H πρώτη εικόνα που αντίκρισα μπαίνοντας στο Ανοιχτό Kέντρο Διαμονής A step forward ήταν ο χώρος της κουζίνας γεμάτος από πίτες και ψωμιά. Ποιος μπορεί ν’ αμφισβητήσει πως αυτός είναι ένας σίγουρος τρόπος ώστε να νιώσει κανείς τη γλυκιά θαλπωρή που του λείπει, όταν βρίσκεται σε αναζήτηση στέγης και ασφάλειας; Αυτό είναι το βασικό χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου χώρου, αμέσως βγάζει μια ζεστασιά και οικειότητα.
Oι άνθρωποι, που μας υποδέχτηκαν με χαμόγελο, έδειχναν να γνωρίζουν καλά τις ιστορίες και τις συνήθειες των 39 γυναικών που φιλοξενούνται -τη συγκεκριμένη περίοδο- στον ξενώνα και σίγουρα αποτελούν τον βασικό λόγο που οι ίδιες κινούνται χαρούμενες στο χώρο, δείχνοντας να έχουν ενισχυμένη αυτοπεποίθηση, την οποία έχουν μεταδώσει και στα παιδιά τους. Άλλωστε πρόκειται για γυναίκες που έχουν βιώσει πολύ δύσκολες και βίαιες καταστάσεις, πράγμα που τις έκανε να εκτιμούν κάθε βοήθεια και δυνατότητα που μπορε να έχουν, ώστε να κάνουν τις δικές τους ζωές και των παιδιών τους καλύτερες. Γυναίκες που έχουν ζήσει την ενδοοικογενειακή βία, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους και τους δικούς τους ανθρώπους ή που έζησαν τη φρίκη του πολέμου, βλέποντας τα σπίτια τους ν’ ανατινάζονται και να χάνονται μέσα σε μια νύχτα.
Δύο από τις ωφελούμενες, η Iman από το Ιράκ και η Aleksandra από την Ουκρανία, μιλούν για την εμπειρία τους στο Marie Claire, με την υπεύθυνη του προγράμματος και της δομής A Step Forward Αλίκη Τζανεδάκη να μη λείπει στιγμή από το πλευρό τους, ενώ η γενική διευθύντρια των Γιατρών Του Κόσμου, Ευγενία Θάνου, μας εξηγεί πού στοχεύει η λειτουργία του Ανοικτού Κέντρου Διαμονής A Step Forward: «Στόχος του έργου “A Step Forward” είναι να προστατεύσει και να υποστηρίξει γυναίκες και τα παιδιά τους κατά την περίοδο της εξέτασης της αίτησης ασύλου αλλά και η γρήγορη ανεύρεση βιώσιμων λύσεων για την ομαλή διαβίωσή τους στη χώρα. Το Ανοικτό Κέντρο Διαμονής λειτουργεί προσφέροντας όλες τις απαραίτητες υπηρεσίες στις γυναίκες και τα παιδιά τους σύμφωνα με τις ιδιαίτερες ανάγκες που χρειάζεται να καλυφθούν, ώστε να αξιοποιηθεί ο χρόνος παραμονής τους στο Ανοικτό Κέντρο. Επίσης, μέριμνά μας για τις αιτούσες άσυλο που διαμένουν στη δομή, εκτός από την παροχή υλικής, νομικής και ψυχοκοινωνικής υποστήριξης, είναι και η συμμετοχή τους σε δράσεις που έχουν πολιτιστικό, εκπαιδευτικό και ψυχαγωγικό χαρακτήρα και προσανατολίζονται σε μια ποιοτική και ουσιαστική κοινωνική ένταξη της μη προνομιούχου αυτής ομάδας ανθρώπων. Έτσι, σε καθημερινή βάση καλύπτουμε τις βασικές υλικές ανάγκες και τις ανάγκες ατομικής υγιεινής. Παράλληλα παρέχουμε ολοκληρωμένες υπηρεσίες υγείας (παροχή πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας μέσω του Ανοικτού Πολυϊατρείου των ΓτΚ στην Αθήνα), ψυχοκοινωνικής υποστήριξης, νομικής συμβουλευτικής, διερμηνείας, γλωσσομάθειας, ενδυνάμωσης, δημιουργικής απασχόλησης και ενισχυτικής διδασκαλίας».
