Μετά το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, η νέα ταινία του Nanni Moretti, «Ένα καινούργιο αύριο», έρχεται στην Ταινιοθήκη της Ελλάδoς, στο πλαίσιο του 3ου αφιερώματος Cinema made in Italy/Athens. Η πρωταγωνίστρια Barbora Bobulova που θα βρίσκεται στην Αθήνα για την προβολή της ταινίας και την επίσημη έναρξη του Φεστιβάλ στις 20 Οκτωβρίου, μίλησε στο Marie Claire για την καριέρα, τη νοσταλγία, το ρόλο της ατίθασης ηθοποιού και το πώς μία πολιτική ταινία μπορεί τελικά να αφορά κυρίως στην αγάπη.
Η Barbora Bobulova γεννήθηκε το 1974 στην πρώην Τσεχοσλοβακία. Μεγάλωσε στην Μπρατισλάβα και ξεκίνησε την ενασχόλησή της με το θέαμα από την εφηβεία της. Ήταν μόλις 12 χρονών όταν μία φίλη της αδελφής της διάβασε στην τοπική εφημερίδα ότι γινόταν στην πόλη τους μία οντισιόν για μία τηλεταινία. Οι παραγωγοί αναζητούσαν ένα 14χρονο κορίτσι και παρά τη διαφορά ηλικίας, η Bobulova λέει πως ήταν τόσο περίεργη, που ακολούθησε την αδελφή της και τη φίλη τους στην ακρόαση. Εκεί παρουσιάστηκε μπροστά στον σκηνοθέτη κι εκείνος αποφάσισε να της δώσει το ρόλο. Μπορεί να βρέθηκε ξαφνικά μπροστά από την κάμερα, ωστόσο λίγα χρόνια μετά ξεκίνησε τις σπουδές της στην Ακαδημία Τεχνών της Μπρατισλάβας, με κατεύθυνση την υποκριτική τέχνη. Εκείνη την περίοδο προέκυψε ο πρώτος σημαντικός της ρόλος.
«Σπούδαζα ήδη στην Ακαδημία Δράματος στην Μπρατισλάβα», λέει η Bobulova.
«Ήμουν 22 ετών και δεν είχα πλήρη αντίληψη όλων όσων μου συνέβαιναν. Στην πραγματικότητα, όταν δέχτηκα το τηλεφώνημα από τη Ρώμη για να περάσω από οντισιόν του Marco Bellocchio δεν ήξερα καν ποιος ήταν. Έπρεπε να ρωτήσω τον πρύτανη (δεν υπήρχε τότε Ίντερνετ), ο οποίος μου είπε αμέσως να μη διστάσω και με έστειλε σπίτι να διαβάσω το κομμάτι μου και να το μάθω απέξω. Ο Marco με επέλεξε γι’ αυτό, ταξίδεψα στη Ρώμη και έμεινα στην Ιταλία δύο μήνες για τα γυρίσματα. Αλλά ακόμα δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε μέχρι τη στιγμή που πήρα την πρόσκληση στο Φεστιβάλ των Καννών το 1997, ως η γυναίκα πρωταγωνίστρια της ταινίας του Bellochio».
Η εμπειρία της Bobulova έμοιαζε με αυτή της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων: «Το κόκκινο χαλί, η σουίτα στο ξενοδοχείο Martinez, τα όμορφα φορέματα, οι σταρ του Hollywood που έτρωγαν δίπλα μου…», θυμάται η ηθοποιός από την εμπειρία που λίγοι άνθρωποι του χώρου της υποκριτικής είχαν καταφέρει να ζήσουν σε τόσο νεαρή ηλικία, και μάλιστα στο πλαίσιο συνεργασίας με έναν από τους πιο ριζοσπαστικούς σκηνοθέτες του ιταλικού σινεμά.
