Στόχος μας είναι να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας και η κατάκτηση ενός μεταλλίου», μας λένε οι δύο γυναίκες με μία φωνή. Η σχέση των δύο κορυφαίων αθλητριών δεν είναι μόνο επαγγελματική, αλλά και προσωπική. Ξεκινώντας την κολύμβηση από την παιδική τους ηλικία στον ίδιο σύλλογο, η Σοφία Μαλκογεώργου ως μικρότερη είχε την ευκαιρία να παρακολουθεί στις προπονήσεις το πρότυπό της, την Ευαγγελία Πλατανιώτη. Αργότερα, η συμμετοχή και των δύο στην Εθνική Ομάδα ήταν εκείνη που θα τις έκανε να μιλούν για δεσμούς φιλίας.
Η καλλιτεχνική κολύμβηση με την οποία ασχολούνται είναι ένα απαιτητικό και πολυπαραγοντικό άθλημα. «Κάποιοι νομίζουν ότι το πιο δύσκολο κομμάτι είναι η ευλυγισία, αλλά είναι το λιγότερο μπροστά σε όλα τα άλλα, όπως είναι η άπνοια και η απαιτητική τεχνική. Την ευλυγισία τη δουλεύουμε από μικρές και απλά τη συντηρούμε», θα επισημάνει η Ευαγγελία, ενώ η Σοφία θα σταθεί στις πολλές ώρες προετοιμασίας: «Κάνουμε προπόνηση σε γυμναστήριο, χορό, μπαλέτο, δουλεύουμε πολύ την ευλυγισία, χρειάζονται όλα. Προπονούμαστε καθημερινά επτά με εννιά ώρες».
Δείτε όσα περιέγραψαν οι αθλήτριες τις καλλιτεχνικής κολύμβησης στην κάμερα του Marie Claire για τη συνεργασία τους, τις δυσκολίες του αθλήματος, τα μοναδικά συναισθήματα που βιώνουν αλλά και τον τρόπο που θα γιορτάσουν στο Παρίσι στην περίπτωση που κερδίσουν ένα μετάλλιο στου Ολυμπιακούς Αγώνες
Τα συναισθήματα όμως που βιώνουν κατά τη διάρκεια των αγώνων τους τις κάνουν να ξεχνούν τη δύσκολη διαδρομή:
«Η στιγμή που βγαίνουμε για να αγωνιστούμε και ξέρουμε πόσος κόσμος υπάρχει εκεί -δίχως να τον βλέπουμε γιατί είμαστε πολύ συγκεντρωμένες σε αυτό που έχουμε να κάνουμε- είναι μοναδική. Οταν βουτάς στο νερό και ξεκινάει η μουσική είναι ένα συναίσθημα απερίγραπτο», σημειώνει η Σοφία Μαλκογεώργου.
«Παρόλο που πλέον το άθλημά μας έχει αλλάξει, μ’ αρέσει πολύ που περιλαμβάνει το στοιχείο της μουσικής. Η μουσική μού δίνει ζωή, με κάνει και εκφράζω τα συναισθήματά μου, με μαγεύει. Αν και όταν έχω να εκτελέσω ένα πρόγραμμα σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα δεν μπορώ να σκεφτώ “τι ωραία, τώρα χορεύω”, πρέπει να είσαι συγκεντρωμένη 100% σε αυτό που έχεις να κάνεις. Παράλληλα όμως όταν είσαι έξω από το νερό, χορεύεις. Μέσα στο νερό εκτελούμε, έξω από το νερό χορεύουμε. Θα συμφωνήσω με τη Σοφία, μ’ αρέσει πολύ ο κόσμος. Οταν ένα κολυμβητήριο είναι γεμάτο από κόσμο το συναίσθημα είναι μοναδικό. Οταν οι αγώνες είναι με άδειες κερκίδες δεν έχουν την ίδια μαγεία», συμπληρώνει η Ευαγγελία Πλατανιώτη.
Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισαν οι δύο αθλήτριες μέχρι να πάρουν το πολυπόθητο εισιτήριο των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν οι νέοι κανονισμοί.
