Η κωμωδία είναι πιο δύσκολη από το δράμα, όλοι το ξέρουν αυτό, αλλά λίγοι μπορούν να κάνουν κωμωδία με την άνεση και τη σπιρτάδα που το καταφέρνει η Λυδία Τζανουδάκη, είτε υποδύεται ένα κορίτσι που θέλει να παρτάρει ως το πρωί, είτε αλλάζει χαρακτήρες σαν τα πουκάμισα σε μια κωμωδία για το DNA του ίδιου του θεάτρου. Αεικίνητη, μικροσκοπική, με χαρακτηριστική φωνή, μέσα στην ένταση: δύσκολα ξεχνάς τη Λυδία, ακόμη κι αν την έχεις δει σε μία μόνο παράσταση. Απόφοιτη του Ωδείου Αθηνών, μοιάζει απίστευτο, αλλά πλησιάζει ο καιρός που θα συμπληρώσει μία δεκαετία στο σανίδι. Φέτος, εργάζεται χωρίς ρεπό ξαναζώντας κάθε Δευτερότριτο στο θέατρο Πόρτα μία παραμονή Πρωτοχρονιάς σε ένα μπαρ, όπου μια κοριτσοπαρέα παγιδεύει έναν άπιστο εραστή στο «Πήδημα», ενώ τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας μπαινοβγαίνει σε ρόλους στο «Merde!», στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, μία ξέφρενη κωμωδία για τον ίδιο τον κόσμο του θεάτρου.
Λυδία, τι θα ήθελες να γνωρίζουν οι άλλοι για σένα;
Είτε οι άλλοι είναι το κοινό, είτε οι συνάδελφοι, αυτό το οποίο θα ’θελα να μοιραστώ είναι ότι προσπαθώ πάντα να έχω δουλέψει πολύ για το αποτέλεσμα και να είμαι ειλικρινής την ώρα της πρόβας και της παράστασης. Ακόμα και τις φορές που δεν λειτουργούν τα πράγματα όπως θα θέλαμε, η πρόθεσή μου είναι να είμαι παρούσα εκατό τοις εκατό.
Παρόλο που σε πρωτοείδα στο Εθνικό Θέατρο, στην παράσταση «Ξύπνα Βασίλη», ήταν το «Into The Woods», στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ, που μας σύστησε τη νέα καταπληκτική σουμπρέτα που μας έλειπε στο θέατρο. Εσύ τι θυμάσαι από εκείνο το διακεκομμένο -λόγω πανδημίας- ανέβασμα του «Into the woods»;
Υπήρχε μια πολύ έντονη αντίθεση, γιατί ενώ κάναμε ένα έργο για το δάσος ξαφνικά ήμασταν όλοι κλεισμένοι στα σπίτια μας. Θυμάμαι πολύ έντονα κάτι παράλογα βιντεάκια με θάμνους και φυτά που ανταλλάσσαμε με τον θίασο μέσα στην καραντίνα και πόσο τελικά λείψαμε ο ένας στον άλλον.
Το φανταζόσουν όταν ξεκίνησες να κάνεις αυτή τη δουλειά ότι θα βρεθεί στο δρόμο σου η Κοκκινοσκουφίτσα;
Από τις πρώτες δουλειές μου ήταν το παραμύθι «Σιμιγδαλένιος», που σκηνοθέτησε η Λυδία Κονιόρδου στο Εθνικό Θέατρο και είχε επίσης πάρα πολύ τραγούδι και μουσική, οπότε τα παραμύθια και τα μιούζικαλ ήταν πάντα μέσα στο πεδίο των ενδιαφερόντων μου. Αυτό όμως που μου αρέσει στα παραμύθια και που συνέβη και με την Κοκκινοσκουφίτσα ήταν ότι κατάφερα να τη δω και με ένα κάπως πιο εφηβικό βλέμμα, πράγμα απροσδόκητο και τελικά ενδιαφέρον.
Πώς τα πας με διάβασμα και σπουδές; Σου αρέσει να οχυρώνεσαι με όσες περισσότερες γνώσεις γίνεται;
Σε ό,τι αφορά το θεωρητικό κομμάτι, μου αρέσει να μαθαίνω όσο το δυνατόν πιο πολλά πράγματα, αλλά στο τεχνικό κομμάτι δεν θέλω να οχυρώνομαι. Ιδανικά θέλω να λειτουργώ όσο πιο ενστικτωδώς γίνεται.
Σε μια κοινωνία όπου συγκρούονται τρένα, καίγεται ή πνίγεται κόσμος και δεν αποδίδεται κανενός είδους δικαιοσύνη, νομίζω κανένας άνθρωπος δεν νιώθει ασφάλεια
Είσαι άνθρωπος που ορμάει στα πράγματα ή που ζυγίζεις καλά τις καταστάσεις πριν κάνεις ένα βήμα;
Η αρχική τάση είναι να ορμάω, ωστόσο όσο μεγαλώνω οι δεύτερες σκέψεις κερδίζουν έδαφος.
Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση πως το να είναι κανείς ηθοποιός τον κρατά σε επαφή με το παιδί μέσα του. Νιώθεις έτσι σε σχέση με τη δουλειά σου;
Σίγουρα με έναν τρόπο, γιατί παίζεις θέατρο, παίζεις ρόλους, επομένως πάντα στην ουσία παίζεις! Φυσικά η ζωή θα έρθει και θα τα φέρει όλα τούμπα και το άγχος της επιβίωσης θα σε προσγειώσει, θες δεν θες, όμως η επαφή με το παιδί μέσα μας είναι ζήτημα διάθεσης και οπτικής των πραγμάτων, οπότε θεωρώ ότι γίνεται ανεξαρτήτως επαγγέλματος.
Μέχρι το Πάσχα, τουλάχιστον, συμπρωταγωνιστείς στο «Πήδημα», την έξυπνη κωμωδία της Μάγκι Νέβιλ, στο θέατρο Πόρτα. Με ποια διάθεση προσέγγισες το ρόλο σου, μια νέα γυναίκα έτοιμη να φλερτάρει και να σχετιστεί με άλλους ανθρώπους;
Η κυρίαρχη προσέγγιση έχει να κάνει με το πώς σχετίζεται με τα άλλα κορίτσια της παρέας και πώς αυτοπροσδιορίζεται από αυτές τις σχέσεις. Σίγουρα είναι μια κοπέλα νέα, που της αρέσει να φλερτάρει πολύ, αλλά πρωτίστως προσπαθεί να είναι παρούσα για τις φίλες της και πυροσβεστήρας στις κρίσεις που προκύπτουν.
Είναι και party animal η ηρωίδα σου ή μου φαίνεται;
Είναι! Είναι όμως party animal ακριβώς επειδή η πυρηνική της ανάγκη είναι να παρασύρει τους γύρω της στη χαρά!
Συναντιέσαι κάπου μαζί της; Την καταλαβαίνεις, έχεις βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις;
Σε παρόμοιες καταστάσεις δεν έχω βρεθεί σε καμία περίπτωση. Ευτυχώς. Σίγουρα συναντιέμαι μαζί της στο ότι αντλώ χαρά από το να κάνω χαρούμενους τους γύρω μου. Θεωρώ ότι είναι αρκετά έντονη, αλλά βρίσκω ότι έχουμε κοινά, όπως το να υπάρχει μια εγγενής διάθεση να κρατηθεί το ηθικό της παρέας ψηλά ή η ψυχραιμία σε καταστάσεις πανικού.
Ανήκει σε μια κοριτσοπαρέα;
Δεν είμαι σίγουρη ότι ανήκει ακριβώς. Κάπως πιστεύω ότι βαθιά μέσα της αισθάνεται λίγο μόνη. Στη συγκεκριμένη παρέα υπάρχουν οι δυο κολλητές και οι δυο αδερφές, επομένως με έναν τρόπο βρίσκεται στη μέση. Υπάρχει αγάπη, αλλά θα έλεγα ότι υπάρχει και μια ελαφρά μοναξιά.
Ανήκεις κι εσύ σε μια κοριτσοπαρέα;
Ε, φυσικά, αλλά όχι μόνο. Έχει τα καλά της και η κοριτσοπαρέα και η αγοροπαρέα.
Με ποιον μοιράζεσαι την προσωπική σου ζωή, ποιος ακούει τους προβληματισμούς, τους φόβους και τον ενθουσιασμό σου;
Νομίζω ότι η οικογένεια και οι φίλοι μας είναι ο πομπός και ο δέκτης για όλα τα μοιράσματα.
Τι θέλετε να πείτε με την παράσταση το Πήδημα; Προφανώς, το κοινό περνάει καλά, αλλά υπάρχει και μία άγρια τρυφερότητα στο έργο, που έχει να κάνει με την ανάγκη των ανθρώπων να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Πώς το βλέπεις εσύ;
Στην πραγματικότητα αυτό που θέλει να πει η παράσταση είναι ότι κανείς μας δεν είναι τέλειος, με κάποιον τρόπο όλοι έχουμε περάσει δύσκολα, όλοι είμαστε ελαφρώς διαλυμένοι και άρα δεν είμαστε τελικά τόσο μόνοι όσο νομίζουμε.