Κι έτσι η Bobulova άρχισε να συνεργάζεται με Ιταλούς σκηνοθέτες, αποκτώντας μία νέα πατρίδα, όπου ξεδίπλωνε το ταλέντο της σε κάθε νέα ταινία της. Το 2005, για το ρόλο της στην ταινία Cuore Sacro, όπου υποδύθηκε μία δυναμική γυναίκα που χρειάστηκε να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις στη ζωή της με αφορμή κάποιες μεγάλες απώλειες, βραβεύτηκε με το αντίστοιχο ιταλικό Όσκαρ, δηλαδή τον «Δαβίδ του Ντονατέλο» στην Κατηγορία της Καλύτερης Ηθοποιού. Η καταξίωση είχε έρθει και το μέλλον της επιφύλασσε δεκάδες ακόμα σημαντικές συνεργασίες, τόσο στο σινεμά, όσο και στην τηλεόραση.
Στη νέα ταινία του Moretti, ο σκηνοθέτης, που ζει το προσωπικό του φελινικό «8 1/2», υποδύεται το alter ego του, έναν επίσης σκηνοθέτη που προσπαθεί να γυρίσει μία πολιτική ταινία, όσο ο κόσμος γύρω του αλλάζει και ο ίδιος δεν έχει αποφασίσει αν θα τον ακολουθήσει. Η υπόθεση τοποθετείται χρονολογικά στο σήμερα, αλλά το σενάριο της ταινίας που γυρίζεται εντός του «Ένα καινούργιο αύριο» διαδραματίζεται την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Αυτός ο εγκιβωτισμός βοηθάει τον Moretti να εκφράσει πολλά από τα συναισθήματα και τις σκέψεις του για την τέχνη και τον σημερινό κόσμο και η Bobulova αποτελεί έναν χαρακτήρα – κλειδί αυτής της διαδικασίας. Η ίδια μεγάλωσε σε ένα σοσιαλιστικό καθεστώς, με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του, όπως επισημαίνει η ίδια μιλώντας στο Marie Claire.
«Η ταινία σίγουρα με ταξίδεψε στην παιδική μου ηλικία. Βρήκα τόσες πολλές συγγένειες, όχι μόνο χρονικές, αλλά και το ότι παίζω τη μοδίστρα, ενώ η γιαγιά μου έκανε αυτή τη δουλειά. Πιστεύω ότι με βοήθησε πολύ. Με έκανε να νιώσω οικεία, σαν να βρίσκομαι στο σπίτι μου», λέει η ηθοποιός, ενώ εξομολογείται πως καμιά φορά αισθάνεται νοσταλγία και θα ήθελε να επισκεφτεί το παρελθόν,
«… Όταν δεν είχαμε τηλέφωνα, Ίντερνετ, όταν γράφαμε γράμματα και πηγαίναμε στο ταχυδρομείο για να τα στείλουμε. Τα παιδιά μου για παράδειγμα δε γνωρίζουν αυτό το υπέροχο συναίσθημα του να βρίσκεις μία καρτ ποστάλ ή ένα γράμμα στο γραμματοκιβώτιό σου. Μου έλειψε αυτή η περίοδος όπου όλα τα πράγματα συνέβαιναν πιο αργά».
Όσον αφορά στα γυρίσματα, η Bobulova ευχαριστήθηκε πάρα πολύ τη διαδικασία, ιδίως το γεγονός ότι στην ταινία ο ρόλος της ήταν αυτός της «ανυπάκουης ηθοποιού», κάτι που είναι το εντελώς αντίθετο από εκείνη, κατά δήλωσή της.
«Δε θα τολμούσα ποτέ να αλλάξω τα λόγια μου στην ταινία του Moretti, όπως κάνει ο χαρακτήρας μου, η Vera. Ή δε θα υπονοούσα στον σκηνοθέτη, ειδικά στον Moretti, πως η ταινία που γυρίζει δεν είναι για την πολιτική, αλλά για την αγάπη. Και ποιος νοιάζεται για την πολιτική. Οπότε πραγματικά ευχαριστήθηκα το ότι αντιμιλούσα στον Moretti στη σκηνή.
Βασικά μου έδωσε την άδεια να τον ενοχλώ. Μου είπε ‘θέλω να είσαι κακός μπελάς, αλλά συμπαθητική’, με αυτά ακριβώς τα λόγια.
Και φυσικά διασκέδασα πολύ».
