Η πρώτη της συνάντηση με τη Μαύρη Ηπειρο έγινε σχεδόν είκοσι χρόνια πριν, όταν επισκέφτηκε τη Νότια Αφρική με φίλους, δίχως να υπάρχει το παραμικρό σημάδι για το βαθύτερο και πιο προσωπικό ταξίδι αναζήτησης και αλληλεγγύης που θα ακολουθούσε έπειτα από χρόνια στον ίδιο τόπο.
Το αμέσως επόμενο ταξίδι της Χριστίνας Κοντοβά στην Αφρική πραγματοποιήθηκε στη Ρουάντα και την Ουγκάντα με την ActionAid και μάλιστα τη χρονιά που ήρθε στον κόσμο η κόρη της Εϊντα, ενώ όταν ξαναταξίδεψε με την ίδια οργάνωση λίγο καιρό μετά στη Ζιμπάμπουε ήταν η στιγμή που ήρθε πιο κοντά με τα παιδιά και που αποφάσισε ν’ αλλάξει τη ζωή της: «Κάποια στιγμή που βρισκόμουν στο λεωφορείο με τους συνταξιδιώτες μου που ήταν και φίλοι, γυρνάω και λέω, εγώ την επόμενη φορά που θα επιστρέψω στην Αφρική θα είναι για να υιοθετήσω παιδί. Σε ένα χρόνο ήμουν όντως ξανά εδώ».
Με την επιστροφή της -και περνώντας μια διαδικασία πλούσια σε συναισθήματα και προκλήσεις- έπειτα από δεκατρείς μήνες παραμονής στην Ουγκάντα, παρά τις ανησυχίες, η αγάπη και η αποφασιστικότητά της την οδήγησαν στην αγκαλιά της Εϊντα. Αν και ζούσαν μαζί από τη στιγμή που τη συνάντησε και μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία, η Χριστίνα θεωρεί ότι η μητρότητα ξεκίνησε για εκείνη όταν ταξίδεψαν πια στην Ελλάδα. Δυόμισι χρόνια μετά, και λίγο πριν κλείσει η Εϊντα τα έξι της χρόνια, η γνωστή σχεδιάστρια θα γιορτάσει για τέταρτη φορά ως μητέρα και μας μίλησε από την πιο αγαπημένη της χώρα στον κόσμο, εκείνη που σηματοδότησε την έναρξη της νέας της ζωής.
Πότε γεννήθηκε η επιθυμία για υιοθεσία και γιατί πιστεύεις ότι συνέβη στην Αφρική;
Γενικά είχα μία ευαισθητοποίηση με το κομμάτι της υιοθεσίας και συγκεκριμένα με τα παιδιά που δεν έχουν οικογένεια – όχι γενικά. Για πολλά χρόνια έλεγα ότι δεν θέλω να κάνω παιδιά. Οταν ξεκίνησα να βγαίνω με τον πρώην σύντροφό μου, τον Τζώνη Καλημέρη, και τέθηκε το θέμα της οικογένειας τού είπα ότι δεν ήθελα να κάνω παιδιά, αλλά αν μου ξυπνήσει ποτέ το ένστικτο, έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι θέλω να υιοθετήσω και μάλιστα από την Αφρική. Είχα συνδεθεί με τον τόπο και φανταζόμουν ότι εγώ μπορώ να γίνω μαμά εδώ, έτσι σε ένα από τα ταξίδια μου πάρθηκε συνειδητοποιημένα η απόφαση. Είναι ωραίο που εκείνος ήταν και παραμένει δίπλα μας σε όλο το ταξίδι. Παρόλο που δεν είμαστε ζευγάρι, είμαστε πάντα οικογένεια.
Ηταν δύσκολη η διαδικασία;
Ναι, ήταν πολύ δύσκολη η διαδικασία, αλλά καμιά φορά αναρωτιέμαι μήπως το κάνω να ακούγεται ότι δεν ήταν και κάτι ωραίο; Γιατί παράλληλα ήταν και πολύ ωραία. Μένουμε πολλές φορές στις δυσκολίες, αλλά ο καθένας τις βιώνει διαφορετικά. Για μένα ήταν δύσκολα κάποια κομμάτια, όχι όμως η υιοθεσία. Ηταν το να είμαι εδώ μόνη, το ν’ αφήσω τη δουλειά μου η οποία κινδύνεψε κάποιες στιγμές, το να ακολουθώ τους νόμους μιας άλλης χώρας, η ανασφάλεια που είχα. Εμεινα για δεκατρείς μήνες. Η περίοδος της αναδοχής είναι μίνιμουμ δώδεκα μήνες και πρέπει να τους περάσεις εδώ. Μετά ζητάς το παιδί για υιοθεσία.
