Alexey Furman, Julia Kochetova, Mikhail Palinchak, Oksana Parafeniuk: αρχικά διστάζω να ενοχλήσω αυτούς τους εξαιρετικούς Ουκρανούς φωτορεπόρτερ για να τους ρωτήσω τις εμπειρίες τους από την εμπόλεμη ζώνη. Οι περισσότεροι όμως ανταποκρίνονται αμέσως, ενώ η απαγόρευση της κυκλοφορίας που ισχύει στο Κίεβο στις 16 Μαρτίου δίνει στον Mikhail χρόνο για να μιλήσουμε στο τηλέφωνο. Για κάποιον που πριν από λίγο ζούσε βομβαρδισμό, είναι σίγουρα πολύ πιο cool από μένα.
JULIA KOCHETOVA
Καλύπτω εμπόλεμες ζώνες ως φωτορεπόρτερ από το 2013, όταν άρχισε στο Κίεβο η Επανάσταση της Αξιοπρέπειας. Μετά την προσάρτηση της Κριμαίας, έπειτα τη ρωσική εισβολή στο Ντονμπάς το 2014. Για μένα δεν ήταν η πρώτη φορά, αλλά ήταν η πρώτη επώδυνη φορά. Ολόκληρη η χώρα αιμορραγεί. Ο βαθμός της αγριότητας τον οποίο επιδεικνύουν οι Ρώσοι είναι κάτι που δεν χωράει το μυαλό μου.
Το γεγονός ότι καλύπτω τον πόλεμο ενάντια στη χώρα μου κάνει την υπόθεση πολύ προσωπική. Σημαίνει ότι άνθρωποι που αγαπάς κινδυνεύουν να σκοτωθούν. Σημαίνει ότι το σπίτι σου δεν υπάρχει πια, ότι ο αδερφός σου πήγε να καταταγεί και ότι ο πατέρας σου πήγε στο γραφείο επιστράτευσης εθελοντικά. Σημαίνει ότι συναντάς ένα φίλο πλάι στην γκρεμισμένη γέφυρα του Ιρπιν και ρωτάς με αγωνία: Κατάφερε να φύγει από την πόλη; Οι γονείς του είναι ζωντανοί; Σημαίνει ότι η πόλη σου βομβαρδίζεται καθημερινά. Σημαίνει ότι προσπαθείς να ξυπνήσεις, αλλά δεν μπορείς.
Οι γυναίκες στην Ουκρανία βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του μετώπου – με όπλα, με ανθρωπιστική βοήθεια, με κάμερες. Περνάμε ένα τρομερό μήνυμα ενότητας αυτή τη στιγμή σε ολόκληρο τον κόσμο και είναι οι γυναίκες της Ουκρανίας που κουβαλούν αυτή την ενότητα στους ώμους τους. Ανέκαθεν είχαμε δυναμικά γυναικεία πρότυπα στον ουκρανικό λαό. Τώρα γεννιούνται οι νέες Wonderwomen. Και μπορεί να γεννιούνται σε καταφύγια, ενώ οι σειρήνες ουρλιάζουν, αλλά θα το ξεπεράσουμε και αυτό.
OKSANA PARAFENIUK
Τα παιδιά των δασκάλων του 5ου Δημοτικού Σχολείου ζουν εκεί από την πρώτη ημέρα, καθώς οι μητέρες τους είναι εθελόντριες πλήρους
απασχόλησης και μένουν στο σχολείο ετοιμάζοντας φαγητό.
Ξεκίνησα να καλύπτω τον πόλεμο στην ανατολική Ουκρανία το 2014 ως συντονίστρια, παραγωγός και στη συνέχεια φωτογράφος. Ηταν πολύ δύσκολο να αποφύγεις τη συναισθηματική εμπλοκή. Τώρα έγινε ακόμη πιο δύσκολο: αυτή τη φορά έπρεπε να το βάλουμε στα πόδια εγώ και η οικογένειά μου. Ηταν απίστευτα επώδυνο να βλέπω να βομβαρδίζουν παιδιά και αμάχους, εγκλωβισμένους σε πόλεις χωρίς νερό, θέρμανση, φαγητό, ηλεκτρισμό, να βλέπω κόσμο να πεθαίνει… Εκατομμύρια κόσμου έχουν έγιναν πρόσφυγες, εγώ και πολλοί άλλοι δημοσιογράφοι έχουμε χάσει τα σπίτια μας.
