Μία από τις ομορφότερες γυναίκες που έχουν περπατήσει σε αυτό τον πλανήτη, το κινηματογραφικό είδωλο των παιδικών μου χρόνων και το πρόσωπο της δεκαετίας του ’80 σύμφωνα με το TIME, κάθεται σε ένα σκαμπό του αγαπημένου μου μπαρ στην Αθήνα και κάνει πλάκα με όλο το συνεργείο, καθώς φωτογραφίζεται. Φοράει ένα χρυσό λαμέ φόρεμα και γόβες με χαμηλό τακούνι και έχει πρόχειρα πιασμένα ψηλά τα μαλλιά της, μέχρι να ξεκινήσουν πάλι οι λήψεις και να απελευθερώσει τον χαρακτηριστικό καστανό χείμαρρο από μπούκλες που με κάθε της κίνηση αγγίζουν απαλά τη δερμάτινη επένδυση του ξύλου της μπάρας.
Περπατήσαμε παρέα τη Σταδίου από την πλατεία Συντάγματος μέχρι τη στοά του Galaxy, ενώ μου εξιστορούσε το πώς μια σοβαρή ενδονοσοκομειακή λοίμωξη πριν από περίπου ενάμιση χρόνο την ενέπνευσε να ξεκινήσει ένα podcast με τον τίτλο «Now What, with Brooke Shields» όπου οι καλεσμένοι της, ηθοποιοί, αθλητές αλλά και επιστήμονες, μιλούν για τις κομβικές στιγμές και αποφάσεις της ζωής τους:
«Νόμιζα ότι δεν θα ξαναβγώ από το νοσοκομείο. Αρχισα να σκέφτομαι τις στιγμές που σε γονατίζουν, είτε μιλάμε για διαζύγιο, είτε για θάνατο, είτε το ότι δεν περνάς στο πανεπιστήμιο. Πώς αντιδρούμε σε αυτές τις εμπειρίες; Αυτό λέει πολλά για το ποιοι είμαστε. Θέλω λοιπόν να δω πώς κάποιοι σηκώνονται και συνεχίζουν τη ζωή τους».
Ενώ μου τα λέει όλα αυτά, περπατάει γρήγορα, σαν να μην είχε σπάσει ποτέ το γοφό της, μια εκθαμβωτική, ψηλή, αεικίνητη, γήινη και μεταδοτικά αισιόδοξη γυναίκα.
Λίγο νωρίτερα, την ώρα που όλη η ομάδα κάνει διάλειμμα για φαγητό, εκείνη, αντί να ξεκουραστεί, θέλει να πεταχτούμε στο Μοναστηράκι για αντίκες. Πηγαίνουμε οι τρεις μας, εκείνη, η μάνατζέρ της Τζιλ κι εγώ, και αναλαμβάνω ρόλο διερμηνέα όχι επειδή δεν μιλούν αγγλικά στο Μοναστηράκι, αλλά για να πετύχω, ως ντόπια, πιο λογικές τιμές στις διαπραγματεύσεις. «Εχω πολλά τέτοια πράγματα από τη μητέρα μου», μου λέει καθώς βλέπουμε κάθε λογής βικτωριανά πορσελάνινα αντικείμενα και παλιά ασημικά.
Μιλάει με άπειρη τρυφερότητα για τη μητέρα της που έφυγε από τη ζωή δέκα χρόνια πριν, κλείνοντας για πάντα έναν πανίσχυρο, αλλά και πολύπλοκο δεσμό που καθόρισε την Μπρουκ για δεκαετίες. Η Τέρι Σιλντς, μια χωρισμένη μητέρα που μεγάλωσε την κόρη της με θυσίες, την προστάτευσε λυσσαλέα ως μάνατζέρ της από την εποχή που πόζαρε, μωρό ακόμα, σε παιδικές διαφημίσεις, μέχρι και τα χρόνια που η έφηβη σταρ της «Γαλάζιας Λίμνης» χόρευε στο Στούντιο 54 με τον Μάικλ Τζάκσον και τον Τζορτζ Μάικλ και την επομένη πήγαινε κανονικά σχολείο. Όμως στο σπίτι τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα.