Εκανα τα χαρτιά στην Ελλάδα μέσω της Διεθνούς Κοινωνικής Υπηρεσίας, που ουσιαστικά είναι ένας φάκελος με όλα τα απαραίτητα στοιχεία. Επειτα στείλαμε τον φάκελο σε μία δικηγόρο στην Ουγκάντα, με την οποία συνεργάζονταν τότε οι περισσότεροι Ελληνες, και η πρώτη περίπτωση που μου έστειλε ήταν η Εϊντα. Είχα ζητήσει κοριτσάκι και με ρωτούσε αν ήθελα να προχωρήσουμε τη διαδικασία. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή μαζί της, όταν την είδα στη φωτογραφία. Φυσικά είπα αμέσως ναι! Εκτός του ότι ήταν ένα πολύ γλυκό κορίτσι, πώς να διαλέξεις κιόλας παιδί; Δεν διαλέγεις. Δύο εβδομάδες περίπου μετά, ταξίδεψα στην Ουγκάντα, πήγα στο Peace Transitional Home και βρεθήκαμε με την Εϊντα. Δύο μέρες αφότου την επισκέφτηκα πήγα και την πήρα και ζούσε μαζί μου, στο σπίτι που είχα νοικιάσει στην Ουγκάντα.
Η πρώτη μου επαφή μαζί της, ήταν όταν την είδα στη φωτογραφία. Φυσικά είπα αμέσως ναι! Εκτός του ότι ήταν ένα πολύ γλυκό κορίτσι, πώς να διαλέξεις κιόλας παιδί; Δεν διαλέγεις.
Ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα όταν την αντίκρισες;
Ηταν ένα μείγμα ανυπομονησίας, συγκίνησης, φόβου, χαράς που κατάφερα να φτάσω έως εκεί και που ξεκινούσε αυτό το ταξίδι. Είχα απορίες. Την κοιτούσα και ήταν σαν ένα μικρό θαύμα. Με κοιτούσε και με το ωραίο της βλέμμα. Tότε ήταν δύο ετών, ένας κανονικός άνθρωπος. Το έχω ξαναπεί, άργησα να έχω συναισθήματα για το παιδί. Στην αρχή αυτό που κοιτούσαμε ήταν να «επιβιώσουμε» και οι δύο, εγώ στην Ουγκάντα, εκείνη μαζί μου και κάπως να γνωριστούμε. Σκεφτόμουν ποιος είναι ο σωστός τρόπος να φέρομαι σε ένα παιδί. Ευτυχώς είχα βοήθεια από μια ντόπια γυναίκα, από ανθρώπους του περιβάλλοντός μου. Οι πρώτοι δύο μήνες κύλησαν έτσι, μετά ξεκίνησα να έχω συναισθήματα και να συνδέομαι με το παιδί. Νομίζω πως όλες οι μητέρες το ίδιο βιώνουν, δεν πιστεύω ότι αγαπάει καμία το παιδί της με το που το βλέπει. Αγαπάς τα βιώματα που έχεις μαζί του.
Θα έλεγες πως αυτό είναι κοινό βίωμα της μητέρας της καρδιάς με τη μητέρα της κοιλιάς;
Νομίζω πως η διαφορά μας είναι μόνο βιολογική και καμία άλλη. Οταν έκανα τα χαρτιά στη Διεθνή Κοινωνική Υπηρεσία, για ένα από τα πιστοποιητικά που πρέπει να έχεις απαιτείται και ένας ψυχιατρικός έλεγχος. Ετσι συνάντησα έναν πολύ καλό ψυχίατρο με τον οποίο κάναμε δύο συνεδρίες και μου άφησε κάποια πολύ ωραία πράγματα. Μεταξύ άλλων, μου είχε πει ότι η βιολογική σχέση της μαμάς και του παιδιού σταματάει τη στιγμή που κόβεται ο ομφάλιος λώρος και μετά πρέπει να αναπτυχθεί η κοινωνική σχέση, για την οποία την ίδια δουλειά μπορεί να κάνει μια βιολογική μητέρα ή μια μητέρα της καρδιάς. Το ίδιο πράγμα έχουμε να ζήσουμε όλες οι μαμάδες, η καθεμία με τον δικό της τρόπο.
