Δεν χρειάζεται να αρέσουν όλα τα πράγματα σε όλους, διότι σε μία τέτοια περίπτωση θα υπήρχαν λίγα θέματα εκεί έξω που θα μας έκαναν να συζητάμε γι’ αυτά και ο διάλογος είναι κάτι όμορφο – έτσι δεν είναι; Ως πότε θα συζητάμε, βέβαια, για την Greta Gerwig, ηθοποιό, σεναριογράφο και σκηνοθέτρια της Barbie; Εξαρτάται από το τι συναισθήματα μάς προκαλεί, όχι μόνο με την πρόσφατη ταινία της, αλλά με όλη τη μέχρι στιγμής καριέρα της. Τι θέλει, λοιπόν, από τη ζωή μας η 40χρονη (σήμερα έχει γενέθλια) Greta;
View this post on Instagram
Όπως κάθε έργο τέχνης, έτσι και η συνολική εργογραφία της Gerwig επιδέχεται διάφορων ερμηνειών. Η πρώτη της ταινία, Hannah Takes the Stairs, κυκλοφόρησε το 2007, λίγο μετά την αποφοίτησή της από το πανεπιστήμιο, όπου σπούδασε αγγλική φιλολογία και φιλοσοφία. Η ίδια υποδύεται την Hannah, μία νεαρή κοπέλα που προσπαθεί να καταλάβει πού ακριβώς πηγαίνει η ζωή της. Σας ακούγεται γνώριμο; Όσοι είμαστε πάνω κάτω στην ίδια ηλικία με την Greta, το μακρινό 2007 το ίδιο πράγμα αναρωτιόμασταν – και κάποιοι δεν έχουμε καταλήξει σε αυτό ακόμα. Ακολούθησε ακόμα μία mumblecore ταινία, το Nights and Weekends, όπου επίσης συν-έγραψε το σενάριο με τον Joe Swanberg. Η ταινία εστιάζει στην από απόσταση σχέση ενός νεαρού ζευγαριού και το τι επιπτώσεις έχει σε αυτούς, ακόμα ένα θέμα πολύ επίκαιρο, την εποχή που τα social media άρχιζαν να μπαίνουν δυναμικά στην καθημερινή μας επικοινωνία.
Η Gergwig ξεκίνησε να ασχολείται με τον ανεξάρτητο κινηματογράφο προφανώς διότι κανένα στούντιο δεν προσλαμβάνει εύκολα 24χρονες γυναίκες σεναριογράφους και σκηνοθέτριες, ακόμα και σήμερα, ωστόσο ήθελε και να εστιάσει στο είδος ταινιών με απλό, καθημερινό παίξιμο, μικρό προϋπολογισμό και πολλή ψυχή, τουλάχιστον από τη μεριά της. Κι ύστερα ήρθε το Greenberg, η πρώτη της συνεργασία με τον Noah Baumbach, ο οποίος της ανέθεσε τον πρώτο της μεγάλο ρόλο σε mainstream ταινία.
Μεσολάβησε μία ακόμα ταινία με τον Baumbach και μετά ήρθε η Frances Ha,που την έκανε γνωστή στο ευρύ κοινό. Κάθε αστεία και άβολη πτυχή των προηγούμενων χαρακτήρων της – και μάλλον και του εαυτού της – «κούμπωσε» πάνω στο χαρακτήρα της γυναίκας που χορεύει στους δρόμους της Νέας Υόρκης και ψάχνει ακόμα (ναι, ακόμα) να βρει ποια είναι και τι θέλει. Λίγο πριν τα 30 σου δεν έχεις δικαίωμα να ψάξεις ή να ξαναψάξεις; Στο μεταξύ είχε ξεκινήσει η ερωτική της σχέση με τον Baumbach και το Hollywood την έβλεπε σαν ακόμα μία γυναίκα που βρισκόταν δίπλα στον δημιουργό για να τον υπηρετεί. Ήταν μία ακόμα μούσα, που «ψαχνόταν». Κι αυτό την ενοχλούσε πολύ, απόδειξη πως όταν ρωτήθηκε, στην περιοδεία προώθησης της επόμενης κοινής ταινίας τους, αν τη βοήθησε η σχέση της για να προχωρήσει η καριέρα της, απάντησε «Δε θέλω να ακουστώ ενοχλητική, αλλά θα προχωρούσα έτσι κι αλλιώς». Αυτή η Barbie ήξερε τι έκανε, για να μιλήσουμε αναφορικά με την τεράστια επιτυχία που σημείωσε η πρόσφατη ταινία της.
