Δυναμισμός, αποφασιστικότητα, θάρρος και θέληση: Αυτά φαίνεται να είναι τα χαρακτηριστικά της Καλλιόπης (Κάλλι) Σαΐνη, της πρώτης γυναίκας που εντάχθηκε ποτέ στο Πυροσβεστικό Σώμα και κατέχει έναν από τους υψηλότερους βαθμούς διάκρισης – αυτόν του Αρχιπύραρχου. Αφορμή για την κουβέντα μας στάθηκαν τα προγράμματα του Υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου για την ομαλή ένταξη μεταναστών και προσφύγων στην ελληνική κοινωνία, την αγορά εργασίας και την εκπαίδευση.
Από τις απαντήσεις της θα καταλάβετε πως πρόκειται για έναν άνθρωπο που γνωρίζει πολύ καλά το αντικείμενό του, αλλά έχει και βαθιά γνώση της πραγματικότητας. Ρεαλίστρια και δοσμένη στην προσφορά μάς μίλησε τόσο για τα πρώτα χρόνια της στην Πυροσβεστική, το πώς τα κατάφερε μέσα σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο, τι πιστεύει για τα ακραία καιρικά φαινόμενα που πλήττουν τον κόσμο τα τελευταία χρόνια, αλλά και τις προσπάθειες γύρω από την σωστή υποδοχή και ομαλή ένταξη των προσφύγων στην πραγματικότητα της Ελλάδας.
Διδάκτωρ Μηχανολόγος με διδακτορικό από το Τμήμα Μηχανολόγων Αεροναυπηγών σε κινητήρες Jet, Εθνικός Εκπρόσωπος Πολιτικής Προστασίας στην Ε.Ε., ειδική σύμβουλος της Υπουργού, Αρχιπύραρχος: Υπάρχει κάποιος ρόλος στην επαγγελματική σας πορεία που, μέχρι στιγμής, να ξεχωρίζετε και γιατί;
Του δάσκαλου, που πάντα είχε ως έγνοια να περάσει τη γνώση στους νεώτερους, του πυροσβέστη γιατί ξέρετε σε αυτή τη δουλειά είμαστε εθελοντές στο θάνατο. Κάθε ζωή που κατάφερα να σώσω είναι για μένα το μεγαλύτερο μετάλλιο τιμής.
Είστε η πρώτη γυναίκα στην ιστορία του Ελληνικού Πυροσβεστικού σώματος, καθώς και η πρώτη Ελληνίδα (μαζί με την κα. Τσιριγώτη) που της απονεμήθηκε το Χρυσό Μετάλλιο Εσωτερικής Ασφάλειας της Γαλλίας. Πώς νιώθετε γι’ αυτό;
Ως πρώτη γυναίκα στο ΠΣ; Πώς νοιώθει κανείς όταν εν ζωή γνωρίζει ότι συναντήθηκε με την ιστορία; Προφανώς πρέπει πάντα να διαχειρίζομαι αυτή την ειδική συνθήκη της ζωής μου και να παλεύω ώστε το αποτύπωμα μου να εμπνέει τους νεώτερους άνδρες και γυναίκες. E, δεν είναι και εύκολο να διαχειριστείς ότι είσαι ο πρώτος και θα σε κάνουν μουσείο κάποια στιγμή.
Για την ακρίβεια είμαστε, με την κα. Τσιριγώτη, οι μόνοι Έλληνες αξιωματικοί και από τους ελάχιστους μη Γάλλους πολίτες που μας απονεμήθηκε αυτή η διάκριση. Θέλω να σας είμαι ειλικρινής, στην καριέρα μου έτυχα σημαντικών διακρίσεων από πολλές χώρες για το έργο μου και το επιστημονικό και το επιχειρησιακό. Το 2004 είχα την τιμή να ανακηρυχθώ Senior Member of the American Institute of Aeronautics and Astronautics.
Η σχέση μου, όμως, με τη Γαλλία ξεκινά από πολύ παλιά καθώς έτυχα υποτροφιών για τη διδακτορική μου διατριβή από τη Γαλλική Snecma και στη συνέχεια κατά τη διάρκεια της πυροσβεστικής μου καριέρας εκπαιδεύτηκα στη Γαλλία και έλαβα τις ανώτερες πιστοποιήσεις. Ωστόσο, μέντοράς μου στην αποστολή μου ως Εθνικός Εκπρόσωπος της Ελλάδας στην ΕΕ για την Πολιτική Προστασία ήταν ο Γάλλος ομόλογός μου και αυτή η επιβράβευση τον δικαιώνει και μας δικαιώνει.
