Η Λούσι Μπόιντον είναι ευτυχισμένη στο Λονδίνο. «Είμαι στον παράδεισο», δηλώνει ευθέως στην αρχή της συνομιλίας μας. «Αυτό είναι το μεγαλύτερο διάστημα που έμεινα στο σπίτι μου στο Λονδίνο εδώ και καιρό. Ασχολούμαι με μερικά νέα σχέδια – δύο είναι διασκευές βιβλίων και αδημονώ να έρθει η στιγμή που θα μπορώ να μιλήσω γι’ αυτά με περισσότερες λεπτομέρειες».
Η 29χρονη σταρ που γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη από Άγγλους (δημοσιογράφους) γονείς μεγάλωσε στο νοτιοανατολικό Λονδίνο μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή της. Ήταν μόλις 12 ετών όταν πρωτοεμφανίστηκε στο σινεμά, το 2006. Υποδύθηκε τη συγγραφέα Μπεατρίξ Πότερ, δημιουργό του Πίτερ Ράμπιτ, σε νεαρή ηλικία, στην ταινία «Miss Potter» με τους Ρενέ Ζελβέγκερ και Γιούαν ΜακΓκρέγκορ. Μαζί με την ενηλικίωση ήρθε και ο ρόλος που της χάρισε μία υποψηφιότητα καλύτερου δεύτερου γυναικείου ρόλου (στα βραβεία SAG) για το «Bohemian Rhapsody». Έκτοτε η καριέρα της εκτοξεύτηκε κρατώντας τη συχνά στην αμερικανική ήπειρο.
Πραγματικά λατρεύουμε το νέο σας, αρκετά πιο «αιχμηρό», look που έχετε στη φωτογράφηση για το ελληνικό Marie Claire. Απολαμβάνετε τις μεταμορφώσεις εντός και εκτός πλατό;
Η Ρέιτσελ, η φανταστική φωτογράφος μας, επισήμανε ότι θα ήθελε να κάνει κάτι που θα απέπνεε δυναμισμό και συμφωνήσαμε αμέσως όλοι – θέλαμε περισσότερο να βγάλουμε αυτή την αίσθηση και όχι απλώς την αισθητική. Με αυτό το σκεπτικό κάθε τμήμα που ασχολήθηκε δημιουργικά με τη φωτογράφηση έδωσε τη δική του ερμηνεία για το τι σημαίνει γυναικεία ενδυνάμωση. Και αυτό ακριβώς λατρεύω σε σχέση με τη μόδα και το μακιγιάζ και με ιντριγκάρει όταν πρέπει να ασχοληθώ με το μακιγιάζ και τα κοστούμια για ένα ρόλο: η συνεργασία και το γεγονός ότι μπορείς να αλλάξεις τη σχέση σου με την ταυτότητά σου, να δημιουργήσεις μια αίσθηση του εαυτού σου που μοιάζει καλύτερη ή απλώς διαφορετική. Μπορείς να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι αμέσως και χειροπιαστά. Με το που ολοκληρώσαμε το look, στεκόμουν με διαφορετικό τρόπο, φερόμουν διαφορετικά. Ένιωθα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση γνωρίζοντας ότι ο στόχος μας ήταν να φαίνομαι πιο δυναμική και όχι απλώς όμορφη.
Μοιράζετε το χρόνο σας ανάμεσα στο Λονδίνο, στο Λος Άντζελες και τη Νέα Υόρκη. Πού απολαμβάνετε τη ζωή;
Νιώθω τυχερή που αισθάνομαι σπίτι μου και τις τρεις αυτές πόλεις, αλλά η καρδιά μου ανήκει στο Λονδίνο. Και μάλιστα όλο και περισσότερο καθώς μεγαλώνω και έχω μια καλύτερη αίσθηση του ποια είμαι, τι θέλω και τι με κάνει ευτυχισμένη. Οι περισσότεροι από τους φίλους και τους συγγενείς μου βρίσκονται εδώ και πραγματικά αγαπώ αυτή την πόλη. Νομίζω ότι έχει να κάνει με το γεγονός ότι μπορείς σχεδόν να ψηλαφήσεις την ιστορία της, να νιώσεις ένα πολύ μικρό γρανάζι σε μια πολύ μεγάλη μηχανή, κάτι που είναι ταυτόχρονα απελευθερωτικό και παρήγορο.