Ταξιδέψατε για πρώτη φορά στη γενέτειρα της Εϊντα, την Ουγκάντα, μετά την ολοκλήρωση της υιοθεσίας της. Πόσο διαφορετικά είναι τώρα;
Καταρχάς ήρθαμε ως τουρίστριες! Είναι τεράστια η διαφορά. Από τότε που πάτησα το πόδι μου εδώ ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ηταν όλα γνώριμα. Αυτό συμβαίνει όταν έχουμε δέσιμο με έναν τόπο. Μπορεί να μην έχω το σπίτι μου όπως τότε, αλλά έχει και μια ελευθερία όλο αυτό. Ανυπομονούσα να το ζήσω. Να έρθουμε για κάποιες μέρες με την Εϊντα, να είμαστε χαλαρές και να ξέρουμε ότι θα γυρίσουμε στο σπίτι μας στην Ελλάδα. Όταν ζούσα εδώ προτού ολοκληρωθεί η υιοθεσία, υπήρχε μια πίεση. Επρεπε να ολοκληρωθούν τα χαρτιά, να μας επιτηρούν, όλο κάτι περιμέναμε να γίνει. Τώρα ήρθαμε απλά να απολαύσουμε τον τόπο.
Σκοπός βέβαια του ταξιδιού ήταν να επισκεφτούμε το Peace Transitional Home στο οποίο ζούσε η Εϊντα προτού την υιοθετήσω. Ηταν μια πολύ ωραία στιγμή. Τη θυμήθηκαν οι τροφοί και ειδικά η Τζάτζα (γιαγιά) Ναλούγκο, που ήταν υπεύθυνη για εκείνη έως τα δύο της έτη. Την είδε δυόμισι χρόνια μετά και δεν πίστευε πόσο μεγάλωσε. Είναι και το πρώτο παιδί που επιστρέφει από όσα έχουν υιοθετηθεί.
Η αλήθεια είναι ότι η Εϊντα δεν θυμόταν και πολλά πράγματα, αλλά πέρασε πολύ ωραία. Είχε φροντίσει να έχει μαζί της μπισκότα, γλειφιτζούρια για τα παιδιά, έπαιξε μαζί τους, άφησε εκεί κάποια παιχνίδια της. Μετά πήγαμε και στο Happy Times που είναι ένα ορφανοτροφείο – οικοτροφείο για μεγαλύτερα παιδιά. Εκεί συναντήσαμε την κοινωνική λειτουργό που μας είχε βοηθήσει πολύ. Είναι κάποιοι άνθρωποι σταθμοί σε όλο αυτό το ταξίδι.
H Εϊντα έχει καταλάβει πόσο τυχερή είναι;
Νομίζω ότι είναι πολύ νωρίς ακόμη για να το συνειδητοποιήσει. Και μου αρέσει που δεν το συνειδητοποιεί ακόμη και ζει την πραγματικότητά της. Γιατί η πραγματικότητά της είναι αυτή που ζει τώρα μαζί μου. Δεν ξέρω όταν μεγαλώσει αν θα καταλάβει τη διαφορά -φαντάζομαι θα την καταλάβει γιατί είναι πολύ έξυπνο παιδί- αλλά αυτή τη στιγμή βιώνει τη ζωή που έχει. Ξέρει από πού προέρχεται αλλά είναι ωραίο που θεωρεί φυσιολογική τη ζωή που έχει, αν γίνομαι σαφής με αυτό. Νομίζω είναι υγιές το να βιώνει τη ζωή που ζει.