Άλλωστε για αυτό που σήμερα όλοι μιλάνε με θαυμασμό, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Πολιτικής Προστασίας, στον οποίο η χώρα μας μετέχει δυναμικά, αποτελεί το έργο και τη δουλειά μιας εικοσαετίας σχεδόν και ανήκω στους ιδρυτές του. Και σας διαβεβαιώνω ότι ήταν τιτάνια η μάχη μας για να φθάσει σε αυτή τη μορφή σήμερα. Ασφαλώς είναι μια δικαίωση ζωής, μια ύψιστη τιμή και για μένα αλλά και για το Πυροσβεστικό Σώμα και την ιστορική πορεία των Αξιωματικών του.
Ως γυναίκα σε έναν κατ’ εξοχήν ανδροκρατούμενο χώρο αντιμετωπίσατε ποτέ προβλήματα με άντρες συναδέλφους σας; Βιώσατε σεξιστικές συμπεριφορές και προσεγγίσεις;
Σεξιστικές όχι, αμφισβήτηση ναι. Αλλά κοιτάξτε προερχόμουν από την ακαδημαϊκή ερευνητική κοινότητα, είχα μια πορεία ερευνητική εντός και εκτός Ελλάδας, και πάλι σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο. Αντιμετώπιζα λοιπόν τα πάντα με χιούμορ. Και όσοι με αμφισβήτησαν κυρίως επιστημονικά δεν βγήκαν κερδισμένοι.
Όμως θέλω να είμαι ξεκάθαρη: Είχα και έxω εξαιρετικές σχέσεις με τους άνδρες συναδέλφους μου, με ορισμένους, δε, είναι σχέσεις ζωής.
Ο κίνδυνος της δουλειάς μας, μας ξεπερνά και μας ενώνει. Κατανοώ τα προβλήματα των πρώτων χρόνων. Δεν σου είναι και εύκολο, να είσαι στην Ελλάδα, άνδρας, πυροσβέστης, και να σου εμφανισθεί στον σταθμό γυναίκα με γαλόνια και διδακτορικό. Ούτε σε ταινία δεν το είχαν παίξει ποτέ.
Υπομονή, δουλειά, επαγγελματισμός, αλλά το τονίζω καμιά ανοχή σε όσους προσβάλλουν και αυτό με χαρακτήριζε πάντοτε.
Θα θυμάμαι πάντα μια από τις πρώτες μου μέρες στον σταθμό, όταν ένας εξαιρετικός επιχειρησιακά πυροσβέστης μου είπε “τι ήρθες να κάνεις δεν πας να φτιάξεις κεφτεδάκια;” Με ό,τι χρήματα είχα μαζί μου παρήγγειλα και κέρασα όλη τη βάρδια κεφτεδάκια! Αυτός ο πυροσβέστης έγινε ο καλύτερός μου στη βάρδια έως την ημέρα που έφυγε. Χρειάζεται πάντα μια άλλη προσέγγιση. Ήταν εύκολο να τον στείλω σε μια πειθαρχική ποινή, αλλά είχε νόημα;
Ο αριθμός των γυναικών στα σώματα ασφαλείας στην Ελλάδα είναι πολύ μικρός. Γιατί συμβαίνει αυτό κατά τη γνώμη σας και τι μπορεί να γίνει για να αλλάξει;
Κάνω χρόνια μια έρευνα σε αυτό το θέμα, θα σας εκπλήξει το αποτέλεσμα. Κατ’ αρχάς η κατάσταση είναι απογοητευτική σε όλη την Ευρώπη. Πιθανόν σήμερα να είμαι η μόνη Ανώτατη Αξιωματικός Γενικών Καθηκόντων εντός ΕΕ. Θα βρούμε γυναίκες σε υψηλούς βαθμούς αλλά σε διοικητικές θέσεις που δεν μπορούν να προχωρήσουν πιο ψηλά.
