Από το πρώτο λεπτό της πανδημίας είχε επίγνωση ότι μαίνεται πόλεμος. Δύο xρόνια στην πρώτη γραμμή της μεγαλύτερης υγειονομικής κρίσης των τελευταίων 100 χρόνων, η επικεφαλής της ΜΕΘ του «Σωτηρία» είναι «κουρασμένη» αλλά όχι ηττοπαθής. «Ήμασταν η πρώτη μονάδα που πήρε ασθενείς COVID και αυτό έγινε γιατί οι γιατροί μού το ζήτησαν οι ίδιοι, στην πρώτη φάση, όταν όλοι κρύβονταν… Νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη απέναντι στο προσωπικό μου που έχει δώσει την ψυχή του και συνεχίζει να τη δίνει».
Στερήθηκε πολλά δύο χρόνια τώρα. Πιο πολύ ίσως το αίσθημα της χαλάρωσης και το να διδάσκει τους φοιτητές της. Η Εντατική της πανδημίας τη δίδαξε και την ίδια πολλά για την ανθρώπινη φύση. «Κρατώ την αυτοθυσία και τον ενθουσιασμό. Θυμηθείτε πώς πήγαιναν οι δεκαοκτάχρονοι φαντάροι στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο! Αυτό ένιωσα ότι έβγαλε το υγειονομικό προσωπικό στην αρχή της πανδημίας. Επίσης, αποκαλύφθηκαν οι σχέσεις φιλίας. Οι στενοί φίλοι μας στήριξαν με κάθε τρόπο. Με συγκίνησαν επίσης πολύ τα ευχαριστήρια μηνύματα που μου έστειλαν άγνωστοι άνθρωποι. Βέβαια η κοινωνία έβγαλε και φόβο. Εμάς στο πρώτο κύμα δεν μας πλησίαζαν! Η πλειοψηφία των αντεμβολιαστών είναι εκείνη που φοβάται».
Το πιο σκληρό ίσως μάθημα ήταν η απότομη μετάβαση από τους «ήρωες με τις άσπρες μπλούζες» στην αποκαθήλωση και τη λήθη: «Η Πολιτεία, ειλικρινά, δεν έκανε κάτι για να μας ανταμείψει». Οργίζεται που οι νεκροί είναι ένα απλό νούμερο: «Αν είχαν πέσει δύο λεωφορεία στον γκρεμό θα γινόταν χαμός, έτσι δεν είναι;».
Σημειωτέον ότι ο πόλεμος στην Εντατική δεν έχει τελειώσει. «Το μεγάλο στοίχημα τώρα είναι να μη χάσουμε την προσπάθεια και τη διάθεση για προσπάθεια», επισημαίνει. Γιατί αυτό που λέμε στην Ιατρική «burnout», δηλαδή συναισθηματική εξάντληση, είναι μπροστά μας. Καθημερινά προσπαθώ να βρω τρόπους να την αντιμετωπίσουμε. Να μη συνηθίσουμε τον βαρέως πάσχοντα, να μην πούμε «εντάξει, θα κατέληγε». Δεν είναι αυτή η δουλειά μας. Εμείς πρέπει να έχουμε ενθουσιασμό από το πρωί μέχρι το βράδυ».
