Οι Βερσαλλίες έχουν κάνει ολόκληρο τον κόσμο να ονειρεύεται. Οι τουρίστες και οι Παριζιάνοι απολαμβάνουν την περιπλάνηση στα επιχρυσωμένα δωμάτια και χάνονται στα σοκάκια των κήπων. Αλλά όταν έφτασε εκεί η νεαρή και αφελής Marie Antoinette το 1770, ήταν πάνω απ ‘όλα ένας τόπος εξουσίας και ίντριγκας, που κυβερνιόταν από ένα αυστηρό πρωτόκολλο, πνιγηρό και αδυσώπητο. Ήταν αφόρητα περιορισμένο για μια ψυχή τόσο ευαίσθητη, ατομικιστική και φαντασιόπληκτη όπως αυτή της νεαρής βασίλισσας. Δεν σταμάτησε ποτέ να προσπαθεί να δραπετεύσει χωρίς να φεύγει. Είχε κτιστεί το Jardin de la Reine, ένα μικρό καταφύγιο ανθηρής ελευθερίας, όπου δραπέτευε ενώ ακόμη και στους βασιλικούς χώρους, στα φορέματα και τα έπιπλα της, προσπαθούσε να αναπαράγει το υπαίθριο πνεύμα ενός ανοιξιάτικου κήπου. Ένα σύμβολο της ευτυχίας που λαχταρούσε, αλλά ποτέ δεν θα μπορούσε να βιώσει.
Το ρομαντικό όνειρο που πανέμορφα έδειξε η Σοφία Κόπολα στην ταινία της, αυτή η λεπτή αναζήτηση που θα καταστρέφονταν τελικά από τη Γαλλική Επανάσταση, έθεσε τα θεμέλια για ένα αισθητικό λεξιλόγιο, του οποίου η επιρροή δεν έχει εξαφανιστεί έκτοτε. Επανερμηνεύεται σε μακριά ρομαντικά φορέματα (Valentino, Dolce & Gabbana) ή σακάκια (Louis Vuitton), εκσυγχρονίζεται και αναμιγνύεται με άλλα στυλ όπως σε ένα δημιουργικό lingerie dress (Preen) ή σε πιο casual σιλουέτες (Moncler Gamme Rouge) ενώ εμφανίζεται ακόμη και στις πιο ριζοσπαστικές προτάσεις του Alessandro Michele (Gucci).
