Ζει με μια διαρκώς ανανεούμενη ανάγκη για κοινωνική προσφορά και αφύπνιση. Η διακεκριμένη ψυχίατρος, γνωστή κυρίως για το έργο της στον χώρο της τοξικοεξάρτησης (μέχρι την πρόσφατη συνταξιοδότησή της ήταν επιστημονική υπεύθυνη της Μονάδας Απεξάρτησης 18 ΑΝΩ), συνεχίζει σήμερα να προσφέρει μέσα από τον θεσμό των Κοινωνικών Ιατρείων. «Κλινική δουλειά» αλλά και ενεργός συμμετοχή σε δράσεις που αφορούν το Προσφυγικό, την έμφυλη βία, την υγεία και βέβαια τις αναζωπυρωμένες εξαρτήσεις παντός είδους (ναρκωτικά, τζόγος, Ίντερνετ).
Δεν θα μπορούσε αλήθεια στα 75 της να καθίσει να ξεκουραστεί από τόσο ανθρώπινο άλγος; «Για μένα η ηρεμία δεν είναι αυτό. Πιστεύω ότι έναν άνθρωπο πρέπει να τον εμπνέει το όραμα μιας καλύτερης κοινωνίας, όπου οι άνθρωποι θα ζουν σαν άνθρωποι, χωρίς να ταπεινώνονται, να εξευτελίζονται, να καταπιέζονται. Αυτό το όραμα μιας κοινωνίας συνανθρώπινης είναι που σου δίνει την ώθηση να κάνεις πράγματα, αλλά κινητοποιεί και τη φαντασία. Είναι ανθρώπινη ανάγκη να προσφέρεις. Και σου δίνει την ικανοποίηση ότι είσαι σε σύγκρουση με το πνεύμα της εποχής που σε καταδικάζει να είσαι μόνο ο εαυτός σου».
Και για τα νέα παιδιά- για τα οποία κατέχει βαθιά γνώση και με τα οποία τη συνδέει πάντα ένα ισχυρός δεσμός- είναι σημαντικό μάθημα η αλληλεγγύη, «και από άποψη παιδαγωγική και ιαματική». «Είναι θεραπευτικός παράγοντας η αίσθηση ότι δεν είσαι μόνος σου», τονίζει, «ότι οι άλλοι δεν περνούν δίπλα σου αδιαφορώντας για σένα. Ο άνθρωπος υπάρχει σαν άνθρωπος μέσα από το μοίρασμα των αγαθών και των συναισθημάτων του».
Μέσα σε όλα η Κατερίνα Μάτσα πρόλαβε εσχάτως να σκαλίσει κάτι ακόμα που δύσκολα αγγίζεται: το αβίωτο πένθος της COVID-19 (απότοκο παλαιότερης έρευνας που είχε κάνει με τα εξαρτημένα άτομα στο 18 ΑΝΩ). Αυτή την ανάγκη του ύστατου αποχαιρετισμού πραγματεύεται στο πρόσφατο βιβλίο της «Νιόβη: To αδύνατο πένθος στον καιρό της πανδημίας» από τις εκδόσεις Άγρα.
Φωτογράφος: Κέλλυ Φίλιου.