«Ενα πολύ μικρό λάθος μπορεί να μας στοιχίσει την πρόκριση. Για παράδειγμα, το να ξεχάσεις μια κίνηση είναι καταστροφή, το να μην ολοκληρωθεί μια στροφή για πέντε μοίρες, επίσης. Οπότε πρέπει να είμαστε άριστες σε αυτό που κάνουμε κάτω από το νερό. Μπορώ να πω ότι όλα αυτά έκλεβαν, ας πω, ένα μέρος της αυτοπεποίθησής μας στην Ντόχα επειδή το ντουέτο δεν ήταν και τόσο δουλεμένο. Επειδή η Σοφία ήταν και στο ομαδικό και προσπαθούσαν να πάρουν επίσης την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, εγώ ήμουν στο σόλο, κάναμε και ντουέτο. Δεν δίναμε τόση έμφαση όση δίνουμε αυτή τη στιγμή», συνεχίζει η Ευαγγελία.
Οι δυσκολίες του αθλήματος όμως δεν σταματούν εκεί, καθώς στη χώρα μας, όπως περιγράφουν οι καταξιωμένες αθλήτριες, τα εμπόδια είναι περισσότερα από εκείνα που αντιμετωπίζουν οι συναθλήτριές τους στον υπόλοιπο κόσμο. Η Ευαγγελία δεν έχει ψευδαισθήσεις. «Είμαι 29 ετών, προφανώς έχω ολοκληρώσει τις σπουδές μου στο τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, αλλά σίγουρα δεν μπορώ να εργαστώ και κάπου αλλού μετά από τόσες ώρες καθημερινής προπόνησης. Επομένως, αν το κράτος θέλει να έχει καλούς αθλητές στις εθνικές ομάδες, θα πρέπει να νιώθουμε ασφαλείς. Ο καλός αθλητής δεν θα φανεί στα 18 του χρόνια, θα πρέπει να ωριμάσει, να έχει εμπειρίες, στόχους. Εγώ, για παράδειγμα, αν είχα σταματήσει νωρίτερα δεν θα είχα κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Κάποια στιγμή καλούμαστε να βγούμε στην κοινωνία κι αυτό που παρέχει η Πολιτεία μέχρι στιγμής στους διακριθέντες αθλητές είναι η εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, για το οποίο την ευχαριστώ πολύ, παρ’ όλα αυτά δεν υπήρχε όταν έδωσα εγώ Πανελλήνιες το 2012. Αυτό που έχω λοιπόν να ζηλέψω από τις αντιπάλους μου είναι ότι όταν εκείνες τελειώνουν, ως ευχαριστώ από το κράτος έχουν κάποια θέση να τις περιμένει. Για παράδειγμα, στην Ιταλία είτε θα μπουν στην Αστυνομία, είτε στο Ναυτικό. Στην Ελλάδα είτε πάρεις Ευρωπαϊκό, είτε Παγκόσμιο δεν σε περιμένει τίποτα. Πρέπει να κατακτήσεις ολυμπιακό μετάλλιο. Δεν λέω ότι όποιος φέρει ολυμπιακό μετάλλιο δεν πρέπει να έχει το κάτι παραπάνω, αλλά όποιον αθλητή φέρνει και τα υπόλοιπα το κράτος με κάποιον τρόπο, πέρα από το χρηματικό πριμ που δίνει, πρέπει να τον τιμάει που εκπροσωπεί τη χώρα μας. Ολοι οι αθλητές πρέπει να μπορούμε να είμαστε ήσυχοι και να σκεφτόμαστε το παρόν και την προπόνησή μας, όχι το τι θα κάνουμε μετά».
«Δήλωσα στην προπονήτριά μου ότι τελικά θα πηγαίναμε στη Ντόχα για να πάρω το χρυσό. Ήμουν πολύ πιεσμένη εκείνη την ώρα και το είπα με πολύ πείσμα. Με το ίδιο μεγάλο πείσμα δούλεψα όλη τη χρονιά», Ευαγγελία Πλατανιώτη
Σε αυτό το σημείο η Σοφία Μαλκογεώργου θυμίζει έναν ακόμη τομέα που χρειάζεται σημαντική βελτίωση, το κομμάτι των αθλητικών εγκαταστάσεων. «Οταν βλέπω πού προπονούνται οι Ισπανίδες, οι Γαλλίδες, σίγουρα έχουμε να ζηλέψουμε πολλά. Εχουν την πισίνα που είναι μόνο για τις αθλήτριες της καλλιτεχνικής κολύμβησης, τον χώρο που κάνουν αποθεραπεία, το γυμναστήριό τους, εγκαταστάσεις γενικά που είναι αποκλειστικά για εκείνες όσες ώρες κι αν τις χρειάζονται. Από την άλλη, εμείς χρησιμοποιούμε κάποιες ώρες τη μία πισίνα, τις υπόλοιπες ώρες άλλη πισίνα, μεταφερόμαστε εμείς, μεταφέρουμε τον εξοπλισμό μας. Δεν είναι καθόλου ιδανικές οι συνθήκες».
