Από την Βιβή Μωραΐτου
Το ειδύλλιο της Ελληνοκαναδής αρχιτεκτόνισσας και interior designer Άντζελας Λιαρίκου για την Αθήνα περνάει ακόμα το στάδιο της εξερεύνησης. Από τον λογαριασμό της @athens_mon_amour μεταδίδει σημερινά στιγμιότυπα από τις παλιές γειτονιές την πόλης και μας θυμίζει ότι παραμένει αξιέραστη.
Μετανάστρια δεύτερης γενιάς από τον Καναδά, η Άντζελα μετακόμισε στην Αθήνα (από το Βερολίνο που ήταν ο πρώτος της σταθμός στην Ευρώπη), πριν από τρία χρόνια. Πολύ λίγο πριν από το πρώτο lockdown. Στις μικρές της «αποδράσεις» με κωδικό μετακίνησης 6 στη γειτονιά της την Κυψέλη άνθησε το φλογερό ενδιαφέρον της για την αρχιτεκτονική της περιοχής. «Με εντυπωσίασε πολύ η έντονη αντιπαράθεση της ύπαρξης των πολυκατοικιών ή κάποιου όμορφου Bauhaus κτιρίου δίπλα σε ένα ετοιμόρροπο νεοκλασικό. Με συνεπήραν, επίσης, οι γοητευτικές “σκουληκότρυπες” που χαρακτηρίζουν την Αθήνα, τα vintage γραφικά στις ταμπέλες των καταστημάτων, οι είσοδοι και οι προθάλαμοι των πολυκατοικιών της δεκαετίας του ’60, οι περίτεχνες λεπτομέρειες στις μεταλλικές πόρτες, που συνθέτουν ένα τρελό οικοδομικό κολάζ. Έπαθα εμμονή με το να αποτυπώνω στο κινητό μου ό,τι έβλεπα», λέει στο Marie Claire.
Παράλληλα ξεκίνησε να ασχολείται με την αναζήτηση ακινήτων για φίλους και με το real estate. Απέκτησε, λοιπόν, πρόσβαση στο εσωτερικό πολλών διαμερισμάτων. Από σπίτι σε σπίτι, έξι μήνες αργότερα είχε συγκεντρώσει μια γενναία συλλογή από φωτογραφίες. Η γέννηση του @athens_mon_amour στο Ίνσταγκραμ ήταν μονόδρομος. Ο νοσταλγικός τόνος των εικόνων που ποστάρει, η ξεχασμένη ομορφιά στην οποία εστιάζει, τα στιγμιότυπα από άλλες εποχές που συλλαμβάνει και τα εύστοχα σχόλιά της έχουν κάνει τον λογαριασμό ιδιαίτερα δημοφιλή.
Δεν είναι μόνο η, έτσι κι αλλιώς, γοητευτική Κυψέλη που λατρεύει η Άντζελα. «Αγαπώ λίγο-πολύ όλες τις περιοχές μέσα και γύρω από το κέντρο της Αθήνας. Κυρίως, όμως, προτιμώ τις κρυφές, υποβαθμισμένες και λιγότερο αξιοποιημένες γειτονιές, όπως κάτω και δυτικά της Ομόνοιας, την περιοχή της Πλ. Βικτωρίας και της Πλ. Αμερικής και τα Κάτω Πατήσια. Διαθέτουν τεράστιο όγκο αρχιτεκτονικών διαμαντιών και προσφέρουν απίστευτες δυνατότητες και χώρο για να ονειρεύεσαι». Ο λόγος που βρίσκει τα προπολεμικά και μεταπολεμικά κτίρια σαγηνευτικά έγκειται στα υλικά και τις τεχνοτροπίες εκείνης της περιόδου. «Δεν συναντάμε σήμερα τη συνολική, σχολαστική, συγκινητική θα έλεγα, προσοχή στη λεπτομέρεια. Για παράδειγμα, το δάπεδο από τεράτζο (μωσαϊκό) είναι μια ξεχασμένη τέχνη σήμερα. Δεν βρίσκονται πια καλοί τεχνίτες που να δημιουργούν αυτό το είδος δαπέδου. Και ακόμα, έχεις την αίσθηση ότι το μάρμαρο παλιά φύτρωνε στα δέντρα… (γελάει). Όχι, όμως, πως δεν μου αρέσει και ένα καλό, μοντέρνο κτίριο».
Ως αρχιτεκτόνισσα και interior designer, η Άντζελα Λιαρίκου αναπόφευκτα ξεκίνησε να ασχολείται με ανακαινίσεις. Φυσική της τάση είναι να διατηρείται ο αρχικός χαρακτήρας κάθε χώρου. Για να το πετύχει επιδιώκει συστηματικά να αφήνει κάποια στοιχεία ανέγγιχτα υπακούοντας έτσι στις αρχές του sustainability.
«Αν η κουζίνα έχει ακόμα τον μαρμάρινο νεροχύτη, προσπαθώ οπωσδήποτε να τον κρατήσω. Το ίδιο και κάθε μαρμάρινο δάπεδο, μωσαϊκό και παρκέ, ειδικά αν είναι ψαροκόκαλο. Πρόκειται για διαχρονικά υλικά που συχνά βρίσκονται σε πολύ αξιοπρεπή κατάσταση. Γιατί να τα ξηλώσει κανείς αφού όταν τριφτούν και γυαλιστούν θα μοιάζουν καινούρια;». Μπαίνοντας σε παλιές κατοικίες, η Άντζελα «διαβάζει» την προηγούμενη ζωή τους. Της αρέσει να φαντάζεται τι είδους άνθρωποι ζούσαν εκεί, τι έχουν δει και ακούσει αυτοί οι τοίχοι. «Συχνά συγκινούμαι πολύ από αυτά που βλέπω. Πολλά μοιάζουν με κινηματογραφικά σκηνικά ή στιγμές παγωμένες στο χρόνο. Λες και οι ένοικοι έφυγαν για λίγο και θα επιστρέψουν… Έπιπλα, ρούχα, στοίβες πιάτα, εικόνες, προσωπικά αντικείμενα, οικογενειακά κειμήλια και φωτογραφίες διηγούνται μια ιστορία, αφήνοντας ταυτόχρονα κενά για να τα συμπληρώσεις εσύ ως επισκέπτης. Φαντάζομαι τα γέλια και τους καβγάδες, την αγάπη και την οικειότητα και την πάντα τόσο συγκινητική ανθρώπινη κατάσταση στο σύνολό της».
