Σε ηλικία 12 ετών, η Νικόλ Ελευθεριάδου αποφάσισε να αλλάξει πορεία από την καλλιτεχνική κολύμβηση στην υδατοσφαίριση, αναζητώντας μια πιο διασκεδαστική πρόκληση. Η σκληρή προπόνηση και οι απαιτήσεις του πρωταθλητισμού από πολύ μικρή ηλικία δεν την πτόησαν, αλλά την ώθησαν να συνεχίσει μέχρι και σήμερα την επαγγελματική της σταδιοδρομία στον αθλητισμό με μεγάλη επιτυχία. Είναι μέλος της πρωταθλήτριας γυναικείας ομάδας του Ολυμπιακού αλλά και της Εθνικής Ομάδας κι ετοιμάζεται να ζήσει το μεγάλο όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων νιώθοντας τυχερή που επιτέλους ανταμείβονται οι κόποι, τόσο οι δικοί της όσο και των συναθλητριών της.
Στην πισίνα είναι αδιάκοπα από τα επτά της χρόνια, και δίχως τη στήριξη της οικογένειάς της δεν θα είχε καταφέρει να έχει όλες αυτές τις διακρίσεις: «Είναι το Α και το Ω. Χωρίς τη στήριξη της οικογένειας δεν μπορείς να καταφέρεις πολλά στον πρωταθλητισμό. Συγκεκριμένα, η μητέρα μου είναι ο άνθρωπος που με πηγαινοέφερνε σε όλες τις προπονήσεις, που μου μαγείρευε, με βοηθούσε σε όλα όσα χρειαζόμουν. Ολα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα δίχως εκείνη». Σχετικά με το ηλικιακό όριο στο πόλο, εξήγησε ότι «για τις γυναίκες είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα απ’ ό,τι για τους άντρες. Μπορούμε να παίξουμε σίγουρα και μέχρι τα 34. Η Αλεξάνδρα Ασημάκη, για παράδειγμα, εξακολουθεί ν’ αγωνίζεται. Εμένα δεν θα μπορούσα να με φανταστώ σε αυτή την ηλικία να παίζω. Ανεξάρτητα από τα σχέδια της οικογένειας που θα ήθελα κάποια στιγμή να αποκτήσω, δεν νομίζω ότι θα συνέχιζα. Θέλω να ανοίξω τους ορίζοντές μου. Σκέφτομαι να αξιοποιήσω τις σπουδές μου στον Τουρισμό».
«Η πρόκριση ήταν κάτι που ποθούσα πολλά χρόνια. Δεν μας χαρίστηκε τίποτα, πραγματικά το αξίζαμε».
Πόσο εύκολο είναι όμως για μια αθλήτρια να ενταχθεί στην κοινωνία με ένα διαφορετικό επάγγελμα μετά από τόσα χρόνια πρωταθλητισμού; «Δεν είναι εύκολο, διότι από εκεί που έχεις μάθει ουσιαστικά όλη σου τη ζωή να κάνεις αθλητισμό και να σε ξέρουν κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι, καλείσαι μετά να ενταχθείς επαγγελματικά σε μια κοινωνία που δεν σε ξέρει κανείς και δυστυχώς ό,τι έχεις κάνει δεν σημαίνει τίποτα πια. Οι αθλητές ζούμε σε έναν μικρόκοσμο. Εγώ θα το προσπαθήσω. Κάθε αρχή και δύσκολη μεν, αλλά αν δεν ρισκάρεις δεν θα μάθεις κιόλας».
Η Νικόλ ταξιδεύει συχνά στην Αμερική και δεν μπορεί παρά να συγκρίνει την καθημερινότητα των αθλητών εκεί με τη δική της: «Λόγω του συντρόφου μου (σ.σ.: Σάσα Βεζένκοφ) συναναστρέφομαι με αθλητές που συμμετέχουν σε ένα πρωτάθλημα, στο υψηλότερο επίπεδο που υπάρχει. Αναφέρομαι σε παίκτες του NBA. Γενικά τους προσέχουν πάρα πολύ. Και δεν μιλάω για το οικονομικό κομμάτι, όπου προφανώς είναι πολύ ικανοποιητικές οι απολαβές, αλλά στις αποθεραπείες τους, στις εγκαταστάσεις, ακόμη και στο φαγητό που πάντα τους περιμένει μετά την προπόνηση. Ο αθλητής απαλλάσσεται από όλες τις ευθύνες και του παρέχουν τα πάντα, ώστε να μην αποσπά τίποτα την προσοχή του. Εδώ δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο. Ναι μεν πρέπει να είμαστε συνεπείς στις προπονήσεις, αλλά έχουμε να διανύουμε μεγάλες αποστάσεις, να αλλάζουμε πισίνες, δυσκολευόμαστε να βρίσκουμε ώρες. Υπάρχει ταλαιπωρία».
Στα δύσκολα το χιούμορ είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχος. «Υπάρχουν κάποιες μέρες που πραγματικά λέμε ότι είναι αδύνατον να βγουν οι προπονήσεις. Ξαφνικά κάποια αθλήτρια μπορεί να ξεκινήσει ένα αστείο και να καταλήξουμε να γελάμε με τις δυσκολίες της ημέρας και τα συναισθήματά μας. Και κάπως η πλάκα εξαφανίζει ή τουλάχιστον νικά την κούραση».