Με ποια κριτήρια γίνεται η επιλογή των γυναικών που μπορούν να φιλοξενηθούν στη δομή σας;
«Βασική προϋπόθεση είναι να είναι ευάλωτες, αιτούσες προσφυγικού καθεστώτος ή θύματα του πολέμου στην Ουκρανία. Προτεραιότητα στην ένταξη της δομής δίνεται στις μητέρες με παιδιά βρεφικής και νηπιακής ηλικίας».
Για πόσο καιρό μπορούν να φιλοξενηθούν οι γυναίκες στο κέντρο;
«Η φιλοξενία παρέχεται για μέσο χρονικό διάστημα 6 μήνες (± 20%) σε ενήλικες άστεγες γυναίκες και σε μητέρες με τα παιδιά τους, με στόχο τη γρήγορη ανεύρεση βιώσιμων λύσεων για την κοινωνική τους ένταξη».
Κάνετε κάποια εξαίρεση στις Ουκρανές που έχουν πληγεί από τον πόλεμο;
«Όλες οι γυναίκες αντιμετωπίζονται το ίδιο. Η υπηκοότητα, η θρησκεία και ο αυτοπροσδιορισμός ταυτότητας φύλου δεν αποτελούν κριτήρια αποκλεισμού από τη δομή. Το σύστημα παραπομπής θεσπίζεται σύμφωνα με το εθνικό πλαίσιο για την Υποδοχή και το Άσυλο».
Απευθύνονται απευθείας οι γυναίκες σε εσάς ή τις βρίσκετε με κάποιο διαφορετικό τρόπο;
«Το σύστημα παραπομπής θεσπίζεται σύμφωνα με το εθνικό πλαίσιο για την Υποδοχή και το Άσυλο. Δεχόμαστε παραπομπές από άλλες οργανώσεις καθώς και από τα Πολυϊατρεία των Γιατρών του Κόσμου. Λειτουργεί επίσης σύστημα παραπομπών από το πρόγραμμα street work των ΓτΚ».
Υπάρχει κάτι στο Θεσμικό Πλαίσιο Οργάνωσης και Λειτουργίας Υπουργείου Μετανάστευσης & Ασύλου που θα θέλατε να είναι διαφορετικό ώστε να διευκολυνθεί το έργο σας;
«Οι Γιατροί του Κόσμου συνεργάζονται με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς της πολιτείας, όπου αυτό είναι απαραίτητο, για την αντιμετώπιση ζητημάτων και προκλήσεων που αφορούν τόσο τη μετακίνηση και στέγαση πληθυσμών, όσο και τη Δημόσια Υγεία ευρύτερα. Ταυτόχρονα, θα θέλαμε η πολιτεία να αγκαλιάσει ακόμα περισσότερες πρωτοβουλίες σαν το Ανοικτό Κέντρο Διαμονής».
Ταυτόχρονα, θα θέλαμε η πολιτεία, να αγκαλιάσει ακόμα περισσότερες πρωτοβουλίες σαν το Ανοικτό Κέντρο Διαμονής.
Υπάρχει κάποια ιστορία γυναίκας που βοηθήθηκε ουσιαστικά από το Κέντρο, Α Step Forward, και την οποία ξεχωρίζετε;
«Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια ιστορία, θα ήταν άδικο. Όλες οι γυναίκες είναι μοναδικές, έχουν μια δύσκολή ιστορία, στην πλειοψηφία τους προέρχονται από ένα κακοποιητικό περιβάλλον και αποφάσισαν να πάρουν τη ζωή τους και των παιδιών τους στα χέρια τους. Εμείς είμαστε σε όλες δίπλα, με σεβασμό να τους βοηθήσουμε στο επόμενο βήμα».
Όλες οι γυναίκες είναι μοναδικές, έχουν μια δύσκολή ιστορία, στην πλειοψηφία τους προέρχονται από ένα κακοποιητικό περιβάλλον και αποφάσισαν να πάρουν τη ζωή τους και των παιδιών τους στα χέρια τους.
