Τραγουδίστρια και συνθέτρια με σπουδές Πιάνου, Κλασικού και Τζαζ Τραγουδιού, Ανώτερων Θεωρητικών Μουσικής και Προσχολικής Αγωγής. Πρόσφατα ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με τίτλο «Jazz Performance & New Technologies». Ξεχωρίζει για τον τρόπο που φέρνει κοντά έντονους ρυθμούς από την τζαζ και τη λάτιν παράδοση, ενώ πρόσφατα δημιούργησε το κουιντέτο της με τους Νικόλα Αναδολή (πιάνο), Βαγγέλη Κοτζάμπαση (τύμπανα), Γεώργιο Χλιαβώρα (βιολί) και Γρηγόρη Θεοδωρίδη (κοντραμπάσο). Μαζί ετοίμασαν τη «Βιολετέρα», ένα άλμπουμ με δικές της συνθέσεις.
Βιολετέρες έλεγαν τις κοπέλες που μοίραζαν λουλούδια παλιά στους δρόμους της Ισπανίας. Ο στίχος στο ομώνυμο τραγούδι λέει: «Σαν τα πουλιά που φέρνουν την άνοιξη, βγαίνουν στους δρόμους της Μαδρίτης τα κορίτσια με τους μενεξέδες τους». Ήθελα ο τίτλος αυτού του πρότζεκτ και του δίσκου να είναι κάτι συμβολικό, που να περικλείει τη δική μας αίσθηση ρομαντισμού που χαρακτηρίζει τον ήχο και τις προσωπικότητές μας.
Η τζαζ είναι μια μουσική γλώσσα με βασικό συστατικό τον αυτοσχεδιασμό. Με αυτή τη μαγική ιδιότητα καταφέρνει να χωράει παντού, άλλοτε ως βασική αισθητική προσέγγιση του μουσικού έργου, άλλοτε απλώς περαστική σαν στολίδι. Αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, η μεγάλη της γοητεία, ξεδιπλώνοντάς σου τόσες εναλλακτικές σε ωθεί στην απελευθέρωση. Έτσι, λοιπόν, και στη δική μας παράδοση η τζαζ θα μπορούσε να συμμετάσχει με πολλούς τρόπους. Στη φάση που με βρήκε το τραγούδι αυτό, ήθελα να του δώσω αυτή την απόχρωση.
Παγκοσμίως υπάρχουν πολλά, υπεραξιόλογα και πολύ ενδιαφέροντα τζαζ σχήματα γυναικών. Στην Ελλάδα σίγουρα δεν βλέπουμε, γιατί αρχικά δεν υπάρχει αντίστοιχο ακροατήριο και ανάλογη εκπαίδευση. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, θα έλεγε κανείς ότι είναι μακριά από την κουλτούρα μας η τζαζ μουσική, και εδώ διαφωνώ. Είναι τόσα πολλά τα στάδια και τα μέρη αυτής της μουσικής, αλλά και οι μείξεις που έχουν γίνει με άλλα είδη και κουλτούρες, όπως είπα και πιο πάνω, που νομίζω πως το πρόβλημα είναι η κλειστή μας στάση απέναντι στο διαφορετικό. Η έλλειψη περιέργειας! Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, λοιπόν, δύσκολα βρίσκει κανείς τα ερεθίσματα για να ασχοληθεί καλλιτεχνικά με αυτό. Είμαι αισιόδοξη, ωστόσο, και ελπίζω στα επόμενα χρόνια να ξεκινήσει να εισάγεται η τζαζ στην ακαδημαϊκή εκπαίδευση της χώρας.