Εσύ, φαντάζομαι, ξεχωρίζεις την Ουγκάντα από όλες τις χώρες της Αφρικής που έχεις πάει;
Από όλες τις χώρες του κόσμου την ξεχωρίζω. Η αλήθεια είναι ότι τώρα που είμαι στην Ουγκάντα σκέφτομαι πώς θα ήταν να είχαμε και ένα δεύτερο σπίτι εδώ. Θα ήθελα δηλαδή πολύ κάποια στιγμή να ξαναέρθω και να μείνουμε έξι μήνες, να το χαρούμε. Η Εϊντα έχει μία άλλη άγρια χαρά, όταν είναι στην Αφρική. Εδώ το παιδί πατάει στα πόδια του. Λέει με περηφάνια ότι είναι από την Ουγκάντα. Θέλει όμως να γυρίσει στο σπίτι μας, στο σκυλί μας, στη ζωή μας γενικά.
Θα γιορτάσεις ως μητέρα για τέταρτη φορά τον Μάιο;
Ναι, όπως το λες. Αν και νομίζω πως μητέρα έγινα αφότου γύρισα στην Ελλάδα. Οχι ότι δεν ήμουν πριν η μαμά της Εϊντα, αλλά όταν μπήκα ξανά στη δική μου καθημερινότητα η οποία βρίσκεται στην Ελλάδα, εκεί εδραιώθηκα κι εγώ μέσα μου ως μητέρα γιατί έβαλα το παιδί και τη νέα αυτή ζωή στην παλιά μου ζωή. Η Ουγκάντα εκείνη την περίοδο ήταν ένα παράλληλο σύμπαν για μένα. Δεν είχα τη ζωή μου, τη δουλειά μου, τους φίλους μου, την πραγματικότητά μου. Οταν γυρίσαμε στην Αθήνα ήμουν εκεί πλέον μαμά, μέσα στη δική μου ζωή που είχα χτίσει.
Η αγαπημένη σου μαμαδίστικη δραστηριότητα ποια είναι;
Νομίζω είναι τα ταξίδια. Η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι το πρώτο ταξίδι που κάνουμε εντελώς οι δυο μας. Εγώ και εκείνη. Έχουμε κάνει και πολλά άλλα ταξίδια, αλλά τα κάναμε με παρέα. Κάτι άλλο που μου αρέσει είναι να βλέπουμε ταινίες μαζί στον καναπέ, να πίνουμε τσάι, τέτοια πράγματα. Να τεμπελιάζουμε παρέα.
Της αρέσει ο χώρος με τον οποίο ασχολείσαι; Έρχεται στο showroom μαζί σου;
Πάρα πολύ της αρέσει, λέει ότι θέλει να γίνει σχεδιάστρια μόδας και μοντέλο. Έχει και το δικό της γραφείο εκεί. Ξέρει όλα τα κορίτσια που συνεργάζομαι με το όνομά τους και τώρα που έχουμε έρθει ταξίδι, έχει πάρει σε όλες δώρα. Έχει τύχει πολλές φορές να έχουμε πελάτισσα στο μαγαζί και να τη βοηθάει να δοκιμάσει. Είναι περήφανη για εμένα, για αυτό που κάνω. Από το σχολείο μου λένε πολλές φορές ότι μιλάει για τη δουλειά μου και επίσης της αρέσει πάρα πολύ να ντύνεται, να φτιάχνεται, να συνδυάζει ρούχα, είναι το παιχνίδι μας αυτό.
Ταιριάζετε στο στυλ ή πιστεύεις ότι η Έιντα έχει και αφρικανικές καταβολές;
Η αλήθεια είναι πως έχει αφρικανικές καταβολές τις οποίες στην αρχή από λάθος μου προσπαθούσα λίγο να καταπιέσω γιατί εγώ δεν είμαι πολύ του χρώματος, αλλά νομίζω ότι βλέποντας εμένα παίρνει και τα δικά μου minimal στοιχεία. Πλέον της αναδεικνύω το δικό της στυλ, σήμερα για παράδειγμα θα κάνουμε τα μαλλιά της ράστα και πολύχρωμα.