H 36χρονη Iman ταξίδεψε από το Ιράκ στην Ελλάδα με τα επτά της παιδιά πριν από πέντε χρόνια, κατάφερε να πάρει διαζύγιο από τον κακοποιητικό της σύζυγο και τους τελευταίους τρεις μήνες φιλοξενούνται στο Ανοιχτό Κέντρο Διαμονής, A Step Forward. «Το να βρίσκεσαι σε κατάσταση προσφυγιάς και να μη ξέρεις πού θα μείνεις, ειδικά όταν έχεις τόσα παιδιά, είναι δύσκολο συναίσθημα», εξομολογείται μεταξύ άλλων στο Marie Claire.
Ποια η ιστορία σου; Πώς βρέθηκες στην Ελλάδα;
«Έφυγα από το Ιράκ πριν από πολλά χρόνια με τον τότε άντρα μου και τα παιδιά μου. Πήγαμε πρώτα στην Τουρκία και από εκεί καταλήξαμε στο camp της Σάμου, όπου μείναμε σε μια σκηνή για ένα χρονικό διάστημα και μετά μεταφερθήκαμε σε άλλο camp κοντά στην Αθήνα».
Με την οικογένειά σου ήσουν δεμένη; Πώς ήταν ο αποχωρισμός;
«Στο Ιράκ ο θεσμός της οικογένειας είναι πολύ σημαντικός. Μεγάλωσα σε μια μεγάλη και δεμένη οικογένεια, με πολλά αδέρφια που με προστάτευαν και τους φρόντιζα σύμφωνα με τα έθιμά μας. Δεν μου ήταν εύκολο να φύγω, αλλά έπρεπε να το κάνω για τα παιδιά μου. Όποια θυσία έχω κάνει μέχρι σήμερα, την έχω κάνει για τα παιδιά μου».
Όποια θυσία έχω κάνει μέχρι σήμερα, την έχω κάνει για τα παιδιά μου.
Σε ποια ηλικία παντρεύτηκες κι έκανες το πρώτο παιδί; Πώς είναι να προσπαθείς να επιβιώσεις μόνη με επτά παιδιά;
«Παντρεύτηκα μικρή, δε θυμάμαι πόσο χρονών ήμουν ακριβώς. Όταν ήμουν νέο κορίτσι -πλέον είμαι 36- μου προξένεψαν τον άντρα μου και έτσι παντρευτήκαμε. Λίγο μετά ήρθε και το πρώτο μου παιδί, ο Χ., που τώρα είναι 14 χρονών. Κάνω τα πάντα για τα παιδιά μου. Θέλω να έχουν μια καλύτερη ζωή από αυτή που είχα εγώ. Δεν ήμουν πάντα μόνη με τα παιδιά μου. Ήρθαμε στην Ελλάδα με τον άντρα μου, αλλά όταν ήμουν έγκυος στο τελευταίο μου παιδί, αποφάσισα να χωρίσω».
Με τον πρώην σύζυγό σου τι συνέβη; Πώς κατάφερες να ξεφύγεις από τη βίαιη συμπεριφορά του;
«Μας χτυπούσε ανέκαθεν και εμένα και τα παιδιά μου, ειδικά τον μεσαίο μου γιό, τον Κ. Έκανα υπομονή πολλά χρόνια. Δεν έπρεπε και είναι κάτι που το έχω μετανιώσει. Ώσπου δεν άντεξα άλλο, δεν μπορούσα να βλέπω να χτυπάει ούτε τα παιδιά, ούτε εμένα ενώ ήμουν έγκυος. Έτσι πήρα την απόφαση να κινητοποιηθώ, μιλώντας τότε με μία οργάνωση που με βοήθησε με τη νομική διαδικασία του διαζυγίου, ώσπου μετά από πολλές δυσκολίες έφτασα στο Ανοιχτό Κέντρο Διαμονής, όπου αισθάνομαι επιτέλους ασφαλής».
Έκανα υπομονή πολλά χρόνια. Δεν έπρεπε και είναι κάτι που το έχω μετανιώσει.
