H πρώτη γυναίκα που φόρεσε παντελόνι στο Χόλιγουντ ήταν η Katharine Hepburn. Σήμερα, εκατόν εννέα χρόνια μετά τη γέννησή της στο Χάρτφορντ του Κονέκτικατ, είναι αξιοσημείωτο το πόσο αυτή η απόφαση συνεχίζει να την ξεχωρίζει, όχι μόνο από τις παλιές ομολόγους της στο Χόλιγουντ, αλλά και από σύγχρονες σταρ που εξακολουθούν να μην τολμούν.
Στην ηλικία των εννέα, η Hepburn ξύρισε το κεφάλι της και στη συνέχεια έτρεξε και φόρεσε τα ρούχα του μεγαλύτερου αδερφού της. «Πέρασα μια φάση ως παιδί που ήθελα να ήμουν αγόρι γιατί νόμιζα ότι τα αγόρια διασκέδαζαν περισσότερο», είπε στη βιογράφο Σαρλότ Τσάντλερ, στο «I Know Where I’m Going: Katharine Hepburn: A Personal Biography». «Ευχόμουν να μπορούσα να γίνω αγόρι, γι ‘αυτό αποφάσισα ότι ήθελα να με φωνάζουν Τζίμι. Μου άρεσε το όνομα Τζίμι και είπα στην οικογένειά μου ότι ήθελα να με αποκαλούν έτσι.”
Όπως αποδείχτηκε αργότερα, επρόκειται να γίνει ηθοποιός άλλωστε, το cross-dressing της Hepburn ήταν ένας ρόλος που έπαιξε. «Δημιούργησα τον Τζίμι για τους άλλους», τόνισε σε συνέντευξή της στο περιοδικό Τatler. «Μέσα μου δεν ένιωσα ποτέ Τζίμι».
Όταν η Hepburn εμφανίστηκε στην οθόνη το 1932, λίγο μετά την αποφοίτησή της από το κολλέγιο Bryn Mawr, το Χόλιγουντ σάστισε. Ο George Cukor, ο οποίος σκηνοθέτησε την πρώτη εμφάνισή της στην ταινία A Bill of Divorcement, το 1932, και αργότερα εξελίχθηκε σε καλός φίλος της, είπε: «Το κοινό δεν είχε δει ποτέ ένα κορίτσι σαν κι αυτό – φαινόταν σαν να τους ‘γαυγίζει'”. Δεν προσπάθησε καθόλου να είναι συμπαθής. Στην αρχή, το κοινό δεν ήταν καθόλου σίγουρο αν του άρεσε ή όχι. ”
Συχνά περιγράφηκε ως “πολύ αρρενωπή” ή “πολύ σκληρή” με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εδραιωθεί δίπλα στους κορυφαίους άνδρες ηθοποιούς της εποχής. Χρειάστηκε να διδαχθεί το πώς να γυρίσει ερωτικές σκηνές ενώ ήταν απίστευτα ισχυρογνώμων και ο τόνος της ήταν τόσο έντονος που συνεχώς έπρεπε να προσπαθεί να τον “μαλακώσει”.
Ενώ η ανεξάντλητη, επιθετική της ενέργεια καθόρισε την παρουσία της στην οθόνη, το στυλ της, το οποίο ήταν αναμφίβολα μια έκφραση της ανδρόγυνης ιδιοσυγκρασίας της, ήταν ένας ακόμα παράγοντας για τον οποίο δεν γινόταν αποδεκτή από το κοινό. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, η γυναικεία μόδα δεν είχε ακόμη απελευθερωθεί από τις πρακτικές του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι γυναίκες μαζικά πήραν θέσεις σε επιχειρήσεις και βιομηχανίες, ενώ οι άντρες ήταν στον πόλεμο. Οι γυναίκες θα μπορούσαν και να συλληφθούν εάν φορούσαν παντελόνι δημόσια, με την κατηγορία ότι «μεταμφιέζονταν σε άνδρες». Ήταν η δεκαετία που είδε τη δημοσίευση των θεωριών του Φρόιντ σχετικά με τη θηλυκότητα, τη γυναικεία αρρενωπότητα και τη γυναικεία διαστροφή και που σύμφωνα με τις οποίες η επιθυμία του φορέσει μια γυναίκα παντελόνι δήλωνε φθόνο του πέους κι ήταν ένα σίγουρο σημάδι ομοφυλοφιλίας.
Το τολμηρό ωστόσο στυλ της Hepburn, όπως ισχυρίζεται ο συγγραφέας Jerry Lane, σύντομα μετέτρεψε τις λαμπερές γυναίκες του Χόλιγουντ σε “υπερήφανες Hepburns!”
Κατά τη διάρκεια γυρισμάτων με την RKO Pictures, η εταιρεία έστειλε έναν παραγωγό να κατασχέσει το τζιν της από το καμαρίνι της για να την υποχρεώσει να φορέσει φούστα. Αντί όμως εκείνη να πειστεί, επέστρεψε στη σκηνή με μόνο με το εσώρουχό της και αρνήθηκε να φορέσει ο,τιδήποτε μέχρι να επιστραφεί το τζιν της.
Σε αντίθεση με τις συναδέλφους της Garbo και Dietrich οι οποίες σύμφωνα με τον βιογράφο William J. Mann, « αντανακλούσαν μια αναμφισβήτητη ερωτική αύρα»όταν φορούσαν παντελόνι, η Hepburn έδειχνε “αιχμηρή και ουδέτερη”. Είχε να κάνει περισσότερο με την προσωπική της αίσθηση αυτονομίας και άνεσης, παρά με το στυλ. Αυτή η ουδετερότητα φύλου, μια καθαρή μορφή ανδρόγυνου πέρα από το ενδυματολογικό κομμάτι, ήταν η Hepburn.
