Η Άννα Διαμαντοπούλου είναι στο Marie Claire Οκτωβρίου. Σε μια σπάνια φωτογράφηση και συνέντευξη με αφορμή το νέο της βιβλίο «Από το Ντεσεβό στο Drone» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη μιλάει στην Editor In Chief του Marie Claire Γαλάτεια Λασκαράκη και μοιράζεται ιστορίες από τα πρώτα της βήματα στην πολιτική, το τολμηρό της νομοσχέδιο για την Παιδεία, τη φεμινιστική δράση της και τη δουλειά της ως Πρόεδρος στο ελληνικό think tank Δίκτυο για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Ως επίτροπος είχατε ασχοληθεί με τη σεξουαλική παρενόχληση πολύ πριν από το κίνημα #metoo.Στην Ελλάδα, πάντως, ακόμη και μετά το κίνημα οι γυναίκες δεν μιλάνε γι’ αυτό. Γιατί;
Αν θυμάστε, όταν ως επίτροπος έκανα την Οδηγία για τη σεξουαλική παρενόχληση, η εφημερίδα «Bild» είχε βγει με μια ολόσωμη φωτογραφία ενός μοντέλου με μπικίνι και το δικό μου πρόσωπο. Σε όλο τον κόσμο ήταν δύσκολο να βγεις και να μιλήσεις γι’ αυτό. Οι γυναίκες που πέφτουν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης δεν μιλάνε γιατί στιγματίζονται. Αν βγεις και μιλήσεις, θα είσαι για πάντα «αυτή που έπαθε αυτό». Και πολλές από εκείνες τις διάσημες που μίλησαν ήταν γυναίκες κάποιας ηλικίας για περιστατικά που συνέβησαν πριν από δεκαετίες. «Και γιατί δεν βγήκε να τα πει τότε;» ήταν ο δημόσιος αντίλογος. Αν δεν το έχεις ζήσει, αν δεν έχεις νιώσει παγιδευμένη σε αυτή την κατάσταση, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Δεν μπορείς να μιλήσεις ούτε καν στους δικούς σου, στο σύντροφο ή στους γονείς σου. Τότε φυσικά δεν μπορούσες να πας ούτε στην Αστυνομία. Από το 2002 που κάναμε την Οδηγία της σεξουαλικής παρενόχλησης υπάρχει το «βάρος της απόδειξης», δηλαδή δέχονται αυτό που λες εσύ και πρέπει να αποδείξει ο άλλος το αντίθετο.
Σε τι διαφέρουν οι φεμινίστριες του ’80 από τις σημερινές;
Οι σκληροπυρηνικές αντιλήψεις έχουν ξεπεραστεί πια. Θυμάμαι μια διαδήλωσή μας όπου κρατούσαμε ένα τεράστιο πανό που έγραφε: «Γυναίκα χωρίς άνδρα, ψάρι χωρίς ποδήλατο» (σ.σ.: διάσημη φράση της Αμερικανίδας δημοσιογράφου και φεμινίστριας Γκλόρια Στάινεμ). Μας είχε φανεί πολύ πετυχημένο τότε. Σήμερα ο φεμινισμός είναι πιο ώριμος και συνειδητοποιημένος.
Λέγεται ότι οι χώρες με γυναίκες ηγέτες τα πήγαν καλύτερα στη διαχείριση της πανδημίας. Ακούγεται όλο και πιο έντονα και από διάσημα χείλη, όπως της Μισέλ Ομπάμα, ότι υπάρχει η ανάγκη για ένα νέο μοντέλο ηγεσίας που εμπεριέχει μεγαλύτερη συμπόνια και φροντίδα για την οικογένεια ενάντια σε παγκόσμιες απειλές. Συμφωνείτε;
Δύσκολα μπορείς να κατανείμεις έτσι ιδιότητες. Έχω δει πάρα πολύ σκληρές γυναίκες και έχω δει πάρα πολύ ευαίσθητους άνδρες. Αυτό που ίσως έχουν οι γυναίκες σε μεγαλύτερο βαθμό είναι ότι έχουν διαφορετική αίσθηση της οργάνωσης του χρόνου και της αποτελεσματικότητας, ούσες από πολύ νωρίς αναγκασμένες να συνδυάσουν πολλαπλούς ρόλους. Και επίσης η ανάγκη να διαψεύσουν τη λογική «αυτή είναι γυναίκα, γι’ αυτό δεν πέτυχε» τις κάνει πολύ πιο πείσμονες και αποτελεσματικές.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο Marie Claire Οκτωβρίου, που κυκλοφορεί την Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου με το Πρώτο Θέμα.