Μέσα στη χρονιά η φόρτιση και η ψυχολογική πίεση κάποιες στιγμές είναι πολύ μεγαλύτερες από κάποιες άλλες. Το βασικότερο στήριγμα είναι οι δικοί τους άνθρωποι και οι προπονήτριές τους, Aναστασία Γκούτσεβα και Ναταλία Τσερνέτσκα. Οπως λένε, δίχως την οικογένειά τους κι εκείνες θα ήταν αδύνατο να αντέξουν την πίεση και το καθημερινό στρες. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία, όμως, είναι η μεταξύ τους εμπιστοσύνη. Υπερθεματίζει η Σοφία: «Αν δεν εμπιστεύεται η μία την άλλη σημαίνει ότι δεν βρισκόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Εχω τυφλή εμπιστοσύνη στην Ευαγγελία, δεν φοβάμαι ότι θα κάνει κάποιο λάθος που θα μας στοιχίσει, ελπίζω και η ίδια αντίστοιχα. Πριν από τον αγώνα και μόνο που θα σφίξουμε τα χέρια και θα κοιταχτούμε παίρνω πολύ θάρρος. Αυτό το βλέμμα πάντα με εμψυχώνει, με το που θα τη δω ξέρω πού είμαστε και για ποιον λόγο. Αγκαλιαζόμαστε πάντα και ξεκινάμε».
«Είναι πολύ συγκινητική στιγμή. Πιάνουμε χέρια, κοιταζόμαστε, αγκαλιαζόμαστε, βγάζουμε την αναπνοή, δηλαδή διώχνουμε το άγχος. Πιθανότητα λάθους πάντα υπάρχει, προφανώς δεν θα έρθει το τέλος του κόσμου όποια και να το κάνει, αλλά γνωρίζουμε και οι δύο εκείνη την ώρα ότι η καθεμία δίνει τον καλύτερο εαυτό της», λέει η Ευαγγελία.
Οι ατυχίες και τα λάθη δεν είναι πάντα για κακό. Στο περσινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που πραγματοποιήθηκε στην πόλη Φουκουόκα η Ευαγγελία βρέθηκε στην τέταρτη θέση, και αυτό ήταν που την πείσμωσε ώστε να βρεθεί φέτος στην πρώτη θέση του βάθρου στο Παγκόσμιο της Ντόχας.
«Eίμαι σίγουρη πως αν πέρυσι έπαιρνα το δεύτερο μετάλλιο, δεν θα συνέχιζα φέτος στην Ντόχα ως σολίστ. Ηθελα να αφοσιωθώ στο ντουέτο. Οπότε ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό που έγινε και δεν πήρα το μετάλλιο, γιατί πείσμωσα πολύ για να πάρω φέτος το χρυσό. Πέρυσι είχα δηλώσει στους κοντινούς μου ανθρώπους και στην προπονήτριά μου ότι στο σόλο μπορούσαμε να πάρουμε το χρυσό. Το έβλεπα. Η προετοιμασία όμως ήταν κακή και ελλιπής. Εγιναν διάφορα τελευταία στιγμή, δεν υπήρχε στήριξη. Ολο αυτό ήταν κάτι που πραγματικά με νευρίαζε, με θύμωνε και με απογοήτευε ταυτόχρονα. Όταν λοιπόν είδα ότι με τόση κακή προετοιμασία βρισκόμασταν στην τέταρτη θέση, είπα ότι τώρα που ξέρω, από εδώ και πέρα θα πάνε όλα σωστά. Δήλωσα στην προπονήτριά μου ότι τελικά θα συνέχιζα και ότι θα πηγαίναμε στην Ντόχα για να πάρω το χρυσό. Ημουν πολύ πιεσμένη εκείνη την ώρα και το είπα με πολύ πείσμα. Με το ίδιο μεγάλο πείσμα δούλεψα όλη τη χρονιά και όλα πήγαν καλά. Εχω νιώσει αδικία ως αθλήτρια και θεωρούσα ότι δεν μου άξιζε αυτή η τέταρτη θέση. Είχα πει στον εαυτό μου ότι θα ήταν η τελευταία μου ευκαιρία, αλλά δεν άφησα τίποτα στην τύχη», εξηγεί η ίδια, που απολαμβάνει την επιτυχία, αλλά και το γεγονός ότι αποτελεί πηγή έμπνευσης για τις μικρότερες αθλήτριες και τις γυναίκες στη ζωή της.