Στα στατιστικά μου στοιχεία ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη έχουν γυναίκες σε υψηλές θέσεις Πολιτικής Προστασίας, αλλά όχι ένστολες. Εμφανίζεται δε ένα παράδοξο φαινόμενο να συναντούμε γυναίκες σε πολύ υψηλές θέσεις και μετά στις ενδιάμεσες βαθμίδες χάος. Γιατί συμβαίνει αυτό; Πρώτον γιατί τα επαγγέλματα αυτά απαιτούν συναισθηματική σύνδεση, πρέπει να τα αγαπάς. Δεύτερον δεν είναι ελκυστικά στους νέους. Πολύ δε περισσότερο στις νέες γυναίκες. Τα ωράρια είναι απαιτητικά και υπό την έννοια αυτή απαιτούν συμπαγείς οικογένειες και μεγάλη στήριξη.
Θα σας έλεγα πάντως ότι μοιάζει θαύμα ότι σήμερα το Ελληνικό Πυροσβεστικό Σώμα έχει γυναίκες σε όλους τους βαθμούς και σε όλες τις θέσεις. Θα βρείτε γυναίκες Διοικητές Νομών, Αεροδρομίων, Σταθμών. Απίστευτο αλλά είναι πραγματικό και αισθάνομαι δικαιωμένη.
Τι θα συμβουλεύατε μία νέα γυναίκα που επιθυμεί να ενταχθεί στην Πυροσβεστική ή κάποιο άλλο σώμα ασφαλείας;
Αν το αγαπά να το κάνει, αν το δει μόνο ως μισθό να το σκεφθεί καλά. Για τα άλλα Σώματα Ασφαλείας δεν μπορώ να απαντήσω αλλά για την Πυροσβεστική θα της έλεγα ότι κάθε φορά που θα γυρνάς στο σπίτι θα κουβαλάς το κορυφαίο συναίσθημα που μπορεί ένας άνθρωπος, το συναίσθημα της προσφοράς και της προστασίας ανθρώπινων ζωών. Και αυτό δεν αποτιμάται.
Όταν ξεκινούσατε τις σπουδές και την εργασιακή σας καριέρα, πιστεύατε πως θα φτάνατε εδώ που είστε σήμερα; Η οικογένεια και οι αγαπημένοι άνθρωποι τι ρόλο έπαιξαν στην επίτευξη των στόχων σας;
Πίστευα ότι είτε θα μείνω είτε θα φύγω και θα γυρίσω στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Πολλές φορές έφθασα στην κόκκινη γραμμή αλλά πάντα στο τέλος υπήρχε εκείνο το κορυφαίο συναίσθημα και με σταματούσε. Είχα επίγνωση ότι ήμουν η πρώτη γυναίκα στην ιστορία του ΠΣ, και κάθε φορά η πρώτη που έφθανε σε κάθε βαθμό. Έλεγα στον εαυτό μου πως η αποστολή και η μοίρα των πρώτων είναι να ανοίγουν τον δρόμο για τους επόμενους. Αν αποτύχεις θα κάνεις κακό σε όλες αυτές τις γυναίκες που ακολουθούν και δεν έχεις αυτό το δικαίωμα.
Η οικογένειά μου με στήριξε τα μέγιστα. Χρωστώ όλα αυτά τα χρόνια μιας απαιτητικής καριέρας με χιλιάδες ώρες ταξιδιών και δουλειάς στο σύζυγό μου, τον Βασίλη Παπαβασιλόπουλο. Χωρίς τη στήριξή του θα ήταν αδύνατο να αντέξω και να τα βγάλω πέρα. Με το Βασίλη πορευτήκαμε από το Πανεπιστήμιο σε πολλές δύσκολες στιγμές ακόμη και σε θέματα υγείας, αλλά πάντα είμαστε μαζί σε όλα.
Χρωστώ και στον αδελφό μου Βαγγέλη. Ο πατέρας μας έφυγε νωρίς. Η μητέρα μας πρόλαβε ως το 2007 που έφυγε να με δει σε κρίσιμες αποστολές. Δεν της άρεσε που είχα κάνει τόσο δύσκολες επιλογές, αλλά καμάρωνε που τα πήγαινα καλά. Υπήρχαν όμως και τρεις άνθρωποι που με στήριξαν σε πολύ δύσκολες ώρες – ο πυροσβεστικός μου δάσκαλος Χρήστος Μητροπέτρος και τα «αδέλφια μου», φίλοι καρδιάς, ο Γιώργος που έφυγε νωρίς από τη ζωή και ο Φίλιππος που ακόμη και σήμερα… φοβάμαι την κριτική του και θέλω να τον δικαιώνω με τις επιτυχίες μου.
Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε όλο και πιο συχνά ακραία φαινόμενα (πυρκαγιές, πλημμύρες κλπ). Γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο και πώς μπορούμε να το προλάβουμε;
Η κλιματική αλλαγή ξέρετε ήταν μια θεωρητική έννοια πριν μια 20ετια. Τα σημάδια υπήρχαν αλλά πλην των επιστημόνων και των πυροσβεστών που αντιμετώπιζαν τις επιπτώσεις, οι υπόλοιποι δυστυχώς αντιμετώπιζαν το θέμα είτε θεωρητικά, είτε σαν μια ταινία τρόμου.
Υπάρχει ένα δόγμα και πρέπει να το κατανοήσουμε: Κάθε καταστροφή είναι Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. Δεν μπορούμε να τα προβλέψουμε όλα γιατί τα φαινόμενα αυτά, όσο και αν η έρευνα μας δίνει στοιχεία, εξακολουθούν να μην διέπονται από νόμους. Όσα στοιχεία και να έχουμε δεν μπορούμε να λύσουμε μια εξίσωση και να πούμε με ακρίβεια ότι σε αυτό το σημείο γεωγραφικά αυτή την ώρα θα συμβεί αυτό ή το άλλο. Επίσης σε κάθε εκδήλωση θα βρούμε πάντα τον ανθρώπινο παράγοντα και ανιχνευτής προσθέσεων δεν υπάρχει.
Να σας δώσω ένα παράδειγμα: Ζούμε σε μια χώρα με δασικές πυρκαγιές, όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει, πραγματοποιούνται χιλιάδες ενημερωτικές καμπάνιες. Λύστε μου μια απορία: Γιατί κάποιος με αέρα και υψηλές θερμοκρασίες πηγαίνει και βάζει φωτιά; Δεν ξέρει, δεν έχει ακούσει τίποτε; Έχουμε ξεπεράσει την εποχή που δεν υπήρχε ενημέρωση. Σήμερα υπάρχει ενημέρωση παντού, στο διαδίκτυο, στο σχολείο, στους τόπους δουλειάς, παντού. Άρα τι συμβαίνει; Κατά την άποψή μου, οι σημερινές γενιές πληρώνουν τα λάθη των προηγούμενων γενιών – άναρχη δόμηση, προβληματική βιομηχανική ανάπτυξη, αλόγιστη χρήση πλαστικών, χημικών κλπ.
Αυτό που είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε είναι να λαμβάνουμε υπόψη κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά σε μια καταστροφή, να ενσωματώνουμε στον σχεδιασμό μας τους παράγοντες που την προκάλεσαν και τις συνέπειές τους. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να αναλύουμε τι έχει συμβεί, αυτό είναι λάθος. Άρα αξιοποίηση πάντα των στοιχείων, πρόληψη και βέβαια, συνεχής ενημέρωση του κοινού.
Social media και Σώματα Ασφαλείας: Είστε θετική στον συνδυασμό; Τι πρέπει να γίνει ώστε να λειτουργήσει σωστά;
Είναι γνωστό ότι στις ασκήσεις των οποίων εντός και εκτός Ελλάδας είχα την τιμή να είμαι επικεφαλής Διοικητής χρησιμοποίησα τα social media κατά κόρον και μάλιστα στα πολύ πρώιμα χρόνια τους. Το 2011, αξιοποίησα τα social media για πρώτη φορά στην ευρωπαϊκή άσκηση με σενάριο τσουνάμι στην Κρήτη. Και στη συνέχεια ακολούθησαν ασκήσεις στην Ελλάδα αλλά και στην Κίνα και την ΕΕ. Αυτό που εγώ είδα είναι ότι τα social media δημιουργούν ένα κλίμα εξαιρετικά γρήγορης μεταφοράς της αφιλτράριστης πληροφορίας.
Πολλές φορές μεταφέρονται μη αληθείς πληροφορίες οι οποίες αξιοποιούνται και από τα άλλα μέσα, με αποτέλεσμα τα Κέντρα Επιχειρήσεων και οι δομές διοίκησης να χάνουν πολύτιμο χρόνο. Αυτό μπορεί να λυθεί μόνο με έναν τρόπο: Τα social media των υπηρεσιών να αποτελούν τη μοναδική επίσημη ενημερωτική πλατφόρμα για τον πολίτη και ο πολίτης να κατανοήσει και να πειστεί ότι κάθε video που σκορπά τον πανικό μπορεί να κοστίσει ανθρώπινες ζωές. Πρόσφατα οργανώσαμε μια άσκηση για το trafficking στο Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου, και αναδείξαμε με ιδιαίτερο τρόπο τόσο τη σκοτεινή πλευρά των social media όσο και τη θετική.