Τι πιστεύεις για τον έρωτα στις μέρες μας; Κυκλοφορεί εκεί έξω ελεύθερος ή είναι περιορισμένος πολύ σε social, εφαρμογές και καλώδια;
Δεν πιστεύω στον έρωτα. Πιστεύω στην ανάγκη των ανθρώπων να παθιαστούμε για να νιώσουμε ζωντανοί και να συγχρωτιστούμε για να νιώσουμε ασφάλεια. Τα καλώδια και τα social είναι αναγκαστικό επακόλουθο της εποχής.
Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι στο θέατρο, αυτό θα ήταν το οικονομικό χωρίς συζήτηση.
Νιώθεις ότι κινείσαι με ασφάλεια μέσα σε μία κοινωνία που σε σέβεται και σε αντιμετωπίζει ως ισότιμη με τους άνδρες;
Δεν ζούμε σε μια κοινωνία που αντιμετωπίζει ισότιμα τις γυναίκες και τους άνδρες, αυτό είναι δεδομένο. Από τον κόσμο γύρω μου είμαι ευχαριστημένη στο βαθμό που εγώ επιλέγω με ποιους μοιράζομαι την καθημερινότητά μου. Κατά τα άλλα, σε μια κοινωνία όπου συγκρούονται τρένα, καίγεται ή πνίγεται κόσμος και δεν αποδίδεται κανενός είδους δικαιοσύνη, νομίζω κανένας άνθρωπος δεν νιώθει ασφάλεια. Κάπως εκ των πραγμάτων η ασφάλεια δεν είναι και δεν ήταν ποτέ ψηλά στη λίστα προτεραιοτήτων μου. Παρ’ όλα αυτά, νιώθω ότι κινούμαι σε μια κοινωνία που κάνει ό,τι μπορεί για να είμαι ακίνητη. Και αυτό αφορά τον καθένα μας ανεξαρτήτως φύλου.
Στο θέατρο, νιώθεις ότι ανήκεις σε μια γενιά που μπορεί να χαράσσει μια πορεία δική της, να περπατάει σε ένα άλλο μονοπάτι, μακριά από λάθη και κακές συμπεριφορές του παρελθόντος;
Δεν ξέρω αν ανήκω στη γενιά που περιγράφεις, αλλά σίγουρα αισθάνομαι τυχερή για τη γενιά στην οποία ανήκω. Τα λάθη δεν μπορείς να τ’ αποφύγεις, αλλά πιστεύω πως κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.
Όταν δεν σε βρίσκει κανείς στο «Πήδημα» του Δημήτρη Αγιοπετρίτη Μπογδάνου στο θέατρο Πόρτα, σε πετυχαίνει στη… συμμορία του Γιώργου Κουτλή, που σκηνοθετεί μία διασκεδαστική αποδόμηση των θεατρικών κλισέ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Τι ακριβώς κάνεις στο «Merde!»;
Στο «Merde!» είναι λίγο δύσκολο να περιγράψω ακριβώς τι κάνω. Κατά βάση μεταπηδώ από ρόλο σε ρόλο σε έναν υπέροχο κόσμο όπως τον έχουν φανταστεί ο Βασίλης Μαγουλιώτης και ο Γιώργος Κουτλής και συνυπάρχω επί σκηνής με μερικούς απίθανους τύπους.
Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στο θέατρο, τι θα ήταν αυτό;
Το οικονομικό χωρίς συζήτηση.
Έχουν οι ηθοποιοί τη θέση που τους αξίζει στην κοινωνία, αλλά και ως επαγγελματίες, σε σχέση με την κρατική μέριμνα, στη χώρα που γέννησε το θέατρο;
Νομίζω ότι στη χώρα μας κανένας δεν απολαμβάνει έμπρακτα τη θέση που του αξίζει -αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι- στην κοινωνία. Τα νοσοκομεία υπολειτουργούν και οι γιατροί είναι διαλυμένοι, οι δάσκαλοι επίσης, οι αθλητές δεν έχουν εγκαταστάσεις για να αθληθούν, ούτε οικονομική στήριξη και η δική μας εργασία είναι αρκετά υποτιμημένη από πλευράς Πολιτείας. Προσωπικά διαπιστώνω ότι δεν υπάρχει ουσιαστική κρατική μέριμνα για την παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό ή οτιδήποτε θα μπορούσε να κάνει αυτόν τον κόσμο καλύτερο.
Ονειρεύεσαι έργα και ρόλους;
Κυρίως ονειρεύομαι να μπορώ να συνεργάζομαι με ανθρώπους που εκτιμώ και με εμπνέουν.
Στη ζωή έξω από το θέατρο, τι ονειρεύεσαι;
Ό,τι και στη ζωή μέσα στο θέατρο. Χαρά!
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο τεύχος 429, Απρίλιος 2025, που κυκλοφορεί στα περίπτερα.