Τι σου δίδαξε λοιπόν η ‘Ειντα αυτά τα χρόνια και τι ανακάλυψες για τον εαυτό σου;
Νομίζω ότι η Εϊντα με διδάσκει κάθε μέρα. Καταρχάς βλέπει τη ζωή πάντα με χαμόγελο και χαρά, έχει μέσα της μόνο καλοσύνη. Μου ζητάει πάντα να λέμε την αλήθεια, μιλάει για τα συναισθήματά της και όλα αυτά για μένα είναι μάθημα. Μου πρόσφερε το συναίσθημα της μητρότητας, το οποίο δεν μπορείς να το βιώσεις με κανέναν άλλο τρόπο. Το να αγαπάς κάποιον άλλον παραπάνω από τον εαυτό σου, να έχεις προτεραιότητα κάποιον άλλον παρά εσένα τον ίδιο. Και όσο και αν ακούγεται δύσκολο είναι και μαγικό.
Το να αγαπάς κάποιον άλλον παραπάνω από τον εαυτό σου, να έχεις προτεραιότητα κάποιον άλλον παρά εσένα τον ίδιο. Και όσο και αν ακούγεται δύσκολο είναι και μαγικό.
Zει σε μια χώρα που υπάρχουν θέματα ξενοφοβίας. Πιστεύεις ότι θα οχυρώσεις με κάποιο τρόπο την Εϊντα για τυχόν ρατσιστικές συμπεριφορές που μπορεί να βιώσει;
Αν υπήρχε ένας τρόπος ώστε να οχυρώνουμε τα παιδιά μας από το ρατσισμό, νομίζω θα τον είχαμε εφαρμόσει όλοι και κανένας μας δεν θα είχε κανένα πρόβλημα. Εγώ αυτό που θέλω είναι να ξέρει όλη την αλήθεια, να είναι περήφανη για την καταγωγή της και για την ιστορία μας. Αυτό που της λέω είναι ότι έχουμε μία πολύ ξεχωριστή και όμορφη ιστορία οι δυο μας.
Σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου και να ήμασταν, θα ήμασταν διαφορετικές. Δηλαδή μία λευκή μαμά με ένα μαύρο παιδί, αλλά αυτή είναι και η ομορφιά της οικογένειάς μας, ότι έχει αυτή την ωραία ιστορία. Θέλω να την κάνω να νιώσει πολύ καλά με τον εαυτό της, να της παρέχω δηλαδή τα εφόδια ώστε να είναι καλά γι’ αυτό που είναι και να μπορεί να αντιμετωπίσει αύριο το περιβάλλον της με σιγουριά. Οταν είσαι περήφανος για τον εαυτό σου τα κακοπροαίρετα σχόλια δεν σε αγγίζουν.
Προσπαθώ να της μάθω να είναι περήφανη για την καταγωγή της μέσα από τα ταξίδια που κάνουμε στην Αφρική, με το να διατηρεί στοιχεία από την κουλτούρα της και να τα αγαπά. Να είναι περήφανη γι’ αυτά όπως το να κάνει τα μαλλιά της ράστα, να χορεύει αφρικανικούς χορούς, να τρώμε αφρικανικά φαγητά. Οταν είναι περήφανη για την καταγωγή της θεωρώ ότι δεν μπορούν να την αγγίξουν τα ρατσιστικά σχόλια.
Απαντάς σε ό,τι σε ρωτάει η Έιντα;
Απαντάω σε ό,τι με ρωτάει, με όλη την ειλικρίνεια που μπορεί να έχει κανείς απέναντι σε ένα παιδάκι. Απαντάω σε όσα ξέρω. Για όσα δεν γνωρίζω της το λέω. Είναι ανοιχτή να με ρωτάει ό,τι θέλει και να το συζητάμε. Έχει καταλάβει ακριβώς τι έχει συμβεί κι εντυπωσιάζομαι. Καμιά φορά εγώ μπορεί να φοβάμαι περισσότερο στο πώς θα της μεταφέρω κάποια πράγματα. Εκείνη είναι λες και ξέρει. Και νομίζω ότι κατά βάθος ξέρει.
Στην Ελλάδα έχουμε ακόμη στερεότυπα στο θέμα της υιοθεσίας και μάλιστα από μία γυναίκα μόνη, τι πιστεύεις;
Ναι, έχουμε ακόμη στερεότυπα, αλλά σιγά-σιγά αυτό ανοίγει και φωτίζεται. Υπάρχουν πολλές γυναίκες σήμερα που κάνουν μόνες παιδιά με δότη σπέρματος, οπότε και η υιοθεσία φαντάζομαι ότι ξεπερνά τον όρο του ταμπού πια.
