Ο Άγριος Σπόρος ανεβαίνει στο θέατρο Επί Κολωνώ για πέμπτη συνεχή χρονιά. Σε κείμενο του Γιάννη Τσίρου και σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη. Στις τρεις τελευταίες, συναντάμε την Χριστίνα Μαριανού. Κάθε χρονιά όμως για εκείνη είναι διαφορετική και αυτό είναι κάτι που το επιδιώκει ανανεώνοντας το ενδιαφέρον, μέσα της, για τον χαρακτήρα που υποδύεται. Το μόνο που μένει ίδιο είναι το άγχος πριν τις πρεμιέρες.
“Έχω την αίσθηση πως το άγχος της πρεμιέρας δεν φεύγει ποτέ” εξηγεί στο Marie Claire. “Άλλωστε, οφείλεις ως ηθοποιός να πιάνεις το νήμα απ’ την αρχή κάθε φορά. Και για μένα φέτος είναι μια χρονιά που βρίσκομαι σε δύο επαναλήψεις. Στον «Άγριο σπόρο» για τρίτη χρονιά και στην «Αρρώστια της νιότης» για τέταρτη. Οφείλω ν’ ανανεώνω το ενδιαφέρον για τον χαρακτήρα μέσα μου.”
Στον Άργιο Σπόρο υποδύεται την Χαρούλα, την κόρη του Σταύρου (Στάθης Σταμουλακάτος). Ο μπαμπάς της έχτισε μια αυτοσχέδια καντίνα σε μια απόμενη παραλία και για να τα βγάλει πέρα με αυτά που χρωστάει, το καλοκαίρι, πουλάει σουβλάκια στους τουρίστες. Ένας Γερμανός όμως εξαφανίζεται και οι υποψήφιες πέφτουν πάνω του κάνοντας το χωριό να διχαστεί και σιγά σιγά να θυμηθούν όλα τα κακά: η καντίνα είναι αυθαίρετη, το φυσικό τοπίο παραβιάζεται, η γεννήτρια δημιουργεί ηχορύπανση, το χοιροστάσιό του βρωμάει, δεν έχει άδεια… Ο Σταύρος, που δεν σταματά ποτέ να παλεύει, θεωρεί ότι οι άλλοι ευθύνονται για όλα.
Τον χαρακτήρα του Σταύρου τον αναγνωρίζεις στους ανθρώπους γύρω σου;
Τον Σταύρο τον συναντάς στον πατέρα σου, τον θείο σου, τον καντινιέρη της Μιχαλακοπούλου, στην παραλία της Ικαρίας, στο καφενείο στην Αντίπαρο, στο σουβλατζίδικο στον Πειραιά και όπου “μυρίζει” ελληνική επαρχία.
Εσύ, έχεις αδικήσει ποτέ κάποιον;
Η αδικία είναι παντού. Όλοι έχουμε αδικήσει και έχουμε αδικηθεί. Σε μια κοινωνία που είναι δομημένη να “τρέχει” συνεχώς, έχουμε δυστυχώς όλοι την τάση να ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι.
Πώς το διαχειρίζεσαι όταν συμβαίνει;
Προσπαθώ κάθε φορά να το αντιλαμβάνομαι και να το διορθώνω.
Σε μια σχέση, μπορούμε να είμαστε ταυτόχρονα και ο θύτης και το θύμα;
Η ανθρώπινη φύση εμπεριέχει φως και σκοτάδι. Στην προσπάθεια κάθε ανθρώπου να αποδεχτεί το όλον της φύσης του παίρνει διάφορους ρόλους, όπως αυτούς του θύτη και του θύματος. Αν αποδεχτείς αυτό που είσαι, είναι η μόνη ελπίδα να ζήσεις τη ζωή σου απαλλαγμένος από “ταμπέλες”.
Με αφορμή την παράσταση, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στον Τάκης Σπυριδάκη που συμμετείχε στις προηγούμενες χρονιές. Ο ηθοποιός έφυγε από τη ζωή στις 14 Σεπτεμβρίου, σε ηλικία 61 έτων, έπειτα από μάχη που έδωσε με τον καρκίνο. “Τον Τάκη τον φώναζα ‘ποιητή’. Κι έτσι θα τον θυμάμαι. Ποιητή και μαχητή της ζωής. Θα θυμάμαι πάντα την τόσο έντονη προσωπικότητα του να γεμίζει την σκηνή” μας λέει.
Θα έλεγες ότι είσαι θεατρική ηθοποιός; Πιστεύεις σε αυτούς τους διαχωρισμούς;
Πιστεύω στην προσωπική έρευνα και εξέλιξη. Πιστεύω στις συναντήσεις ανθρώπων με κοινό όραμα. Αγαπάω την υποκριτική καθολικά χωρίς διαχωρισμούς.
Θα ήθελες να παίζεις σε κάποια από τις φετινές τηλεοπτικές σειρές;
Μπορώ να ζήσω χωρίς την τηλεόραση, όπως άλλωστε και η τηλεόραση μπορεί να ζήσει χωρίς εμένα.
Πέρυσι, σκηνοθέτησες την Νατάσα Εξηνταβελώνη στην Ενισχυτική Διδασκαλία. Η σκηνοθεσία υπάρχει επίσης στο μυαλο σου για το μέλλον;
Με τη Νατάσα μας συνδέει μια φιλία χρόνων που ξεκίνησε από μια συνεργασία στην “Στέλλα με τα κόκκινα γάντια”, που ήταν και η αρχή μιας πενταετίας με πολλή δουλειά , σεμινάρια και παραστάσεις με τον Δημήτρη Λάλο. Από πολύ νωρίς αναλακαλύψαμε, ότι έχουμε την ίδια τρέλα αλλά και το ίδιο καλλιτεχνικό όραμα. Όταν αποφάσισε να κάνει τη δασκάλα της παράσταση, ξεκινήσαμε να κάνουμε πρόβες. Θα έλεγα περισσότερο ότι συνεχίσαμε να “παίζουμε” μαζί, κάνοντας πλάκες και αυτοσχεδιασμούς. Με εμπιστεύτηκε σαν εξωτερικό παρατηρητή. Άλλωστε, όταν έχεις απέναντι σου έναν σίφουνα που λέγεται Νατάσα Εξηνταβελώνη, με τόση φαντασία κι ενέργεια, τα πράγματα συμβαίνουν μόνα τους. Αν είναι να “σκηνοθετώ” τη Νατάσα, θα έλεγα κάθε φορά ναι.
Πέρα από το θέατρο, η Χριστίνα αγαπάει πολύ το χορό. Εκτός από τη δραματική σχολή”Δήλος” της Δήμητρας Χατούπη, έχει τελειώσει και τη σχολή χορού “Ραλλού Μάνου” με άριστα. Μια ακόμα μεγάλη αγάπη της είναι τα ζώα και ειδικότερα οι γάτες.
Πιστεύεις ότι οι γάτες σου σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο;
Έχω 12 γάτες κι έναν σκύλο. Δεν ξέρω, αν με εχουν κανει καλύτερο άνθρωπο. Με έχουν κάνει σιγουρα τρελή και να λιώνω απο αγάπη. Άλλωστε, “όλοι οι γάτοι είναι μουσικοί, γι’ αυτό ακούς παντού τρελή, τρελή μουσική.”
Νιώθεις τύψεις όταν λείπεις πολλές ώρες μακριά από τις γάτες σου;
Μόνο τύψεις.
