Με μια εφιαλτική φράση αρχίζει το μεγάλο αφιέρωμα του CNN στη βραβευμένη Παλαιστίνια φωτορεπόρτερ Samar Abu Elouf: Πριν να φωτογραφίσει ένα νεκρό παιδί, βεβαιώνεται ότι δεν είναι κάποιο από τα δικά της. Γιατί η 40χρονη γυναίκα, μητέρα τεσσάρων, αντί να περιοριστεί στους παραδοσιακούς ρόλους του φύλου της, πήρε την κάμερά της και βγήκε στους δρόμους, προσφέροντας στον κόσμο μερικές από τις πιο δυνατές φωτογραφίες από τη Λωρίδα της Γάζας.
Η επαγγελματική διαδρομή της μετρά ήδη μία δεκαετία, αλλά τους τελευταίους μήνες η κατάσταση έχει γίνει εφιαλτική στην περιοχή. Για τις πιο πρόσφατες φωτογραφίες της, μάλιστα, που αποτυπώνουν τη φρίκη του πολέμου που ξέσπασε στις 7 Οκτωβρίου, τιμήθηκε φέτος με τα βραβεία Anja Niedringhaus Courage in Photojournalism Award και George Polk Award.
Πρόκειται για εικόνες εξαιρετικά δύσκολες: γονείς που ουρλιάζουν σκυμμένοι πάνω από μικροσκοπικά σώματα τυλιγμένα σε ματωμένα πανιά, κρεβατάκια νοσοκομείων γεμάτα με πρόωρα μωρά υποσιτισμένα και εύθραυστα, παιδιά που κοιτούν με τρόμο τον ουρανό ενώ πέφτουν βόμβες.
«Αυτό που με πληγώνει περισσότερο είναι να φωτογραφίζω νεκρούς. Μια από τις χειρότερες φωτογραφίες είναι με 170 σορούς, στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη» σχολιάζει η ίδια. «Είναι άνθρωποι, όχι απλά μάζες από σάρκα, κόκαλα και αίμα. Σε όλα τα μεγέθη, από νεογέννητα μέχρι ηλικιωμένους. Άνθρωποι που ονειρεύονταν να ζήσουν μέχρι αύριο και έλπιζαν να επιβιώσουν από τον πόλεμο».
«Αυτό που με πληγώνει περισσότερο είναι να φωτογραφίζω νεκρούς. Μια από τις χειρότερες φωτογραφίες είναι με 170 σορούς, στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη».
Από το ξέσπασμα του πολέμου, στη διάρκεια του οποίου έχουν χάσει τη ζωή τους 1.200 Ισραηλινοί και πάνω από 38.000 Παλαιστίνιοι, σύμφωνα με στοιχεία του Ισραήλ και της Παλαιστίνης αντίστοιχα, η Abu Elouf πέρασε μήνες διανυκτερεύοντας μέσα στο τζιπ της, χρησιμοποιώντας την τουαλέτα μία φορά την ημέρα και τρώγοντας ό,τι υπήρχε διαθέσιμο. Πηγαινοερχόταν ανάμεσα σε πόλεις, ακολουθούσε τις διαδρομές των ισραηλινών εναέριων επιθέσεων και στεκόταν πάνω από ερείπια σπιτιών ακούγοντας τις κραυγές των παγιδευμένων. Δεν σταμάτησε να φωτογραφίζει ούτε όταν οι βομβαρδισμοί σκότωσαν μέλη της δικής της οικογένειας και ισοπέδωσαν το σπίτι της. «Το να είσαι δημοσιογράφος στη Γάζα σημαίνει ότι πεθαίνεις μέσα σου ξανά και ξανά»: έτσι περιγράφει αυτή την εμπειρία.
Η ζωή της άλλαξε πριν από δεκατέσσερα χρόνια όταν, ήδη με τρία παιδιά, ένιωθε ότι δεν της αρκούσε η φροντίδα του νοικοκυριού και της οικογένειας και αποφάσισε να αναζητήσει έναν ρόλο πέρα από τους παραδοσιακούς έμφυλους. Τότε διαπίστωσε ότι τίποτα δεν της ταίριαζε περισσότερο από τη φωτογραφία, με την οποία ξεκίνησε να ασχολείται καταγράφοντας εικόνες από μια πιο ειρηνική καθημερινότητα, στις πρωινές βόλτες της στην παραλία, γιατί ήθελε να δείξει στον κόσμο ότι στη Γάζα «υπάρχει και ομορφιά. Ότι οι άνθρωποί της, παρά την αδικία και την καταπίεση που ανέκαθεν υφίστανται, επιμένουν να αναζητούν τη χαρά».
Ακόμα και όταν ο πρώην σύζυγός της και οι οικογένειες τόσο η δική του όσο και η δική της αντιστάθηκαν στην ιδέα της να σπουδάσει φωτογραφία, εκείνη δραπέτευσε από το σπίτι και το έκανε. «Όπως καταλαβαίνετε, είμαι κάπως πεισματάρα. Δεν θα μπορούσα να αποδεχτώ τη μοίρα να μείνω στο σπίτι χωρίς κανένα δικό μου όνειρο και πάθος. Εκείνη η στιγμή, που έπρεπε να κάνω μια επιλογή, άλλαξε τη ζωή μου. Επέλεξα τα δικά μου όνειρα και πάθη, αφήνοντας πίσω την κριτική όλων των άλλων».
Ακόμα και όταν ο πρώην σύζυγός της και οι οικογένειες τόσο η δική του όσο και η δική της αντιστάθηκαν στην ιδέα της να σπουδάσει φωτογραφία, εκείνη δραπέτευσε από το σπίτι και το έκανε.
Οι συνθήκες έχουν γίνει εξαιρετικά επικίνδυνες και για τους δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ που εργάζονται στη Λωρίδα της Γάζας. Εκτιμάται ότι τουλάχιστον 108 έχουν σκοτωθεί, από τότε που ξέσπασε ο πόλεμος – οι 103 από αυτούς είναι Παλαιστίνιοι. «Στο παρελθόν οι πολίτες προσπαθούσαν να παραμένουν όσο το δυνατόν πιο κοντά σε δημοσιογράφους γιατί ένιωθαν πιο ασφαλείς. Τώρα μας αποφεύγουν όσο γίνεται περισσότερο» λέει η Abu Elouf. «Όταν στέκομαι σε μια ουρά, στο φούρνο ή στο ATM, οι άγνωστοι στον δρόμο φοβούνται να με πλησιάσουν. Λένε ο ένας στον άλλο, είναι δημοσιογράφος, ας κρατήσουμε μια απόσταση. Μπορεί να τη σκοτώσουν ενώ είμαστε κοντά της».
Καταλαβαίνει τον φόβο τους, αλλά δεν σκοπεύει να σταματήσει αυτό που κάνει: «Θέλω να καταγράφω ιστορίες, να κάνω τον κόσμο αν τις δει. Αξίζει να πεθάνεις γι’ αυτό».