Ο αντίλογος τέτοιου είδους από έναν ρόλο που πηγαίνει κόντρα στην ίδια την αυθεντία είναι ένα από τα στοιχεία που καθιστούν απολαυστική την ταινία και τονίζουν ακόμα περισσότερο το μέγεθος του προσωπικού δράματος που ζει ο σκηνοθέτης, ο οποίος αντί να κυκλοφορεί με Vespa, όπως έκανε o Moretti στο επίσης αυτοβιογραφικό Caro Diario, πλέον έχει αποδεχτεί ένα κομμάτι της νέας πραγματικότητας και τριγυρνάει στους δρόμους με ένα ηλεκτρικό πατίνι.
Η Bobulova υποστηρίζει τη δημιουργία νέων έργων τέχνης για τις πλατφόρμες περιεχομένου, ειδικά μετά το ξέσπασμα της πανδημίας που κράτησε τον κόσμο εκτός σινεμά και μέσα στο σαλόνι του, μπροστά από μία οθόνη. «Γι’ αυτό τα τελευταία χρόνια αρχίσαμε στην Ιταλία να φτιάχνουμε πολλές νέες σειρές για διάφορες πλατφόρμες και έδωσαν δουλειά σε ανθρώπους, όχι μόνο σε ηθοποιούς, αλλά και στα συνεργεία των τεχνικών», επισημαίνει χαρακτηριστικά για την μεγάλη αλλαγή στη βιομηχανία του θεάματος που παρατηρούμε να συμβαίνει μπροστά μας εδώ και καιρό.
«Αλλά νομίζω ακόμα πως υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να βλέπεις μία καλή ταινία στο σπίτι ή στο σινεμά, με άλλους ανθρώπους. Πρέπει όλοι να βοηθήσουμε ώστε να υπερασπιστούμε τους κινηματογράφους»,
λέει η Bobulova, η οποία εκτιμάει πολύ τους Αμερικανούς συναδέλφους της που όλοι μαζί μάχονται μέσω της απεργίας τους για τα δικαιώματά τους. «Ελπίζω να κερδίσουν. Τους το εύχομαι ολόψυχα», συμπληρώνει. Για το ζήτημα της τεχνητής νοημοσύνης στο θέαμα, έχει την ίδια προσέγγιση όπως και απέναντι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Μπορεί να είναι και κατάρα και δώρο. Εξαρτάται από εμάς τους ανθρώπους, από το πώς θα το χρησιμοποιήσουμε και θα το διαχειριστούμε».
Στην παρούσα φάση η Bobulova συνεργάζεται με τον Σλοβένο σκηνοθέτη Olmo Omerzu. «Έπρεπε να βρίσκομαι στην Πράγα αυτό το φθινόπωρο», λέει η ίδια, αλλά η παραγωγή της ταινίας του Omerzu αντιμετωπίζει κάποιες δυσκολίες και έτσι το project μετατέθηκε για την επόμενη χρονιά. «Ελπίζω να προχωρήσει», λέει η Bobulova. «Θα είναι συναρπαστικό για μένα να δουλέψω στη χώρα από όπου κατάγομαι, μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα».
Πράγματι, η επιστροφή στις ρίζες της πρώην «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων» αναμένεται να είναι συναρπαστική για την ίδια και πολύ ενδιαφέρουσα για το κοινό που παρακολουθεί την πορεία της στο χώρο του θεάματος, καθώς δοκιμάζει νέα πράγματα και ανταποκρίνεται σε διάφορες προκλήσεις.
Η Barbora Bobulova είναι μία σημαντική προσωπικότητα του σύγχρονου ιταλικού σινεμά. Το υπηρετεί πιστά, με συνέπεια, με αγάπη. Μέσα από τον ανυπάκουο χαρακτήρα της Vera διοχέτευσε στην ταινία αυτό ακριβώς το στοιχείο, κι αυτό θα εισπράξει ο θεατής που θα βρεθεί στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος στις 20 Οκτωβρίου ή στις κινηματογραφικές αίθουσες όπου θα ξεκινήσει να προβάλεται το «Ένα καινούργιο αύριο» από τις 26 Οκτωβρίου, από την Feelgood Entertainment.