«Το ότι ωρίμασα νωρίτερα δεν είχε να κάνει με τη σόουμπιζ, αλλά με το ότι έπρεπε να κρατήσω ζωντανή τη μητέρα μου, που ήταν μια αλκοολική μονογονέας. Είχα ευτυχώς πάντα γύρω μου ανθρώπους απλούς, ήταν σημαντική η εκπαίδευσή μου. Είχα αυτή την ισορροπία, δεν πήγα μόνη μου στο Χόλιγουντ. Μείναμε στη Νέα Υόρκη. Χόρευα κάποιες ώρες, αλλά στις έντεκα η ώρα το βράδυ ήμουν σπίτι. Οι φίλοι μου έπαιζαν ποδόσφαιρο, βόλεϊ, μπάσκετ, κι εγώ έπαιζα με αστέρες του κινηματογράφου! Ετσι ήταν η δική μου πραγματικότητα».
O «κέρβερος» Τέρι ήταν και ο λόγος που η Σιλντς δεν βίωσε ποτέ μια εμπειρία #metoo: «Η μητέρα μου με προστάτευε στις οντισιόν, όλοι τη φοβούνταν και καλά έκαναν, θα τους είχε σκοτώσει! Το εκτιμώ ότι ήταν τόσο προστατευτική, γιατί κατάφερα να βρω χαρά από την ηθοποιία, δεν μου δημιουργούσε πόνο».
Μιλώντας για όλα αυτά την προηγούμενη μέρα, στο ετήσιο συνέδριο του Marie Claire, συγκινείται και την ίδια στιγμή αυτοσαρκάζεται, προσποιούμενη ότι τα βουρκωμένα μάτια της οφείλονται στις εξάψεις της εμμηνόπαυσης, σκορπώντας το γέλιο στο ακροατήριο. Αυτή είναι η Μπρουκ Σιλντς, μια έξυπνη, ετοιμόλογη κουκλάρα, με έμφυτη ευγένεια, χιούμορ και επαγγελματισμό. Ανήκει επίσης σε εκείνες τις περιπτώσεις ηθοποιών που ζει μια «κανονική» ζωή στη Νέα Υόρκη με τον παραγωγό σύζυγό της Kρις Χέντσι και τις δύο κόρες τους, Ρόουαν και Γκρίερ, αρνούμενη σταθερά να μετακομίσει στο Λος Αντζελες για να βρίσκεται στην καρδιά των στούντιο παραγωγής.
Καθώς είναι η ώρα να γυρίσουμε στη βάση μας, σπεύδει να αγοράσει κάτι ως σουβενίρ, καθώς περιτριγυρίζουμε έναν πάγκο με μπρούτζινα ρόπτρα. «Αυτό ήταν στο γιοτ του Ωνάση», λέει ο πληθωρικός πωλητής για ένα με ναυτικό μοτίβο, της το μεταφράζω και χαμογελάει με δυσπιστία – δεν είναι η Αμερικανίδα τουρίστρια που θα περίμεναν. Διαλέγει ένα ρόπτρο με τον ήλιο της Βεργίνας που βρίσκει ιδανικό για μια πόρτα του σπιτιού της και αναχωρούμε.
Είναι γοητευμένη από την Ελλάδα και το αναφέρει σε κάθε ευκαιρία. Το πρώτο της πρωί στην Αθήνα ανέβηκε στην Ακρόπολη, ενώ το βράδυ μετά την ομιλία της ενθουσιάστηκε με την παλιά παραδοσιακή ταβέρνα με ζωντανή μουσική όπου κάναμε το τραπέζι στους ξένους καλεσμένους μας. Στα 57 της, η Σιλντς απολαμβάνει τη ζωή ίσως περισσότερο από ποτέ, και το ίδιο θέλει να ενθαρρύνει κι άλλες γυναίκες να κάνουν, μέσα από μια νέα πλατφόρμα, το Beginning is Now, της οποίας είναι ιδρύτρια και CEO.