Η Κατερίνα έφτασε ως εδώ από το Κριβίι Ριχ με την αδελφή της και τη μαμά της καθ’ οδόν προς τη Ρουμανία.
Πολλές Ουκρανές πολεμούν, άλλες έγιναν εθελόντριες στη συλλογή και διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας, φροντίζουν τους ηλικιωμένους. Κάποιες διασφάλισαν τη σωτηρία των παιδιών τους και τώρα βοηθούν την Ουκρανία από μακριά. Εχουμε όλοι την αίσθηση ότι ο ουκρανικός λαός είναι ενωμένος και όλοι συμβάλλουν όπως μπορούν στον αγώνα.
MIKHAIL PALINCHAK
μία γάτα μέσα σε καλαθάκι μεταφοράς και ένα ψάρι μέσα στο ενυδρείο του.
Είναι η πρώτη φορά που καλύπτω έναν πόλεμο, αλλά αυτός ο πόλεμος δεν άρχισε πριν από δύο εβδομάδες, κρατάει οκτώ χρόνια, από την προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία. Η διαφορά είναι ότι τώρα έχουμε ένα μέτωπο και ότι δεν είσαι πλέον πουθενά ασφαλής στην Ουκρανία, ούτε στις δυτικές πόλεις, όπου κινδυνεύεις από βομβαρδισμούς ανά πάσα στιγμή. Να το γράψετε αυτό, οι Ρώσοι δεν χτυπάνε μόνο στρατιωτικούς στόχους, χτύπησαν νοσοκομεία, σχολεία και κατοικημένες περιοχές.
στην Ουκρανία και αμέσως μετά, αντί για μήνα του μέλιτος, κατατάγησαν και οι δύο στην πολιτοφυλακή του Κιέβου.
Προσπαθώ να δημοσιεύω αμέσως μόλις γίνει κάτι τις φωτογραφίες που τράβηξα, για να ασχοληθεί μαζί μας ο κόσμος. Είναι πολύ σημαντικό να δει η Ευρώπη, ο κόσμος, τι συμβαίνει εδώ. Κάθε μάτι που στρέφεται στην Ουκρανία μετράει. Ευτυχώς, η γυναίκα και οι γιοι μου, 13 και 6 ετών, είναι ασφαλείς στην Πολωνία (και να ήθελα, δεν θα μπορούσα να τους ακολουθήσω, οι άνδρες 18-60 χρόνων απαγορεύεται να φύγουν από τη χώρα). Περιμένω να επιλυθεί η κρίση και να γυρίσουν το συντομότερο κοντά μου.
ALEXEY FURMAN
Ο Alexey Furman, φωτορεπόρτερ, παραγωγός ντοκιμαντέρ και game designer, πέρασε μέσα σε λίγες ημέρες από βασική στρατιωτική εκπαίδευση και εκπαίδευση σε πρώτες βοήθειες προτού ριχτεί στην καταγραφή όσων συμβαίνουν τώρα στη χώρα του. «Είδα με τα ίδια μου τα μάτια εκατοντάδες ανθρώπους να προσφέρουν προμήθειες σε όλους όσοι έγιναν πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους τη χώρα και κατέφταναν στο Κίεβο από τα πιο επικίνδυνα μέρη της Ουκρανίας», γράφει στο λογαριασμό του στο Instagram.
«Γνώριζα προσωπικά τον 24χρονο στρατιώτη Ντενίς Χριντσούκ, ένα πολύ ευγενικό παιδί, γιατί είχα φωτογραφίσει τον αδελφό του και την οικογένειά του το 2016. Ο Ντενίς σκοτώθηκε στις 28 Φεβρουαρίου στη Βολνοβάκα. Τον θρήνησα μαζί με την οικογένειά του και της είμαι ευγνώμων που μου επέτρεψε να καταγράψω αυτή τη λυπηρή και τραυματική για τους ίδιους στιγμή».