Βασικό στήριγμα της προσπάθειας είναι η προπονήτρια της Εθνικής Ομάδας Αλεξία Καμμένου. «Είναι ένας άνθρωπος που υπολογίζει πολύ τις σχέσεις, δεν είναι όλες οι προπονήτριες έτσι. Θέλει να επικοινωνεί και να είναι κοντά στις αθλήτριες, και αυτό βοηθά κι εμάς να έχουμε άμεση επικοινωνία μαζί της και να συζητάμε τις ανάγκες μας. Το να νιώθεις άνετα με την προπονήτριά σου είναι πολύ όμορφο».
Η πρώτη σκέψη που έκανε μετά το γκολ που έστειλε την Εθνική Ομάδα στο Παρίσι, σε αγώνα με αντίπαλη την Ιταλία, ήταν ότι έμεναν μόνο τρία λεπτά για τη λήξη. «Ξεκίνησα να σκέφτομαι ότι μπορεί να λήξει έτσι, ότι θέλω να λήξει έτσι! Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη. Η πρόκριση ήταν κάτι που ποθούσα πολλά χρόνια, δεν μας χαρίστηκε τίποτα και πραγματικά το αξίζαμε. Αυτό είχα στο μυαλό μου, ότι επιτέλους ανταμείβομαι τόσο εγώ όσο και οι υπόλοιπες παίκτριες της Εθνικής Ομάδας για όσα έχουμε κοπιάσει».
Λίγο πριν μπει στο αεροπλάνο της επιστροφής από το Αϊντχόφεν είδε την είδηση της επιτυχίας της να συνοδεύεται από το όνομα του επί χρόνια συντρόφου της, αντί για το δικό της. «Η αλήθεια είναι τη στιγμή που το πρωτοείδα έμπαινα στο αεροπλάνο. Δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα, απλά αναρωτήθηκα, για πόσο καιρό ακόμη θα ερχόμαστε αντιμέτωπες με τέτοιου είδους περιστατικά; Τρεις ώρες μετά άνοιξα το κινητό μου και είδα όσα είχαν συμβεί. Χάρηκα πολύ με όσους με υποστήριζαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σαν να καταλαβαίνουμε πια ότι το σωστό είναι να μην προσδιοριζόμαστε από κανέναν και για τίποτα. Στην αρχή ειλικρινά σκεφτόμουν για το αν θα έπαιρνα θέση, αλλά είδα τέτοια κατανόηση που μου έδωσε το θάρρος. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που δεν έχω βιώσει μόνο εγώ, αλλά πολλές γυναίκες. Ξέρουμε όλοι ότι πολλές φορές μπαίνουν τίτλοι μόνο και μόνο για τα κλικ, αλλά εδώ μιλάμε για ένα όνειρο που το έχω καταφέρει εγώ, δίχως να χρειάζεται να μπλέξω τα προσωπικά μου σε αυτό».
«Δεν θα σταματήσω ποτέ να λέω ότι υπάρχει ανισότητα, είτε με συμφέρει, είτε όχι, αυτή είναι η αλήθεια».
Στο χώρο του αθλητισμού δεν πιστεύει ότι έχουμε κάνει σπουδαία βήματα ως προς την ισότητα και είναι από εκείνες που ξέρουν ότι αξίζει να παλεύουν γι’ αυτήν. «Δυστυχώς, αυτή είναι η πικρή αλήθεια κι επειδή ασχολούμαστε και με ένα άθλημα όπου είμαστε με τα μαγιό μας, προφανώς έχουμε βιώσει σεξισμό. Ακόμη και από τις κερκίδες ακούμε σχόλια ή υπάρχουν περίεργα βλέμματα που μπορεί να μας φέρουν σε αμηχανία. Πλέον η αντίδρασή μου έχει να κάνει με τη στιγμή που θα με βρει. Η οικονομική ανισότητα επίσης με απασχολεί πολύ. Βλέπω μια δυσκολία στο να διορθωθεί άμεσα, αλλά έστω και σιγά-σιγά, αυτή η σελίδα πρέπει να αρχίσει να κλείνει γιατί η ψαλίδα είναι τεράστια. Η κλασική απάντηση που παίρνουμε είναι ότι έτσι ήταν η κατάσταση όλα τα προηγούμενα χρόνια κι έτσι παραμένει. Ο άντρας έπαιρνε πάντα περισσότερα από τη γυναίκα, ενώ οι εργατοώρες και η σκληρή δουλειά είναι ίδιες. Και πολλές φορές οι ώρες που προπονούμαστε εμείς είναι περισσότερες. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να νευριάζει για πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω. Δεν θα σταματήσω ποτέ να λέω ότι υπάρχει ανισότητα, είτε με συμφέρει είτε όχι, αυτή είναι η αλήθεια. Ακόμη και στην τηλεόραση βλέπω πολλές φορές να μεταδίδονται παιχνίδια αντρών πολύ μικρότερης σημασίας από κάποια γυναικών, που εκτελούνται την ίδια ώρα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι όταν μας ρωτάνε και μας δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουμε, να το κάνουμε. Εχουμε πολύ δρόμο για ν’ αλλάξουμε τον κόσμο».
Το μόνο που έχει σημασία για εκείνη τώρα είναι το Παρίσι και ξέρει πως αυτό που θα ψελλίζει την ημέρα του αγώνα είναι η σκέψη «κοίτα να δεις, όντως είσαι εδώ που τόσα χρόνια ονειρευόσουν να έρθεις».
Φωτογραφίες: Yiorgos Kaplanidis