View this post on Instagram
Η Gerwig έχει κάτι το οποίο έχουμε ξαναδεί σε γυναίκες, όπως για παράδειγμα η Lena Dunham, δημιουργός της σειράς Girls, στην οποία η σύγχρονη ποπ κουλτούρα χρωστάει πολλά. Όταν βρίσκει μία ευκαιρία, την εκμεταλλεύεται όσο μπορεί. Κι ας της προσάπτουν πως δε θα ήταν κάτι ιδιαίτερο χωρίς αυτό το σύντροφο στο πλευρό της. Αν ήθελε, εξάλλου, θα είχε παντρευτεί με την αποφοίτησή της από το Ivy League κολέγιο όπου πήγε. Η ίδια όμως έχει άλλες φιλοδοξίες. Και ξέρει πόσο δύσκολο είναι να τις πραγματοποιήσει. Μετά την επιτυχία του Lady Bird, το οποίο σκηνοθέτησε και έγραψε, ανέλαβε μία ακόμα «γυναικεία» ταινία, το Little Women, το οποίο διασκεύασε εξαιρετικά (αν αφήσουμε στην άκρη μία αστοχία στο κάστινγκ). Και μετά ήρθε η Barbie. Η Greta θέλει να μιλάει και απαιτεί την προσοχή μας. Βάζει σημαντικούς διαλόγους και μονολόγους μέσα στα έργα της, είτε αυτοί απευθύνονται σε έναν τηλεφωνητή, είτε σε φίλες της.
Βασικά, οι μονόλογοι απευθύνονται στον εαυτό της και σε εμάς. Είναι πολλές γυναίκες μαζί. Ή και μία. Είναι κάθε άνθρωπος που ψάχνει τι θα κάνει στη ζωή του για να προχωρήσει, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για εκείνον.
Η Greta Gerwig είναι ειλικρινής, ακόμα και σε μία ταινία όπως η Barbie, πίσω από την οποία βρίσκεται μία εταιρεία – κολοσσός, ο καπιταλισμός ο ίδιος θα έλεγε κανείς, και που σύμφωνα με μία μερίδα του κοινού, η ταινία είναι κενή περιεχομένου.
View this post on Instagram
Αυτά έχει να δηλώσει, αυτά δηλώνει και ζητάει από το κοινό της την ευκαιρία να την ακούσει. Το αν θα μας πουν κάτι τα λόγια της σε προσωπικό επίπεδο είναι μία άλλη ιστορία. Όπως και να ΄χει, όμως, είναι τόσο σημαντικό μία γυναίκα να έχει το θάρρος της γνώμης της και να συνεχίζει την καριέρα της μέσα σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον, προσπαθώντας να εκφράσει μέσα από τις εικόνες και τα λόγια της πράγματα που μπορεί να απασχολούν εκατομμύρια ανθρώπους. Ή και κανέναν. Αλλά εκείνη αυτό θέλει να κάνει. Και το κάνει τέλεια. Το ζήτημα είναι τι θέλουμε εμείς από το έργο της Gerwig, τι κρατάμε, τι πετάμε και τι αφήνουμε στην άκρη να σκεφτούμε την επόμενη φορά που θα (ξανα)ψαχνόμαστε. Και η ίδια μας θυμίζει πόσο σημαντικό είναι να ψαχνόμαστε όσο και όποτε θέλουμε.
