Από τη Melissa Twigg
Καθώς η βροχή ξεκίνησε να πέφτει στα πλακόστρωτα δρομάκια έξω, μέσα ένας τεράστιος φιόγκος από τούλι ραβόταν προσεκτικά πάνω σε ένα φόρεμα.Δύο μοδίστρες το επιμελούνταν προσεκτικά, έχοντας καρφίτσες στο στόμα και μέτρο σε ρολό στην ποδιά τους, με τις κινήσεις τους να δείχνουν ότι έχουν ξεπεράσει κατά πολλού τις 10,000 ώρες του Malcom Gladwell (σύμφωνα με τον Malcom Gladwell, για να γίνει κάποιος καλός σε κάτι, χρειάζονται 10,000 ώρες ενασχόλησης με αυτό).
Θεωρητικά θα έπρεπε αυτό το σκηνικό να εκτυλίσσεται στο Παρίσι καθώς είναι το μέρος με το οποίο έχουμε συνδεδεμένο στο μυαλό μας όλες τις ιστορίες haute couture, άντε ίσως στο Μιλάνο. Όμως όχι, βρισκόμαστε αρκετά πιο μακριά από το ευρωπαϊκό κέντρο της μόδας: βρισκόμαστε στην Αθήνα σε ένα διαμέρισμα στην άκρη της περιοχής Πλάκα. Αν έβγαζα το κεφάλι μου έξω από το παράθυρο του Atelier Loukia, θα έβλεπα την Ακρόπολη να στέκεται ”πάνω” από τις σκεπές των σπιτιών και τις ορδές τουριστών σαν τα μυρμήγκια έτοιμους να την επισκεφθούν.
Βρισκόμουν στην Αθήνα για δουλειά και ήμουν έτοιμη να αποκτήσω το πρώτο μου haute couture φόρεμα. Σαν freelance δημοσιογράφος δεν περίμενα ότι ποτέ θα ξεστόμιζα τέτοια πρόταση αλλά η ραγδαία ανάπτυξη της βιομηχανίας της Αθήνας, είναι ιδανική για όσους αγαπούν την υψηλή μόδα χωρίς απαραιτήτως να ανήκουν στην υψηλή κοινωνία.
Ίσως αναρωτηθείτε ποιο είναι το νόημα να υπάρχει haute couture το 2018 από τη στιγμή που πολλοί δημοσιογράφοι εφημερίδων και αναλυτές μόδας αναρωτιούνται ποιο είναι το μέλλον της αφού διανύουμε μια εποχή όπου η βιομηχανία της μόδας έχει ψύχωση με την ταχύτητα της παραγωγής, τα πρότυπα του Instagram και τα περισσότερο καθημερινά σύνολα. Για να μην αναφέρουμε τις προβλέψεις σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη και το ρόλο που μπορεί να αναλάβει σε αυτό τον τομέα, δηλαδή τη δημιουργία οικονομικών ρούχων κατά παραγγελία, τα οποία θα έχουν την τέλεια εφαρμογή σύμφωνα με τις αναλογίες μας.
Αλλά στην εποχή που μεσουρανεί το Asos και το Amazon, βρέθηκα να έχω παρασυρθεί στην πολυτέλεια του χειροποίητου, υπέροχα κατασκευασμένου ρούχου το οποίο ταίριαζε απόλυτα στο σώμα μου. Και αυτό ήταν μια ”ανάγκη” μου την οποία θα μπορούσα να ικανοποιήσω στην Αθήνα αφού το κόστος δεν ξεπερνούσε τα 700€ δηλαδή μια τιμή η οποία στη Γαλλία θα αντιστοιχούσε από έξι εως επτά φορές πάνω.
Και όπως ακριβώς και στο Παρίσι, γύρω από την ελληνική πρωτεύουσα υπάρχει πλήθος εξειδικευμένων σχεδιαστών, ο καθένας με τις δικές του ιδιαίτερες ικανότητες, ενώ στο Κολωνάκι, στην Περικλέους και στο Ψυχικό, σχεδιαστές συνεργάζονται με πολύ ικανούς τεχνίτες για να κατασκευάσουν μεμονωμένες δημιουργίες οι οποίες ξεκινούν από τον σχεδιασμό τους στο χαρτί για να καταλήξουν σε ένα μεταξένιο φόρεμα ή ένα σετ κοστουμιού τριών τεμαχίων.
Κάποιοι από αυτούς-όπως το Atelier Loukia, η Celia Kritharioti και Costarellos-θυμίζουν το ΄΄Charlie και το εργοστάσιο Σοκολάτας” αλλά γεμάτο μόδα αντί σοκολάτα με ατελείωτα δωμάτια γεμάτα με υφάσματα σε έντονα χρώματα, πολύχρωμα κουμπιά και εκατοντάδες παπούτσια, καπέλα και τσάντες. Άλλοι πάλι έχουν στο χώρο τους μόνο μια λαμπρή μοδίστρα να δημιουργεί μέσα στην απλή μαύρη στολή της.