«Έχω φίλες που μπορεί να μου μιλούν για τις ανασφάλειες που έχουν για παράδειγμα στην εργασία τους και πραγματικά χαίρομαι να τονώνω με κάποιο τρόπο την αυτοπεποίθησή τους».
Από την άλλη η Σοφία, που βρίσκεται στην Εθνική Ομάδα από τα 13 της χρόνια, χρειάστηκε να σταματήσει για τρία χρόνια τις προπονήσεις ώστε να βρει τις ισορροπίες της και να ολοκληρώσει τις σπουδές της στο Τμήμα Χρηματοοικονομικής και Τραπεζικής Διοικητικής στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς. «Στην αρχή ένιωθα πιο ελεύθερη γεμίζοντας τις μπαταρίες μου γιατί είχα περισσότερο χρόνο να αφοσιωθώ σε άλλα πράγματα που μου έλειπαν, όπως το να έχω περισσότερο χρόνο με τους δικούς μου ή να κάνω ταξίδια, αλλά βλέποντας ότι άλλαζαν κάποια πράγματα στον χώρο του αθλητισμού αποφάσισα να επιστρέψω. Ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρα, γιατί το συναίσθημα που έχω τώρα με την πρόκριση στους Ολυμπιακούς δεν το έχω ξαναβιώσει. Με γεμίζει και με κάνει πολύ χαρούμενη. Ένας λόγος παραπάνω είναι ότι είμαστε μαζί με την Ευαγγελία. Εκτός από φίλες, έχουμε δέσει πολύ ωραία και σαν ντουέτο».
Η φετινή διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων θα είναι ορόσημο για τις γυναίκες, καθώς για πρώτη φορά θα έχουμε στη συμμετοχή την αναλογία 50:50 ανδρών και γυναικών, γεγονός που χαροποιεί ιδιαίτερα το δίδυμο της καλλιτεχνικής κολύμβησης. «Ηταν κάτι το οποίο έπρεπε να γίνει χρόνια τώρα», σημειώνει η Ευαγγελία, «αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Είναι κάτι το οποίο εμένα με κάνει χαρούμενη ως γυναίκα γιατί έχουμε όλοι και όλες δικαίωμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες και πρέπει να υπάρχει ισότητα ως προς τη συμμετοχή», ενώ η Σοφία συμπληρώνει: «Είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι θα δοθούν περισσότερες ευκαιρίες σε γυναίκες και το ποσοστό θα είναι ίσο με αυτό των αντρών».
Στο Παρίσι θα ταξιδέψουν λίγο πριν από τους αγώνες τους που πρόκειται να πραγματοποιηθούν στις 9 (τεχνικό ντουέτο) και 10 Αυγούστου (ελεύθερο ντουέτο). Το μεγαλύτερο στοίχημα για εκείνες τις ημέρες είναι να παρουσιάσουν την καλύτερη αγωνιστική εκδοχή του εαυτού τους. Στην περίπτωση που έρθει και ένα μετάλλιο, ίσως τις δούμε να πανηγυρίζουν στον Πύργο του Άιφελ όπως περιγράφουν.
Το σίγουρο είναι ότι όσο θα διαγωνίζονται υπό τη μελωδία του Μίκη Θεοδωράκη και των «Χαρταετών» θα γράφεται μια ιστορία που θα αποτελεί πηγή έμπνευσης, αναδεικνύοντας την αφοσίωση, τη συνεργασία και την αντοχή.
Φωτογραφίες: Yiorgos Kaplanidis
Βίντεο: Ξένια Τσιλοχρήστου (Penguin Productions)
Eυχαριστούμε το Deos για τη φιλοξενία, info@deosathens.gr