Ως σύμβουλος της Υφυπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου, κυρίας Σοφίας Βούλτεψη, συμμετέχετε και στα προγράμματα του Υπουργείου για την ομαλή ένταξη μεταναστών και προσφύγων στην ελληνική κοινωνία, την αγορά εργασίας και την εκπαίδευση. Μιλήστε μας εκτενέστερα για τις συγκεκριμένες δράσεις.
Κοιτάξτε, η κα Υφυπουργός μου έκανε την ύψιστη τιμή να μου εμπιστευτεί τον Γενικό Συντονισμό του μοναδικού προγράμματος ένταξης αναγνωρισμένων προσφύγων του Ταμείου Ανάκαμψης στην Ε.Ε. Αυτό ήταν μια μεγάλη πρόκληση. Αυτό που είδα από την πρώτη στιγμή ήταν μια ουσιαστική πολιτική βούληση να γίνει κάτι.
Η σχέση μου με το μεταναστευτικό ξεκινά από πολύ παλιά, από τη θητεία μου ως Εθνικός Εκπρόσωπος στην Ε.Ε. για την Πολιτική Προστασία. Έζησα την κρίση του 2015 του 2016, συνέταξα το πρώτο ευρωπαϊκό σχέδιο ανθρωπιστικής κρίσης για μαζικές ροές, το σχέδιο ΙΩΝΗ το 2012 και μετά το μοναδικό ευρωπαϊκό σχέδιο αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών σε δομές φιλοξενίας το σχέδιο ΑΓΝΟΔΙΚΗ το 2020. Οπότε έχω πλήρη εικόνα τι συμβαίνει. Άλλωστε είμαι εγγόνι προσφύγων από τη Μικρά Ασία και μεγάλωσα με έντονα βιωματικά στοιχεία για τη χαμένη πατρίδα.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα είχαμε επικεντρωθεί στην υποδοχή αυτών των ανθρώπων και στις διαδικασίες ασύλου, αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη. Η υποδοχή και η διαδικασία απονομής του ασύλου κάποια στιγμή τελειώνουν. Και βρισκόμαστε μπροστά σε ανθρώπους που πλέον είναι δικαιούχοι διεθνούς προστασίας και μένουν ανάμεσά μας. Και τι κάνουμε τότε; Θα ανοίξουμε τις πόρτες στο έγκλημα, στο trafficking, στην εξαθλίωση… Όχι δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα.
Η κα Υφυπουργός έχει μια πολύ συγκροτημένη πολιτική άποψη για την ένταξη. Για παράδειγμα, όταν μου ζήτησε να ετοιμάσω μια άσκηση για το trafficking αυτό με εξέπληξε. Είναι ένα θέμα που όλοι γνωρίζουν αλλά κανείς δεν είχε αγγίξει έως τότε.
Φυσικά είναι και αυτή μια γυναίκα πρώτης γραμμής υπηρέτησε ως πρώτη γυναίκα κυβερνητικός εκπρόσωπος και αυτό μας κάνει να επικοινωνούμε με κοινούς κώδικες. Ελπίζω να μπορέσω να στηρίξω το όραμα που έχει.
Στο πλαίσιο του πολιτικού της σχεδιασμού και μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης ξεκινήσαμε ήδη την εκπαίδευση αναγνωρισμένων προσφύγων σε θέματα εκτάκτων αναγκών, μια κίνηση όχι μόνο συμβολική αλλά και ουσίας. Είμαστε υποχρεωμένοι να ενημερώσουμε όλους όσοι ζουν επί ελληνικού εδάφους πώς να προστατευθούν και να βοηθήσουν τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους.
Θα συνεχίσουμε όμως με εμβληματικά προγράμματα, που θα αφορούν, για παράδειγμα, στην ένταξή τους στην αγορά εργασίας σε κρίσιμους τομείς της ελληνικής οικονομίας, όπως ο αγροτικός, ο τουριστικός και ο κατασκευαστικός τομέας. Αλλά και προγράμματα υψηλής κοινωνικής διάστασης όπως η περιβαλλοντική εκπαίδευση ή η ενημέρωση σε θέματα trafficking.
