Οι βαλίτσες των διακοπών νιώθουν άδειες χωρίς τουλάχιστον μία, ενώ στα καταστρώματα των πλοίων είχαν πάντα την τιμητική τους και όχι άδικα: σε αντίθεση με τα (συνήθως) υπερβολικά κοντά σορτσάκια, οι βερμούδες, 15 εκατοστά πάνω από το γόνατο, δροσίζουν χωρίς να σκανδαλίζουν ή να δείχνουν ανάρμοστες.
Στην αρχή, αυτό το borrowed-from-the-boys πρακτικό κομμάτι θεωρήθηκε αρκετά αμφιλεγόμενο, γι’ αυτό και χρειάστηκαν μερικές δεκαετίες προτού ενταχθεί για τα καλά στην γκαρνταρόμπα μας.Για την ακρίβεια, στα τέλη του 19ου αιώνα μόνο οι αθλητές και τα ανήλικα αγόρια φορούσαν βερμούδες, και παρότι ένα είδος ζιπ κιλότ λανσαρίστηκε και υιοθετήθηκε από κάποιες ποδηλάτισσες, η βερμούδα ως δημόσια περιβολή ήταν απαγορευτική για τις γυναίκες ως και τις αρχές του 20ού αιώνα.
Οπως διευκρινίζει η ιστορικός μόδας της Σχολής Πάρσονς στη Νέα Υόρκη Sara Idacavage, «η πιθανότητα για ένα ρούχο να προκαλέσει σκάνδαλο σχετιζόταν λιγότερο με το μήκος του και περισσότερο με το αν αυτό άνηκε στην κατηγορία casual wear – το να φορά κανείς ένα σπορ σύνολο σε λάθος σκηνικό ήταν ένδειξη ανάρμοστης συμπεριφοράς». Ας μην ξεχνάμε ότι αναφερόμαστε σε μία εποχή όπου οι γυναίκες φορούσαν καπέλο και γάντια για να βγουν έξω από το σπίτι, οπότε κάθε απλό look και πόσο μάλλον η έκθεση του δέρματος σε κοινή θέα θα μπορούσε να θεωρηθεί προσβολή των κοινωνικών ηθών.
Σύμφωνα με την ιδιοκτήτρια του καταστήματος «The Authentic Bermuda Shorts», οι πρώτες βερμούδες εμφανίστηκαν στο νησί του Ατλαντικού το 1914 από έναν επιχειρηματία της περιοχής, ο οποίος προμήθευσε τους υπαλλήλους του με παντελόνια μέχρι το γόνατο για να δουλεύουν πιο άνετα μέσα στη ζέστη. Στα χρόνια που ακολούθησαν οι επισκέπτες του νησιού, ανάμεσά τους και Βρετανοί στρατιωτικοί, ζήλεψαν αυτό το πρακτικό σορτς μέχρι το γόνατο και με τη σειρά τους έκλεψαν το look.Μέσα στο πέρασμα των δεκαετιών και με τη στυλιστική τόλμη γυναικών του κινηματογράφου και της μόδας (βλ. Μαρλέν Ντίτριχ και Κοκό Σανέλ) τα μέχρι τότε ενδυματολογικά στερεότυπα άρχισαν να αποδομούνται και οι βερμούδες έγιναν δειλά-δειλά κομμάτι του γυναικείου κώδικα ντυσίματος.
Στην Αμερική οι βερμούδες έφτασαν στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και αναδείχτηκαν σταδιακά σε… εθνική αμφίεση για τις διακοπές. Από τα πανεπιστημιακά campus του Πρίνστον και του Γέιλ, αλλά και θέρετρα όπως το Παλμ Μπιτς ή τις απανταχού λέσχες της ελίτ τη δεκαετία του 1950, οι βερμούδες μπήκαν με τη βοήθεια των κυριακάτικων μπάρμπεκιου στις αυλές σε κάθε σπίτι, εδραίωσαν τη φήμη τους και έγιναν η νούμερο ένα ενδυματολογική επιλογή για την αναψυχή και τις διακοπές.
Η διάσημη Αμερικανίδα σχεδιάστρια μόδας Κλερ Μακάρντελ, η οποία απέρριψε την αυστηρότητα της γαλλικής υψηλής ραπτικής και αναγνωρίστηκε ως η δημιουργός του American Look, ήταν αυτή που έκανε γνωστό το Bermuda Shorts Look στους κύκλους της μόδας. Τα περιοδικά άρχισαν να εμπλουτίζουν τις σελίδες τους με βερμούδες και παρόλο που τα μικροσκοπικά σορτσάκια έκλεψαν καρδιές στα 70s, οι βερμούδες επέστρεψαν για να κατακτήσουν τις πασαρέλες στα 80s και τα 90s (με αποθέωση τη συλλογή Chanel για τη σεζόν Ανοιξη/Καλοκαίρι 1994).
Σήμερα οι βερμούδες ανεβάζουν τη θερμοκρασία στις πασαρέλες των περισσότερων οίκων ανεξάρτητα από τη σεζόν που διανύουμε. Η Chanel επιμένει σε χαλαρές γραμμές και τουίντ υφάσματα, η Max Mara τις επαναπροσδιορίζει με όρους στρατιωτικών στολών και τις κάνει πιο κατάλληλες για το γραφείο, η Βρετανίδα σχεδιάστρια Rejina Pyo αναδεικνύει τον cool χαρακτήρα τους παρουσιάζοντας την καλοκαιρινή εκδοχή του glamour μέσα από λινά υφάσματα, ενώ ο οίκος Bottega Veneta επιμένει στο λεπτό δέρμα ακόμα και για τους καλοκαιρινούς μήνες. Και κάπως έτσι, μέσα από διαφορετικά μήκη και απρόσμενες υφές, η βερμούδα κερδίζει αυτή την παρτίδα τένις με τον αιώνιο αντίπαλό της, τη φούστα, και στέφεται βασίλισσα της ανέμελης γκαρνταρόμπας του θέρους.
alamy/visualhellas.gr, getty images//ideal image, Imaxtree
