Κάθε φορά που συναντάω την Έλλη Τρίγγου είναι λες και ένα μικρό φως ανάβει μέσα μου: είναι τόση η καλή διάθεση αυτής της γυναίκας, η δύναμη αυτού του χαμόγελου, που δεν μπορείς παρά να σκεφτείς κάτι ζεστό και λαμπερό. Αγαπημένο τρομερό παιδί της θεατρικής σκηνής, αγαπήθηκε όσο λίγες ηθοποιοί για την ερμηνεία της στις «Άγριες Μέλισσες». Αυτή τη φορά είναι η μάγισσα στη «Μάγισσα», τη σειρά που σκηνοθετεί ο Λευτέρης Χαρίτος σε σενάριο των Μελίνας Τσαμπάνη και Πέτρου Καλκόβαλη. «Κάπως αυτή η ηρωίδα είναι ένας πυρήνας και γύρω της ξεδιπλώνονται οι ιστορίες δύο οικογενειών και του τόπου τους, ενώ σιγά-σιγά αποκαλύπτεται και η προσωπική της ιστορία», μου λέει η Έλλη σε μία σπάνια ανάπαυλα από τα γυρίσματα, που θα διαρκέσουν μέχρι τον Φεβρουάριο, σύμφωνα με την παραγωγή, αφού η σειρά θα ολοκληρωθεί σε 72 επεισόδια. «Είναι μια πρόταση για το μικρό χωριό μας η “Μάγισσα”. Επενδύθηκαν χρήμα και χρόνος και όλοι οι συντελεστές δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να παραδώσουν ένα αποτέλεσμα στο βαθμό που είναι δυνατό για μία καθημερινή σειρά, με ταξίδια για γυρίσματα σε φυσικούς χώρους μοναδικής ομορφιάς και αποκλειστικά κατασκευασμένα για τη σειρά σκηνικά. Δεν έχει ξαναγίνει τέτοια προσπάθεια και με συγκινεί το φιλότιμο, ο κόπος όλων των συντελεστών, αλλά και η εμπιστοσύνη που μου έχουν δείξει».
Κάνω μια δουλειά που με βάζει απέναντι σε ό,τι με τρομάζει
Σειρά σε ιστορικό πλαίσιο έχουμε ξαναδεί. Αυτή τη φορά, στη «Μάγισσα», τη διαφορά κάνει το μεταφυσικό στοιχείο;
Αυτό ήταν το τυράκι για μένα, αυτό με μάγεψε.
Γιατί;
Αντιλαμβάνομαι το μεταφυσικό στοιχείο ως προέκταση του φυσικού, ως μέρος του. Το μεταφυσικό είναι το κομμάτι του φυσικού που απλώς δεν το έχουμε ακόμη αντιληφθεί, δεν το έχουμε βάλει σε λόγια. Ο ψυχισμός και ο νους μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τα πάντα γύρω μας, τη φύση, τα ζώα, τους άλλους ανθρώπους – είμαστε ένα σύστημα. Πιστεύω πως όλοι έχουμε δυνατότητες που στο πέρασμα των χιλιετιών έχουν κατασταλεί, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, γιατί ένας άνθρωπος ο οποίος χρησιμοποιεί μόνο ένα μικρό κομμάτι των δυνατοτήτων του είναι πολύ πιο εύκολα χειραγωγήσιμος από έναν άλλο που φτάνει σε άλλα επίπεδα αυτογνωσίας και ενσυνειδητότητας, ξέρει ποιος είναι και έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του.
Θεωρώ ότι είναι κάθε γυναίκα η οποία προσπαθεί να βρει τον εαυτό της, τη δύναμή της, τη θέση της στην κοινωνία, τη θέση της στην οικογένεια, το χώρο της, τη φωνή της. Κάθε τέτοια γυναίκα είναι μια μάγισσα.
