«Το σχέδιο δεν είναι για τη φιλοσοφία – είναι για τη ζωή», δήλωνε ο Ιάπωνας σχεδιαστής Issey Miyake. Ο εμβληματικός σχεδιαστής πέθανε από καρκίνο του ήπατος σε νοσοκομείο του Τόκιο στις 5 Αυγούστου, σύμφωνα με ανακοίνωση του Issey Miyake Group. Το έργο του ήταν συνώνυμο της άνεσης, του πρωτοποριακού σχεδιασμού και των ζωηρών χρωμάτων. Πέρα από τα καινοτόμα σχέδιά του, θα παραμείνει αξέχαστος και για τα υπέροχα αρώματά του, συμπεριλαμβανομένου του «L’eau d’Issey».
Στο αξεπέραστο ταλέντο του οφείλουμε την ανάπτυξη ενός μοναδικού τρόπου δημιουργίας των πλισέ ρούχων, ο οποίος άλλαξε τα δεδομένα της μόδας στα τέλη της δεκετίας του ’80. Τότε ήταν που άρχισε να πειραματίζεται με νέες μεθόδους πτύχωσης που θα εξασφάλιζαν μια μοναδική εμπειρία σε όποιον επέλεγε να τα φορέσει.
Στόχος του ήταν η δημιουργία ρούχων που θα είχαν την ικανότητα να «χορεύουν» μαζί με το ανθρώπινο σώμα, δίχως να χάνουν ποτέ το αρχικό τους σχήμα. Για να το πετύχει αυτό ανέπτυξε την εξής τεχνική, αρχικά τα ενδύματα κόβονταν και ράβονταν, ενώ μετέπειτα τοποθετούνταν ανάμεσα σε στρώματα χαρτιού και τροφοδοτούνταν σε θερμική πρέσα, όπου πραγματοποιείτο η ουσιαστική διαδικασία της πτύχωσης. Σύντομα συνειδητοποίησε πως αυτή η νέα μέθοδος κατασκευής ρούχων ταιριάζει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον στους χορευτές. Κάπως έτσι, γεννήθηκε η ιδέα για την ανάπτυξη της σειράς “Pleats, Please” (Πιέτες, παρακαλώ), για την προώθηση της οποίας επέλεξε να χρησιμοποιήσει χορευτές.
Ποιος ήταν ο Issey Miyake
Γεννήθηκε στις 22 Απριλίου 1938 στη Χιροσίμα της Ιαπωνίας, όπου έγινε μάρτυρας της ρίψης της ατομικής βόμβας τον Αύγουστο του 1945, στην τραυματική ηλικία των 7 ετών. Ένα γεγονός για το οποίο ήταν απρόθυμος να μιλήσει στη μετέπειτα ζωή του. Αν και η πρώτη του αγάπη ήταν ο χορός, η ανάγνωση των περιοδικών μόδας της αδερφής του υπήρξε κινητήριος δύναμη στην αλλαγή των πλάνων του και στην ενασχόληση του με τον κόσμο της μόδας και του σχεδίου.
Σπούδασε γραφιστική στο Tama Art University στο Τόκιο, από το οποίο αποφοίτησε το 1964. Επόμενη στάση ήταν το Παρίσι, όπου γράφτηκε στη σχολή Chambre syndicale de la couture parisienne και μαθήτευσε στον Guy Laroche ως βοηθός σχεδιαστή. Στη λίστα με τις συνεργασίες του μπορεί κάποιος να συναντήσει και το όνομα του Hubert de Givenchy, για τον οποίο σχεδίαζε 50 έως 100 σκίτσα καθημερινά. Λίγο πριν επιστρέψει οριστικά στο Τόκιο, το 1970, βρέθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου γνώρισε καλλιτέχνες όπως ο Christo και ο Robert Rauschenberg.
Το 2009, γράφοντας στους New York Times ως μέρος μιας εκστρατείας στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα να επισκεφθεί την πόλη, είπε:
«Όταν κλείνω τα μάτια μου, εξακολουθώ να βλέπω πράγματα που κανείς δεν πρέπει να ζήσει ποτέ», προσθέτοντας ότι μέσα σε τρία χρόνια μετά την ρίψη της ατομικής βόμβας, η μητέρα του πέθανε από έκθεση στην ακτινοβολία.
«Προσπάθησα, αν και ανεπιτυχώς, να τα αφήσω πίσω μου, προτιμώντας να σκέφτομαι πράγματα που μπορούν να δημιουργηθούν, όχι να καταστραφούν και που φέρνουν ομορφιά και χαρά. Για αυτό στράφηκα προς τον τομέα του σχεδιασμού ρούχων, είναι μια δημιουργική μορφή που είναι μοντέρνα και αισιόδοξη».
Υπήρξε ο ιδρυτής του Miyake Design Studio και του Issey Miyake Group, ενώ είναι ο σχεδιαστής που κρύβεται πίσω από τη δημιουργία των χαρακτηριστικών μαύρων ζιβάγκο του Steve Jobs, του ιδρυτή της Apple. Αποσύρθηκε από τον χώρο το 1997. Του απονεμήθηκε η Λεγεώνα της Τιμής από τη γαλλική κυβέρνηση το 2016, σε τελετή στο Εθνικό Κέντρο Τέχνης του Τόκιο. Ο πρώην υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας Τζακ Λανγκ, μακροχρόνιος φίλος του σχεδιαστή που επισκεπτόταν την Ιαπωνία για την έκθεσή του, χάρισε προσωπικά στον Miyake το μετάλλιό του. Ο Λανγκ δήλωσε χαρακτηριστικά ότι τα έργα του Miyake είναι γλυπτά και έχουν κίνηση, καθώς και μια αίσθηση απλότητας που αρμόζει σε έναν δεξιοτέχνη της τέχνης.