Η ανάγκη σου να φύγεις από τη χώρα σε οδήγησε, πιστεύεις, σε καταστάσεις που δεν ήθελες;
«Το ταξίδι από το Ιράκ δεν ήταν εύκολο. Το να βρίσκεσαι σε κατάσταση προσφυγιάς και να μη ξέρεις πού θα μείνεις, ειδικά όταν έχεις τόσα παιδιά, είναι δύσκολο συναίσθημα. Δεν με νοιάζει για μένα, αλλά για τα παιδιά μου θέλω το καλύτερο».
Τι συνθήκες επικρατούν στη χώρα σου σχετικά με τη βία, την εγκληματικότητα και γενικότερα την αντιμετώπιση των γυναικών;
«Στο Ιράκ υπάρχει και βία και μεγάλη εγκληματικότητα, που παραμένει ατιμώρητη. Όσο για τη βία κατά των γυναικών, αγγίζει ακόμη και το 90% και δυστυχώς είναι κάτι που το έχω βιώσει από πρώτο χέρι. Εκμετάλλευση και πολλή κακοποίηση».
Έχετε βιώσει ρατσισμό στην Ελλάδα; Υποστήριξη από το κράτος υπάρχει;
«Σε κοινωνικό επίπεδο, δηλαδή σε επίπεδο πολιτείας, δεν έχω βιώσει ρατσισμό. Σε κρατικό επίπεδο, από την άλλη, η διαχείριση και οι κρατικές διαδικασίες με κάνουν να αισθάνομαι ότι δεν έχω κανέναν έλεγχο για τη ζωή μου και το μέλλον της οικογένειας μου. Δεν αισθάνομαι και δε βλέπω κάποια υποστήριξη. Συγκεκριμένα δε βλέπω απολύτως τίποτα».
Πώς περνάτε το χρόνο σας στη συγκεκριμένη δομή;
«Η καθημερινότητα είναι πάνω κάτω η ίδια. Ξυπνάμε, ετοιμαζόμαστε, τρώμε πρωινό και μετά κάνουμε τις καθημερινές δραστηριότητές μας εντός και εκτός της δομής, τα παιδιά κάνουν μάθημα με την εκπαιδευτικό αλλά και καλλιτεχνικές δραστηριότητες και εγώ προσπαθώ να ασχοληθώ με τα νομικά μας θέματα, με τη βοήθεια της δικηγόρου της δομής, αλλά και να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να βοηθήσω τα παιδιά μου να είναι καλύτερα. Ο μεσαίος μου γιος, ο Κ., έχει κάποιες ψυχολογικές δυσκολίες μετά τη βία που ασκούσε ο πρώην άντρας μου σε αυτόν. Έβλεπε και παλιότερα ψυχολόγο για ένα χρόνο περίπου, αλλά συνεχίζει μέχρι σήμερα να πηγαίνει στον ψυχολόγο των Γιατρών του Κόσμου και βλέπω ότι του κάνει καλό».
Υπάρχει κάποια δομή που έχεις φιλοξενηθεί και που ξεχωρίζεις για κάποιο λόγο;
«Δεν έχω μείνει σε άλλη δομή όπως αυτή του A Step Forward. Παλαιότερα έμενα σε camp και για μικρό χρονικό διάστημα μέναμε με τα παιδιά μου σε διαμέρισμα, αλλά δεν αισθανόμουν ασφαλής εκεί, εξαιτίας του πρώην άντρα μου. Βρήκε πού μέναμε και μας παρενοχλούσε ακόμα και τα βράδια. Αναγκάστηκα να καλέσω την αστυνομία και με τη βοήθεια μιας οργάνωσης μάθαμε για το Ανοικτό Κέντρο Διαμονής A step Forward, όπου και μένουμε ήδη εδώ και τρεις μήνες και έχουμε βρει την ησυχία μας».