Όταν ανακοίνωσα την υιοθεσία ανακάλυψα ότι υπήρχε πάρα πολύς κόσμος που δεν άγγιζε αυτό το θέμα. Έλαβα απίστευτα μηνύματα από υιοθετημένα παιδιά και από μαμάδες που τους το εκμυστηρεύονταν όταν εκείνα μεγάλωναν. Από αυτό φαίνεται ότι στις προηγούμενες γενιές ήταν ταμπού. Νομίζω ότι τώρα δεν ισχύει αυτό τόσο, αλλά υπάρχει ένα μεγαλύτερο θέμα με τους άντρες. Οι γυναίκες απλά γίνονται μητέρες, ενώ στους άνδρες υπάρχει η ανάγκη να διαιωνίσουν το DNA. Γυναίκες μού λένε: «Θέλω πολύ να υιοθετήσω και όχι να ξανακάνω εξωσωματική, αλλά πώς θα το πω στο σύζυγό μου που δεν θέλει ούτε να το ακούσει;».
Εδώ νομίζω ότι ο ρόλος του Τζώνη βοήθησε πάρα πολύ, το ότι δηλαδή είναι ένας άνδρας τόσο δυνατός, ο οποίος έχει ήδη παιδιά, μπήκε σε αυτή τη διαδικασία οικειοθελώς και έγινε μπαμπάς ενός υιοθετημένου παιδιού από την Αφρική. Πιστεύω ότι αποτελεί καλό πρότυπο γιατί έσπασε ένα μεγάλο ταμπού που αφορά τους άνδρες. Γενικά είναι κάτι που σταδιακά γίνεται πιο αποδεκτό από την κοινωνία και φαίνεται να υπάρχει πια ως επιλογή.
Τι θα συμβούλευες όσους σκέφτονται να υιοθετήσουν αλλά δεν το έχουν κάνει ακόμη γιατί κάτι τους κρατάει πίσω;
Αν κάποιος θέλει να γίνει γονιός, δεν πρέπει να χάσει αυτή την ευκαιρία, είναι κάτι το οποίο, αν το έχεις μέσα σου, πρέπει να το κάνεις. Δεν θα σου φύγει ποτέ αν πραγματικά το θέλεις και δεν το κάνεις. Μπορεί να είναι μια δύσκολη διαδικασία, αλλά στο τέλος υπάρχει αποτέλεσμα. Θα έλεγα να ενημερωθούν όσο καλύτερα μπορούν μέσα από τις ιστορίες των άλλων, να μιλήσουν με τους ειδικούς, να ψάξουν τη διαδικασία κι εκεί κάτι θα τους κάνει κλικ.
Θα καταλάβουν ότι είναι κάτι που γίνεται και όσο περισσότερα ακούμε τόσο περισσότερο μας βοηθάει. Αυτό που θα έλεγα βέβαια σε κάποιον που θέλει να γίνει γενικά γονιός, αλλά πολύ περισσότερο αν θέλει να υιοθετήσει, είναι το να έχει ψυχολογική υποστήριξη από επαγγελματία. Εγώ σε όλη τη διαδικασία έκανα ψυχοθεραπεία και εξακολουθώ να κάνω. Με βοήθησε πάρα πολύ.
Αν δεν ήμουν στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας, μπορεί να μην το είχα πάρει εύκολα απόφαση. Σε όλη τη διαδικασία είχα δίπλα μου έναν άνθρωπο ανά πάσα στιγμή να με στηρίξει και να με καθοδηγήσει. Ηταν λυτρωτικό αυτό. Μπορεί να περιγράφω πολύ δύσκολη τη διαδικασία υιοθεσίας στην Ουγκάντα αλλά τώρα κοιτώντας πίσω, θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου δόθηκε. Το ότι αναγκάστηκα να μείνω στη χώρα του παιδιού, να τη μάθω, να την αγαπήσω, να έχουμε κοινές αναμνήσεις εδώ καθώς και να μπορώ να έρχομαι και να νιώθω ντόπια και εγώ μαζί με το παιδί μου, είναι δώρο.
