Η Λεά Σεϊντού έχει πολλά να μας πει. Και το να την ακούμε είναι αληθινή ευχαρίστηση: ανάμεσα στην ειλικρίνεια και τον αυτοσαρκασμό, στην έμφυτη ποιητική διάθεση και τη διορατικότητα, έχουμε απέναντί μας μια μυστηριώδη σταρ του σινεμά, σημειώνει η Loïs Flayac, που μίλησε μαζί της.
Είστε από τους λίγους ανθρώπους στον κόσμο που έχουν δει το «Δεν υπάρχει χρόνος να πεθάνεις», την τελευταία ταινία με ήρωα τον Τζέιμς Μποντ που συνεχώς αναβάλλει την κυκλοφορία της στις αίθουσες. Ποια είναι η ετυμηγορία σας;
Μα και πάλι έχω δει μόνο μία εκδοχή της ταινίας, πριν από το τελικό μοντάζ κι ενώ δεν είχαν ολοκληρωθεί τα ειδικά εφέ! Και πάλι τη βρήκα θαυμάσια. Και πολύ αστεία. Μου αρέσει πόσο έξυπνος και ετοιμόλογος είναι ο ήρωας, τα κομψά του αγγλικά. Απολαμβάνω τον τρόπο που κυνηγά την ηρωίδα μου. Οσο για τον Ντάνιελ Κρεγκ, καταφέρνει να δώσει ένταση και περιεχόμενο στο ρόλο και βάθος σε αυτό τον αληθινά περίπλοκο ήρωα, που δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα ίνδαλμα.
Λέγεται ότι ο ίδιος ο Ντάνιελ Κρεγκ ήταν εκείνος που ζήτησε να ξαναεμφανιστείτε ως Bond girl…
Είναι κάτι που έχει φτάσει στα αυτιά μου και μου αρέσει να το λέω και στον εαυτό μου γιατί με κολακεύει αφάνταστα, αλλά αν είναι έτσι, εκείνος δεν μου είπε ποτέ κάτι τέτοιο!
Ακόμη κι έτσι, πώς είναι η συνεργασία σας;
Είναι παράξενο τι κάνει μια επαγγελματική σχέση να δουλέψει και τι όχι. Ο Ντάνιελ Κρεγκ είναι άνδρας, Αγγλος, ηθοποιός άλλης γενιάς από εμένα και παρ’ όλα αυτά έχει κάτι στο οποίο αναγνωρίζω τον εαυτό μου: ένα μυστήριο, μια εσωτερικότητα, κάτι που στο χολιγουντιανό τοπίο είναι σπάνιο. Δεν τον νοιάζει αν τον αγαπάνε ή όχι. Κι αυτό μου αρέσει πολύ.
Η Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ, δημιουργός της τηλεοπτικής σειράς «Fleabag», στρατολογήθηκε ως σεναριογράφος του «Δεν υπάρχει χρόνος να πεθάνεις» για να φέρει στην ταινία ένα μοντέρνο φεμινιστικό αεράκι. Το νιώσατε αυτό στον τρόπο που γράφτηκε ο ρόλος σας;
Μια ταινία σαν αυτήν, που θα τη δουν εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο, έχει την ευθύνη να αντανακλά τις αλλαγές που συμβαίνουν στον κόσμο μας: θα ήταν παράλογο, σήμερα, μια ταινία Μποντ να δείχνει εμάς τις γυναίκες υποχείρια των ανδρών τη στιγμή που στην πραγματικότητα οι γυναίκες βγαίνουν μπροστά και παίρνουν όλο και πιο δυναμικά το λόγο, και δικαίως. Χρειαζόμαστε δυναμικές γυναίκες στο σινεμά, οπότε, ναι, οι γυναίκες ηρωίδες στο «Δεν υπάρχει χρόνος να πεθάνεις» έχουν μεγάλη δύναμη και δεν αντιμετωπίζονται ως αντικείμενα. Παγκοσμίως, οι ρόλοι που ορίζονται με μόνο κριτήριο τη σεξουαλικότητά τους με κάνουν να ντρέπομαι.
Μετά το κίνημα #MeToo νιώθετε ότι υπάρχει μια θετική εξέλιξη στο χώρο του κινηματογράφου;
Πιστεύω ότι ο μισογυνισμός είναι ακόμη υπερβολικά διαδεδομένος. Στο επάγγελμά μας έξυπνοι και καλλιεργημένοι άνδρες συνεχίζουν να επιτρέπουν στον εαυτό τους να είναι μισογύνηδες. Ωστόσο, κατ’ εμέ, δεν υπάρχει τίποτε λιγότερο σέξι από αυτό.
Τι επίδραση είχε στην προσωπικότητά σας το ότι έχετε ζήσει μέρος της ζωής σας στο νησί Γκόρι στη Σενεγάλη, όπου ζει η μητέρα σας;
Ηταν μια τεράστια ευκαιρία για ένα παιδί να συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος δεν είναι μόνος αυτός στον οποίο μεγαλώνει. Το Γκόρι μου έδειξε νέους τρόπους σκέψης, με έμαθε άλλους κώδικες, ήταν η πόρτα μου σε άλλους κόσμους.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη της Léa Seydoux στο Marie Claire Φεβρουαρίου που κυκλοφορεί την Κυριακή 24 Ιανουαρίου με το Θέμα.