Με ποιον τρόπο μεγαλώνεις τα παιδιά σου; Βοηθά το Ανοιχτό Κέντρο Διαμονής σε αυτό;
«Σίγουρα, και είμαι ευγνώμων για αυτό. Είμαι χαρούμενη για όλες τις υπηρεσίες και τις παροχές που μας προσφέρει η δομή και σε ιατρικό επίπεδο αλλά και στο νομικό κομμάτι. Χαίρομαι πολύ που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν μαθήματα με την εκπαιδευτικό της δομής μέχρι να ξεκινήσουν τα μαθήματά τους κανονικά στο σχολείο το Σεπτέμβρη. Προσπαθώ πάντα να είμαι δίπλα στα παιδιά μου, να τα ακούω και να τα φροντίζω. Έχουμε περάσει πολλά εξαιτίας του πρώην άντρα μου και για αυτό το λόγο προσπαθώ να είμαι όσο πιο υποστηρικτική γίνεται».
Ποια ήταν η καλύτερη και ποια η πιο δύσκολη στιγμή που βίωσες τα τελευταία τρία χρόνια;
«Η πιο δύσκολη περίοδος ήταν όταν ζούσαμε στο σπίτι με τον πρώην σύζυγό μου. Μεθούσε και μας χτυπούσε όλους. Ειδικά τον μεσαίο μου γιο, που είναι πιο δραστήριος και ενεργητικός. Τον έβαζε να κάθεται τιμωρία με το ένα πόδι σε μια γωνία στο τοίχο και μετά τον κλείδωνε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο μόνο του. Γι’ αυτό τώρα το παιδί μου βλέπει ψυχολόγο. Η καλύτερη στιγμή ήταν η γέννηση του τελευταίου γιου μου φυσικά!».
Για πόσο ακόμη θα μείνεις στον ξενώνα και ποια είναι τα επόμενα βήματα που θ’ ακολουθήσεις;
«Όσο ασφαλής και να αισθάνομαι εδώ, έχω άλλα σχέδια για την οικογένειά μου. Στόχος μου είναι να κάνω τα χαρτιά μου και να φύγω σε άλλη χώρα της Ευρώπης, όπου θα συνεχίσουν εκεί πλέον τα παιδιά μου την εκπαίδευσή τους. Το πιο σημαντικό για μένα είναι να συνεχίσουν τα παιδιά μου τις σπουδές τους. Αυτό που δεν είχα εγώ, να το προσφέρω σε αυτά. Να τα δω να μεγαλώνουν και να προκόβουν. Μόνο αυτό με νοιάζει!».
Αντικρίζοντας τα μεγάλα γαλαζοπράσινα μάτια της Aleksandra, κατάλαβα ότι πρόκειται για μια γυναίκα που δεν θα άφηνε τίποτα να κλέψει την αισιοδοξία και τη θέλησή της για δημιουργία. Ούτε ένας πόλεμος. Η ίδια ήρθε στη χώρα μας με την 8χρονη κόρη της, Αnna, από την Ουκρανία πριν από τρεις μήνες περίπου ενώ αυτές τις μέρες τις επισκέφτηκε και η μεγάλη της κόρη, Vlada, που πλέον ζει από δική της επιλογή στην Πολωνία.
Πώς θα περιέγραφες τη ζωή σου στην Ουκρανία μέχρι και πριν να ξεσπάσει ο πόλεμος;
«Η οικογένειά μου και εγώ ζούσαμε στη Zaporozhye. Είναι μια βιομηχανική πόλη με περίπου ένα εκατομμύριο κατοίκους. Λίγο πριν από τον πόλεμο μετακομίσαμε σε ένα προάστιο του Κιέβου, το Irpin, όπου άνοιξα ένα σχολείο Soft Skills για εφήβους. Το Irpin βρίσκεται στη δασική ζώνη, όπου είναι πολύ όμορφο και ήσυχο».
Πώς κατάφερες να φύγεις από εκεί;
«Από τις 24 Φεβρουαρίου βρισκόμασταν στο υπόγειο του σπιτιού μας και σε ένα καταφύγιο. Για πολύ καιρό κανείς δεν πίστευε πως τανκς θα έμπαιναν στο Irpin και ότι στρατιωτικά αεροσκάφη θα έκαναν βομβαρδισμούς. Στις 5 Μαρτίου, με τη βοήθεια των ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας, αναχωρήσαμε για το Κίεβο, έχοντας δεχθεί πυρά».