Έχεις συνειδητοποιήσει ότι μετά από αυτή τη σειρά γίνεσαι κι εσύ σημείο αναφοράς σε μία μακρά παράδοση της ποπ κουλτούρας με ηρωίδες μάγισσες; Ποια είναι η πρώτη μάγισσα που σου έρχεται στο μυαλό;
Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι οι τρεις-τέσσερις φανταστικές ηρωίδες στη σειρά «Οι Μάγισσες» (Charmed), που την έβλεπα και με ιντρίγκαρε πολύ. Αυτή είναι μία ανάμνηση από την παιδική ηλικία και όσες μάγισσες θυμάται ένα παιδί από τα παραμύθια. Μετά όμως ήρθαν και στη ζωή μου άνθρωποι, τους ελκύω μάλλον, που βλέπουν τη ζωή πιο διεισδυτικά. Και μέσα από τέτοιες συναντήσεις και εμπειρίες έχω καταλάβει ότι στ’ αλήθεια η μαγεία βρίσκεται μέσα στον καθένα μας. Κάτι που είχα ακούσει και μου άρεσε πολύ είναι ότι κάθε απόφασή μας είναι μία πράξη μαγείας. Κάθε φορά που παίρνεις μια απόφαση, γίνεσαι εσύ ο ίδιος ένας μικρός μάγος. Μετά, αυτό μπορεί να γίνει όλο και πιο στοχευμένα, να το οραματιστείς, να το φανταστείς, να δημιουργήσεις τις συνθήκες και, τελικά, να το κάνεις πραγματικότητα. Αυτό δεν κάνει κι ένας μάγος;
Τη μάγισσα όμως δεν την έχουμε ταυτίσει με την ανυπότακτη γυναικεία φύση; Με τη θηλυκότητα που μπορεί να γίνει επικίνδυνη και γι’ αυτό πρέπει να τιθασευτεί, να τιμωρηθεί, να βρίσκεται υπό έλεγχο;
Σίγουρα το να μπορεί μία γυναίκα να σε σε καθοδηγήσει, να σου δώσει συμβουλές, να προβλέψει, να γνωρίζει π.χ. τα βότανα ή να έχει πρόσβαση σε κάθε είδους γνώση, όλα αυτά μοιάζουν απειλητικά στις πατριαρχικές κοινωνίες. Σχετίζεται άμεσα και με τον καπιταλισμό αυτό, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Οι μάγισσες ήταν συνήθως φτωχές γυναίκες που επιβίωναν χάρη σε αυτές τις ιδιαίτερες γνώσεις τους ή κάποιες απρόσμενες ιδιότητές τους. Το σύστημα δεν ήθελε να δώσει σε αυτές τις γυναίκες που βρίσκονται στην άκρη της κοινωνίας χώρο για να αποκτήσουν δύναμη και χρήματα. Από την απόρριψή τους από το κοινωνικό σύστημα προέκυψε και το αρνητικό πέπλο που τις ντύνει με τις κατάρες και την εκδίκηση.
Η μάγισσα που υποδύεσαι είναι, στο βαθμό που μπορείς να αποκαλύψεις, ένα ανυπότακτο στοιχείο;
Η συγκεκριμένη ηρωίδα μέχρι να αντιληφθεί τις δυνάμεις της είναι απολύτως υποταγμένη στη μοίρα της και στην οικογένεια που την έχει σώσει από την ορφάνια. Της συμβαίνει κάτι που αρχικά την τρομάζει, αλλά στη συνέχεια καταλαβαίνει ότι με το χάρισμά της μπορεί να βοηθήσει και τους άλλους και τον εαυτό της. Μαθαίνοντας όλο και περισσότερα πράγματα γι’ αυτό που της συμβαίνει, αλλά και το αινιγματικό παρελθόν της, αποκτά όλο και περισσότερη δύναμη. Μένει να δούμε πώς θα τη χρησιμοποιήσει…
Ποιες είναι οι μάγισσες σήμερα, στις κοινωνίες που ζούμε;
Θεωρώ ότι είναι κάθε γυναίκα η οποία προσπαθεί να βρει τον εαυτό της, τη δύναμή της, τη θέση της στην κοινωνία, τη θέση της στην οικογένεια, το χώρο της, τη φωνή της. Κάθε τέτοια γυναίκα είναι μια μάγισσα.
Σε ποια ηλικία ή φάση της ζωής σου βρήκες τη θέση σου στην κοινωνία;
Κάθε μέρα συμβαίνει αυτό και εύχομαι να συνεχίζεται. Δεν είχαμε πάντα ούτε το χρόνο ούτε το χώρο να βρούμε τον εαυτό μας. Ζούμε σε αυτή τη στιγμή, είμαστε τυχερές. Είναι όντως μαγική η διαδικασία -έχει πλάκα που μου έρχεται αυτή η λέξη- να αντιλαμβάνεσαι ότι όσα θεωρούσες παγιωμένα, δεδομένα καθώς μεγάλωνες, δεν είναι απαραίτητα έτσι. Όταν έρχεται στην επιφάνεια το φως της κάθε γυναίκας και συνδέεται με το φως των υπολοίπων, συμβαίνει κάτι άκρως θεραπευτικό σε μια κοινωνία που έχει βυθιστεί μέσα στην αρσενική ενέργεια κι αυτό είναι κάτι που με συγκινεί πάρα πολύ: τι μπορούν να κάνουν οι γυναίκες συλλογικά. Όχι ότι είναι εύκολο να είσαι άνδρας, αλλά αυτή τη στιγμή μιλάμε για το κομμάτι της γυναικείας ενδυνάμωσης, για τη γυναικεία φωνή που ήταν αιώνες φιμωμένη. Το παρακολουθώ όλο αυτό και συμμετέχω με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη.