Αυτοπροσδιορίζεστε ως «Βρετανή σε οδυνηρό βαθμό». Ποια είναι αυτά τα τόσο βρετανικά στοιχεία και συνήθειες που σας καθορίζουν;
Το ότι ζητάω συγγνώμη από κάποιον που έπεσε πάνω μου. Ο κυνισμός των Βρετανών. Η αίσθηση του χιούμορ. Το χιούμορ με αυτοκριτική.
Θα λέγατε ότι το γεγονός ότι εργαστήκατε στο Χόλιγουντ (σε σύγκριση με το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρώπη) σας έφερε περισσότερες ευκαιρίες στον κόσμο της τηλεόρασης και του κινηματογράφου;
Σίγουρα, χωρίς καμία αμφιβολία. Η αμερικανική πλευρά αυτής της βιομηχανίας είναι τεράστια. Όσο μεγάλωνα, μεγάλο μέρος της βιομηχανίας ήταν επικεντρωμένο στο Λος Άντζελες, οπότε το να βρίσκομαι εκεί και να συμμετέχω σε μεγάλες αμερικανικές παραγωγές ήταν σίγουρα ένα διαφορετικό είδος ευκαιρίας, όχι απαραίτητα ανώτερης ποιότητας, αλλά σίγουρα μία ευκαιρία σε άλλη κλίμακα. Αυτό ωστόσο μοιάζει να αλλάζει καθώς περνούν τα χρόνια και μετατοπίζεται το κέντρο παραγωγής, που σημαίνει ότι και άλλες περιοχές μπορούν να αναπτυχθούν και να ανθήσουν. Επιπλέον, τώρα δεν είναι απαραίτητο, για παράδειγμα, να ζει κανείς στο Λος Άντζελες για να τον υπολογίζουν για κάποιο project – μια αλλαγή που είναι πάρα πολύ θετική και από κάθε άποψη δημοκρατική.
Πώς επηρέασε την καριέρα σας το γεγονός ότι ξεκίνησε από τα παιδικά σας χρόνια;
Σε πολύ πρακτικό επίπεδο, το να εργάζεται κανείς από παιδί σημαίνει ότι αρχίζει να μαθαίνει και να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει στη δουλειά από πολύ νωρίς. Νομίζω ότι μαθαίνεις εγκαίρως πώς να προσέχεις τον εαυτό σου, να τον προστατεύεις, να τον συγκρατείς και να εργάζεσαι αποτελεσματικά σε ένα πολύ συγκεκριμένο περιβάλλον, που είναι απίστευτα μοναδικό. Αυτή, τουλάχιστον, ήταν η δική μου εμπειρία. Κάτι ακόμη για το οποίο είμαι τρομερά ευγνώμων που ξεκίνησα να εργάζομαι ως παιδάκι σε αυτή τη δουλειά είναι ότι πέρασα πολύ καλά, διασκέδασα τα παιδικά μου χρόνια. Ήμουν 12, οπότε δεν είχα την πίεση να πληρώσω το νοίκι μου ή να στηρίξω οικονομικά τον εαυτό μου ή την οικογένειά μου, όλα αυτά τα οποία επιβάλλουμε όλοι στον εαυτό μας ή μας τα επιβάλλουν. Αυτό σήμαινε ότι μπόρεσα να δώσω πολλά πράγματα, να τα ευχαριστηθώ και να δω τη δουλειά όπως ακριβώς είναι. Είμαι τυχερή που η είσοδός μου σε αυτό το επάγγελμα έγινε κατά αυτό τον τρόπο γιατί τίποτα δεν μπορεί να με θαμπώσει τώρα πια. Δεν εννοώ ότι έγινα κυνική, απλώς δεν παρασύρομαι εύκολα. Είναι ένα αληθινά μαγικό επάγγελμα και το να νιώθεις ότι έχεις βαθιές ρίζες σε αυτό, να νιώθεις σαν στο σπίτι σου, είναι μια μεγάλη, απίθανη ευχαρίστηση.