Τα συγκεκριμένα προγράμματα εστιάζουν σε μεγάλο βαθμό στις γυναίκες και στις μητέρες. Εκείνες με τις οποίες εσείς συνεργάζεστε ή έρχεστε σε επαφή πώς αντιδρούν; Τι σας ζητούν περισσότερο;
Έχετε δίκιο, θα σας είμαι ειλικρινής. Στο πρόγραμμα εκτάκτων αναγκών έθεσα έναν όρο: Δεν θα μπω στη τάξη αν δεν υπάρχουν γυναίκες! Αυτό που έχω δει μέχρι στιγμής είναι έντονο ενδιαφέρον και συμμετοχή, μια προσπάθεια να ξεφύγουν από πληγές του παρελθόντος. Μου δείχνει ότι βλέπουν πλέον κομμάτια του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής που τους ήταν άγνωστα. Έχει τεράστιο ενδιαφέρον και πολιτισμική αξία. Είχα γυναίκες από την υποσαχάρια Αφρική που ήρθαν με τα μωρά τους στο πρόγραμμα εκτάκτων αναγκών γιατί δεν είχαν πού να τα αφήσουν και αποφασίσαμε να τα κρατούμε εμείς οι πυροσβέστες για να κάνουν τις ασκήσεις.
Είχα γυναίκες με μαντήλες που έβαλαν τη στολή και το κράνος και συμμετείχαν υποδειγματικά, αλλά και άτομα με κινητικά προβλήματα. Αυτά είναι μετάλλια ζωής. Αυτό που ζητούν είναι να είναι ενεργοί, να μην είναι στο περιθώριο, να προσφέρουν, να συμμετέχουν σε όλα με αξιοπρέπεια. Μέσα από τα προγράμματά μας στο Ταμείο Ανάκαμψης θα αναπτύξουμε ένα ιδιαίτερο πρόγραμμα αποκλειστικά για γυναίκες και ελπίζω να βοηθήσουμε.
Οι γυναίκες είναι πολύ πρόθυμες και δεν νιώθουν καθόλου άβολα, καθώς δημιουργούμε ένα κλίμα ισότητας και ηρεμίας. Ουσιαστικά, τις εκπαιδεύουμε να προστατεύουν τον εαυτό τους και τη ζωή. Επειδή στη χώρα τους, ακόμα και αν έχουν τελειώσει το Λύκειο – όπως μας λένε οι περισσότερες- δεν γνωρίζουν πώς να προστατεύσουν τη ζωή τους ή πώς να αντιδράσουν σε μια έκτακτη ανάγκη, θεωρούμε πως αυτό είναι βασικό κομμάτι για την ομαλή ένταξή τους στον επαγγελματικό στίβο και την κοινωνία. Οι ίδιες βλέπουν τα προγράμματα με σεβασμό και μας ευχαριστούν, διότι μαθαίνουν κάτι πολύ χρήσιμο.
Τι, θεωρείτε, πως πρέπει να γίνει επιπλέον ώστε οι άνθρωποι που «χάνουν» τη ζωή που ήξεραν να καταφέρουν να προσαρμοστούν καλύτερα;
Μόνο αν σκεφθούμε τον εαυτό μας στη θέση ενός πρόσφυγα μπορούμε να κατανοήσουμε τι ακριβώς απαιτείται για την ομαλή και γρήγορη προσαρμογή τους. Όταν βλέπουμε αποστασιοποιημένα το θέμα δημιουργούμε απλώς συνθήκες αντίθετες στο διεθνές δίκαιο και την προστασία ανθρώπινων δικαιωμάτων. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα, πολλοί πρόσφυγες οδηγούσαν στη χώρα τους, αλλά εδώ και επί ευρωπαϊκού εδάφους δεν έχουν αναγνωρισμένα πτυχία και δεν γνωρίζουν τους κανόνες οδικής ασφάλειας.
Αυτό δεν πρέπει να μας προβληματίσει να κάνουμε κάτι; Η Υπουργός έχει δώσει σαφή οδηγία και σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας “Πάνος Μυλωνάς” και την ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ ξεκινάμε μια καμπάνια ενημέρωσης και εκπαίδευσης. Ένα άλλο παράδειγμα καλής πρακτικής είναι οι έκτακτες ανάγκες, αλλά εμείς ως πολίτες πρέπει να αναπτύσσουμε ένα περιβάλλον ασφάλειας αλληλεγγύης και σεβασμού.
φωτογραφίες: William Faithful