Τι όνειρα έκανες ερχόμενη στην Ελλάδα; Φοβόσουν ή ένιωθες καλύτερα που άφηνες την Ουκρανία;
«Η απόφαση να έρθουμε στην Ελλάδα ήταν πολύ αυθόρμητη. Όταν εκκενώθηκε το Κίεβο, ήταν απαραίτητο να πάρουμε μια απόφαση για το πού θα πηγαίναμε. Το σπίτι μας στο Irpen είχε καταστραφεί από μια οβίδα, ενώ στην Zaporozhye, όπου ζουν όλοι οι συγγενείς μας, λαμβάνουν χώρα οι εχθροπραξίες. Κάποια στιγμή με πήραν τηλέφωνο φίλοι από την Ελλάδα και μου πρότειναν να μείνω μαζί τους. Ελπίζαμε πραγματικά ότι όλο αυτό θα διαρκούσε το πολύ έναν μήνα και γι’ αυτό δεχτήκαμε αμέσως την πρόσκλησή τους. Δεν κυριαρχούσε ο φόβος στην Ουκρανία, αλλά το σοκ και η δυσκολία να αντιληφθούμε τι συνέβαινε. Μετά τον πρώτο μήνα στην Ελλάδα, καταλάβαμε ότι θα ήμασταν εδώ για πολύ καιρό, όμως εδώ νιώθουμε ασφαλείς και δεν φοβόμαστε το θάνατο».
Πώς ήταν αυτό το ταξίδι;
«Από το Κίεβο πήγαμε οδικώς στην Κρακοβία. Σε όλες τις στάσεις, στα σύνορα, μας υποδέχτηκαν πολύ ευγενικοί και φιλικοί άνθρωποι που μας βοήθησαν με κάθε δυνατό τρόπο. Στη συνέχεια από το αεροδρόμιο της Κρακοβίας πετάξαμε για Θεσσαλονίκη».
Ποια είναι η πορεία που έχεις ακολουθήσει από τη στιγμή που βρέθηκες στη χώρα μας;
«Φτάνοντας στην Ελλάδα, μείναμε με φίλους σε μια μικρή πόλη. Όταν πέρασαν το πρώτο σοκ και ο φόβος, αποφάσισα να ζήσω εδώ και να προσπαθήσω να εξελιχθώ στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα μένω με τη μικρότερη κόρη μου. Είναι 8 ετών και ασχολείται με την εναέρια γυμναστική. Έγραψα για εμάς στο Facebook και μετά κληθήκαμε στην Αθήνα για να συνεχίσουμε τον αθλητισμό».
Πώς βρεθήκατε με το παιδί σου στο Ανοιχτό Κέντρο Διαμονής και πώς σας βοηθά;
«Ως Ουκρανή, θύμα πολέμου, λάμβανα τη βοήθεια των Γιατρών του Κόσμου. Αρχικά ήμουν ωφελούμενη, τώρα όμως βοηθώ ως εθελόντρια του A Step Forward, κάνοντας μαθήματα για εφήβους από την Ουκρανία που μένουν στη δομή».
Πρόκειται να διεκδικήσεις μια θέση εργασίας στην Αθήνα;
«Σκοπεύω να ανοίξω τη δική μου επιχείρηση στην Αθήνα, ένα χώρο για τους εφήβους για να αναπτύξουν soft skills. Ακόμα και σε αυτό το όνειρό μου με στηρίζουν οι Γιατροί του Κόσμου, εξασφαλίζοντάς μου μαθήματα ελληνικών και ό,τι άλλο έχω ζητήσει. Η υπεύθυνη τού A Step Forward και η κα. Θάνου πίστεψαν σε εμένα και ως γυναίκες και μητέρες και οι ίδιες, βρίσκονται δίπλα μου στο επόμενο βήμα τόσο για εμένα όσο και για την κόρη μου».
Πώς λειτουργεί ο ξενώνας Α Step Forward;
«Ο ξενώνας του A Step Forward λειτουργεί όχι μόνο ως ασφαλής χώρος φιλοξενίας αλλά και ως χώρος ενδυνάμωσης των γυναικών. Σε κάθε γυναίκα, ανεξάρτητα από την εθνικότητά της, δίνεται η δυνατότητα να πατήσει στα πόδια της και να πιστέψει στον εαυτό της».