Ήσαστε πραγματικά εκπληκτική σε δύο ταινίες που είχαν να κάνουν με τη μουσική και διαδραματίζονταν στα τέλη των 70s, τα «Sing Street» και «Bohemian Rhapsody». Πώς σηματοδότησαν την καριέρα σας και ποια πολύτιμα μαθήματα σας χάρισαν;
Και οι δύο αυτές ταινίες ήταν τεράστια σχολεία για μένα. Ειδικά το «Sing Street» ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή στην καριέρα μου γιατί ο Τζον Κάρνι (σ.σ.: ο σκηνοθέτης) επέτρεψε στους ηθοποιούς να κάνουμε πλήρως δικούς μας τους χαρακτήρες που υποδυθήκαμε. Ένιωσα στ’ αλήθεια ότι η Ραφίνα ήταν εγώ και ήταν δική μου, και σε εκείνη την ηλικία δεν μου είχαν δείξει ποτέ πριν εμπιστοσύνη σε τέτοιο βαθμό, ήταν η πρώτη φορά που μου επέτρεπαν να κάνω ό,τι θέλω με ένα ρόλο, και μάλιστα τόσο σύνθετο όσο εκείνη. Όλες τις προηγούμενες φορές ένιωθα ότι ο ρόλος ήταν μισός δικός μου, μισός των εκάστοτε σκηνοθετών. Αυτή τη φορά, εκτός απ’ όλη αυτή την πίεση, ένιωσα κι ένα κύμα ενδυνάμωσης και συνειδητοποίησα ότι είχα ένα σωρό ιδέες και προοπτικές και άρχισα να εκφράζω τις απόψεις μου. Αυτό άλλαξε για πάντα τον τρόπο που θα δούλευα στο εξής και με βοήθησε να δώσω αξία στη δική μου φωνή, να την εμπιστευτώ.
Στη σειρά «The Politician» υποδυθήκατε μια μάλλον σκληρή νέα γυναίκα. Νιώθετε ότι οι γυναίκες πρέπει να είναι ανταγωνιστικές για να πετύχουν στην καριέρα τους;
Δεν νομίζω ότι ο ανταγωνισμός και η σύγκρουση είναι κάτι που πρέπει να φοβόμαστε, αλλά όχι, δεν πιστεύω ότι πρέπει να παίζουμε το παιχνίδι με τους όρους του club των αγοριών, που μας πουλούσαν μέχρι σήμερα ότι είναι ο μόνος τρόπος για να πετύχει κανείς. Και είμαι αιώνια ευγνώμων στις γυναίκες αυτής της βιομηχανίας που ήρθαν πριν από μένα και το κατάλαβαν αυτό και συνέχισαν να μεταδίδουν το σωστό μήνυμα. Δεν χρειάζεται να είσαι αδίστακτος και δεν χρειάζεται να κλείνεις την πόρτα πίσω σου. Νομίζω πως αυτός ο τρόπος να γίνονται οι δουλειές έχει ξεπεραστεί εδώ και πολύ καιρό.
Δηλώσατε πρόσφατα σε συνέντευξη ότι σας ελκύουν οι πιο σκοτεινοί ρόλοι. Γιατί μια κακιά σάς ασκεί γοητεία;
Νομίζω ότι αυτό ξεκίνησε επειδή μεγαλώνοντας ανάμεσα σε σενάρια έβρισκα συνήθως ότι γυναικείοι χαρακτήρες σε σκοτεινά φιλμ ήταν γραμμένοι με πολύ πιο σύνθετο τρόπο απ’ ό,τι, για παράδειγμα, σε ένα ρομάντζο ή μια κωμωδία. Είτε αυτό σήμαινε ότι ο ρόλος παρουσίαζε ενδιαφέρον από ψυχολογικής άποψης, είτε είχε κυριολεκτικά πιο ενδιαφέρουσα πορεία μέσα στην ταινία. Και στη συνέχεια, καθώς βελτιώθηκε το τοπίο, το είδος αυτών των ταινιών συνέχισε να με ενδιαφέρει, γιατί οι ταινίες τρόμου ανέκαθεν έμοιαζαν ένα πολύ αποτελεσματικό μέσο για να μιλήσει κανείς για βαθύτερα ζητήματα. Γενικότερα, μπορείς να μιλήσεις πιο ελεύθερα για κάθε θέμα όταν το ντύνεις με το μανδύα ενός είδους. Επίσης, πιστεύω ότι είναι ένας συναρπαστικός τρόπος για να δούμε με περισσότερη ειλικρίνεια τα πιο σκοτεινά κομμάτια της κοινωνίας και της ανθρώπινης φύσης. Δεν μιλάω για κάθε ταινία τρόμου βέβαια. Δεν είμαι και τόσο θαυμάστρια των σπλάτερ και της βίας για χάρη της βίας. Είμαι πολύ ευαίσθητη σε σχέση με τα μηνύματα που περνάνε οι ταινίες στον κόσμο. Αλλά αγαπώ τις συγγραφείς γοτθικού τρόμου όπως η Έλεν Ογεγέμι και η Σίρλεϊ Τζάκσον, οπότε όταν πρόκειται για τη δική τους εκδοχή για το σκοτάδι, είμαι μέσα.