Αν δεν ήμουν στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας, μπορεί να μην το είχα πάρει εύκολα απόφαση. Σε όλη τη διαδικασία είχα δίπλα μου έναν άνθρωπο ανά πάσα στιγμή να με στηρίξει και να με καθοδηγήσει. Ηταν λυτρωτικό αυτό. Μπορεί να περιγράφω πολύ δύσκολη τη διαδικασία υιοθεσίας στην Ουγκάντα αλλά τώρα κοιτώντας πίσω, θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου δόθηκε.
Εχεις δεχτεί σχόλια για την προβολή των οικογενειακών σου στιγμών;
Υπάρχουν φορές που διαβάζουν άνθρωποι του περιβάλλοντός μου ρατσιστικά σχόλια που αφορούν την οικογένειά μου. Αυτά δεν με αγγίζουν και ούτε τα διαβάζω. Πολλές φορές προσπαθώ να κρατήσω σε ισορροπία το τι δείχνω από την οικογένειά μου και τι όχι, αλλά όταν δείχνω πράγματα που μπορούν να βοηθήσουν κάποιον άνθρωπο -και η αλήθεια είναι ότι έχουν βοηθηθεί πολλοί από τη δική μου ιστορία- αυτό μου επιβεβαιώνει ότι καλά κάνω. Εχω όμως κάποιες φορές αγωνία για το αν έχω μέτρο σε αυτό που δείχνω, αλλά όταν το αποτέλεσμα είναι θετικό με βοηθάει στο να το συνεχίσω. Δεν εκθέτω προσωπικά δεδομένα του παιδιού. Ρωτάω κάποιες φορές και τον ψυχολόγο μου «θέλω να κάνω αυτό, είναι ΟΚ;» ή άλλες φορές ρωτάω και τον εαυτό μου: «Εμένα τι θα μου προσφέρει αυτό αν το κάνω, θα με βοηθήσει κάπου;».
Ποιες είναι οι σκέψεις σου όσο πλησιάζει η επιστροφή;
Πρόκειται για ένα ταξίδι για το οποίο είχα αγωνία και κάποιους φόβους. Σκεφτόμουν πώς θα είναι για το παιδί αλλά και πώς θα το βιώσω και εγώ. Τελικά υπήρξε τόση χαρά και συγκίνηση που εγώ προσωπικά είμαι γεμάτη. Πήρα όσα ήθελα από αυτό το ταξίδι. Πλέον κάναμε να μοιάζει φυσιολογικό το να ερχόμαστε εδώ. Κάναμε και όσα περισσότερα μπορούσαμε για να ξαναθυμηθούμε τη χώρα και νομίζω ότι καταλάβαμε ότι μπορούμε να ερχόμαστε πιο εύκολα. Εδραιώσαμε κάποιες φιλίες και δεν είναι ανάγκη κάθε φορά να ερχόμαστε για να κάνουμε σαφάρι και να βλέπουμε αξιοθέατα. Μπορούμε απλά να ερχόμαστε μερικές μέρες και να ζούμε σε αυτόν τον τόπο.
Πώς φαντάζεσαι τη σχέση σας και τη ζωή σας από εδώ και πέρα με την Εϊντα, τι ονειρεύεσαι;
Να είμαστε ανοιχτές, να λέμε αλήθειες, να επικοινωνούμε. Οτιδήποτε κι αν σκεφτεί ή της συμβεί, θα έρθει να μου το συζητήσει. Αυτό μου επιβεβαιώνει ότι έχουμε μία αληθινή σχέση. Μπορεί να μου πει «μαμά, έχουμε συζήτηση, έλα να σου πω τι έγινε στο σχολείο» ή αν έχει κάνει κάποια ζημιά δεν θα μου την κρύψει. Γενικά δεν κουκουλώνουμε πράγματα. Με έχει δει να κλαίω ή να φωνάζω και να τσακώνομαι στο γραφείο. Βλέπει την πραγματικότητά μου και εγώ τη δική της, οπότε θα ήθελα η σχέση μας να είναι πάντα έτσι.
Φωτογράφος: Manzi Rolland-Absolut Resolution