«Το Beginning is Now επικεντρώνεται στην ευεξία γυναικών πάνω από τα 40 και στο να αλλάξουμε προς το καλύτερο όλη τη συζήτηση γύρω από την ηλικία. Γιατί το θέμα δεν είναι η ηλικία, είναι η ζωτικότητα, είναι τα νέα κεφάλαια της ζωής σου, όταν έχεις ήδη κάνει τόσα πολλά. Εγώ είμαι 57 και νιώθω ότι αρχίζω μόλις τώρα. Eίμαστε μια κοινότητα πολύ προσγειωμένη, πολλές από εμάς είμαστε empty-nesters που τα παιδιά μας έχουν φύγει για το πανεπιστήμιο. Παρέχουμε στα μέλη μας πληροφορίες, ενθάρρυνση, εργαλεία, σύντομα θα έχουμε και προϊόντα. Με σόκαρε όταν κάποια στιγμή κοίταξα γύρω μου και πρόσεξα ότι οι γυναίκες της ηλικίας μου δεν ήταν “ορατές” για την αγορά, το μάρκετινγκ των προϊόντων δεν στόχευε σ’ εμάς. Γιατί είτε είσαι 20 χρόνων είτε είσαι στη γηριατρική πτέρυγα με τα αζήτητα».
Τη ρωτάω ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση όταν αποφάσισε να γίνει και επιχειρηματίας.
«Το να έχω μια startup είναι ένα από τα πιο τρομακτικά πράγματα που έχω κάνει», απαντά. «Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να πιστέψω στις δυνατότητές μου να μπω σ’ έναν χώρο όπου δεν είχα ξαναϋπάρξει. Για πρώτη φορά κάνω κάτι που δημιούργησα εγώ, προήλθε από εμένα, το χρηματοδότησα, το ζω.
Το να μπαίνω σε αυτές τις αίθουσες συσκέψεων με τους επενδυτές, που σου εξηγούν όσα πιστεύουν ότι δεν ξέρεις, είχε πολύ ενδιαφέρον: το να μαθαίνω να μιλάω σε αυτή τη νέα γλώσσα και να συνειδητοποιώ ότι είμαι πολύ πιο ικανή απ’ ό,τι πίστευα».
Φυσικά για τη Σιλντς δεν είναι μια νέα διαδικασία το να επανεφευρίσκει τον εαυτό της και να ρίχνεται σε ένα νέο πεδίο: «Επανεφευρίσκω τον εαυτό μου από τότε που ήμουν παιδί και αυτό προέκυπτε πάντα από την απόρριψη. Υπήρχαν φάσεις στη ζωή μου που μπορεί να μην είχα κάνει ταινία για λίγο καιρό ή να είχα κάνει αλλά να μην ήταν εισπρακτική επιτυχία, οπότε ναι μεν ήμουν διάσημη, αλλά ξαφνικά οι μετοχές μου στο Χόλιγουντ έπεφταν. Οταν συνέβαινε αυτό, εγώ δεν καθόμουν με σταυρωμένα χέρια, πήγαινα και έκανα κάτι άλλο, έτσι για παράδειγμα πήγα στο Μπρόντγουεϊ, όπου έκανα μιούζικαλ για πολλά χρόνια με επιτυχία. Μετά, όταν σταμάτησε αυτό, άνοιξε η τηλεόραση για μένα. Και μετά έγραψα βιβλία. Πάντα παρέμενα δημιουργική σε νέα πεδία».
Ενα από τα μπεστ σέλερ βιβλία της, Down Came the Rain: My Journey Through Postpartum Depression, αφορούσε την επιλόχειο κατάθλιψη που πέρασε όταν γέννησε την πρώτη κόρη της:
«Αυτή η συζήτηση πρέπει να ξεκινήσει, νομίζω, προτού κάνεις παιδιά», μaς είπε για το θέμα απαντώντας σε σχετική ερώτησή μου στο Power Trip. «Εγώ έκανα εξωσωματική επτά φορές κι αυτό βαραίνει, βιοχημικά, το σώμα. Πιστεύουμε ότι θα κάνουμε το μωρό και αυτομάτως θα είμαστε αδύνατες, τα μαλλιά μας φυσικές μπούκλες και αυτομάτως θα λατρεύουμε το μωρό μας. Αλλά το σώμα και ο κόσμος σου αλλάζει για πάντα, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι πιο δύσκολο απ’ όσο πιστεύαμε. Εγώ ένιωθα ενοχές γιατί δεν είχα από την αρχή αυτή την αιώνια αγάπη για το παιδί μου. Η περίοδος των εξωσωματικών ήταν πολύ καταθλιπτική και μετά, όταν έκανα παιδί, δεν κατάφερα να συνδεθώ αμέσως μαζί του.