Τη συμβουλή ποιων ανθρώπων εκτιμάτε περισσότερο τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική σας ζωή;
Νομίζω ότι αλλάζουν ανά περίσταση. Επαγγελματικά, είμαι με την ατζέντισσά μου στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ολίβια Χόμαν, από τότε που ήμουν 12, οπότε είναι η πρώτη που θα καλέσω. Είμαστε τόσο κοντά που μπορούμε να μιλήσουμε αληθινά ελεύθερα και ειλικρινά μεταξύ μας και αναμφίβολα την εμπιστεύομαι. Όσο για την προσωπική μου ζωή, έχει να κάνει με το τι είδους συμβουλή με ενδιαφέρει. Οι γονείς μου είναι πάντα φάροι καθοδήγησης για μένα, οι στενοί μου φίλοι είναι πάντα εκεί για να με παρηγορήσουν και να μου δώσουν τα φώτα τους, αλλά εκείνη στην οποία θα στραφώ όταν έχω να πάρω μια σοβαρή απόφαση, κάτι που θα με επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό, είναι η αδελφή μου. Με καταλαβαίνει συναισθηματικά, αλλά, την ίδια στιγμή, είναι αυστηρή. Είμαι τυχερή, γιατί ποτέ δεν μου λείπουν οι συμβουλές της και οι αληθινά έντονες απόψεις της.
Τι αναζητάτε στους συνεργάτες σας; Τι κάνει ένα project ενδιαφέρον για εσάς; Θα θέλατε να ασχοληθείτε με την παραγωγή, να αφηγηθείτε τις ιστορίες που εσείς θεωρείτε σημαντικές;
Με ενδιαφέρει η ξεκάθαρη και τίμια επικοινωνία. Η διάθεση για συνεργασία. Οι κοινοί στόχοι, ο ίδιος τρόπος να βλέπουμε τα πράγματα, το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε είναι ζωτικής σημασίας. Γιατί όταν ένας ηθοποιός δεν ασχολείται με την παραγωγή, αφήνει την ερμηνεία του στα χέρια του σκηνοθέτη και του μοντέρ που μπορεί να φέρουν ως αποτέλεσμα ένα ρόλο-τέρας του Φρανκενστάιν, ενώ το φιλμ να είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που ο ηθοποιός είχε οραματιστεί. Χρειάζεται να έχεις ένα τεράστιο απόθεμα εμπιστοσύνης σε αυτή τη διαδικασία, να πιστέψεις ότι θα μείνουν όλοι πιστοί στις αρχικές τους προθέσεις, αλλά, καλώς ή κακώς, δεν συμβαίνει πάντα έτσι. Είμαι ενθουσιασμένη που ασχολούμαι πλέον και με την παραγωγή ώστε να μπορώ να δω ένα project από τη γέννηση μέχρι την ολοκλήρωσή του. Έχω επίσης πλήρη συνείδηση ότι συνεισφέρω ώστε να περάσει ένα μήνυμα στον κόσμο. Οπότε αυτό αλλάζει το είδος των επαγγελματικών πλάνων που με ενδιαφέρουν.
Βλέπετε ένα κύμα γυναικείας αλληλεγγύης να γιγαντώνεται γύρω σας στη βιομηχανία του θεάματος;
Αυτό ακριβώς. Νομίζω ότι οι γυναίκες διαμορφώνουν εκ νέου τον τρόπο που κάνουμε αυτή τη δουλειά και δημιουργούν ένα υγιές εργασιακό περιβάλλον όπου όλοι νιώθουν ότι μπορούν να ανήκουν.
Φωτογραφία: Rachell Smith Fashion Editor: Grace Maier