Χρησιμοποίησες τη λέξη «θεραπευτικό». Βρίσκεις κάτι θεραπευτικό στη δουλειά που κάνεις;
Βέβαια. Λειτούργησε καταρχάς θεραπευτικά σε σχέση με την εικόνα που έχω για τον εαυτό μου (εσωστρεφής, ντροπαλή, κλειστή) και τον τρόπο με τον οποίο μπορώ να σταθώ απέναντι στον κόσμο (πρέπει να νιώσω πολύ ασφαλής για να είμαι ο εαυτός μου). Κάνω μια δουλειά που με βάζει απέναντι σε ό,τι με τρομάζει. Παρατηρώ τον εαυτό μου να υπάρχει μέσα σε καταστάσεις που δεν μπορούσα να με φανταστώ και κάθε φορά τα πάω όλο και καλύτερα, με πάθη και με λάθη. Νιώθω ότι εξελίσσομαι. Στη δουλειά μου ο μόνος τρόπος να κριθείς είναι ο χρόνος. Δεν μπορώ να σου πω για μένα τι ηθοποιός είμαι. Μπορώ να σου πω για την Κάτια Δανδουλάκη, που είναι μία γυναίκα που έχει αποδείξει στο πέρασμα του χρόνου τι άνθρωπος είναι, τι ηθοποιός, τι συνάδελφος, τι παραγωγός… Μπορούμε να βρεθούμε σε 25 χρόνια και να σου πω τότε.
Θα προσπαθήσω να το τηρήσω αυτό το ραντεβού. Έχει σταματήσει να σε τρομάζει η υπερέκθεση της τηλεόρασης;
Με τρόμαζε αυτή η υπερέκθεση και δικαίως. Νικάει το ότι σου δίνει τη δυνατότητα να απευθυνθείς σε πολύ περισσότερους ανθρώπους, από τη μία άκρη της Ελλάδας στην άλλη, οι οποίοι δεν έχουν πρόσβαση σε άλλο τρόπο ψυχαγωγίας. Αν μπορείς να είσαι μέρος μιας κατάστασης που τους προσφέρει κάτι καθαρό, όμορφο και παιδαγωγικό, το βρίσκω πολύ όμορφο.
Όταν συναντάς έναν άνθρωπο, τι σε κάνει να νιώθεις ασφαλής και να θέλεις να του ανοιχτείς;
Ξεκινάει από κάτι υποσυνείδητο, ασυνείδητο, μία αύρα, μία ενέργεια που ταιριάζει με του άλλου χωρίς να ξέρεις γιατί. Έπειτα εκτιμώ την ευθύτητα στους άλλους, την καθαρότητα. Α, και το χιούμορ!
Δεν είχαμε πάντα ούτε το χρόνο ούτε το χώρο να βρούμε τον εαυτό μας. Ζούμε σε αυτή τη στιγμή, είμαστε τυχερές. Είναι όντως μαγική η διαδικασία -έχει πλάκα που μου έρχεται αυτή η λέξη- να αντιλαμβάνεσαι ότι όσα θεωρούσες παγιωμένα, δεδομένα καθώς μεγάλωνες, δεν είναι απαραίτητα έτσι.
Ποια αίσθηση νιώθεις ότι κυριαρχεί μπροστά στο άγνωστο, τι σε τραβάει πιο πολύ; Η περιέργεια, η έλξη, ή ο φόβος;
Νομίζω ότι έχω και τις δύο αισθήσεις ταυτόχρονα και ότι η μία τροφοδοτεί την άλλη. Συνήθως εκεί που νιώθω τον μεγαλύτερο φόβο, εκεί νιώθω ότι πρέπει να πάω. Πρέπει να σχετιστώ με αυτό, γιατί μπορεί να μην είναι το καλύτερο για μένα, μπορεί να μην είναι ασφαλές, αλλά από τη στιγμή που με τρομάζει, ενεργοποιεί μία περιοχή μου που θέλει δουλειά. Πάμε λοιπόν να το δούμε και αν πετύχει, τέλεια, αν όχι, θα έχω μάθει τι να φτιάξω, ώστε να μη φοβάμαι την επόμενη φορά.
