Η Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Δόμνα Μιχαηλίδου, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γράφει για τους αγώνες προς την ισότητα μέχρι σήμερα, τα δικαιώματα των γυναικών στην ισονομία τα οποία έχουν κερδηθεί με θυσίες και υπομονή, τα βήματα που έχουν γίνει στη χώρα μας ως προς την εργασιακή ισότητα των φύλων, αλλά και τα όσα χρειάζεται ακόμα να γίνουν ώστε να φτάσουμε στη στιγμή που οι γυναίκες θα είναι ελεύθερες από κάθε μορφή υποταγής.
«Σήμερα γιορτάζει η γυναίκα. Τους μικρούς και μεγάλους της αγώνες. Το δικαίωμά της στην ισονομία. Τις κατακτήσεις της στα εργασιακά. Την πάλη της για ισότητα που από ψίχουλο κατάφερε να κάνει μερίδιο. Τη βελτίωση της θέσης της στην κοινωνία. Την απελευθέρωσή της από κάθε μορφή υποταγής. Τη μετατροπή της χειραγώγησης σε χειραφέτηση.
Όλα κερδισμένα με κόπους, θυσίες, υπομονή κι επιμονή. Σήμερα γιορτάζουμε τις ήττες που έγιναν νίκες, τις αδικίες που έγιναν δικαιοσύνη, τις χρόνιες προσπάθειες εξάλειψης της πρόθεσης «υπό». Δεν είμαστε «υπό» καμίας συνθήκης.
Ωστόσο, ακόμη και σήμερα, σε πολλά μήκη και πλάτη της γης δεν είναι λίγοι εκείνοι που αντιμετωπίζουν τις γυναίκες ως ετερόφωτα όντα, ως ουραγούς των ανδρών, ως υποδεέστερες εν γένει υπάρξεις που αποκτούν υπόσταση μόνο μέσω του… ισχυρού φύλου.
«Η κυρία του κυρίου». «Η κόρη του τάδε» και «Η σύζυγος του δείνα».
Δεν υπάρχει ασθενές φύλο. Υπάρχουν ασθενείς συνειδήσεις. Όχι μόνο στην Ελλάδα και την Ευρώπη αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Όχι. Δεν υπάρχει ασθενές φύλο. Και η «ασθένεια» αυτής της διάκρισης είναι καιρός να περάσει στην ιστορία. Προικισμένη όχι με τη μορφή της λήθης, αλλά με τη δύναμη της μνήμης, της μνήμης που δημιουργεί και βελτιώνει.
Μπορεί λοιπόν να μην υπάρχει ασθενές φύλο, υπάρχουν όμως ασθενείς … συνειδήσεις. Που αποτυπώνονται με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο στην καθημερινότητα μας. Όχι μόνο στην Ελλάδα και την Ευρώπη αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Τα στοιχεία και οι αριθμοί καταρρίπτουν τον ισχυρισμό ότι ο αγώνας για την ισότητα έχει κερδηθεί.
Οι γυναίκες συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν αδικίες, ανισότητες και διακρίσεις. Ελέγχουν λιγότερους οικονομικούς πόρους. Κερδίζουν κατά μέσο όρο λιγότερα χρήματα από τους άνδρες. Τα ποσοστά ανεργίας είναι περισσότερο… γυναικεία υπόθεση όπως και οι δουλειές του σπιτιού.
Όσες δε θέλουν να ανέλθουν σε ανώτερα κλιμάκια δεν μπορούν. Όχι γιατί δεν θέλουν. Όχι γιατί δεν είναι ικανές. Όχι γιατί δεν έχουν τα προσόντα. Δεν το επιτυγχάνουν γιατί είναι γυναίκες. Και ως γυναίκες βρίσκονται συχνά αντιμέτωπες με αόρατα εμπόδια που περιορίζουν την επαγγελματική τους ανέλιξη.
Η οροφή δεν έχει ακόμη σπάσει. Έχουμε ωστόσο καταφέρει να δημιουργήσουμε τις πρώτες ρωγμές.
Τα εμπόδια είναι γνωστά. Όλοι τα ξέρουμε. Εδώ και χρόνια. Χαρακτηρισμένα ως «γυάλινες οροφές», όρος που υιοθετήθηκε το 1986 από τους δημοσιογράφους της εφημερίδας Wall Street Journal. Η οροφή δεν έχει ακόμη σπάσει. Έχουμε ωστόσο καταφέρει να δημιουργήσουμε τις πρώτες ρωγμές.
Για παράδειγμα, στην Ελλάδα η γυναικεία ανεργία από 24,3% που ήταν τον Ιανουάριο του 2019 υποχώρησε στο 13,2% τον περασμένο Ιανουάριο.
Την ίδια στιγμή η χώρα μας, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας, συμπεριλαμβάνεται πλέον στη λίστα των 14 κρατών παγκοσμίως που συγκεντρώνουν το 100% της βαθμολογίας στον δείκτη για τη νομική ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Ολοένα και περισσότερες εταιρίες τηρούν όλα τα μέτρα και τις υποχρεώσεις που αφορούν στην εφαρμογή των διατάξεων για την πρόληψη και αντιμετώπιση κάθε μορφής βίας και παρενόχλησης.
Αρκεί αυτό; Όχι.
Εμείς έχουμε την ευθύνη μέσω των πολιτικών μας να αλλάξουμε την ατζέντα. Σίγουρα αυτό δεν γίνεται από την μια ημέρα στην άλλη. Όμως βήματα γίνονται. Μέσω των προγραμμάτων απασχόλησης που υλοποιήθηκαν, εντάχθηκαν στην αγορά εργασίας σχεδόν 130.000 γυναίκες στο διάστημα από τον Αύγουστο του 2019 έως τον Μάρτιο του 2024, σημειώνοντας ιστορικό ρεκόρ για τη ΔΥΠΑ.
Για πρώτη φορά, οι μητέρες που αντιμετωπίζουν εμπόδια στην ένταξη ή επανένταξή τους στην αγορά εργασίας, μπορούν να τα υπερβούν.
Και δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην απόφαση της ένταξης, για πρώτη φορά, των άνεργων γυναικών θυμάτων έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας στα προγράμματα απασχόλησης ευάλωτων και ευπαθών κοινωνικών ομάδων.
Φυσικά, δεν ξεχνάμε τις μητέρες. Για πρώτη φορά, οι μητέρες που αντιμετωπίζουν εμπόδια στην ένταξη ή επανένταξή τους στην αγορά εργασίας, μπορούν να τα υπερβούν.
Πως; Μέσω του προγράμματος δημιουργίας 10.000 νέων θέσεων εργασίας, που υλοποιείται με τη συμμετοχή του Ταμείου Ανάκαμψης. Παράλληλα θεσμοθετήσαμε το επίδομα γέννας ενώ επεκτείναμε το επίδομα μητρότητας στις αυτοαπασχολούμενες μητέρες και τις αγρότισσες.
Ο κόσμος αλλάζει. Όχι μόνος του. Με εμάς και από εμάς. Ίσως όχι με την ταχύτητα που θέλουμε. Υπάρχουν ακόμη πολλά εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν. Πολλές μάχες που πρέπει να κερδηθούν. Πολλά ταμπού που πρέπει να διαγραφούν. Ο δρόμος για το ξέφωτο της ισότητας είναι μακρύς. Οι γυναίκες έχουμε όμως αποδείξει ότι είμαστε για τα δύσκολα».