»Πολλοί άνθρωποι ντρέπονται για αυτή την εμπειρία και είναι άδικο. Είναι μια βιοχημική αστάθεια. Η ψυχοθεραπεία και η φαρμακευτική αγωγή μού έσωσαν τη ζωή. Πολλές φορές όμως οι άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε αυτά και το περιβάλλον δεν καταλαβαίνει τι πηγαίνει λάθος, και εσύ, ξαφνικά, γίνεσαι το πρόβλημα, σου λένε, “κοίτα το μωράκι σου, τι έγινε τώρα, τι έπαθες;| Και λες, “εγώ φταίω, εγώ απέτυχα, εγώ έχω το πρόβλημα”.
»Ηταν μια πολύ δύσκολη περίοδος της ζωής μου. Οταν βγήκα, είπα ok, κάποιος πρέπει να μιλήσει ανοιχτά για αυτό το ζήτημα. Κάποιος μπορεί να πάθει ψύχωση αν δεν το αντιμετωπίσει, ακούμε τόσες τέτοιες ιστορίες».
Το να δείχνει ευάλωτη μετατράπηκε σε υπερδύναμη για την Μπρουκ, και είναι κάτι για το οποίο μιλάει συχνά:
«Το να δείχνουμε ευαλωτότητα είναι δύναμη, και για μένα είναι πολύ σέξι, επίσης. Αυτό θέλω να μάθουν οι κόρες μου, ότι η ευαλωτότητα δεν είναι αδυναμία. Οταν ένα κορίτσι παντρεύεται και κάνει παιδιά, βιώνει τις ανισότητες στο πετσί του, π.χ., στην πανδημία οι γυναίκες δούλευαν πολύ περισσότερο από τους άνδρες γιατί παράλληλα με τη δουλειά φρόντιζαν τα παιδιά, τους ηλικιωμένους…
»Εγώ πάντα ως μητέρα δούλευα, αλλά δεν αισθανόμουν ποτέ αρκετή, ότι έκανα αρκετά σε κανένα πεδίο. Έχανα τους αγώνες της κόρης μου επειδή δούλευα. Είναι επικίνδυνο να πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα κάνουμε όλα, πρέπει να βρούμε έναν δικό μας τρόπο να ικανοποιούμε τις ανάγκες μας.
»Θέλω οι κόρες μου να ξέρουν ότι έχουν την επιλογή να δουλέψουν και να είναι παρούσες ως μητέρες. Νομίζω ότι πρέπει να αλλάξουμε λίγο τις συζητήσεις μας, να συγχωρούμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας. Τα παιδιά μου λένε, για παράδειγμα, γιατί δεν μαγειρεύεις λίγο παραπάνω; Γιατί δεν έρχεσαι περιποιημένη στο σχολείο να με πάρεις; Θέλουν να είμαι γκλάμορους και από την άλλη 100% μαμά, αυτά είναι όμως αντιφατικά μεταξύ τους. Πρέπει να σταματήσει αυτή η ενοχή, αυτό θα ήθελα να αλλάξει».
Μιλώντας για αλλαγές και κακώς κείμενα, μία από τις πιο πολυαναμενόμενες συμμετοχές στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance (19-29 Ιανουαρίου 2023) είναι το βιογραφικό ντοκιμαντέρ «Brooke Shields: Pretty Baby», που εστιάζει στην αντικειμενικοποίηση και σεξουαλικοποίηση της ανήλικης σταρ από το Χόλιγουντ και τη βιομηχανία του θεάματος.