Αυτή η φράση μοιάζει με συμπέρασμα που θα μπορούσε να βγάλει κανείς για τον έρωτα. Έχεις βγάλει πολύτιμα συμπεράσματα για τον έρωτα;
Έχω βγάλει κάποια για σήμερα, χτες μπορεί να ήταν άλλα, αύριο ίσως να είναι διαφορετικά. Μιλώντας από τη θέση ενός ανθρώπου που έχει πολύ μεγάλο φόβο δέσμευσης καθώς έχω φοβία εγκατάλειψης και απόρριψης, που έχω ένα κομμάτι μέσα μου πολύ αρματωμένο, καταλαβαίνω ότι είναι προτιμότερο να πάρεις το ρίσκο που συμπεριλαμβάνει το δόσιμο. Αφού τώρα ζούμε, ας ζήσουμε ολοκληρωτικά, ας πιάσουμε τη ζωή από τα μαλλιά, οι παρελθοντικές προβολές δεν εξυπηρετούν. Ας ζήσουμε το τώρα.
Για να κλείσουμε με τη σειρά χωρίς να μιλήσουμε ακριβώς για τη σειρά, θέλω να μου μιλήσεις για την Ελλάδα που συνάντησες στη Μάνη, στα Τρίκαλα και στα δάση όπου έγιναν τα γυρίσματα.
Στη σκηνή στους καταρράκτες της Παλαιοκαρυάς στην Πύλη ήμουν τόσο ευτυχισμένη που ήμουν εκεί, ένιωθα ότι ήμουν στον παράδεισο. Ήταν παγωμένα τα νερά, αλλά είχε έναν υπέροχο ήλιο. Μπήκα στο νερό και ξεπλύθηκε η ψυχή μου. Έπειτα κάναμε ένα βραδινό γύρισμα σε ένα συγκλονιστικό δάσος, είπα χαλάλι τα πάντα για εκείνη τη μαγική εικόνα με τις πυγολαμπίδες. Έλαμπε το δάσος στο απόλυτο σκοτάδι σαν να ήταν αληθινά μαγεμένο. Το κοιτάζαμε μέσα στην κάμερα και λέγαμε, θα σκεφτούν όλοι ότι είναι εφέ.
Η Ελλάδα που είδα έχει φιλόξενους ανθρώπους που μας αγκάλιασαν και μας βοήθησαν. Είδα ότι εδώ στην Αθήνα ζούμε λάθος. Οι άνθρωποι εκεί έχουν άλλη σχέση με το χρόνο, με τη φύση, άρα με το μέγεθος της ύπαρξής τους. Υπάρχει μία παρεξήγηση στην πόλη, νομίζουμε ότι είμαστε το κέντρο του σύμπαντος. Όταν είσαι μακριά από την πόλη, μαθαίνεις την πραγματική σου διάσταση. Αντιλαμβάνεσαι ότι εξαρτάσαι από τη φύση και ότι πρέπει να της φέρεσαι καλύτερα. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει κλιματική αλλαγή και τι περιβαλλοντική καταστροφή. Καταλαβαίνεις ότι πρέπει να ξυπνήσουμε αύριο κιόλας από το λήθαργό μας στις πόλεις και να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Τι να κάνουμε; Να έχουμε σεβασμό απέναντι στον εαυτό μας, τους άλλους ανθρώπους και τη ζωή την ίδια, και να ζούμε με έναν τρόπο ο οποίος να φέρνει συνεχώς μικρές αλλαγές προς το καλύτερο. Ο καθένας ατομικά να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Στη συνέχεια πολλές καλές ατομικές προθέσεις φτιάχνουν κάτι που μας στέλνει προς το φως. Δηλαδή η δική μου και η δική σου και η δική της προσωπική απόφαση συναντιούνται και γίνονται η απάντηση σε όλη αυτή την τρέλα που ζούμε. Αντίσταση και επιμονή για κάτι που αξίζει να κατακτηθεί, ακόμη κι αν αυτό γίνει μετά από πολλά χρόνια όταν εμείς θα είμαστε πια αστερόσκονη. Τότε όμως που υπήρξαμε και ο κόσμος καιγόταν, εμείς είχαμε κάνει κάτι.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ «SHILA ATHENS» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: JAY ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ ΧΤΕΝΙΣΜΑ: ΕΝΕΖ ΜΑΝΑV (BEEHIVE ARTISTS) ΜΑΚΙΓΙΑΖ: ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΤΡΙΚΟΓΙΑ ΒΟΗΘΟΣ ΣΤΥΛΙΣΤΑ: ΝΤΕΜΗ ΜΠΟΥΚΗ