Ένα από τα πιο διάσημα σχεδιαστικα δίδυμα είναι οι Deux Hommes, ένα brand που δημιούργησε ο Δημήτρης Αλεξάκης και ο Γρηγόρης Τριανταφύλλου οι οποίοι φτιάχνουν ιδιαίτερες βραδινές δημιουργίες με επίκεντρο το μετάξι, το βελούδο και τις παγιέτες.
Εκεί ακόμη, βρίσκεται και η Celia Kritharioti, μια από τις πιο σεβαστές Ελληνίδες σχεδιάστριες οι οποίες έχουν δημιουργήσει ρούχα για την Jennifer Lopez, τη Gwyneth Paltrow, τη Heidi Klum και ακόμη και την Kim Kardashian.
΄Οι προκάτοχοί μου, έφεραν την τεχνογνωσία της υψηλής ραπτικής από το Παρίσι στην Αθήνα το 1906, όταν δημιούργησαν το brand το οποίο συνεχίζει να υπάρχει μετά από δεκαετίες, λέει η Κριθαριώτη. Από όταν ήμουν μικρό κορίτσι, θυμάμαι να ταξιδεύω κάθε σεζόν στο Παρίσι με τη μητέρα μου για να παρακολουθήσω όλα τα haute couture ιδιωτικά show. Τη σήμερον ημέρα συνεχιζουμε να δημιουργούμε τα πάντα χειροποίητα και συνεχίζουμε να ακολουθούμε τους κανόνες του Παρισιού.
Και μετά, υπάρχουν οι MI-RO, με επικεφαλής τον Δημήτρη Μαστρόκαλο και τον Γιάννη Ράπτη, με μια πολύ μοντέρνα αισθητική με επίκεντρο τις λαμπερές βραδινές δημιουργίες.
”Πιστεύουμε ότι οι Έλληνες σχεδιαστές του σήμερα, στοχεύουν περισσότερο στην εξωστρέφεια”, λέει ο Μαστρόκαλος. “Ίσως λόγω της κρίσης στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια ή ίσως επειδή οι αισθητικές αναφορές είναι τέτοιες. Σίγουρα η αύξηση του τουρισμού έχει σημαντικό ρόλο, μιας και επισκέπτες από όλο τον κόσμο έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τους Έλληνες σχεδιαστές και το πόσο αξιοσημείωτη είναι η δουλειά τους”.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους η Αθήνα μπόρεσε αν συναγωνιστεί το Παρίσι στην υψηλή ραπτική. Όπως πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, έχει μια μακρά ιστορία στην κατασκευή φορεμάτων και κοστουμιών αλλά σε αντίθεση με το Λονδίνο, η Αθήνα έχει κρατήσει χαμηλά τα ενοίκια επιτρέποντας σε ικανούς σχεδιαστές και μοδίστρες να κρατήσουν τους χώρους τους.
Καθώς οι δυσκολίες στην οικονομία έκαναν ακριβότερες από ότι πριν τις εισαγωγές στις μεγάλες επιχειρήσεις, οι μοδίστρες και οι σχεδιαστές άρχισαν να ανθίζουν χρησιμοποιοώντας ελληνικά υλικα.
Πολλοί σχεδιαστές λόγω της έλλειψης υποστήριξης από το κράτος, κατάφεραν οι ίδιοι να στηρίξουν τεχνίτες από τη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Οι προσφάτως αφιχθέντες πρόσφυγες βοήθησαν την οικονομία να ανακάμψει.
Παρά το γεγονός αυτό, η Αθήνα δεν έχει κατοχυρώσει τη θέση της στο club των haute couture πόλεων και δεν θα αποκαθηλώσει ποτέ το Παρίσι ως την πρωτεύουσα του haute couture. Όμως σε τόσο δύσκολους καιρούς, το να ανθίζει το επάγγελμα είναι αξιοθαύμαστο. Επιπλέον, δίνει στους τουρίστες ένα ακόμη λόγο να εξερευνήσουν την Ελλάδα και για ένα ακόμη λόγο εκτός από τις θάλασσες και τα εστιατόρια στην ακροθαλασσιά.
Όσο για εμένα, κατέληξα σε ένα μικρό εργαστήρι στον πέμπτο όροφο, όπου μέτρησε τις διαστάσεις μου μια μοδίστρα με τη μαύρη ποδιά της. Δεν μιλούσε πολύ αγγλικά αλλά έδειχνε ενθουσιασμένη μια μια φωτογραφία που είχα φέρει με ένα σκούρο μπλε φόρεμα το οποίο είχε φορεσει η μητέρα μου στα 90s. Ένα μήνα αργότερα, έφτασε στην πόρτα μου, κατασκευασμένο σε μετάξι με πράσινο χρώμα έτοιμο να το φορέσω στο γάμο του αδερφού μου, γεμάτο με αθηναϊκό γκλάμουρ.