Ο ξενώνας του A Step Forward λειτουργεί όχι μόνο σαν ασφαλής χώρος φιλοξενίας αλλά και σαν χώρος ενδυνάμωσης των γυναικών.
Έχεις καλή αντιμετώπιση ως τώρα από τους Έλληνες;
«Πολύ καλή. Με βοηθούν σε όλες μου τις προσπάθειες. Μου πήρε χρόνο για να αρχίσω να μαθαίνω ελληνικά αλλά τώρα μου έχουν εξασφαλίσει τα μαθήματα οι Γιατροί του Κόσμου. Μου αρέσει πολύ να μελετώ την ιστορία της Ελλάδας και να μαθαίνω την ελληνική γλώσσα. Είμαι ευτυχισμένη διότι η κόρη μου συνέχισε να ασχολείται με τον επαγγελματικό αθλητισμό στην Ελληνική Ομοσπονδία Γυμναστικής».
Τι σου λείπει από τη χώρα σου;
«Οι αγαπημένοι μου, που παραμένουν στην περιοχή των εχθροπραξιών, και η ευκαιρία να τους αγκαλιάσουμε».
Τι πρέπει ν’ αλλάξει οπωσδήποτε στη χώρα μας, ως προς την αντιμετώπιση των προσφύγων;
«Στην Ελλάδα, πολλές εθελοντικές οργανώσεις προσφέρουν βοήθεια, όμως το κράτος έκανε ελάχιστα για να βοηθήσει. Η κατάσταση με τη γραφειοκρατία στα κρατικά όργανα είναι μάλλον περίπλοκη».
Τι ελπίζεις για το μέλλον;
«Σχεδιάζω ένα χώρο για εφήβους στην Αθήνα που θα τους βοηθήσει να εξελιχθούν και να αγαπήσουν τη μάθηση και να αναπτύξουν δεξιότητες οικονομικού προγραμματισμού. Η κόρη ετοιμάζεται να συμμετάσχει στο ελληνικό πρωτάθλημα εναέριας γυμναστικής».
Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις σε όσους διαβάζουν αυτή τη συνέντευξη;
«Εάν βρίσκεστε σε μια ξένη χώρα, αυτό δεν είναι λόγος να ζείτε με τα πάντα έτοιμα. Καθένας από εμάς μπορεί να κάνει κάτι καλό ως ευγνωμοσύνη στη χώρα που μας έδωσε την ευκαιρία να ζήσουμε με ασφάλεια. Και ακόμα κι αν μείνετε στην Ελλάδα για πολύ καιρό, κάντε κάτι για αυτή τη χώρα, ώστε να λένε για την Ουκρανία και τους Ουκρανούς ότι είμαστε πολύ ανοιχτοί και ευγνώμονες πολίτες».
Φωτογραφίες: William Faithful
Info
A Step Forward: astepforward.mdmgreece.gr
*Μήνυμα από τους Γιατρούς Του Κόσμου:
Το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι απαιτητικό καθότι οι ανάγκες των γυναικών είναι ποικίλες. Για τον λόγο αυτό χρειάζεται πάντα οικονομική υποστήριξη από κάποιο σταθερό φορέα. Αυτή την περίοδο, συγκεκριμένα από τον Ιούλιο του 2020 μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2022, το Ανοιχτό Κέντρο Διαμονής λειτουργεί με επιχορήγηση από το πρόγραμμα «Άσυλο και Μετανάστευση» των ΕΕΑ Grants, με διαχειριστές τους ΣΟΛ Crowe & HumanRights360. Σημαντικές είναι όμως η υποστήριξη και οι δωρεές του απλού κόσμου. Εξαιτίας της μεγάλης ανάγκης που υπάρχει για τη στέγαση των ευάλωτων συνανθρώπων μας, πάντα θα βρισκόμαστε στην ανάγκη αναζήτησης νέας χρηματοδότησης.
Η Γενική Γραμματεία Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων διαθέτει ένα πλήρες πανελλαδικό Δίκτυο Δομών για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της βίας και των πολλαπλών διακρίσεων κατά των γυναικών.