Αν ανατρέξει κανείς σε τηλεοπτικές εμφανίσεις της νεαρής Σιλντς μετά την τεράστια επιτυχία και διεθνή φήμη που της χάρισαν η αμφιλεγόμενη «Κουκλίτσα της Νέας Ορλεάνης» του Λουί Μαλ το 1978 (όπου υποδύεται ένα εκδιδόμενο παιδί) και η «Γαλάζια Λίμνη» το 1980, είναι εύκολο να εντοπίσει τις ανάρμοστες ερωτήσεις στις οποίες την υποβάλλουν μεσήλικες παρουσιαστές και δημοσιογράφοι, όπως για τις γυμνές σκηνές της ή για τη διατήρηση της παρθενιάς της (για χρόνια το ποιος θα είναι ο «εκλεκτός» με τον οποίο θα ολοκλήρωνε τη σχέση της η ηθοποιός είχε γίνει θέμα δημόσιας συζήτησης). Οπως εξηγούν οι εκπρόσωποι του φεστιβάλ, το φιλμ ευθυγραμμίζεται με την τάση των πρόσφατων ντοκιμαντέρ να επιτρέπουν στον θεατή να επισκέπτεται εκ νέου την ιστορία και να τη βλέπει με μια νέα ματιά.
Σίγουρα, όσο εμβληματική κι αν υπήρξε η εικόνα της 14χρονης Σιλντς με τα ελάχιστα ρούχα σε φόντο ένα τροπικό νησί, αυτή η σεξουαλικότητα που όρισε την αρχή της καριέρας της και κατ’ επέκταση την ταυτότητά της για δεκαετίες, ήταν κάτι που η ίδια δεν μπορούσε να σταματήσει, ούτε να κατανοήσει.
Η σκηνοθέτιδα Λάνα Γουίλσον δίνει χώρο και χρόνο στην ενήλικη Μπρουκ να μοιραστεί την ευφυία, την ευαισθησία και την ανθρωπιά της ενώ ανατρέχει στις επαγγελματικές και προσωπικές επιλογές της, τον σύντομο γάμο της με τον Αντρέ Αγκάσι, την έντονη σχέση της με τη μητέρα της και τις δικές της αγωνίες με τη μητρότητα. Όμως μέσα από την ιστορία ενηλικίωσης της Σιλντς μπροστά στα αδιάκριτα φώτα της δημοσιότητας, με χρήση αρχειακού δημοσιογραφικού υλικού, το ντοκιμαντέρ αποτελεί και μια σκληρή κριτική στην τοξική κουλτούρα διαιώνισης της συστηματικής εκμετάλλευσης ανήλικων κοριτσιών από τη showbiz. Σε μια πιο ευχάριστη νότα, η νέα της ρομαντική κομεντί κυκλοφορεί το Μάρτιο στο Netflix. Είναι ικανοποιημένη που «η τηλεόραση εστιάζει πια περισσότερο σε ιστορίες γυναικών άνω των σαράντα, και μάλιστα σε ιστορίες που δεν είναι σκοτεινές αλλά χαρούμενες». Οσο για τον κινηματογράφο, «υπάρχουν η Ελεν Μίρεν και η Μέριλ Στριπ, αλλά εξακολουθεί να υφίσταται ένα κενό σε ρόλους διαθέσιμους για μεγαλύτερες ηλικίες και ρόλους για χαρούμενες γυναίκες. Πιστεύω ωστόσο ότι το τοπίο αρχίζει να αλλάζει. Τώρα η φωνή των γυναικών αρχίζει να αποκτά δύναμη».
Κάνουμε την τελευταία λήψη στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη, στα κλεφτά, λίγο πριν μας διώξει ο φρουρός γιατί απαγορεύεται, και με αποχαιρετά με μια σφιχτή αγκαλιά στο πεζοδρόμιο ενώ η Αθήνα έχει ανάψει τα φώτα της. Της δίνω μερικά ακόμα tips για τη Σαντορίνη όπου θα πάει για δύο μέρες και μου λέει ότι με περιμένει στη Νέα Υόρκη. Ακόμη και τώρα που ξεφυλλίζω αυτό το θέμα, νομίζω ότι ονειρεύτηκα πως εκείνο το απόγευμα έπινα μαρτίνι με την Μπρουκ Σιλντς στο Galaxy.
Credits:
- Φωτογραφία: Philip Gay (2DM MANAGEMENT)
- Fashion Director: Elina Sygareos
- Μακιγιάζ: Αθηνά Καρακίτσου (10am)
- Μαλλιά: Jose Quijano (10am)
- Βοηθός styling: Jay Κωνσταντινίδου
- Βοηθός φωτογράφου: Morgan Pouliquen
- Παραγωγή: Sunswine productions
Ευχαριστούμε το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία» για την ευγενική φιλοξενία.
