας στα δύσκολα;
«Πιστεύω ότι στη ζωή τα πάντα, ακόμα και οι προκλήσεις είναι μαθήματα που έρχονται ακριβώς για να μας ισορροπήσουν. Έτσι κι αυτές οι προκλήσεις τα τελευταία χρόνια αποτέλεσαν εξαιρετικά μαθήματα για εμένα. Ενδιαφέρον ήταν το γεγονός ότι όλα αυτά που πρέσβευα, μέσα από την εργασία μου και τις ενεργειακές θεραπείες, τη δεδομένη στιγμή των προκλήσεων, ένιωσα ότι έγιναν εργαλεία για να πάω παρακάτω».
Πόσο σας άλλαξε η απώλεια της ανιψιάς σας ως άνθρωπο;
«Η ανιψιά μου είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου. Δεν ξεπερνάς ποτέ μια τέτοια απώλεια. Είναι αφύσικο. Απλά μαθαίνεις να ζεις μ’ αυτήν. Αυτό που ίσως κατόρθωσα είναι να εγκαταστήσω στο μυαλό μου, την πληροφορία ότι κάθε ψυχή έχει βαθιά γνώση του τι θέλει να βιώσει και πόσα χρόνια θέλει να ζει την δική της εξελικτική εμπειρία».
Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;
«Να αφιερωθώ σε όσα έχω σχεδιάσει για την Περιφέρεια Αττικής στο Βόρειο Τομέα. Ονειρεύομαι όλα όσα έχω δημιουργήσει με πολύ κόπο και αγώνα να καρποφορήσουν σε ένα μεγαλύτερο πλαίσιο, αυτό της περιφέρειας. Στόχος μου είναι να κάνουμε όλοι μαζί ακόμα πιο ευτυχισμένα τα παιδιά μας, να τους ανοίξω δρόμους ώστε να υλοποιήσουν τις αγαπημένες τους δραστηριότητες, να μάθουν να αγαπούν και να σέβονται τον εαυτό τους και τους άλλους και να γίνουν αύριο ενεργοί πολίτες γι’ αυτόν τον υπέροχο τόπο».
